Dagur - 09.11.1984, Qupperneq 3
9. nóvember 1984 - DAGUR - 3
Attterfínt
sem vel
erfrcmskt
urnar með ógnarlegum þunga og skruðn-
ingum, eins og mér einum er lagið. Það
voru gestir í bænum og þeir sátu einmitt
við þann glugga sem ég hvarf frá. - Þar
fór hann, heyrði ég að einhver sagði um
leið og ég sveif til jarðar. Meira veður var
nú ekki gert út af því að sinni.
Nú hugsið þið eflaust sem svo, að þetta
geti svo sem ekki hafa verið neitt ógnar-
fall - úr hjólbörum. En þið verðið að
meta allar aðstæður. Mér fannst þetta óg-
urlega mikið fall, og þar sem ég lá að lok-
um rétt eins og hrúgald yfir hjólbörurnar,
hvarflaði ekki annað að mér en ég væri
allur brotinn og bramlaður. Það skaust
meira að segja inn í huga minn, að nú
væri ég sennilega kominn „yfir um“ og
byggi þar af leiðandi „fyrir handan" í
beinni merkingu orðanna. Um leið þakk-
aði ég Páli vini mínum Halldórs fyrir að
vera búinn að ná af mér iðgjaldinu fyrir
líftrygginguna.
- Allt er fínt sem vel er franskt, segir
gamalt máltæki, og með þá speki í huga
•auk ég til á dögunum og skipti um glugga
í húsinu mínu, setti í það „franska“ glugga
sem öllum þykir ógurlega fínt. Húsið mitt
er „fyrir handan“ - fjörðinn, þannig að
frá mínum bæjardyrum séð er Akureyri
„fyrir handan“. Samt á ég þangað tíðar
ferðir, sæki meðal annars vinnu í Strand-
götuna, þannig að ég fer „yfir um“ oft á
dag.
Gunnar bílasali Haraldsson sótti smið
til Þýskalands til að ir.nrétta gamla BTB-
húsið við Glerárgötu, en ég var ennþá
flottari á því, því ég sótti smið „að
handan" til að koma gluggunum í! Enda
gekk verkið vel. Að vísu þurftum við að
brjóta stærstan hlutann í framhlið hússins
til að koma gluggunum í, en það var nú
ekki tiltökumál. Þarna prílaði ég upp og
niður vinnupallana allan daginn, án þess
að mér fipaðist í eitt einasta skipti, enda
er ég svo léttur á mér og nettur - og þar
að auki hjólliðugur! Frönsku gluggarnir
komust á sinn stað fyrir kvöldið, en ekki
gafst tími til að steypa meðfram þeim
samdægurs. Götin göptu því dálítið
ólundarlega til mín svo skein í einangrun-
ina. Af mínum skarpleika sá ég það í
hendi minni, að ef rigndi - sem allt útlit
var fyrir - þá kæmi einangrunin til með að
blotna, já, jafnvel eyðileggjast. Þess
vegna náði ég mér í plastdúk og límband
og ákvað að hylja götin. En gluggarnir -
og þar með götin - eru nokkuð hátt frá
jörðu - svo hátt, að ekki einu sinni ég gat
náð alla leið þangað upp án þess að
standa á einhverju. Nú, það átti svo sem
ekki að vera mikið mál, því ég var með
færanlegan vinnupall við hendina, en
samt var það svolítið bras að ýta honum
á milli glugga, þannig að leti mín leyfði
það ekki. Þess vegna tók ég þá örlagaríku
ákvörðun, að taka hjóibörurnar sem hann
faðir minn ánafnaði mér óformlega um
árið - (það þýðir að ég fékk þær lánaðar
en hef ekki skilað þeim) - og ákvað að
nota þær sem vinnupall. Þetta gekk vel
við fyrsta gluggann og ég trillaði hjól-
börunum síðan kotroskinn að þeim
næsta.
Nú var rigningin að skella yfir mig,
þannig að mikið lá við. Og í flýtinum
gætti ég ekki að mér. Ég var rétt stiginn
upp í hjólbörurnar og var að teygja mig
upp í efri brún gluggans þegar hjólbör-
urnar sviku mig. Ég fann hvernig ég sveif
eins og í lausu lofti, en þrátt fyrir þennan
léttleika minn hlunkaðist ég yfir hjólbör-
Ég fann hvernig ég sveif í lausu lofti.
Ertii í
heilu lagi
góði?
Já, fólkið í stofunni varð vart við fallið,
og þar á meðal var konan mín. Ekki olli
þessi ógnvænlegi atburður úti fyrir mikilli
taugaveiklun í hópnum, en þegar stutt
hlé varð á samræðunum og kaffið var
búið úr bollunum kallaði konan hátt og
snjallt, án þess að rísa úr sæti: Ertu í heilu
lagi þarna úti. Ég svaraði fáu, enda var ég
að reyna að greiða anga mína utan af
hjólbörunum. Loksins stóð ég upp og
reyndi að bera mig mannalega. Eftir
drykklanga stund höfðu gestirnir ákveðið
að yfirgefa bæinn og konan fylgdi þeim út
á hlað. Þá benti hún mér á, að einn fingur
minn sneri þversum, en ekki langsum,
eins og hann hefði gert frá því að hún sá
mig fyrst. Ef til vill væri hann brotinn. Ég
samsinnti þessu sjónarmiði, enda lágu til
þess gildar ástæður að fingurinn brotnaði.
Fallið var nefnilega langsamlega mest fyr-
ir hann. Sko, þó hjólbörurnar sjálfar séu
ekki nema metri á hæð, þá er ég sjálfur
um tveir metrar. Þar að auki var ég með
uppréttan handlegginn og hann er metri,
þannig að fallið fyrir fingurinn var ekki
minna en fjórir metrar. Og það er nú bara
dágott fall.
sami aftur og rak upp hrossahlátur.
Sá næsti spurði sömu spurningar. - Ha,
brotinn, hvernig fórstu að þessu?
- Ég datt úr hjólbörum sem ég keyrði
sjálfur, svaraði ég.
- Hvað er að heyra, varstu ef til vill að
draga Löduna í gang, sagði vinurinn og
hló hæðnislega.
- Jæja, karlinn, varstu að krækja þér í
frí úr vinnunni, sagði sá þriðji og sá fjórði
benti mér á að það væri hollast fyrir mig
að hætta að iemja konuna mína fyrst hún
væri farin að taka svona hörkulega á móti
mér. Svona gekk þetta dag eftir dag; allir
sýndu mér samúð þar til ég greindi frá
hjólböruævintýrinu. Þá urðu menn undir-
furðulegir á svipinn. Loks hætti ég alveg
að minnast á hjólbörurnar.
Þannigfór
um sjóferð þá
Ég komst að raun um, að það er um
margt bagalegt að vera með hönd í gifsi.
Verst þótti mér að geta ekki tekið þátt í
uppþvottinum með konunni!! En þegar
ég loksins var laus við gifsið fannst mér
ástæða til að fara á slysstað og rannsaka
til hlítar hvernig þetta hefði nú gerst;
hvernig var hægt að handarbrjóta sig í
hjólbörum? Ég náði í hjólbörurnar og
stillti þeim upp undir glugganum. Svo fór
ég svona já, síðan svona og teygði mig
síðan upp - booommms - hjólbörurnar á
hliðina og ég eins og hrúgald yfir þær.
Svona fer maður að þessu já, tautaði ég
um leið og ég staulaðist á fætur. Og nú er
ég kominn með gifsið aftur. - Eða
þannig.
er að segja fingrinum. Til þeirra hluta
varð að kalla út röntgentækni sem var á
bakvakt. Það þótti mér slæmt, að vera að
láta ónáða blessaða manneskjuna á
sunnudegi, og það fyrir svona smátterí.
Það lá við að ég væri farinn að óska þess,
að ég væri allur mölbrotinn, þannig að
manneskjan væri þá ekki kölluð út að
ástæðulausu. Nú, það kom í ljós að eitt
miðhandarbeinið var í sundur og ég var
gifsaður upp á miðjan handlegg eftir
öllum kúnstarinnar reglum.
Nú var ég orðinn óvinnufær og varð
þess vegna að boða forföll. Vinnuveitend-
ur mínir urðu kúnstugir þegar ég til-
greindi ástæðuna; ég væri handarbrotinn
eftir fall úr hjólbörum!!! Síðan tóku vinir
og kunningjar við hver af öðrum.
- Hvað hefur komið fyrir þig,
drengur?
- Ég datt úr hjólbörum, svaraði ég.
- Nú, keyrðir þú þær sjálfur, spurði sá
Brotinn eða
. ekkibrotinn
Nú var ekki um annað að gera en fara yfir
um og heilsa upp á lækna spítalans - jafn-
vel þó að það væri sunnudagur. Læknir-
inn sem tók á móti ntér skoðaði lemstrað-
an fingurinn á alla vegu, teygði hann og
beygði um leið og hann spurði í sfbylju;
finnurðu til, en núna - ha - en núna? Þar
sem þetta var hinn skemmtilegasti maður
reyndi ég að bera mig karlmannlega - ef
það orð er þá lengur í gildi - og öskraði
ekki voðalega hátt. - Ég held þú sért nú
óbrotinn greyið, sagði doksi, en um leið
gelti í fingrinum eins og beinendar nudd-
uðust saman. - Ætli þú hafir ekki bara
hrokkið í liðinn núna, sagði doksi
drjúgur. Ég hélt að það gæti verið og
reyndi að harka af mér.
Til öryggis ákvað doktorinn
að láta taka mynd af mér, það
Sjatöúut
Föstudagur 9. nóvember
Mánasalur opnaður fyrir matargesti
kl. 19.00.
Sólarsalur opnaður
með pompi og prakt
kl. 22.00.
Leynigestur
Hljómsveit Ingimars
ásamt Gilla
í diskótekinu sjá um
þrotlaust fjör
til kl. 03.00.
Laugardagur 10. nóvember
Opnað fyrir matargesti kl. 20.00.
Vandaður matseðill - Góð þjónusta.
Frábær skemintun til kl. 03.00.
V7 rA
(>eisla|>ölu 14