Dagur - 22.12.1965, Blaðsíða 27

JÖLABLAÐ D AGS
27
Tjald lieimilisfólksins á Sogni.
gólf og staðnærazt fyrir dyrunum.
Að lokum tókst \v> að Jinika til rúm-
inu og opna hurðina og bjóst fólk
nú við að dfengurinn væri nær
sturlaður af hræðslu inni í herberg-
inu. Það reyndist þó ekki svo, því
hann lá enn í rúmi sínu og steinsvaf
og liafði ekki orðið var við neitt
óvenju legt.
í húsinu Sæland var húsfreyjan,
Sigurlaug Sölvadóttir, að sýsla í eld-
liusinti, en húsbóndinn, Sveinbjörn
Vigfússon (dáinn 1959), lá á dívan
í stofunni, þegar húsið tók að hrist-
ast. Þau lögðu bæði af stað til dyr-
anna, en augnabliki síðar steyptist
stór og mikill kolaofn yfir dívaninn
og um leið og Sigurlaug hljóp út
um dyrnar, féll hún endilöng fram
á hlaðið. Hún hafði dottið um
kvistsofninn, sem fallið liafði ofan
á hlaðið á undan þeim. Sigurlaug
liljóp síðan norður fyrir húsið, þar
sem sandkassar drengjanna voru og
þeirra eftirlætisstaður. Þar lá þá
hússtafninn að miklu leyti í nokkr-
um stórum stykkjum, en drengirnir
voru, sem betur fór, hvergi nær.
Þeir höfðu sköijrmu áður hlaupið
ylir veginn og voru þar að leik.
Þessir og þvílíkir atburðir gerð-
ust í flestum húsunr, því þegar svo
óvæntir og óvenjulegir hlutir ger-
ast, ratar lrversdagslegt fólk í hin
furðulegustu ævintýri, og er þá
undir hending konrið, hver sögu-
lok verða.
• Mér -vildi svo heppilega til, að
engin slys urðu á mönnunr og skall
þó lrurð nærri hælunr víða, eiris og
dæmin sýna, seqr lrér hafa verið til-
færð. ;
Þessi dagur leið.að kveldi eins og
aðrir dagar. Var þá tekið að búast
undir nóttina og háttuðu margir
það kvöld við aðstæður, sem þeim
nryndi hafa þótt næsta lygilegar,
hefði því verið spáð fyrir þeim um
nrorguninn.
Hér á Tjörn var búin upp heljar-
nrikil flatsæng úti undir kirkju-
garðsvegg, og þar svaf allt heimilis-
fólkið næstu sex eða sjö næturnar.
Það kom sér því vel, að góðviðrið
hélzt allan þann tíma og konr aldrei
dropi úr lofti.
Ekki var þó ævintýrunr dagsins
lokið fyrir nrér. Svo var mál nreð
vexti, að unr daginn, þegar kúm var
lrleypt út og kálfunr með, hafði okk-
ur láðst að viðhafa þá sjálfsögðu
varúð, að hafa langt band á kálfun-
unr eða tjóðra þá sem skynsamleg-
ast er. Nú er það svo unr marga
kálfa, að þeir eru haldnir þeirri
ónáttúru, að segja skilið við það
iitla vit, senr þeinr er annars getið,
þegar þeir konra í fyrsta sinn út
undir bert lof-t og sjá lreinrinn. <-r
Þannig fór unr einn kálfinn okkar’i.
Hann ærðist, þegar hann konr út
og tþk á rás eitthvaði út í buskann
og lrafði enginn lraft rænu á að líta
ellir honum unr daginn,- En und'ir
nóttina runrskuðu nrenn \ ið sér og
minntust þess, að kálfurinn var
ófundinn. Var ég sendur að leita
hans, en í för nreð nrér slóst Maron
jafnaldri nrinn á Ingvörunr (Maron
Pétursson nú bóndi í Asgeirsbrekku
í Skagafirði). Voir bráðar rönrbuð-
unr við á kálfinn í þiifnaskorningi
niðri á túni. En ekki hafði lrann
fyrr orðið okkar var, en lrann spratt
ujrjr og þaut eins og kólfi væri skot-
ið í beinustu stefnu burt frá okkur.
Og þar senr ekki konr til mála að
breyta steínunni, stakk lrann sér
beint í tjörnina, senr bærinn dregur
nafn af, en hún var nú orðin stærð-
ar stöðuvatn. Síðan synti hann rit á
dýpið. Við félagar litunr svo á, að
kálfurinn væri í bráðri lífshættu og
nú gæti ekkcrt bjargað nema snör
lrandtök. Við köstuðunr því ein-
hverju af klæðum okkar og lögð-
unrst til sunds á eftir kaula. En þeg-
ar við lröfðum synt langt lit í ís-
köldu leysingavatninu, tók káliur-
inn á sig stóran sveig og sneri síðan
til sanra lands og skreið nú furðu-
lega hratt. Unr leið 'og lrann kenndi
grunns'tók liann ídtur'áprettinn og
stefndi' nú'til. fjafls og isást aldrei
þanrar. iiUönguí síðáí náðum við
bjöfgúnarmen n n iii r i svo landi
hrakitir og kakfir bg. þóttbökkar för
allháðuleg orðin.
En seinna um nóttina vann ég þó
annað afrek að þessu sinni á sviði
andans. Eg lrafði einhvern veginn
ekki skap í nrér til að taka á nrig
náðir. Þess í stað tók ég hj'ólið nritt
góða og þeysti á því aftur og franr
um veginn og gerði alls konar æf-
(Framhald á blaðsíðu 40.)