Dagur - 19.09.1951, Blaðsíða 10

10
D AGUR
Miðvikudaginn 19. sept. 1951
Þorp í álögum
Saga eftir Julia Truitt Yenni

5. DAGUR. 5-55-w
(Framhald).
,,Eg ætlaðist aldrei til að þetta
mál bæri þannig á góma,“ sagði
hann. „Hjónaband á að verða til
blátt áfram og af sjálfu sér, svo
sjálfsagt, að ekki þurfi um það
að tala. En----------við ffófum
ekki átt nema eitt ár saman. Og
ekki einu sinni það. Og mér
finnst stundum, sem eitthvað sé
falið í öllum hinum árunum, sem
liðin eru, sem dregur þig til sín.
í>ess vegna varð eg--------“
Hann leit á hana. Andlit hans
bar áhyggjusvip. Ó, Amos,
hugsaði hún aftur og fann að
áhyggjur hans stóðu henni í
hjartastað. En svo færði hann sig
nær henni, laut yfir hana og
skyggði á sólargeislana. Hann
kyssti hana á munninn og á
kinnamar, á eyrað og ennið og á
hálsinn mjallahvíta.
Hún lá hreyfingarlaus með
lokuð augu, en svo opnaði hún
augun og horfði á blöð peru-
trésins böðuð í sólskini. Tár
glitraði á hvarmi hennar. Svo
lagði hún hendurnar um hálsinn
á honum og hvíslaði:
„Amos, það er ekkert, ekkert í
því liðna, sem dregur mig í burt
frá þér. Aðeins---------“
En hvernig gat hún sagt hon-
um það? Og frá hverju var að
segja? Hún vissi það ekki, en
byrjaði samt, slitrótt og hikandi:
„Eg elska þig, Amos. Og eg
elska þetta hús og þetta perutré,
já og Ármót.“ í öll þau ár, hugs-
aði hún, sem hún hafði ekki átt
neitt, sem ekki var hægt að grípa
með sér, hafði hana ekki rennt
grun í, að hún gæti alið þær til-
finningar, sem nú fylltu brjóst
hennar. Og þegar hún talaði,
vissi hún, að hún var í rauninni
að útskýrá fyrir sjálfri sér ekki
síður en Amos.
„Eg atti aldrei heima á nein-
um stað nema fáa mánuði í senn.
Eg átti aldrei neitt nema fötin,
sem eg stóð í, og þá voru mér
gefin þau — og nokkrar bækur.
En þegar eg hafði lesið þær svo
oft, að eg kunni þær utanbókar,
sagði pabbi að þær væru of
þungar og fyrirferðarmikl-
ar------“
Hvernig átti hún að útskýra
þetta? Hvernig gat hann skilið
það? Henni varð hugsað til húss-
ins hans, í skjóli pílviðanna upp
við Botnsána, húsið, sem var
eldra en trén umhverfis það —
og henni varð hugsað til föður
síns og þess, hvernig þau höfðu
lifað.
„Eg verð að segja þér frá föð-
ur mínum,“ sagði hún.
„Gerðu það ekki, ef þér finnst
það verra.“
„Jú, eg þarf að gera það. Ein-
hvern tíma kemur að því hvort
eð er.“
Samt hikaði hún. Hún vissi, að
ef Amos gæti ekki skilið það, sem
hún ætlaði að segja honum,
mundi það valda þeim báðum
sársauka.
Hún lá aftur á bak með lokuð
augun og lét hugann reika, eins
og pabbi væri aftur í lifenda
tölu, eins og allt væri aftur eins
og fyrrum — rykugur þjóðveg-
urinn, forsælan í rjóðrinu í
skóginum, regndroparnir úti á
víðavangi og skjólið fyrir regni
og vindi — fljótin og lækirnir
og dagurinn, sem framundan var
— eins og vegurinn hinum meg-
in við hæðina. Allt þetta hafði
pabbi gefið henni — og raunar
átti hann aldrei neitt annað að
gefa.
„Hann var pdédikari," sagði
hún, „áður en eg man eftir
honum. í smábæjum eins og
þessum hér gizka eg á. Hann
hataði starfið. Eg hef ekki oft
komið í kirkju — og pabbi
minntist sjaldan á kirkju í mín
eyru — en hann þoldi ekki stofn-
unina.“ Hún hikaði aftur, en hélt
svo áfram: „Hann trúði því að til
væri beint samband í milli
Drottins og mannanna og kirkj-
urnar gerðu ekkert nema trufla
það.“
Hún settist upp í grasinu við
hlið hans.
„Svo var það, að hann tók si’g
allt í eínu' uþp og fór. — Eg man
aðeins ógíöggt eftir því. Hann
gekk he’rbergi úr herbergi í hús-
úiu — og það var síðasta al-
mennilega húsið, sem við bjugg-
um í — til þess að ganga úr
skugga um að allt væri eins og
það ætti að vera — og hann skildi
kirkjubækurnar og plöggin eftir
á skrifborðinu. Svo hlóð hann
töskunum okkar og nokknjm
kössum á hestvagninn og svo
ókum við af stað — í burt frá því
öllu saman.
Eg veit ekki, hvað það var, sem
pabbi gaf fólki, en eitthvað var
það. Eg held jafnvel að það hafi
verið eitthvað, sem var þeim
mikilsvirði. Og svo hætti hann
að prédika, því að eg held að
hann hafi uppgötvað, að það
gerði fólki meira gagn, að það
fengi að tala við hann en að hann
læsi yfir því.
Og það var þetta, sem hann
gerði mestan hluta ævinnar. —
Hlustaði á aðra. Við fórum bæ
úr bæ. Stundum vorum við
kannske heilan mánuð um kyrrt,
einu sinni þrjá mánuði. Þá fór
ég í fyrsta sinn í reglulegan skóla.
— Þegar eg var smátelpa ferðuð-
umst við í hestvagninum. En sá
tími kom að klárinn varð of gam-
allt til þess að komast úr sporun-
um. Þá var eg orðin svo stór, að
eg gat gengið. Og svo fórum við
fótgangandi. Kannske var það
það dýrmætasta, sem pabbi gaf
mér, tilfinningin að alltaf væri
nægur tími, og aldrei þurfti að
flýta sér. Við gistum á alls konar
stöðum. í súðaherbergjum hjá
ókunnu fólki, í hlöðum og öðr-
um útihúsum og stundum undir
berum himni undir þunnri
ábreiðu. En þó þurftum við aldr-
ei að gera það, gerðum það að-
eins, þegar okkur langaði til. Það
var svo margt fólk, sem þekkti
pabba og við áttum alltaf vísa
fleiri nætufstaði en við gátum
notað.“
„Þetta hefur verið dásamlegt
líf,“ sagði Amos.
Hún leit á hann með þakklæt-
issvip.
„Það var dásamlegt líf,“ sagði
hún. „En eg veit ekki hvað upp-
eldisfræðingar kunna aðsegjaum
það. Það var heldur lítið um það,
(Framhald).
Kvensloppar
hvítir og mislitir
Vefnaðarvörudeild,
Kjólaefni
einlit — Crepe
rafgeymarnir heimsfrægu komnir
6 og 12 volta, hlaðnir, fyrirliggjandi.
Kaupfélag Eyfirðinga.
Véla- og varahlutadeild.

B r é f a s k ó 1 i S. í. S.
íslenzk réttritun,
Danska,
Enska,
Esperantó,
Skipulag og starfs-
hættir samvinnufélaga,
Fundarstjórn og
fundarreglur,
Sálarfræði,
Bókfærzla,
Búreikningar,
Reikningur,
Algebra,
Eðlisfræði,
Siglingafræði,
Mótorfræði og
Landbúnaðarvélar og
verkfæri
Hvar, sem þér búið á landinu getið þér stundað nám
við bréfaskólann og þannig notið tilsagnar hinna
færustu kennara.
Námsgreinar
bréfaskólans
eru:
Bréfaskóli S.I.S.