Dagur - 17.02.1984, Blaðsíða 8

8 - ÐAGUR -17. febrúar 1984
„Ég er mjög ánœgð með
leikhús okkar Akureyringa
í dag, en vissulega hafa
ekki alltafverið jólin. Sýn-
ingar hafa fallið - og það
er slœmt - en það má ekki
ásaka fólkið fyrir að koma
ekki í leikhúsið þegar
þannig fer. Ástœðuna er
miklu fremur að finna hjá
leikhúsinu sjálfu og öll
leikhús verða að vera
gagnrýnin á eigin verk. Við
þurfum ekki að kvarta,
því Akureyringar eru mjög
duglegir að sækja leikhús,
en þeir eiga það sammerkt
með mér og eflaust mörg-
um öðrum; þeir fara ekki
nema verkið veki áhuga
þeirra. En œtli Akureyr-
ingar eigi ekki heimsmet í
leikhússókn, ef miðað er
við fólksfjölda!! Ég gæti
best trúað því. “
Ég er kominn í heimsókn til Sunnu
Borg, leikara, sem gert hefur garðinn
frægan með Leikfélagi Akureyrar
um árabil. Við hreiðruðum um okk-
ur á heimili hennar og Þengils Valdi-
marssonar og hófum spjallið. Sunna
Borg; það er eitthvað leiklistarlegt
við þetta nafn. Ég spurði hana því
fyrst um ætt og uppruna; hvaðan
kemur Sunna Borg?
Hálfur Akureyringur
„Ég kem frá Reykjavík, þar sem ég
er fædd og uppalin; fædd á Víðimel í
Vesturbænum, en uppalin á Hraun-
teig í Austurbæ. Faðir minn er Geir
Borg, bróðir Önnu Borg, þeirrar
miklu leikkonu. Systkini þeirra;
Óskar, Áslaug, Emilía og Póra
höfðu öll einhver afskipti af leiklist.
Þau áttu raunar ekki langt að sækja
það, því amma mín, Stefanía Guð-
mundsdóttir, þótti mjög góð leik-
kona, að því er mér er sagt. Hún stóð
einnig fyrir fyrsta dansskólanum sem
starfræktur var á íslandi og Óskar
kenndi með henni. Þau léku einnig
saman í Iðnó, en eftir að amma dó
hætti Óskar öllum afskiptum af leik-
list og vildi helst ekki í leikhús fara.
Ég er því af leikaraættum, Gísli
minn, eins og þú sérð, og ekki hefur
það nú alltaf verið til að hjálpa mér
við mitt starf, þvert á móti. Ég fékk
stundum að heyra það frá kollegum
mínum, að ég fengi hlutverkin út á
Borg nafnið, en ekki vegna eigin
hæfileika. Þetta þótti mér sárt, en
sem betur fer eru þessar raddir þagn-
aðar.
En ég er Akureyringur í aðra ætt-
ina, þannig að það er ekki alger til-
viljun að ég er hér nú. Móðir mín er
Guðrún Ragnars, dóttir Ragnars
Ólafssonar og Guðrúnar Jónsdóttur.
Ég er af þeirri margfrægu Reykja-
hlíðarætt í móðurættina, en þú mátt
ekki spyrja mig nánar um ættfræði,
þvi þar kemur þú algerlega að tóm-
um kofanum hjá mér. Foreldrar mín-
ir skildu þegar ég var enn barn, en ég
hef alltaf haldið góðu sambandi við
þau bæði. Ég kom fyrst hingað til
Akureyrar 18 ára gömul, í heimsókn
til mömmu minnar, sem þá var hér til
að annast aldraða móður sína. Ég
ætlaði að vera hér í 2 daga, en þeir
dagar urðu að tveim árum og ég fór
að vinna í Landsbankanum. Mamma
var hér í 4 ár og notaði tímann til að
fara í sjúkraliðanám. Akureyri á því
sterk ítök í mér.“
Ekki fædd leikari
- Þú sagðist vera af leikaraættum,
ertu þá fædd leikari; var það draum-
ur þinn frá barnæsku að feta í fótspor
föðursystkina þinna?
„Nei, síður en svo. Ég fór að vísu
nokkuð oft í leikhús, því föðursystur
mínar voru duglegar að bjóða okkur
krökkunum á sýningar og þá fengum
við gjarnan að koma á bak við, eins
og kallað er. En það hafði ekki áhrif
á mig að koma svona nærri þessu. Ég
var feimin og þekkti ekki aðra en
frænkur mínar. Það þurfti eitthvað
meira til að vekja áhuga minn á leik-
list.“
- Hvað þurfti til?
„Það er nú raunar saga að segja
frá því, það var algert slys. Raunar
gerðist það hér á Akureyri. Einn
daginn kom Jón Kristinsson, þáver-
andi formaður Leikfélags Akureyr-
ar, í Landsbankann og spurði um
mig. Ég vissi ekki hver maðurinn
var, en hann spurði hvort ég hefði
ekki áhuga á að leika með leikfélag-
inu. Ég hélt nú ekki, ég hefði aldrei
á svið stigið og hefði engan áhuga á
að reyna það. Auk þess benti ég Jóni
á þá staðreynd, að ég þekkti engan.
En þar sló Jón mig út af laginu, því
hann sagði að hjá ieikfélaginu kynnt-
ist ég mörgu fólki og það dræpi mig
nú ekki að koma og sjá hvernig þetta
liti út. Þá fór ég að hugsa málið og
komst að þeirri niðurstöðu, að senni-
lega væri þetta nú ekki svo vitlaust
hjá Jóni. Ég dreif mig því á æfingu.
Nú, ég var kynnt fyrir fólkinu, en
síðan var hent f mig einhverju hefti
og ég beðin að fara upp á svið og
lesa. Mér fannst ég varla læs og þar
að auki var ég átakanlega feimin. En
niðurstaðan varð nú samt sú, að ég
lék í þessu leikriti, sem hét Sweden-
hjelm-fjölskyldan. Ég lék kærustu og
hlutverkið þótti mér óttalega leiðin-
legt. Þessi reynsla varð því ekki til að
kveikja í mér leiklistaráhugann. Ég
fann ekki fyrir þessum fiðringi sem
allir tala um.
En í kjölfarið var „Bærinn okkar“
settur á svið hjá Leikfélagi Akureyr-
ar undir stjórn Jónasar Jónassonar.
Þar var ég beðin að leika unga stúlku
og ég sló til. En fljótlega eftir að
æfingar byrjuðu fann ég að ég gat
þetta ekki, mér fannst hlutverkið allt
of umfangsmikið til að ég gæti ráðið
við það. En ég hélt samt áfram og
þegar líða tók á æfingatímabilið kom
þetta smátt og smátt. Þá fór ég að
hafa gaman af þessu, enda var hlut-
verkið skemmtilegt. Þar með var
neistinn kveiktur. Jónas var harður
og strangur, en hann var góður leik-
stjóri. Hann skammaði mig oft alveg
óskaplega, sérstaklega framan af. Og
ég átti það alveg skilið, því ég náði
engum tökum á hlutverkinu og kunni
ekki neitt. Ádrepur Jónasar urðu til
þess að ég fór alvarlega að hugsa um
hvernig ég ætti að komast í gegnum
þetta og með einhverjum hætti tókst
það.“
Fullt hús í Iðnó
- Hvernig var þessari sýningu tekið?
„Hún fékk mjög góða dóma, ef ég
man rétt, enda er þetta mjög sérstakt
verk. Það var til dæmis lítið um
leikmuni, en þeirra í stað urðum við
að bregða fyrir okkur látbragðsleik
' til að sýna tilveru ýmissa hluta í sýn-
ingunni. Þarna var náttúrlega jafn-
framt verið að höfða til ímyndunar-
afls áhorfenda, sem eflaust hefur ver-
ið misjafnlega frjótt. Að minnsta
kosti var sýningin illa sótt á Akur-
eyri, en síðan sýndum við í tvígang í
Iðnó fyrir troðfullu húsi. Þá fékk ég
hvatningu frá ýmsum mætum leikur-
um til að fara í leiklistarskóla og það
var mjög uppörvandi fyrir mig.“
- Léstu það eftir þeim?
„Hvatning þeirra hefur eflaust haft
einhver áhrif, en fyrst og fremst var
það fyrir eigin áhuga að ég fór í
Leiklistarskóla Þjóðleikhússins og
námið þar tók þrjú ár.“
- Fenguð þið að leika á meðan á
náminu stóð?
„Já, það kom fyrir að við vorum
notuð í smáhlutverk. Mér er ein sýn-
ing sérstaklega minnisstæð. Það var
í Kaupmaðurinn frá Köbemik, sem
núverandi þjóðleikhússtjóri, Gísli
Alfreðsson, stjórnaði. Þar var ég
með lítið en skemmtilegt hlutverk.
Svo veiktist ein leikkonan og Gísli
bað mig að hlaupa í skarðið. Það var
hefðarkona sem ég átti að leika og
fyrirvarinn var skammur, en ég lét
mig hafa það - og hafði raunar svolít-
ið gaman af. Þar með hélt ég að
minni vinnu við þessa sýningu væri
lokið, en þá forfallaðist önnur leik-
kona og aftur leitaði Gísli til mín.
Nú átti ég að leika gleðikonu og fékk
svona álíka langan tíma til að undir-
búa mig, en aftur sló ég til. Ég hugs-
aði eingöngu um gleðikonuna, því ég
vissi ekki annað en sú sem lék hefð-
arkonuna væri orðin frísk. En þegar
senunni með gleðikonunni var lokið
kom Gísli til mín og sagði:
- Jæja, Sunna, nú er að skipta um
búning og bregða sér í gervi hefðar-
konunnar.
- Ertu eitthváð verri, sagði ég, ég
er búin að gleyma rullunni, ég get
það ekki.
- En leikkonan er lasin enn, á ég
að stoppa leiksýningu fyrir fullu húsi.
Drífðu þig bara í fötin og inn á svið,“
sagði Gísli og var ákveðinn.
Hann var klókur þar, því auðvitað
vissi hann hvernig í öllu lá áður en
sýningin byrjaði. En hann vissi sem
var, að ef hann hefði orðað þetta við
mig þá hefði allt farið í baklás. Þess
vegna beið hann þar til ég sat föst í
netinu og gat hvergi komist. En eftir
þetta var það lengi haft á orði, ef ein-
hver veiktist eða forfallaðist af
öðrum ástæðum: Það verður bara að
tala við Sunnu.
Þetta var mikil lífsreynsla, ekki
síst vegna þess að þessar persónur
voru algerar andstæður, og þar að
auki kunni ég hvoruga rulluna. Ekki
bætti það heldur úr skák, að hefðar-
konan átti að syngja og það hefur nú
aldrei verið mín sterka hlið. En ég
huggaði mig við það, að „ladyin“ átti
að vera vel slompuð, þannig að það
gerði ekki svo mikið til þótt hún færi
aðeins út af laginu. Svo rann stundin
upp. Carl Billich var hljómsveitar-
stjóri og hann gaf mér merki um að
byrja. Ég stóð þarna eins og illa
gerður hlutur uppi á einhverju grind-
verki sem slompuð hefðarkona. En
lagið var nokkuð strembið og ég
klúðraði því strax í upphafi, það fór
allt til fjandans, en ég reyndi að tala
textann eftir bestu getu. Þetta var
mikið „upplevelsi“ fyrir meðleikara
mína, sem héldu varla vatni fyrir
hlátri, en ég hefði helst viljað
stökkva niður af grindverkinu og
skilja eftir mig gat á sviðinu. Ég var
með blöð í höndunum með nótunum
og textanum, en ég er nærsýn og var
þar að auki nervös, þannig að lín-
urnar runnu allar saman. Þá henti ég
blöðunum bara út í miðjan sal og
trallaði svo það sem eftir var af lag-
inu. Og það sem merkilegt var, þetta
gerði bara lukku. Áhorfendur höfðu
nefnilega ekki hugmynd um hvernig
þetta atriði átti að vera.“
Allt of mikið
af leikurum
- Hvernig var að koma út úr leiklist-
arskóla atvinnulega séð?
„Það var slæmt þá eins og nú. Það
var allt of mikið af leikurum miðað
við eftirspurn. Ég mátti teljast
heppin, því ég fékk hlutverk í Skál-
holti Kambans, sem tekið var upp
fyrir sjónvarp. Þar fór ég með hlut-
verk Ragnheiðar biskupsdóttur. Ég
var feimin og inni í mér, eins og ég er
raunar enn, og ég var hrædd við
þessa „stóru“ leikara, en sem betur
fer hefur það elst af mér. En það
voru allir góðir við mig, sérstaklega
þó leikstjórinn, Baldvin Halldórs-
son, sem er mikill vinur minn.
Það var ekki erfitt að skilja Ragn-
heiði Brynjólfsdóttur, en síðar átti ég
eftir að leika Helgu í Bræðratungu í
sama verki hjá Leikfélagi Akureyrar.
Það var ekki síður skemmtilegt að
takast á við þá merkiskonu, sem
Bríet Héðinsdóttir lék í sjónvarps-
uppfærslunni. Hún var aftur á móti
leikstjóri í uppfærslu Leikfélags Ak-
ureyrar og ég sagði við hana að lok-
inni frumsýningu, að nú ætti ég bara
eftir að leika Valgerði gömlu. Þá
teldi ég mig vera búna að gera vel við
Skálholt Kambans!“
Til Ameríku
- Síðan lá leiðin til fjarlægra landa.
„Jú, það er rétt. Fyrir tilviljun
rakst ég á auglýsingu um styrk frá
Rotary-hreyfingunni til leiklistar-
náms í Bandaríkjunum. Ég sótti um
í einhverju bríaríi, en sennilega hefði
ég aldrei lagt út í það ef ég hefði vit-
að hvers konar bréfaskriftir og vott-
orðaflóð það hafði í för með sér. Ég
átti meira að segja að sýna fram á
innistæðu í banka, hvað þá annað.
Raunar átti ég ekki krónu, en ég sló
lán hjá pabba og lagði upphæðina inn
á bankareikning. Síðan tók ég ljósrit
af bankabókinni og sendi út. Mér til
mikillar undrunar fékk ég styrkinn.
En ég gerði mér enga grein fyrir því
fyrr en ég kom heim, hvað þetta var
fínn styrkur.“
- Og hvert fórstu?
„Ég fór til suðurríkja Bandaríkj-
anna, nánar tiltekið til skólabæjarins
Athens í Georgíu. Þar var óskap-
legur hiti þegar ég kom út og fyrsta
daginn þurfti ég að standa í biðröð til
innritunar, sem mér fannst vera
margra kílómetra löng. Ég hélt ég
fengi sólsting.
í upphafi skólastarfsins átti að
setja upp leikrit og allir nemendurnir
voru prófaðir, kallaðir upp á svið og
látnir lesa. Ég var útlendingur í fram-
andi umhverfi og var í svitakófi við
minn fyrsta upplestur. Fyrst voru
valdir úr 50 nemendur og þeir
prófaðir aftur og þannig var hringur-
inn þrengdur smátt og smátt. Ég var
alltaf inni og mér fannst ískyggilegt
hvað ég var oft kölluð upp. Endirinn
varð sá, að ég var valin í aðalhlut-
verkið. Mér varð svo mikið um, að
ég fékk grátkast. Ég fór til leikstjór-
ans og sagði honum að ég gæti þetta
ekki, en benti á aðra sem væri miklu
betri í þetta hlutverk. Þetta var
ítalskt byltingarleikrit og ég átti að
leika konu sem var á sviðinu allan
tímann, og ekki nóg með það, ég átti
að vera sítalandi. Eg benti því leik-
stjóranum á skólasystur mína sem
heppilegri manneskju í þetta
hlutverk. En leikstjórinn hristi bara
hausinn og sagði: Þetta er ákveðið,
þú mætir bara hér á æfingu á
morgun.
Næstu vikumar var ég í því að læra
þetta hlutverk, og með orðabókina
á lofti, því það var skrifað á erfiða
ensku. Og það var ekki nóg með að
ég þyrfti að fletta upp þeim orðum
sem ég sagði sjálf, ég varð líka að
skilja hvað mótleikarar mínir voru
að segja. Ég svaf því lítið æfingatím-
ann og með einhverjum hætti komst
ég í gegnum þetta. En eftir það hugs-
aði ég með mér: Fyrst ég komst í
gegnum þetta leikrit og það á fram-
andi tungu, þá er ég nú bara aumingi
ef ég get ekki leikið almennilega á
mínu móðurmáli. Þetta held ég að
hafi verið minn besti skóli. Leikritið
var svo sýnt nokkrum sinnum og allt-
af fyrir troðfullu húsi. Ég fékk meira
að segja blómvendi frá einhverjum
sem ég vissi aldrei hverjir voru!!“
Til Akureyrar á ný
Nú verðum við að gera langa sögu
stutta. Sunna var í tæpt ár í leiklistar-
skólanum í Bandaríkjunum. Eftir
heimkomuna tók hún þátt í sýningu
Þjóðleikhússins á Jóni Arasyni, þar
sem hún lék biskupsdótturina. Einn-
ig lék hún bóndadótturina í kvik-
myndinni Lénharði fógeta, sem sjón-
varpið lét gera og var sú mynd mjög
umdeild á sínum tíma.
„Ég var alltaf sett í þessi dóttur-
hlutverk; ef það var ekki biskups-
dóttir þá var það stórbóndadóttir.
Þetta var að festast við mig, en því
miður vill slíkt henda marga nýút-
skrifaða leikara. Þeir eru settir í
ákveðna skúffu og þar eru þeir
geymdir þar til þörf er fyrir þeirra
karakter,“ segir Sunna.
Sunna reyndi líka leikstjórn, setti
upp einar 7 sýningar með áhugaleik-
félögum vítt og breitt um landið,
jafnframt því sem hún hélt leiklist-
arnámskeið.
„Ég vissi ekkert hvað ég var að
fara út í, en ég passaði mig með það,
að láta fólkið ekki finna það. Ég lét
sem ég hefði þetta allt á hreinu, enda
þýddi ekki annað, því ella hefði fólk-
ið misst alla tiltrú á mér!! Og þetta
gekk bara ágætlega og ég hafði gam-
an af. Þarna fékk maður að kynnast
öllum þáttum leiklistarinnar. Ég var
leikstjóri, en jafnframt vann ég við
búninga og leikmynd, var að mála
fram á nætur. Og svo var það leik-
skráin, ekki má gleyma henni. Þetta
var því dýrmæt reynsla út af fyrir
sig.“
- Aftur til Akureyrar, hvernig
kom það til?
„Ég hitti Odd Björnsson, þáver-
andi leikhússtjóra hjá Leikfélagi Ak-
ureyrar, í Þjóðleikhúskjallaranum.
Hann spurði mig si svona: Af hverju
kemur þú ekki bara norður? Það er
ekki svo vitlaus hugmynd, sagði ég,
og þar með var það ákveðið. Eg setti
17. febrúar 1984 - DAGUR - 9
þótti
mörgum
lítið til vinn
unnar
ennþá spurð hvort
þú vinnir ekkert með
leiknum?
„Já, jafnvel, en það heyrir til
undantekninga. Fólk er almennt far-
ið að átta sig á því að þetta er ekki
eintómur leikur sem fram fer í Sam-
komuhúsinu okkar. Þetta er eins og
hver önnur vinna og stundum getur
hún verið ansi strembin. Það er
stundum sagt að leikarar lifi hátt, en
það stenst ekki. Það verður enginn
lengi leikari með því að stunda hið
ljúfa líf samhliða leiklistinni, frekar
en annarri vinnu. En auðvitað
skemmtum við okkur, við erum ekki
dauð úr öllum æðum og það má vel
vera að við vekjum meiri athygli en
aðrir. En ég hef ekki orðið fyrir
slæmu
umtali, alla
vega ekki til
finna það sjálf.
er oft heilsað
ti á götu, jafnvel af
manneskjum sem ég kem ekki
fyrir mig enda er ég óskaplega ómann
glögg sjálfri mér og öðrum til leið
inda. Én ég tek alltaf undir, því mér
finnst þetta ósköp notalegt.“
Óskahlutverk
á færibandi
- Einhver uppáhaldshlutverk?
„Þegar ég var yngri og nýútskrifuð
úr leiklistarskóla var ég með óska-
hlutverk á færibandi. En þau komu
ekki á silfurfati og nú er ég farin að
hugsa öðruvísi. Nú er það hlutverk
sem ég er að fást við hverju sinni mitt
óskahlutverk og flest hræra þau upp
í tilfinningalífi manns að einhverju
leyti, þó þau séu misjafnlega sterk.“
- Nú ertu að glíma við Önnu í
„Súkkulaði handa Silju“ eftir Nínu
Björk Árnadóttur. Hvers konar
súkkulaði er það?
„Það er mjög blandað súkkulaði,
en ég held að það sé ágætis blanda.
Leikritið fjallar um einstæða móður,
sem er fyrirvinna og uppalandi, eins
og margar konur búa við. Þetta er
saga Önnu, sem stendur í kexverk-
smiðju allan daginn og það er mjög
lýjandi starf, enda er hún alltaf búin
að vera þegar hún kemur heim úr
vinnunni. A meðan Silja var lítil
gekk þetta átakalaust, en þegar hún
kemst á táningaaldurinn fer samband
þeirra að verða erfiðara og það endar
með því að hún fer að heiman."
- Hvernig vinnur þú svona
hlutverk?
„Ég þreifa mig áfram smátt og
smátt. Fyrst skeður ekki neitt, alla
vega ekki hjá mér. En eftir því sem
maður kynnist textanum betur kem-
ur persónan nær manni og ég reyni
að setja mig í hennar spor. Ég héf
haft spurnir af því að vinna við færi-
bönd í kexverksmiðju sé slítandi, þó
ég hafi ekki reynt slíka vinnu sjálf.
Ég hef líka lesið um reynslu kvenna
í slíkum störfum, t.d. er mér minnis-
stætt viðtal við konu í bónusvinnu í
frystihúsi. Hún segir þar, að konur
sem búnar séu að vera í slíku starfi í
15 ár, þær geti ekki meir. Þær séu
útslitnar. Út frá þessu og ýmsum
öðrum punktum reynir maður að
hugsa.“
- Nú er þetta leikið í Sjallanum.
Hvernig leggst það í þig?
„Satt best að segja leist mér ekkert
á það til að byrja með, en ég er farin
að sætta mig við það núna. Það er
talsvert öðruvísi að leika á sviði í
leikhúsi eða í danshúsi. Auk þess fer
leikurinn fram á tveim pöllum og ein-
um barnum auk aðalsviðsins. Og at-
riðin eru líka mörg óg á milli þeirra
þurfum við að fara út í myrkri. Ég er
hræddust um að ég rati ekki réttu
leiðina, eða þá að mér verði fóta-
skortur á leiðinni, því ég hef aldrei
verið góð í slíkum myrkraverkum!!!
En vonandi kann fólk að meta þessa
nýbreytni og maður má ekki verða
íhaldssamur í þessu starfi, þannig að
maður geti ekki leikið nema á
ákveðnu leiksviði."
Fyrir fólkið
- Verkefnaval Leikfélags Akureyrar
kom mér skemmtilega á óvart í
haust, þar sem að minnsta kosti tvö
ef ekki þrjú „kassastykki“ voru með-
al þess sem sýna átti. Nú hefur
löngum verið talað í niðrandi tón um
slík verk af ýmsum „menningarvit-
um“ og þá ekki síst leikhúsfólki.
Hvað kom til?
„Já, þetta er alveg rétt hjá þér, en
ég held að þetta sé að breytast, guði
sé lof. Leikarar mega ekki verða það
eigingjarnir, að þeir hugsi ekki um
annað en ný og spennandi leikrit, þar
sem þeir fái góð hlutverk. Það eru
áhorfendur sem skipta mestu máli og
gott leikhús verður að höfða til sem
flestra. Þar að auki held ég að verk-
efnaval hjá leikhúsi með 4-5 sýning-
ar á ári geti orðið hæfileg blanda,
þannig að flestir geti fengið eitthvað
við sitt hæfi. Ég held að Leikfélag
Akureyrar hafi komist nærri því
markmiði með verkefnavali sínu í
ár.“
- My fair Lady hefur slegið öll
eldri sýningarmet og gengur enn fyrir
fullu húsi. Ertu ánægð með þann ár-
angur?
„Já, svo sannarlega og ég er stolt af
stuðningi mínum við þennan söng-
leik þegar unnið var að verkefnaval-
inu í leikhúsráði, ekki síst vegna þess
að með þessari sýningu hefur komist
á mjög gott samstarf með LA, hljóm-
sveit Tónlistarskólans og Passt'ukórn-
um. Vonandi verður framhald á því
samstarfi.“
- Megum við þá eiga von á öðrum
söngleik næsta vetur?
„Því ekki það, en engin ákvörðun
hefur þó verið tekin um slíkt enn. En
svo mikið er víst, að við verðum að
sýna leikhúsverk sem höfða til
fólksins, sem fólkið vill sjá. Sé ein-
göngu miðað við menningarlegan
metnað leikaranna er eins gott að
oka.“
- Hvað tekur við á eftir súkkulað-
nu?
„Soffía frænka í Kardemoinmu-
bænum. Það verður ábygglega gam-
an að glíma við þá kerlingu," sagði
Sunna Borg. - GS.
- Sunna Borg,
leikkona,
í helgarviðtali
allt í gang og kom norður. Þannig var
nú það. Eg ætlaði upphaflega ekki að
vera hér nema í eitt ár, en hér er ég
enn.“
Ánægð með lífið
- Hvernig kannt þú við þig?
„Vel, og ég er ánægð með lífið og
tilveruna, annars væri ég ekki hér.
Það er gott að vera hjá Leikfélagi
Akureyrar og leikhúsið stendur vel í
fæturna. Það hefur sýnt sig í vetur.
Stærsti kosturinn við að vera hér er
sá, að hér fær maður að spreyta sig á
mörgum ólíkum hlutverkum. Hér
festist maður ekki í einni og sömu
skúffunni. Þar að auki fylgist leikar-
inn mun betur með öllum þáttum
leikhússins hér en gengur og gerist
hjá leikhúsum fyrir sunnan. Vinna
við lýsingu, leikmynd og búninga fer
ekki framhjá okkur og þeir sem eru í
minnstu hlutverkunum hverju sinni
eru þátttakendur í smíði leikmyndar-
innar og búningasaumi. Það er ein-
hæft að gera ekkert annað en leika
og hugsa ekki um annað en sjálfan
sig og sitt eigið hlutverk. Slíkt getur
ekki gerst hjá Leikfélagi Akureyr-
ar.“
- Hver er hápunktur leikarans?
„Það gefur mér mest ef ég er sjálf
ánægð með það sem ég er að gera í
það og það skiptið, ef ég finn mig í
hlutverkinu. Sé ég hins vegar ekki al-
veg sátt við sjálfa mig getur þetta
orðið erfitt. Þetta er aðalatriðið, en
vissulega skipta viðbrögð fólksins í
salnum líka miklu máli. En mín eigin
tilfinning gerir oftast vart við sig áður
en til frumsýningar kemur. Og oftast
undirstrika viðtökurnar mína eigin
tilfinningu.“
- Hvað með krítíkera?
„Vissulega les ég það sem skrifað
er um leiklist og krítík skiptir máli,
þótt margir leikarar segi að þeir lesi
hana ekki og þeir sem skrifa hana
hafi ekkert vit á leiklist. Ég held að
það sé ekki hollt fyrir leikara að lifa
í slíkum fílabeinsturni. En það er
langt í frá að ég sé alltaf sammála
því sem skrifað er um leiklist, en oft
finn ég sannleikskorn, bæði í því sem
lofað er og lastað. Auðvitað finnst
manni það sárt, ef krítíker rífur
niður það sem maður hefur verið að
gera í marga mánuði, sumir jafnvel
að frumsýningunni einni séðri. Aðrir
koma og kynnast verkinu á æfingum.
En krítíkerar hafa sinn rétt. Þeir
dæma út frá því sem þeim finnst. Og
eitthvað er það nú alltaf spennandi
þegar gagnrýnin kemur á prent. Ég
er hrædd um að leikurum þætti
eitthvað vanta ef ekkert væri skrifað
um þeirra sýningar. En ég get ekki
látið hjá líða að bæta því við, að það
gerði nú ekkert til þótt á meðal leik-
listargagnrýnenda væru fleiri leiklist-
armenntaðir menn.“
- Leikarar eru áberandi í fá-
mennu samfélagi, flestir þekkja and-
litin og jafnvel persónurnar og þess
vegna eru þeir umtalaðir. Lengi vel