Dagur - 28.10.1983, Blaðsíða 10

.......-...... 1 ................... ...........................................................
- Síðan ég byrjaði á þessum æfingum hefur átt sér stað stórkostleg breyting á líkama
minum. Ég er alveg nýr maður og það er eins og ég sé með nýjan líkama. Ég hef aldrei verið
stæltari, íivorki sem unglingur né fullorðinn maður og ég á nú mikið auðveldara með að hvíl-
ast en áður. Ég er svo afslappaður að ég þarf aðeins lágmarks svefn og niðurstaða læknis-
skoðunar sem ég fór « fyrir viku var sú að ég vaeri með líkama eins og þrautþjálfaður
íþróttamaður um tvítugt. Þetta hefur fært mér heim sanninn um að allt sé fertugum fært og
það er fyrst nú að ég er að átta mig á því hvað raunverulega hefur gerst.
Sá scm þetta segir heitir Konráð Jóhannsson. Ókunnugir myndu lýsa honum sem þrekn-
um og stæltum ntanni og fáum kæmi til hugar að hann hefði misst tæpan þriðjung af líkams-
þyngd sinni á nokkrum mánuðum. Svo er þó raunin því Konráð hefúr lést um rúm 40 kg
á um níu mánuðum. Hann er nú 102.5 kg en þegar best lét eða verst lét, eftir því hvernig
litið er á máiin, vó hann 145.2 kg. Mittismálið hefur verið á hröðu undanhatdi undanfarna
mánuði með þeim afleiðingum að gömlu alklæðnaðirnir eru honum nú nýtir og glataðir,
vonandi að eilífu.
Það er hress og lífsglaður maður sem er mættur í þetta viðtal og hann er tilbúinn til þess
að lýsa „uppgjöri feita mannsins“. Lýsa því sem hann hefur gengið í gegnum og hvernig það
er að vera feitur í heimi hins staðlaða fólks, þar sem allir eiga að vera grannir - og glaðir.
Hvernig „fítuboIlurnar“ eru miskunnarlaust minntar á hlutskipti sitt og hvernig feitt fólk á
að bregðast við áreitni umheimsins. Ekki verður annað séð en að Konráð hafi komist frá
þessu á farsæian hátt og hann er ekki hræddur við framtíðina. Um helgina, nánar tiltekið kl.
14 á sunnudaginn ætlar hann að taka þátt í sínu fyrsta kraftiyftingamóti og það er ekki að
efa að hann á framtíð fyrir sér þar. Kjörorð hans eru „AHt er fertugum fært“ og sá sem hann
mun etja kappi við á sunnudaginn í Lundarskóla er lyftingakappinn kunni Jóhannes Hjálnt-
arsson sera nú stendur á fimmtugu. En gefum nú Konráð orðið . . .
Upphaf þessa máls var það að
góður vinur minn, Arthúr Bogason
vissi að ég var vel að manni en ég
væri ekki ánægður með útlit mitt.
Það er ekkert leyndarmál að ég var
búinn að reyna að grenna mig
margsinnis en alltaf án árangurs.
Þessir megrunarkúrar fóru alltaf í
sama farið. Ég var óhamingju-
samur, mér leið illa og ég var
svangur. Ég var vondur út í allt og
alla, skapvondur og það var því
ekki við því að búast að árangur
næðist.
- Hvaða megrunarkúrar voru
þetta?
- Það voru hinir og þessir kúrar
sem allir byggðust upp á svelti, sem
er ekki nógu gott og eftir margar
ítrekaðar tilraunir gafst ég upp og
var eiginlega búinn að gefa það upp
á bátinn að ég gæti grennst. Ég var
náttúrlega ekki búinn að sætta mig
við þetta ástand en ég taldi mig
bara ekki geta gert neitt í þessu.
112 kg um tvítugt
- Hvað olli þessari fitu? Ofát?
- Fyrst og fremst var það gífur-
leg græðgi og matarlyst. Þetta var
ekki svo mikið vandamál á meðan
ég var í skóla og fékk þá hreyfingu
sem því fylgir s.s. í leikfimi en síð-
an eftir að ég lauk gagnfræðaskóla-
prófi og fór á sjóinn þá fór að síga
á ógæfuhliðina. Það var að vísu
mjög erfið vinna að vera á sjó en á
milli komu langar hvíldir sem fóru
mest í að éta og drekka og það var
á þessum árum sem ég byrjaði að
hlaða á mig holdum. Ég var orðinn
112 kg þegar ég var tvítugur og
þegar ég ákvað þarna um síð-
ustu áramót að taka mig á, þá var
ég orðinn 145.2 kg. Með allt of háan
blóðþrýsting. Eg gerði mér því
fyllilega grein fyrir því að ég yrði að
gera eitthvað róttækt í málunum.
Það var mér ómetanleg hjálp að ég
naut aðstoðar Arthúrs þarna til að
byrja með. Hann hafði kynnst þess-
um málum náið úti í Bandaríkjun-
um í einni stærstu líkamsræktarstöð
heims, í Dayton í Ohio og hann
vissi því hvernig ætti að taka á
vandanum.
„Byrjaðu á að taka andlegu hlið-
ina fyrir fyrst,“ sagði hann og ég
bar gæfu til að fara að hans ráðum.
Ég veit það líka nú að ef ég hefði
ekki verið andlega rétt stemmdur
áður en ég byrjaði þá hefði ekki
þurft nema eitt lítið atvik, óhapp
eða klaufaskap til þess að allt hefði
hrunið til grunna og þá hefði leikur-
inn verið tapaður.
- Hvenær fórst þú á fyrstu æfing-
una?
- Það var eiginlega nokkurs kon-
ar kynning. Ég fór með Arthúri upp
í Lundarskóla í lyftingaaðstöðuna
í desember í fyrra og ætlaði að
kynna mér þetta lítillega áður en ég
byrjaði. Ég hafði að vísu komið
þarna áður, þrem árum áður og
hafði þá gert ýmsa hluti sem vöktu
athygli þeirra sem þarna æfðu. Tók
240 kg í réttstöðulyftu, 190 kg í
hnébeygju og 105 kg í bekkpressu,
allt í sparigallanum. Þeir voru ákaf-
lega hrifnir af þessu drengirnir
þarna efra og vildu endilega að ég
kæmi á æfingar. En það varð ekk-
ert úr því þá. Það voru þessi þungu
skref sem ég var ekki tilbúinn til að
stíga. Ég þekkti heldur ekki þá
þann félagsanda sem ríkir þarna og
þá einurð sem menn sýna og það
má því segja sem svo að það hafi
verið þess vegna sem ég dreif mig
ekki strax.
Líkaminn gerði
uppreisn
En ég fer sem sagt upp í Lundar-
skóla í desember í fyrra og var svo
að liðka mig á milli jóla og nýárs og
eftir áramót ákvað ég svo að drífa
mig í þetta. Arthúr útbjó fyrir mig
mjög erfitt æfingaprógram að am-
erískri fyrirmynd og það var satt að
segja oft nærri því búið að gera út af
við mig. Æfingarnar gengu á tíma-
bili svo nærri mér að ég var kominn
á fremsta hlunn með að hætta. Lík-
aminn gerði uppreisn. Hver vöðvi
og hver taug var með mótmæli og
líkaminn fór bara ekki í gang á
tímabili. En ég fann að þetta gerði
mér ómetanlegt gagn. Ég hreinlega
bráðnaði niður og fyrsta mánuðinn
hrundu af mér að mig minnir 12.7
kg. Ég þaut einnig upp í orku og
var mjög sterkur eftir þennan fyrsta
mánuð og því harkaði ég af mér og
hélt áfram.
- Ekkert mótlæti annað?
- Jú það komu upp viss vanda-
mál í sambandi við andlegu hliðina
eftir eins og tvo mánuði. Hún virtist
ætla að bregðast mér. Ég missti
áhugann á æfingunum og fannst að
ég mætti þarna meira af skyldu-
rækni en vegna þess að ég hefði
gaman af því. Það má því segja að
ég hafi tekið á lóðunum með hang-
andi hendi en svo sá ég að við svo
búið mátti ekki standa. Ég var að
renna á rassinn með þetta og þá
settumst við Arthúr á rökstóla til
þess að reyna að finna leið út úr
vandanum og það var þá sem kon-
an mín, Lilja Helgadóttir kom inn
í spilið. Hún hvatti mig til dáða og
studdi mig á allan hátt og reynd-
ist mér ómetanlegur styrkur.
Það er líklega rétt að láta það koma
fram hér að ég átti þess ekki kost að
fara í þessa tískumegrunarkúra eins
og t.d. Scarsdale-kúrinn. Vegna
þess að þessir kúrar eru útilokaðir
fyrir fjölskyldumann eins og mig
sem á fimm börn. Margt í þessum
kúrum er lúxusmatur sem engin
venjuleg fjölskylda hefur efni á
nema endrum og eins. Þarna eru
kjúklingar, nautalundir, svína-
kambur og allur fjárinn sem ég
hefði orðið að láta sérkokka fyrir
mig. Það náttúrlega gefur auga leið
að ég get ekki látið börnin mín sjá
það að ég sé á einhverju sérfóðri og
mat sem þau langar í en fá ekki
nema einstaka sinnum. Það var því
gjörsamlega útilokað fyrir mig að
reyna þessa tískukúra, auk þess
sem ég er á móti þeim af þeirri
ástæðu að þeir byggja ekki upp
orku. Þeir miða að því að eyða
orku og það er ég engan veginn
ánægður með. Ég kærði mig ekkert
um að ná einhverjum óskakílóa-
fjölda en vera svo grútmáttlaus. Ég
vildi heldur vera 11U kg af vöðvum
og vera sterkur heldur en vera t.d.
80 kg af máttleysi og spiki.
Sterkur félagsandi
Við ræddum sem sagt málið ég og
konan mín og ég komst yfir þessa
erfiðleika með hennar hjálp og
strákanna í lyftingunum. Þeir sáu
það líka allir, Flosi, Kári, Jóhannes
og Freysi og reyndar fleiri, að það
var eitthvað að og ég var eitthvað
niðurdreginn og ég get aldrei full-
þakkað þeim það hvað þeir studdu
mig geysilega á þessum tíma. Það
má alveg segja það að þegar ég
kom þarna á æfingar á kvöldin og
vigtaði mig bæði fyrir og eftir
æfingu, að þeir höfðu meiri áhuga
á því sem var fært inn í bókina en
ég. Þeir studdu mig mjög drengi-
lega og félagsandinn þarna í Lund-
arskólanum er mjög sterkur. Það
slettist að vísu stundum upp á vin-
skapinn en það varir aldrei meira
en eina æfingu. Menn standa vel
saman og ég æfði eins og þeir segja
„eins og brjálaður maður“. Fimm
daga vikunnar var ég á kerfis-
bundnum æfingum og fyrstu fimm
mánuðina var ég aldrei skemur en
þrjá tíma í einu.
Eftir að versti hjallinn var að
baki, fór ég að taka þetta meira vís-
indalega. Ég fór að lesa næringar-
fræði og á tímabili tók ég þetta svo
alvarlega að ég var orðinn eins og
gangandi „leksikon“ um hvað
margar hitaeiningar voru í hinum
ýmsu fæðutegundum.
- Breyttir þú þá um mataræði?
- Já það má segja að frá því að
ég byrjaði á þessu hef ég lítið sem
ekkert borðað úr dýraríkinu. Ég
gerði mér fljótlega ljóst að það var
ekki vænlegt til árangurs. Þessi
matur er þungur í maga og erfiður
í meltingu, skilar miklum úrgangi
og er ekki nógu fljótur að skila sér
út í blóðið. Grænmetisfæðan er
aftur á móti auðmeltari og gengur
fyrr í mann.
„Bölvaður óþverri“
- Það er nóg orka í grænmetinu.
Ég verð þó að viðurkenna að ég
fór aftan að grænmetinu. Það dugði
mér ekki vegna þess hve ég æfði
stíft. Ég fékk stundum aðkenningu
að því sem kalla mætti, ekki nær-
ingarskorti, heldur virtist mig vanta
- Konráð Jóhannsson í viðtali um uppgjör
feita mannsins, lyftingar o.fl.
10 - DAGUR - 28. október 1983
einhver ákveðin efni. Þetta kom
m.a. fram ef ég hafði æft mikið. Þá
var ég orðinn ansi dapur daginn
fyrir hvíldardag, þannig að ég dreif
mig í próteinát og gerði það eftir
vísindalegum aðferðum því ég fékk
upplýsingar frá sænskum læknum
um það hvernig ég ætti að bera mig
að. Þaðan fékk ég orkuna og þá
hvarf þessi máttleysistilfinning sem
ég hafði haft á tímabili.
- Prótein, það eru eggjahvítu-
efni?
- Já og ég borða prótein ennþá.
Sérstaklega ef ég þarf að vera
sterkur á æfingum þá fæ ég mér
smáskammt. Leysi duftið upp í
vatni og úða því í mig. Það hefur
gengið vel að samræma þetta
tvennt, grænmetið og próteinið og
það kemur varla fyrir að ég verð-
launi mig með öðru.
- Steik?
- Nei, frekar soðið kjöt eða þá
kjöt steikt upp úr sjálfu sér. Engin
fita eða feiti. Annars hefur maður
látið sig hafa það að sleppa þessu.
Sérstaklega eftir að ég byrjaði að
lesa mér til um þessi mál. Mikið af
því sem almenningur lætur ofan í
sig er bölvaður óþverri sem líkam-
inn hefur ekkert með að gera. Það
borgar sig kannski ekkert að tíunda
þetta hér. Það getur komið við
kaunin á einhverjum.
- Hvað er verst?
- Ég veit það ekki, en það eru
náttúrlega þessar stórsteikur sem
fólk lætur ofan í sig. Þær eru í einu
orði sagt rosalegar því fólk er
kannski tvo, þrjá daga að vinna úr
þessu. Það er t.d. staðreynd að
helmingurinn af slæmum draumför-
um manna stafar af því að fólk fer
að sofa útkýlt af mat. Þá slappar
það ekkert af í svefninum því lík-
aminn er í hörkuvinnu við að melta
matinn.
- En er þetta þá ekki hálfgert
meinlætalíf hjá þér?
- Það er það, ég get ekki neitað
því. Það er harka í þessu en síðan
færist harkan smám saman úr þessu
því þú færð svo mikla andlega og
líkamlega uppreisn. Þú tekur
hverjum degi með fögnuði þegar
þú sérð þann árangur sem næst.
Þetta breytist síðan í „rútínu“ sem
þér þykir sjálfsögð.
Ofát og hreyfingarleysi
- Þú nefndir andlegu hliðina
áðan. Hvernig var líf þitt áður en
þú byrjaðir að leggja af, áður en
þú byrjaðir að æfa?
- Eins og ég sagði þá var ég ekk-
ert ánægður með mig. Ég var kom-
inn að því að gefast upp og hug-
leiddi það að svona yrði það að
vera sem eftir væri ævinnar.
- Þú hefur ekki getað kennt vit-
lausum efnaskiptum um fituna?
- Nei, nei. Ég var búinn að fara
með mitt vandamál til lækna og
þeir gerðu mér fulla grein fyrir því
að þetta stafaði af ofáti og hreyfing-
arleysi. Þetta var eitthvað andlegt
líka. Mér leiddist oft t.d. á sjónum.
Var búinn að lesa allt sem ég náði í
og þá var ekki um annað að ræða
en stytta stundirnar með því að éta.
Lífið snérist um vinnu og mat.
Annars var það versta að þetta
var farið að há mér. Ég var orðinn
fertugur og var orðinn ansi hreyfi-
heftur. Ég var kominn með of háan
blóðþrýsting, of háan púls og þetta
var orðið allt of erfitt. Ég varð að
gera eitthvað í þessu og sá sem
studdi mig mest fræðilega séð var
vinur minn Bragi Stefánsson, lækn-
ir á Dalvík. Hann upplýsti mig um
alla þessa hluti.
- Þér hefur þá liðið illa líkam-
lega?
- Já og andlega líka. Ég var þó
að reyna að finna ljósu punktana
við að vera svona feitur en þeir
voru því miður ekki sérstaklega
margir, nánast engir.
- Hverjir voru helstu kostirnir?
- Helstu kostirnir voru þeir að
ég þurfti engin hlífðarföt. Það
skipti mig engu hvort það var tíu
stiga hiti eða tíu stiga frost. Ég
gekk aldrei í peysu, nærskyrtu eða
neinu og ég gat svolkað úti við
ótrúlegustu aðstæður bæði til sjós
og lands og mér var aldrei kalt. Til
þess að fá einhverja andlega upp-
reisn vegna fitunnar, þá hélt ég
þessum hæfileika óspart á lofti.
Montaði mig af fitunni. Ég reyndi
líka að hengja hatt minn á það að
feitt fólk hefur alltaf verið talið svo
geðgott. Væri svo ánægt með lífið
og glaðsinna. Ég hef heldur verið
skapharður ef eitthvað er, þannig
að þessi fullyrðing átti ekki við mig.
Blekkingar-
brynja
Annars tel ég mig vel vita af hverju
feitt fók er svona glaðsinna eða
glaðbeitt. Þetta er brynja sem fólk
notar til að blekkja umhverfið.
Innst inni þá lifir þetta fólk í sálar-
angist og á í miklum andlegum erf-
iðleikum. Ég get alveg sagt frá því
fyrir hverju þetta fólk er að brynja
sig. Það er að reyna að sleppa við
þá daglegu áþján sem plagar feitt
fólk. Staðreyndin er sú að feitt fólk
verður fyrir miklu aðkasti frá sam-
félaginu. Feitt fólk þarf að búa við
alls kyns aðfinnslur og athugasemd-
ir, kannski daglega. Ég veit varla
hvað ég á að segja, þetta er það
viðkvæmt mál. Hvernig á feitur
maður að vera í góðu skapi þegar
það er verið að finna að hans lík-
ama daglega? Það er ótrúlegt hvað
fólk getur verið miskunnarlaust og
ósvífið. Það eru spurningar eins og:
„Er ekki erfitt fyrir þig að fá föt?“,
„Þú eyðileggur öll bílsæti maður,
þú ert svo þungur. Kemstu undir
stýri á meðalbíl?“, „Svitnarðu ekki
rosalega?“, „Ertu svona gráðugur,
éturðu svona mikið?“ og „Eru
þetta röng efnaskipti?" og lengra
hefur þetta gengið en þær spurning-
ar er ekki hægt að hafa eftir hér.
Það segir sig sjálft að menn geta
ekki farið ánægðir út í lífið með
svona nokkuð á bakinu og þá eru
menn að reyna að vera sniðugir og
skemmtilegir til þess að kaupa sér
frið.
Þetta allt fer rosalega illa með
fólk og það er staðreynd að þetta
feita fólk það bítur aldrei frá sér og
svarar aldrei í sömu mynt. Ég get
t.d. bent á það að einn ónefndur
maður sem ég var á tímabili sam-
ferða í lífinu, hafði ákaflega gaman
af því að núa mér því um nasir
hvað ég var feitur. Sá mig mjög
sjaldan í friði. Nú ég hefði getað
náð mér niðri á þessum manni ef ég
hefði haft löngun til en ég gerði það
ekki. Hann var t.d. með ýmsa lík-
amsgalla sem ég sá sjálfur. Þessi
maður var illa vaxinn. Hann náði
varla meðalhæð, var hjólbeinóttur,
hann var sköllóttur, hann var með
falskar tennur í efri og neðri góm
og á margan hátt alls ekkert augna-
yndi. Þessu hefði ég getað dúndrað
á manninn og kannski talið mig
mann að meiri, en ég gerði það
ekki. Hvers vegna veit ég ekki. Það
er að vísu talsvert um liðið en ég
held að þessi maður sé loksins núna
farinn að sjá hvað hann gerði mikla
vitleysu. Ég bíð eftir því að hann
komi og tali við mig. Það gerist
vonandi einn góðan veðurdag því
mér er ekki illa við hann, síður en
svo. Ég vorkenni honum bara fyrir
kjánaskapinn.
- Svo við víkjum nánar að lífi þínu
nú. Ertu ekki alsæll með að hafa
losað þig við þetta hlass?
- Ég er ánægður en ánægjan er
að vissu leyti dálítið beiskjubland-
in. Eins og við ræddum um þá er
þetta hálfgert meinlætalíf og ég
verð að sætta mig við það til ævi-
loka að neita mér um ýmsa hluti.
Ég verð að borða annan mat en ég
er vanur. Ég get ekki sest til borðs
með mönnum almennt. Ég er bú-
inn að lenda í stúdentaveislum,
fermingarveislum, giftingarveislu,
afmælum, skírnarveislum, páskum
og mínu eigin fertugsafmæli og ég
hef orðið að bíta þetta af mér og
neita mér um það sem aðrir gerðu
sér gott af.
Hálfféll einu sinni
- Það þýðir ekki að falla einu
sinni?
- Nei, það hefur komið einu
sinni fyrir að ég hálfféll. En ég átt-
aði mig á því áður en ég var kolfall-
inn. Þetta var í giftingarveislu hjá
Kristjáni bróður mínum og þetta
smá feilspor sem ég sté kostaði
slíka sálarangist að ég legg ekki í
það aftur. Við vorum á Bautanum
og þegar ég sá allan matinn þá fór
ýmislegt að togast á inni í mér.
Þetta voru girnilegustu steikur sem
ég borða ekki í dag en ég harkaði af
mér og líklega á ég aldrei eftir að
borða svona mat á lífsleiðinni.
Þetta var ýmiss konar krydddót
sem ég veit nú að gerir innyflunum
í mér ekkert gott.
- Ert þú ekki bara að segja þetta
vegna þess að þú getur ekici neytt
þessa matar. Eru berin einfaldlega
ekki súr?
- Það getur vel verið. Ég get al-
veg fallist á að svo sé kannski innst
inni.
En svo er annað sem situr alltaf í
manni og það er þessi stöðugi ótti
um að falla. Ég hef nefnilega enga
tryggingu fyrir því að ég muni ekki
falla og það jafnvel heiftarlega.
Þess vegna vil ég að það komi fram
hér, fyrst ég er kominn hingað í op-
inskátt viðtal, að það er ógaman
fyrir mig ef ég á eftir að falla eftir
t.d. eitt ár. Orðinn hundrað og Guð
veit hvað mörg kíló.
- Það veitir þér kannski aðhald
að þetta verður komið á prent?
- Já, ég vona það svo sannarlega
og ég er náttúrlega ekki kominn
að þeim lokaáfanga sem ég stefni
að ég á mikið eftir ennþá.
Lás á ísskápinn?
- Á hvaða tölu stefnir þú?
- Einu sinni sagði ég 90 kg en
þetta hefur gengið mjög rólega upp
á síðkastið vegna þess að innan við
10% af minni líkamsþyngd nú er
fita. Það er þessi sterka brúna fita
sem ég hef haft frá fæðingu og ég er
búinn að ala vel og vandlega í gegn
um árin. Þetta gengur hægt og bít-
andi en ég hef massast mjög mikið
sem sést kannski best á líkamsmál-
unum. Mittismálið var 129 cm en er
nú 96.5 cm. Ummál læra var 58 cm
en er nú 65 cm og upphandleggs-
málið hefur breyst úr 38 cm í 44.5
cm.
- Hvað myndi gerast ef þú
féllir einu sinni. Éta eins og
þú gætir í þig látið?
- Það yrði hroðalegt. Það yrði
eins og ef áfengissjúklingur kæmist
í brennivín eftir langt bindindi.
- Er þetta svipað og alkóhól-
ismi?
- Það myndi ég segja. Ég hef að
vísu ekki reynslu af áfengissýki en
ég þekki marga alkóhólista og þeir
segja að eitt glas sé nóg. Það sama
gæti gerst með matinn. Ein steik
væri nóg og ég vil ekki hugsa til
þess hvað gæti gerst ef ég léti 3000-
4000 hitaeininga steik í mig. Ég
borða venjulega ekki meira en sem
svarar 1500 hitaeiningum á dag og
það af grænmeti. Ef ég félli þá
þyrfti ég líklega að svelta mig alveg
í tvo til þrjá daga og æfa alveg rosa-
lega á eftir.
En talandi um áfengi, það er al-
veg bráðhættulegt, algjör bannvara
fyrir þá sem eru í megrun. 100 ml
af viskí eru t.d. 275 hitaeiningar.
En maður verður líka að kunna sér
hóf. Það þýðir ekki að röfla sífellt
um hitaeiningar og mæla hitaein-
ingafjöldann í öllu sem fólk lætur
ofan í sig. Það er frumskilyrði að
virða rétt annarra. Það má ekki sí-
fellt vera að plaga umhverfið þó
maður sé í megrunarkúr. Og fjöl-
skyldan það á ekki að setja hana í
kúr bara vegna þess að einn fjöl-
skyldumeðlima þurfi að passa sig
Menn verða líka að læra að vera
ekki gramir út í umhverfið þó þeir
sjái einhvern fyrir framan sig með
lostæti í hrúgum. Menn verða að
hugsa sem svo að þetta sé eitur sem
þeir megi alls ekki láta ofan í sig.
- Þú hefur ekki farið fram á að
fá að setja lás á ísskápinn?
- Nei, það er um að gera að hafa
nógu mikið af mat í kringum sig.
Freistingarnar eru ekki til að falla
fyrir, heldur til að standast þær.
Það er um að gera að breyta sem
minnstu. Eiga sína kunningja, fara
sem mest á böll og skemmtanir -
ekki missa tengslin. Það væri það
versta sem fyrir gæti komið.
Djöfullegar kenndir
Nú hefur þú æft í rúma níu mánuði.
Áttir þú von á þessum árangri.
- Nei, árangurinn er stórkost-
legri en mig gat órað fyrir. Það er
allt sem hefur breyst í lífi mínu.
Það er meltingin, það er svefninn,
allar líkamlegar hreyfingar og and-
lega hliðin hefur gjörbreyst líka. Ég
ræð núna við ýmsa hluti sem ég
hefði aldrei getað tekist á við áður.
Ég er skapbetri og nú geta menn
sagt við mig allan fjandann án þess
að ég stökkvi upp á nef mér. Ég er
yfirvegaðri. Hér áður fyrr áður en
ég komst til vits og ára þá leysti ég
málin á einfaldan hátt ef einhver
var að abbast upp á mig. Ég ein-
Sjá næstu síöu
Viðtal og myndir: ESE.
28. október 1983 - DAGUR - 11