Dagur - 17.12.1955, Síða 3

JÓLABLAÐ ÐAGS
3
einmitt mikið a£ þessu. Oss þykir
vænt um, að liverfa aftur til baka
og verða börn í hugsun og ályktun.
Ef til viJl efumst vér og á stund-
um um þekkinguna, er vér höfum
aflað oss, að hún sé svo \ iss og ó-
skeikul, sem tíðast er talið. Kannski
erum vér alis ekki óttalaus um þá
menning, scm nútínrinn hefur
byggt upp. Það eru athyglisverð
orð, sem mannvinurinn mikli, Al-
bert Schweitzer, sagði nýlega ein-
mitt um þetta efni: „Vcr skulum
ckki kveinka oss við að horfast. í
augu við staðreyndir. Maður cr orð-
inn of urmenni í visindurn og tœkni,
cn hefur ekki vaxið að vizku að
sama skapi.“
Er það þá svo undarlegt, þó að
nútímamanninn grípi endrum og
eins sú löngun að hverfa frá öllu
þessu — og vcrða aftur barn? Ferð-
ast á ný um þann heim, þar sem
öryggi og traust ræður í óttans stað
og öllu er li ítt, öllu er óhætt?
Og hver á ekki sínar áhyggjur og
sína liarma? Hver fær ekki í baráttu
Hfsins einliver þau sár, fyrr eða síð-
ar, er illa hafast við og seint gengur
að gróa?
Þá er gott að geta horfið til baka
og staðið aftur í þeim sporum, þar
sem hlý og ástúðleg hönd strauk tár-
af vanga og eitt lruggandi orð
breytti sorg í gleði. Þá er gott að
geta farið að eins og þjóðskáldið,
sem minntist bernskujólanná, lát-
lausLi og fögru, og sagði:
„Lát mig horfa á litlu kertin þín:
Ljósin gömlu sé ég þarna mín!
Eg er aftur jólaborðin við,
ég á enn minn gamla sálarfrið!"
En livers vegna konia jólin þessu
til leiðar? Hvers vegna tekst þeim,
einum alh'a daga, að hverfa sjálfri
rás tímans og snúa oss þangað á ný,
mönnunum, sem vér komum
kannski sjaldan eða aldrei annars,
utan af vorum hversdagslegu leið-
um, burt frá því, sem vér að jafnaði
erum háð og bundin og ofurscld, —
og gera oss aflur að börnurn 'i
Ég var einhvers staðar að lesa það
um jóljn, að bcrnskuminningar vor-
ar og jólaboðskapurinn sjáifur Væri
svo nátengt og samgróið í vitund
vorri, að erfitt væri oft að greina
þar í milli.
Þetta cr auðvitað’ hverju orði
sannara. En hver einasta jólaminn-
ing, sem geymist í huganum, helg
og dýrmæt, er í einhverri snerting
við jólin sjálf og það, sem þau í
rauninni þýða.
Og, þegar vér þcssa bfessuðu daga
verðum aftur börn, er það ekki ein-
göngu vegna þess, að vér köllum
fram minninguna um vor eigin
bernskujól, og þá, sem gerðu oss þau
svo ógleymanleg og unaðsrík. Vér
forum alla leið til hinna fyrstu jóla.
Vér nemum staðar við jötuna í
Betlehem ogþar cr litið bárn. Oss
Iangar til að eignast þessa hátíð nteð
því. Vér vitum, að annars eru í raun-
inni engin jól. En vér finnuin, að
þetta er ekki hægt, ncma ganga fram
í sakleysi og hreinl'eika ogauðmýkt,
nema leggja frá oss þau vopn og þær
lilífar, sem einkenna oss oftast úti
í umheiminum og baráttu hans.
Öðru vísi er ekki hægt. að nálgast
það, sem heilagast er af öllu heilögu.
Því að jötubarnið er sjálfur drott-
inn kynslóðanna, konungur sann-
leikans og kærleikans og friðarins á
þcssari jörð.
Og frammi fyrir honum stoðar
ekki það, sem oftast er talið til
mestrar vevðfeika og upphefðar,
ekki þekking vor og l'rami, ekki vald
né vegsemd, ekkert af þessu, sem er
stærst í heimsins augum.
Erarn fyrir liann stígum vér hljóð-
lát og bljúg með vora tómu, titrandi
hönd. Fram fyrir ltann komum vér
eins og vér erurn, en ekki eins og
vér sýmnnst vera. Ef til vill með
byrði lmgaraíigurs og kvíða, sektar
og syndar. En fyrst og fremst cins
og börn: í einlægu trausti þess, að
hér, og aðeins liér, sé öllu óhætt,
hér séum vér loksins fullkomlega
örugg og getum glaðzt og fagnað
af hjarta.
„Ncma þér snúið við og verðið
cins og börnin, komist þcr alls ckki
inu í himnariki,“ sagði hann sjálfur,
sem vér tignum og tilbiðjum á
hverjum jólum.
Hann setti barnslundina, bams-
Imgarfarið öllu ofar, setti það jafn-
vel að skilyrði liinna æðstu gæða,
sem oss er ætlað að ná nokkurn
tíma.
Það er gott að vér minnumst þess
nú. Samtíð vor er stórlát og ýmsurn
mun finnast, að hún utn margt hafi
kennt oss að leggja niður barnaskaþ-
inn. En gátum vér þess allt af, að
barnseðlið' í vorri eigin sál er þó
vor dýrmætasta eign, og glötuni vér
Jjví, gagnar oss ekkert það, sem
heimurinn gcfur? Með varðveizlu
þess og geymd æfilangan dag, erum
vér hins vegar stöðugt að vaxa f
því góða, sí-fellt að færast nær því
takmarki að vera í raun og sann-
leika born himneska föðurins, hæf
fyrir himin hans.
Látum þessi jól hjálpa oss til að
skilja þau sannindi sem bezt. Tök-
um þátt í gleði þeirra, sem fagna
þessari iiátíð af mestum innileik og
í mestu sakleysi. Og hverfum aftur,
hver og einn til sinnar eigin
bernsku, þegar „Ljós var Ijós og mér
lýsli Guð.“
Því það er þannig sem liinn sanni
friður og hin sanha gleði jólanna
stígur niður til vor og fylgir oss
áíram inn í nýtt ár og nýjan tíma,
hvar sem sporin liggja og livernig
sem hin ytri kjör vor annars verða.
Friður og gleði hans, sem einn er
heilagur og blessaður urn alclir.
Gleðileg jól!