Alþýðublaðið - 13.06.1968, Síða 15

Dæmt i
GUY W PHILLIPS (jT danða
— Það má' enginn gera. Þetta
er voðalegt, Graham. Hún gat
ekki lengur leynt tilfinningum
sínum. — Segðu að þetta sé ó-
satt. Gerðu það fyrir mig.
— Þú veizt, að mér er alvara.
Þú sást tilraunina með Lennox.
Hann andvarpaði. — Slæmt þetía
með Lennox. Ég verð að láta
hann sleppa.
— Og öll hin, veinaði Joyce.
Og sjálfan þig. Ef þú hefðir gætt
heilsu þinnar í staðinn fyrir að
liugsa um slíkt.
Hann gekk til hennar. — Þú
ert yndisleg stúlka, Joyce. Það
er aðeins þin vegna, sem mér
leiðist að hverfa héðan. Ég
hefði gjarnan viljað eiga fleiri
stundir með þér.
— Þú gætir gert það. Tárin
komu fram í augun á henni. —.
Læknum getur alltaf skjátlazt.
— Rétt er það. En ég held
samt að þeim skjátlist ekki með
mig. Þess vegna hef ég ekki
viljað kynnast þér nánar. Hann
snart kinn hennar. — Eyddu tím
anum ekki í mig, Joyce.
Hana langaði mest til að faðma
hann að sér, en margra ára æf
ing hjálpaði henni að hafa stjórn
á tilfinningum sínum.
— Nú ætla ég heim. Hann leit
undan. — Hringdu á bíl fyrír
mig.
Hann meinar þetta ekki, sagði
Joyce aftur og aftur við sjálfa
sig. Hann getur ekki meint þetta.
2. K A F L I :
Lyftan var komin í lag dag
inn eftir. Joyce fór upp til skrif
stofu Grahams og samferða
henni í lyftunni var hópur af
masandi vélritunarstúlkum. Allt
var svo eðlilegt. Símarnir
liringdu, ritvélarnar glömruðu
skjöl og bréf voru á borðunum.
Þetta hafði aldrei komið fyrir.
Joyce varð að trúa því.
Nei, það hafði ekkert gerzt.
Þetta var spaug eitt.
— Sæl, Joyce, Graham var að
koma inn. — Er allt komið í lag?
— Ég held það, hr. Dexter.
Henni fannst bezt að þéra
hann á skrifstofunni þó að þau
væru alltaf dús, þegar þau voru
tvö ein.
Gott. Hefurðu afboðað allt?
Hann leit yfir bréfin. — Er nokk
uð sem þú getur ekki séð um
sjálf? ;
—Aðeins þetta með fasteigna-
sölu Hammersmiths.
— Ég skal tala við þá áður en
ég fer. Hann leit hvasst á hana.
— Svafstu vel í nótt, Joyce.
Hún vætti varirnar. — Ég
svaf fremur óvært.
Hann leit á hana og í augna-
ráði hans blandaðist saman blíða
og þó jafnframt andúð. — Hafð
irðu áhyggjur að herferð minni?
Varir hans brostu en augun ekki
— Ætlaðirðu að hindra mig?
Hún kreppti hnefana. — Ég
reyndi að ímynda mér að þetta
hefði aldrei komið fyrir. Að mig
hefði dreymt það.
Hann hló hæðnislega. — Ein-
kennandi. Varúðarráðstöfun lík-
amans myndi minn góði vinur
dr. Miller kalla það. Þú notar
þær nokkuð oft, Joyce, en eitt
vil ég að þú gerir þér skiljanlegt.
i ú getur ekki hindrað að ferðin
með „Víxíönú,‘ gangi eftir áætl
unum mínum.
Svo þetta var satt. Hún varð
aftur að horfast í augu við það.
En áhöfn skipsins, hr. Dexter?
Það hafði hún líka hugsað um
nóttina. —Eru þeir einnig dæmd
ir til dauða?
— Vertu ekki svona heimsk.
Ég sendi áhöfnina í land í síð
ustu höfninni.
Hún hafði mátt vita þetta. —
Hver á að stjórna skipinu?
— Farþegarnir. Þeim mun
finnast það fyndið og skemmti
legt.
Joyce kreisti svo fast hendurn
að neglurnar stungust inn í lóf
ana. — Og þér stendur á sama,
hvað ég . . . og allir sem elska
þig . hugsa?
Graham varð grettinn á svip-
inn. — Aðrir? Heldurðu að það
sé ekki öllum sama um mig?
Það er að vísu satt, að ég vil
ógjarna hryggja þig. En þær til
finningar eru ekki nægilega
djúpar til að koma í veg fyrir að
áætlunin standist. Auk þess hef
ég arfleitt þig að öllu.
3
— Ég vil ekki sjá' peningana
þína.
Eg veit það, en fyrir pening
ana mína geturðu keypt milljón
vasaklúta og þerrað tár þín. Nú
verð ég að fara og tala við
Hammersmith.
Joyce benti á símann. — Ég
gæti hringt til gestanna og sagt
þeim, hvað þú hefðir í hyggju.
Hann brosti glaðlega. —
Reyndu það. Reyndu hr. Lennox
fyrst. Reyndu að sannfæra hann
um að ég hafi viljandi reynt að
hrinda honum niður í lyftugöng
in. Segðu þeim hinum allt af
létta. Vittu hvernig gengur áður
en þau hringja og segja mér, að
einkaritari minn hafi misst vitið.
Vertu nú eins og manneskja og
skrifaðu bréfin.
Hann fór út. Joyce settist við
skrifborðið hans og nagaði sig í
handarbökin. Þetta var satt sem
hann sagði. Það myndi enginn
trúa þessari ótrúlegu sögu um
hinn ríka og virta Graham Dext
er.
Hún sat enn við skrifborðið
hans þegar stúlkan við símann
tilkynnti henni að hr. Símon
Griffiths vildi tala við hr. Gra-
liam Dexter í einkaerindum.
Segðu að hann sé ekki við,
ætlaði hún að fara að segja, þeg
ar hún skildi hver þetta var. Sím
on Griffiths, ljósmyndari var
einn gestanna.
— Sendu hann hingað, sagði
hún.
Hann kom hikandi inn, dökk
hærður meðalstór ungur maður.
— Mig langaði til að tala við hr.
Dexter, sagði hann brosandi.
— Ég er einkaritari hr. Dext
ers. Hún brosti til hans. — Var
það vegna lystiferðarinnar?
Hann varð augsjáanlega hug-
rakkari við bros hennar. — Já'
Mig langaði til að spyrja hr. Dext
er, livort ég mætti taka vinkonu
mína með. Hún er frænka mín
og heitir Hilda Reynolds. Ljós-
myndafyrirsæta. Það væri heppi-
legt fyrir starfsferil hennar, ef
ég gæti tekið myndir af henni
við Miðjarðarhafið. Eg vona að
þér skiljið við hváð ég á.
Joyce skildi það vel. Hann var
að hugsa um að taka vinkonu
sína með til að skemmta sér á
leiðinni. Var það álíka ósiðsemi
sem gerði það að verkum að
hann varð að deyja?
— Ég borga auðvitað fyrir
Hildu.
— Ég skal minnast á það við
hr. Dexter, þegar hann kemur
lofaði Joyce en bætti svo við. —
Því miður held ég að það sé ekk
ert rúm eftir óskipað.
Símon Griffith brosti til benn
ar. — En það sakar víst ekki að
reyna.
Sakar. Hann hefði átt að vita
það, sem hún vissi.
Samt sagði hún honum það
ekki. Hún hafði ekki einu sinni
gert tilraun til þess.
Graham virtist skemmta sér
vel, þegar hún sagði þetta við
hann í hádeginu.
— Mjög einkennandi fyrir
Griffiths. Hann er furðulegasti
maðurinn á listanum. Ég hef
hann með sem einskonar opin
beran hirðljósmyndara. Hann
þekkir hin ekki neitt.
Hvers vegna tókstu hann þá
með?
Graham yppti öxlum. Mynda
takan er aðeins framhlið fyrir
atvinnuspilamennsku. Hann
svindlar og hefur rangt við til að
græða fé af öðrum.
— Aldrei hefði ég trúað því.
— Vitanlega ekki. Hann er
ungur enn. Lystiferðir eru sér
grein hans, þar getur hann sog
ið blóð undan nöglum fíflanna.
Hún reyndi að láta sem hún
væri róleg og fullkomlega eðli
leg. — Er það glæpur sem jað
rar við dauðadóm?
Graham hrukkaði ennið. — Að
gerðir hans geta valdið dauða
fórnarlambanna. Náungi eins og
hann olli því að konan mín
framdi sjálfsmorð.
— Konan þín?
— Ég óska ekki eftir að ræða
það frekar. Hann horfði lengi á
hana. Annars var Rita lík þér,
Joyce. Það eru næstum átta ár
síðan hún dó og ég er ekki að
láta sem ég syrgi hana enn. Hún
var ekki eiginkona mín, þegar
hún dó.
— Voruð þið skilin? Joyce
vætti varirnar.
— Já. Hún hitti mann eins og
Griffiths. Einn versta atvinnu
spilamann í Suður Frakklandi.
Svo að ég geri langa sögu stutta,
þá stakk hún af með honum og
hvað aldrei skyldi hafa verið þó
ég lét eftir skilnað í kyrrþey
að hún óskaði eindregið eftir
því. Innan eins árs var náung
inn búinn með peningana hennar
og sína eigin líka. Hann var sett
ur í fangelsi og hún framdi
sjálfsmorð.
— Svo þú dæmir Griffiths
vegna þess að hann minnir þig
á annan mann?
Hann yppti öxlum. — Þú get-
ur kallað það hvað sem þér sýn-
ist. Ein rotta minnir á aðra. Með
tilliti til vinkonu hans er svarið
neitandi.
Eftir að Graham hafði skrifað
undir nokkur bréf í viðbót, fór
hann aftur.
Hvað á ég að gera? hugsaði
Joyce.
Hún hringdi til Símons Griff
iths og sagði honum að hr. Dext
er þætti það leitt, en því miður
væri svarið neitandi.
Hann virtist verða fyrir von-
brigðum í fyrstu en ekki telj-
andi. — Farið þér í ferðalagið
líka, frk. Anderson?
Hann virtist verða fyrir mikl
um vonbrigðum, þegar hún svar
aði neitandi. Hún kvaddi hann
og hélt áfram að hugsa málið.
Ég verð að koma í veg fyrir
þetta, sagði hún við sjálfa sig.
Þeirra og Grahams vegna.
Um kvöldið tók hún leigubíl
niður að höfninni og gekk gegn
um dimmar göturnar að bryggj
unni, sem „Víxíana“ var bundin
við.
Hvítmáluð. Messinghandrið.
Forgyllt gildra.
Hún gekk að landganginum.
Hún hitti einn af yfirmönnunum.
— Gott kvöld, frk. Anderson.
Yfirmaðurinn liafði hitt hana,
þegar hún var með hr. Dexter.
Sendi hr. Dexter yður hingað?
— Já, ég á að athuga hvort
vínið og líkjörarnir eru komnir
um borð, laug hún.
— Nú já, yfirmaðurinn hló
hátt. — Það er komið nóg til að
halda þeim hátt uppi jafnvel í
stórviðri.
Joyce þakkaði honum fyrir og
gekk um borð. Á öllum káetudyr
unum var litill miði, sem ó' stóð
nafn þess sem í káetunni átti
að vera næstu vikur.
Aðeins eitt spjald var horfið.
Spjaldið með nafni Harolds
Lennox á. Auka káeta. Joyce
stóð og starði á dyrnar. Nú vissi
hún, hvað henni bar að gera.
3. K A F L I .
Bylgjurnar byltust um skipið.
— Svona er það alltaf,
heyrði hún karlmannsrödd
segja.
— Það er alltaf slæmt í sjó
þangað til að komið er fram hjá
Gíbraltar.
— Ég held að það komi ekki
margir til miðdegisverðar, sagði
konurödd.
Shawdonhjónin. Joyce bætti
þeim á listann í huga sér. Hún
hafði heyrt og kannast við fleiri
raddir fyrir utan káetudyrnar á
þeim fáu tímum sem voru liðnir
síðan skipið fór.
Hún horfði á öldurnar út um
káetugluggann. Ég fer ekki til
miðdegisverðar, hugsaði hún.
Henni var óglatt.
Auk þess langaði hana til að
tala einslega við Graham. Hann
gat fengið að vita á hverri
stundu að hún væri komin um
borð. Því hún hafði ekki farið í
felur með eitt eða neitt.
— Hr. Dexter sagði að ég
mætti vera í klefa hr. Lennoxs,
hafði hún sagt blátt áfram við
brytann.
Svona auðvelt hafði það verið,
en nú varð hún að horfast í augu
við Graham.
— Ég set þig í land í fyrstu
höfn, heyrði hún hann segja
kuldalega og rólega. — Gestir
mínir munu álíta að þú hafir
neyðzt til að fljúga til Lundúna
í viðskiptaerindum fyrir mig.
13- júní 1968 - ALÞÝÐUBLADH) ^