Alþýðublaðið - 08.12.1968, Blaðsíða 12

REYKJALUNDUR, sími um Brúarland. Skrifstofa í Reykjavík: Brægraborgarsfíg 9, síml 22150
12 JOLABLAÐ ALÞÝÐUBLAÐSINS 1963
/M\ Veljuan
Vrvislenzkt
til jélagjaSa
SMÁSAGA
Framhald af 5. síðu.
að samþykkja víxla með hægri
hendinni.
Leirmundur fær þá til að
senda sér vélina heim sam-
dægurs og frú Linda B. Leós
er í sjöunda himni og nálgast
þann áttunda.
Um leið og flutningamenn-
irnir ganga út úr dyrunum,
eftir að hafa afþakkað kaffi og
rjómakökur, sem vafalaust hefði
verið rausnarlega fram borið
eins og í öllum blaðaviðtölun-
um, afhendir fyrirliði þeirra
frúnni geysimikla skjalamöppu
úr galloni, með nafni innflytj-
anda þrykkt í gull utan á. —
Segir hann þetta vera með
kærri kveðju frá innflytjanda
og í þessu sé leiðarvísir um
það hvernig nota eigi vélina.
Ennfremur segir fyrirliðinn að
hún skuli passa sig á því að
snerta ekki vélina fyrr en hún
hafi lært það sem í skjalamöpp-
unni-sé alveg utan að, fyrirtæk-
ið takí ekki ábyrgð á bilun
véla sem eigendur ekki kunni
á og vertusæl.
Litla hjartað bennar Lindu
B. Leós, fulltrúafrú í blokk,
slær öriítið hraðar er hún opn-
ar skjalamöppuna. Upp úr
hennj dregur hún mikinn doð-
rant, ekki í ósvipuðu broti og
Guðbrandsbiblía og utan á hon-
um stendur: Gebrauchanweis
ung fiir die DQÖ Superauto-
matische Waschmachine.
Frúín svitnar á milli brjóst-
anna og man ekki eftir slíkum
svita síðan á baðströndinni á
Mæjorka í fyrrasumar. Er hún
flettir öoðrantinum kemur í
ijós óendanlegur texti, að því*
virðist, óteljandi myndir og er
textinn víða undirstrikaður
með rauðu, svo margt virðist
þurfa að varast. Sums staðar
er hauskúpa og þrír krossar
og annars^ staðar slökkvilið að
starfi eða sjúkrabílar á ferð.
Frúin sér að þvottavél þessi
muni okki ejnföld vera, hvorki
í samsetningu né í meðhöndl-
un: vííisvél fyrir þá er ekki
kunna að stjórna. Botnar frú-
in hvoríci upp né niður í þess.
um mekkanjsma og þessum
framandi leiðbeiningartexta.
I’cgar herra Leirmundur K.
Leós, fulltrúi, kemur heim til
sín klukkan hálfsex, finnur
hann konu sína grátandj inni
í svefnherbergi, en bjóst hins
vegar við því að sjá hana bros-
and; inni í baðherbergí, bless- !
andi þvottavélina í bak og
fyrjr, skiljandi ekki í því hvern-
ig hún fór að því að lifa áður
en þetta undratæki kom á
heimilið.
Eftir að frúin hefur stunið
og blásið af ekka í 15 mínút-
ur fær eiginmagurinn að vita
að þetta sé alveg agalegt og
hún fáj engan botn í þetta með
vélina. Þetta þarf hámenntað
fólk til að komast til botns
í lejðarvísinum segir- hún og
snökktir.
Það er nú ekkert að marka
með hana Víndfríðí G., segir
Linda B. á milli ekkasoganna.
Hún er með verzlunarskólapróf
en ég hef ekkert nema gaggó.
Ný gráturshrina hellist yfir
og aumingja Leirmundur K.
krossar sig og veit ekki sitt
rjúkandi ráð.
Eftir að hafa hugsað sig um
í nokkrar mínútur sprettur
hann á fætur og segir: Nú, við
bara setjum helvítið í samband
og ýtum hér og þar á takk-
ana. Maskínan hlýtur ag segja
til sín undir eins.
Nei, nei, kveinar frúin, grát.
bólgin og ekki sjón að sjá hana
í andlitið. Nei, nei, það eru
myndir í stóru bókinni sem
sýna sjúkrabíl og brunalið. Ef
þú gerir vitlaust geturðu dáið
og við sem skuldum svo mikið.
Herra Leirmundur fær nú
að sjá doðrantinn. Hann setur
upp hornspangargieraugu og
fer að fletta. Hann er ekki
stúdent og því skilur hann
ekkert. Það ætti raunar að
banna fólki að lifa, ef það er
ekki stúdent.
Ég læt bara hann Varg J.
Vaðals, tannlækni, hérna fyrir
'handan þýða þetta fyrjr mig,
segir hann loks.
Ertu band sjóðandi bulluvit-
laus, segir þá frú Linda B. Leós
og krossar sig með ekka. Ertu
stjúpid maður að láta þetta
fólk fyrir handan vjta að við
skiijum ekki útlenzku. Þú sem
ert fulltrúi hjá bænum.
Það þarf nú ekkert út-
lenzkupróf í hreinsunardeiid-
inni segjr þá Leirmundur,
sezt niður og htigsar sitt ráð.
Honum dettur ráð i hug og
segir: Hann Búi P. Brögðólfs,
frændi minn, hann þýðir þetta
fyrir okkur, elskan.
Frúin veinar, grípur fyrir
andlitið. Að því loknu segir
hún : Óekkí konan hans Búa
er í saumaklúbb með henni
Höllu Þ. Þvengils og í sama
húsi og hún býr mágkona henn-
ar Svölu M. Aðals og rún hitt-
ir bróður hans Vargs hérna fyr-
ir handan á hverri frumsýn-
ingu. Þetta er ekki lengi að
spyrjast.
Leirmundur K. Leós, fulltrúi,
fær í magann. Það er þessi
herpingur, samfara sýrubragði
í munni og pínulítilli ógleði,
sem oft gerir vart við sig hjá
stressuðum mönnum. Fulltrú-
inn stingur upp í sig pillu og
tyggur.
Þau hjónin ganga nú fram
á baðið og virða fyrir sér undra
tækið sem hún frú Vindfríður
G. Vaðals fyrir handan getur
ekkj lifað án. Þau setiast á
baðkersröndina og haldast í
hendur: Tvö ráðvillt börn á
villigötum.
Leirmundur skimar yfir
Stjórnborð maskínunnar og það
liggur við að honum falli allur
ketili í eld. Þarna eru takkar
og tippi, mælar og vísar, ljós
ýmiss konar og loks einhver
skífa, ekki ólík landabréfi.
Hva, þetta er nú bara rétt
eins og í flugvél, segir Leir.
mundur og minnist mynda-
greinar í Vikublaðinu um flug
stjóra hcima og að heiman.
Assgoti er þetta magnað. Síð.
an tekur hann þá ákvörðun að
' ýta á einn takkann. Hann vel-
ur rauðan og þrýstinn takka og
ógurlegur hávaði glymur. í
hlustum hjónanna. Er frúin
við þetta nærri hrokkjn oní
baðkerið, aftur fyrir sig. Leir-
mundur flýtir sér nú að ýta
aftur á takkann, en þá taka
mörg Ijós í öllum regnbogans
litum að blikka á stjórnborð-
inu og eitthvað tifar, líkt og
klukka. Þá ýtir Leirmundur á
annan takka, en í betta skipt-
ið gellur við hljóð í líkingu
við sírenu í sjúkrabíl og
skömmu seinna annað hljóð,
ekki ósvipað því er kemur þeg-
ar tveir málmar skella saman
og grópast hvor í annan. Svo
beyríst örlítið urg, svart reyk.
ský iæðist afturundan véiinni
og síðan er þögn. Leirmundur
K. Leós hefur snögg handtök
og kippir vélinni úr sambandi.
Frúin onnar baðherbergisglugg
ann, gúmmíbrennslulyktin er
óþolandí.
Nokkrum dögum seinna, þeg-
ar óhreina . tauið er farið að
hrannast upp hiá henni Lindu
B., fer hún að hugsa ráð sitt.
Um nóttma iæðist liún niður í
kjallarann með tauið sitt í
handarkrikunum og þvær í
gömlu handsnúnu tíkinni, —
varla fullnæeiandi kröfum nú-
tímans og fimm manna fjöl-
skyldu. Undir morgun kemur
hún upp afíur með tauið og
setur á miðstöðvarofnana til
þerris.
Á kvöldin, þegar einhver.iir
rekast inn til fulltrúahiónanna,
leiðir frúin bá’ strax inn í bað-
herbergið og sýnir þeim mask-
ínuna sína og kveðst ekki geta
iifað án hennar. Hún veltir,
bleytir, svður, bvær, eltir, mýk-
ir, vindur, þurrkar, strauar,
brýtur saman, pressar og stafl-
ar í skápana: Gjörsamlega ó-
missandi á nútíma lieimili. Og
hann Leirmundur brosir, —
þreyttur gegnum tárin, hálf
uggandi yfir samvizku konu
sinnar og hugsar til þvottar-
ins, sem liggur til þerris á
miðstöðvarofnunum, bak við
gluggatjöldin.
Þau eru samhent hjónin og
fylgin' sér og enginn gæti séð á
þeim neitt óhreint, enda þvær
hún frú Linda B. allan þvott
í næturvinnu í kjallaranum. Og
þegar hún frú Linda B. Leós
hittis hana frú Vindfríði G.
Vaðais í stigaganginum fara
þær undir eins að tala um
kosti DQÖ, sem enga galla hef-
ur.
Hins vegar undrast allir
þreytusvipinn á henni frú
Lindu. Hann vex alltaf og hún
er sífellt syfjuð og illa til höfð.
En hún er sennilega bara eitt-
hvað lasin blessuð konan og
því vel að sjálfvirku vélinni
sinni komin. Hún skyldi þá
ekki vera ófrísk, eina ferðina
enn ? — — —