Dagur - 17.12.1955, Blaðsíða 13

JÓLABLAÐ DAGS
13
inn í fögrum hvammi. Þar beið
Kormlöð hans með litla drenginn.
Vfeggir og þak hússins var hvort
tveggja grænt og samlitt umhverl-
inu. Það bar því ekki mikið á þess-
um lyrsta bóndabæ á ÍMandi.
Úti í'yrir tók Kormlöð glaðlega á
móti honum með kossi. En dreng-
urinn teygði litlu hendurnar í átt-
ina til hans. Hann fagöi þá körfuna
frá sér við húsvegginn og tók
dvenginn í i'angið.
,,Þú hefur veitt lítið í dag, góði
minn.“
,,Já, netið var flækt í ann'an end-
ann. En ég fann andarhreiður."
,,Það var gott. Ég ætla þá að
sjóða egg lianda drengnum. Hann
•er orðinn leiður á silungnum.“
,,Já, gerðu það væna mín. En
hvar er pabbi þinn?“
„H'ann gekk hérna suður fyrir
vatnið til að tína sprek í eldinn.“
„Segðu mér eitt, Kormlöð. Er
föður þínum larið að leiðast hér
hjá okkur?"
„Ég er hrædd um, að hann þrái
hcim til írlands, þó að hann minn-
ist lítið á það. En þó að svo ólíklega
vilji til, að tækifæri bjóðist, vill
hann ekki fara, nema ég komi með
honum. Ég er eink'abárn hans eins
og þú veizt.“
„Já, það er eðlilegt, að honum
þyki dauflegt hér. Og lítil er von
um skipskomu hingað. En oft hef
ég dáðst að pabba þínum að vilja
leggja með okkur í þetta ævintýri"
„Okkur lrefur liðið vel hér. Nátt-
f'ari. Hér hef ég lifað inínar sælustu
stundir. Mér er nóg að hafa þig og
drenginn lijá mér. Auðvitað þykir
mér vænt um að hafa pabba líka.
En hann verður þó að ráða gerðum
sínum, ef tækifæri býðst til að
flytja héðan.“
„Þú ert hetja, Kormlöð. Alltaf
dáist ég meira og meira að þér. Þtt
er heil í ást þinni, þess vegna liefur
þú kosið þér þetta fábreytta líf í
útlegð mcð mér.“
„Þú hefur einnig kosið þetta líf
vegna ástar þinnar. En við írar er-
um heilir bæði í ást og hatri."
„Mér linnst aðeins eitt skorta hjá
okkur. Það er að hafa einhvcrjar
skepnur. Ég vildi við ættum geit
eða kú, svo að við gætum fengið
•mjólk handa barninu. Hér eru líka
úrvals liagar fyrir skepnur og nógar
engjar.“
„Það er ntx ekki til neins að tala
um J>að, góði minn. Við förum
ekki á bátkænunni okkar yf'ir hal ið.
En við verðum að afla okkur
þorskalýsis í sumar til að hafa nóg
af jiví handa barninu í vetur, þegar
ég liætti að hafa það á brjósti. En
drengurinn hefur dafnað vel l’ram
að Jiessu.“
„Já, þú ert hraust, Kormlöð, og
nægjusöm. Það lief ég vitað fyrir
löngu."
Nú sáu Jiau hann koma sunnan
með vatninu. Hann héll á sprekum
í báðum höndum. En þau voru
lmndin saman með víðitágum.
Þegar hann kom heint að bæn-
um, heilsaði hann heimafólki.
„Þarna fannstu góð sprek, pabbi.
Ég ætla þegar að kveikja upp í
hlóðunum, og sjóða nýja silunginn
og egg handa barninu. Viltu slægja
silungana fyrir mig, af því að Nátt-
l'ari er með barnið?“
„Ég skal gera Jiað. Annars tíndi
ég saman mikið af sprekum, sem ég
sæki smám saman. í holtinu sunn-
an við vatnið er mikið af dauðum
hríslum. Það verður góður eldivið-
ur til vetrarins. Og svo fann ég eitt
rjúpnahreiður. En hún bar sig svo
illa, að ég tímdi ekki að taka egg-
in.“
Hann fór Jrví næst að slægja sil-
unginn, en Jiau fóru inn með
þarnið.
„Babbi lengi burtu. Babbi vera
heima,“ sagði drengurinn og klapp-
aði pabba sínum hlýlega á vang-
Eiríkur Sigurðsson.
íl 1 i
4im ltjm
ob m ta a m
Að jólum
Ljósanna Ijós
skini i skammdegi svörtu,
skœrast logi hin björtu
Ijósanna Ijós!
Rósanna rós
út sjiryngi öllum og veiti
ilminn, — og heimilin skreyti
rósanna rós!
Jól, heilög jól,
gefi, að gjörvallir lýðir
gleðjist um friðarins tiðir,
jól, heilög jól!
Eilífa vald!
Hljórna frd háliðalögum
helga með jólanna dögum,
eilífa vald!
Algóði Guð!
Hjörtu vor frið þinn lát finna,
fögnuð'inn jólanna þinna,
algóði Guð!
Sólnanna sól
Ijómar urn löndin og höfin,
lýsir um skýjanna tröfin,
sólnanna sól.
Ljósanna Ijós
skin inn i skammdcgið svarta,
skœrast logar hið bjarta
Ijósanna Ijós.
Gunnar S. Haldal.
ann.