Dagur - 25.02.1989, Síða 11

10 - DAGUR - 25. febrúar 1989
25. febrúar 1989 - DAGUR - 11
„Ég hef alltaf verið ákafamaðura
Tryggvi Pálsson kaupmaður á Akureyri í helgarviðtali
Tryggvi Pálsson, kaupmaður og fyrrum framkvæmdastjóri Smára hf.
á Akureyri, hefur víða tekið til hendinni um dagana. Hann stjórnaði um
árabil einu stærsta byggingafyrirtækinu á Akureyri, Smára hf., starfaði
sem rafverktaki með eigið fyrirtæki á Norðurlandi, var meðeigandi
og stjórnarformaður Malar- og steypustöðvarinnar hf., stofnsetti Norðurfell
hf., byggði verslunarmiðstöðvar við Mýrarveg og Sunnuhlíð auk fjölda
annarra húsa stórra sem smárra, var á kafi í félagsmálum árum saman í
tengslum við hagsmunasamtök rafiðnaðarmanna, tók virkan þátt
í stjórnmálum og hafði afskipti af öðrum og ólíkum sviðum félagsmála.
í viðtalinu sem hér fer á eftir rifjar Tryggvi upp nokkra þætti ævinnar
og viðrar skoðanir sínar á málefnum dagsins í dag í ljósi reynslunnar.
Tryggvi varð fimmtugur í fyrra. Hann fæddist 24. sept-
ember 1938 á bænum Sólvöllum við Akureyri, en faðir
hans, Páll Friðfinnsson byggingameistari, reisti Sólvelli á
sínum tíma. Móðir Tryggva heitir Anna Ólafsdóttir. Páll er
ættaður úr Hörgárdal en Anna úr Fljótunum.
Foreldrar Tryggva fluttu frá Sólvöllum í íbúðarhúsið
númer 42 við Munkaþverárstræti á árum síðari heimsstyrj-
aldarinnar, um 1944, og þar ólst hann upp. Fjölskyldan
flutti árið 1955 í Löngumýri og skömmu síðar setti Tryggvi
á fót heimiii með konu sinni Aðalbjörgu Jónsdóttur og
hafa þau alla tíð búið á Brekkunni, fyrst í Kringlumýri, síð-
ar við Ásveg, við Espilund og nú síðari árin við Grenilund.
Pau eiga fjóra syni og eru þeir 12,18, 21 og 25 ára gamlir.
Æskuárin voru eins og algengt var á þeim tíma, skóli á
vetrum, fyrst Barnaskóli Akureyrar, og sveitadvöl á sumr-
um en Tryggvi fór fyrst í sveit til skyldmenna í Skagafirði
níu ára gamall. Hjá Eiríki bónda Björnssyni á Arnarfelli
var Tryggvi í tvö sumur. Að skyldunámi loknu í Barna-
skóla Akureyrar lá leiðin í Gagnfræðaskólann, en gefum
nú Tryggva orðið:
Alltaf leiðst að bíða
eftir að hlutirnir gerist
„Mér lá mjög mikið á að komast út í atvinnulífið. Ég hef
alltaf verið ákafamaður og leiðist að bíða eftir að hlutirnir
gerist. Ég komst að því að ég gæti lokið gagnfræðanámi á
þremur vetrum í stað fjögurra með því að taka síðasta vet-
urinn í héraðsskóla. Ég fór því vestur í Hrútafjörð og sett-
ist í Reykjaskóla og lauk gagnfræðaprófi þaðan á tilskild-
um tíma. Ég sparaði mér því eitt ár miðað við jafnaldra
mína á Akureyri og komst fyrr út á vinnumarkaðinn.
Á sumrin stundaði ég ýmsa vinnu. Fyrst var ég í verka-
mannavinnu hjá föður mínum við byggingarvinnu á Akur-
eyri, þá eitt sumar á síldveiðum á Stjörnunni sem Kristján
P. Guðmundsson gerði út. Pað var engin frægðarför, við
komumst á skýrslu á haustdögum með eitthvað um 700 mál
og tunnur. Annað sumar var ég á togara, það var á gamla
Harðbak með Sæmundi Auðunssyni. Petta var ekki eina
reynsla mín af sjónum því ég var smátíma 2. þjónn á 2.
farrými Heklunnar gömlu, en þangað réðist ég fyrir at-
beina Sigmundar Björnssonar í kjötbúðinni sem seldi kost
í strandferðaskipin. Ég fór tvo hringi með Heklunni en þá
skall á verkfall þjóna og matreiðslumanna. Þetta var að
vetri til og ég fór því heim.
Nokkru síðar kom Selfoss til Akureyrar og þangað vant-
aði messagutta. Ég komst á skipið vegna þess að messinn
sem var að hætta var fyrrverandi skólafélagi minn frá
Reykjum, en faðir hans var kyndari um borð. Ég tók við
messastarfinu en skólafélaginn við kyndarastarfi. Þegar
skipið kom til Keflavíkur stakk einn kyndarinn af og ég lét
mig hafa það að fara í kyndinguna. Ég sigldi einar þrjár
ferðir með Selfossi milli íslands og Evrópu. Þetta var síðari
hluta vetrar og við vorum aðallega í áburðarflutningum. Á
Selfossi var ég nánast þar til skipið var selt úr landi. Þetta
var síðasta kolakynta skipið í íslenska flotanum.
Mér féll ekki almennilega við sjómennskuna, maður var
svo mikið úr tengslum við sitt fólk. Ég ákvað því að fara í
land og komst á samning í rafvirkjun. Ég á fjóra bræður og
þeir eru allir smiðir eins og faðir okkar. Eg vildi þræða aðr-
ar leiðir og fór að læra hjá Gústaf Jónassyni, raf-
virkjameistara, sem þá var á Akureyri. Hjá Gústaf var ég
í tvö ár og ntikinn hluta þess tíma var ég „í láni“ hjá raf-
lagnadeild KEA.
Af sjónum í rafvirkjanám
Á þessum árum var verið að rafvæða sveitirnar við Eyja-
fjörð, Svarfaðardal, Hörgárdal, Öxnadal, og vann ég mikið
á þessu svæði, einnig austur í Aðaldal. Þetta mun hafa ver-
ið 1955 til 57. Þessu næst fór ég í vinnu til Keflavíkur og var
þá hjá Guðbirni Guðmundssyni, rafvirkjameistara þar.
Sveinsprófi í rafvirkjun lauk ég haustið 1959. í Keflavík
vann ég við rafmagn og lagnir í bátum og frystihúsum,
einnig töluvert á Keflavíkurflugvelli.
Leiðin lá aftur til Akureyrar og kom ég til bæjarins um
áramótin 1959/60. Ég var fyrst í stað rafvirki hjá Sam-
bandsverksmiðjunum með Magnúsi Kristinssyni en eftir
hálft ár fór ég til raflagnadeildar KEA. Á þeirra vegum
vann ég við að rafvæða Grímsey, Möðrudal á Fjöllum o.fl.
Um 1962/3 fór ég að vinna sjálfstætt sem rafvirkjameist-
ari. Ég var í þeim rekstri fram um 1970. Vinnan var bæði
við að leggja í hús á Akureyri og einnig í sveitum. Á þess-
um árum vann ég þó nokkuð fyrir Kaupfélag Norður-Þing-
eyinga á Kópaskeri, á Þórshöfn þar sem ég hafði e.k. úti-
búsaðstöðu í tvö ár, og á Bakkafirði. Á Bakkafirði vann ég
við að endurnýja raflagnir í síldarverksmiðju og einnig við
að leggja í nýja verksmiðju sem verið var að reisa á Þórs-
höfn á þessum árum, einnig mjólkursamlagið á Þórshöfn
o.fl. Engir rafvirkjar voru á svæðinu á þessum tíma og við
vorum vel þegnir.
Vinnan gaf vel af sér og menn voru ekki að velta fyrir sér
hvort væri dagur, kvöld eða helgi heldur var unnið í einni
lotu. Þá gerðu menn ekki sömu kröfur til verkefna og eru
gerðar í dag, menn spurðu ekki sífellt að því hvað þeir
fengju fyrir að vinna í helgarvinnu, aukavinnu o.s.frv. í
sveitunum vorum við yfirleitt á jafnaðarkaupi sem byggðist
á meðaltalskaupi tíu tímanna og hann var látinn gilda.
Raf hf. og samruninn við Smárann
Á sínum tíma keyptum við Knútur Valmundsson og Jó-
hann Ingólfsson fyrirtæki Gústafs Jónassonar, Raf hf. Rák-
um við Raf hf. allt þar til ég geng inn í Smára hf. með raf-
verktakafyrirtækið. Fyrstu árin var Raf hf. eiginlega raf-
lagnadeild innan Smára.
Smári hf. var stofnaður árið 1965 af Steinberg Pálssyni,
bróður mínum, og Herði Gíslasyni, húsgagnasmíðameist-
ara. Þeir stofnuðu fyrirtækið í gömlum bragga á Gleráreyr-
um. Seinna byggðu þeir við Furuvelli 3. Þegar ég kom inn
í fyrirtækið var það af miðlungsstærð með 6 til 8 smiði í
vinnu. Fyrstu söluíbúðirnar sem Smárinn byggði voru rað-
hús við Lönguhlíð, um 1968. Fljótlega upp úr þessu fór
fyrirtækið að stækka.
Fyrsta fjölbýlishúsið sem við byggðum stendur á horninu
við Þingvallastræti og Mýrarveg, Víðilundur 2-4-6. Þetta
var 1972-3 en á sama tíma byggðum við þrjú raðhús við
Einilund. Árið 1974 var farið að byggja við Tjarnarlund. Á
árabilinu 1974 til 1979 byggðum við þetta 30 til 50 íbúðir á
hverju einasta ári. Árlega byggðum við eitt fjölbýlishús, 30
íbúða, t.d. fjögur slík við Tjarnarlund, og að auki eitt fjöl-
býlishús fyrir verkamannabústaðakerfið í sama hverfi. í
Glerárhverfi fengum við úthlutað óskipulögðu svæði undir
ákveðinn fjölda íbúða og í framhaldi af því skipulögðum við
Smárahlíðarhúsin númer 1-3-5-7 og 9. Þetta eru fimm lítil
fjölbýlishús með 12 til 14 íbúðum hvert. Nokkru síðar
byggðum við verkamannabústaði við Keilusíðu. Inn á milli
tókum við tilboðsverk og buðum í hitt og þetta hjá bænum
til að styrkja reksturinn."
- Var það ætlun þín að fara í út í rekstur á byggingafyr-
irtæki þegar Raf hf. gekk inn í Smárann?
„Nei, ég ætlaði aldrei að fara út í þann „bransa.“ Við
sameinuðum fyrirtækin og réðum framkvæmdastjóra.
Hugmyndin var sú að koma Smáranum á meiri rekspöl og
styrkja stöðu hans en aldrei að gera Smára hf. að einhverj-
um risa hér í bæ. En þetta með framkvæmdastjórann gekk
ekki upp og það varð úr að ég lét til leiðast að taka að mér
starf framkvæmdastjóra árið 1971.
Það var jákvætt að vera í atvinnurekstri
á uppgangstímum
Það var jákvætt að vera í atvinnurekstri á þessum árum,
eftirspurn var mikil eftir húsnæði og ýmsar nýjungar að
ryðja sér til rúms sem ekki höfðu þekkst áður. Á ég þar við
byggingakrana og stór flekamót. Við duttum á þessum
árum niður á sænska uppfinningu á sviði byggingamóta,
bæði veggja- og loftamót, og er þetta að miklu leyti notað
lítið breytt enn þann dag í dag. Við hættum hefðbundnum
uppslætti og steypuvinnan gekk mjög hratt fyrir sig í fjöl-
býlishúsunum. Tveir vinnuflokkar voru að störfum í einu,
einn í loftum og annar í veggjum, og hæðin í hverju stiga-
húsi var yfirleitt steypt á einni viku. Við vorum því í þrjár
vikur með hverja hæð í þriggja stigaganga húsi og lukum
við þriggja hæða blokk á þremur mánuðum.
Þessi hraði var algjör nýjung og gerði að verkum að
byggingarkostnaður lækkaði mikið. I framhaldi af þessu
varð sú hugmynd til hjá okkur að reyna að byggja ódýrar
en um leið góðar íbúðir, lausar við íburð og þokkaíega
frágengnar. Við urðum að sníða teikningarnar að húsunum
töluvert eftir byggingamótunum til að ná hraðanum og vor-
um yfirleitt aldrei í neinum vandræðum með að selja íbúð-
ir. Það kom fyrir að við vorum með yfir 100 manns á bið-
lista og gátum engan veginn annað eftirspurn fyrstu árin.
íbúðaverðið hjá okkur þótti einstaklega lágt og ég er sann-
færður um að fjöldi Akureyringa hafi eignast íbúðir í þess-
um húsum, en þetta sama fólk hefði ekki getað þetta ef
verð hefði verð sambærilegt við það sem er í Reykjavík.
Undir niðri er maður þó sár yfir því hversu lítinn skilning
þetta fékk hjá opinberum aðilum.
Við fengum t.d. aldrei framkvæmdalán frá húsnæðis-
stofnun þrátt fyrir ítrekaðar umsóknir. Okkur voru t.d.
ekki veittar lóðir fram í tímann fyrr en við fengum svæðið
við Smárahlíð, þá fyrst fundum við að bærinn hefði ein-
hvern skilning á málunum. Oft var okkur úthlutað lóðum
það seint að við vorum í spreng með að láta teikna húsin.
Uppsteypan dróst því oft fram á haustið. Fyrirtækið var í
örum vexti og við þurftum stór verkefni m.a. vegna starfs-
mannafjöldans. Það var hins vegar svo skrýtið að bærinn
leitaði aldrei til okkar að fyrra bragði þegar um tímavinnu
verk var að ræða heldur fór þá í „einyrkjana," sem við
nefndum svo. Það var eins og stærri fyrirtæki sem vildu
gera það gott og uxu hratt væru litin öfundaraugum af
bæjarstjórninni. Það þótti greinilega ekki af hinu góða að
fyrirtækin yrðu mjög stór og öflug.“
Ódýrar íbúðir voru takmarkið
- en verðtryggingin setti strik í reikninginn
- Sú gagnrýni heyrðist oft á árunum eftir 1980 að alltof
mikið og hratt hefði verið byggt í einu af fjölbýlishúsum á
Akureyri á stuttum tíma. Ert þú sammála þessu?
„Nei, ég er það ekki, því á þeim árum sem mest var
byggt af íbúðum var það í samræmi við spár um þörfina
fyrir húsnæði. Fólk bjó almennt mjög þröngt á þeim árum
sem við og fleiri fórum að byggja fjölbýlishús og bærinn lít-
ið búinn að breytast um langt árabil, eða þar til Bygginga-
vöruverslun Tómasar Björnssonar hóf byggingu fjölbýlishúsa
syðst í Skarðshlíð. Það var vissulega þörf fyrir íbúðirnar en
fólk hafði ekki haft getu til að byggja. Það verður að segj-
ast eins og er að sú mikla uppsveifla sem varð í íbúðabygg-
ingum hér í bæ varð til þess að fjöldi fólks komst í eigin
íbúðir í fjölbýlishúsum, húsnæði sem þetta fólk réði við að
borga.
Það hefur oft verið sagt að ástandið eftir 1979-’80 hafi
verið afleiðing af of miklum húsbyggingum. Mín skoðun er
sú að eftir setningu Ólafslaganna um verðtryggingu, eitt-
hvað sem fólk vissi ekki hvað var áður, hafi fólk í stórum
stíl dregið úr fjárfestingum í íbúðabyggingum. Við vitum
vel hvað verðtryggingin hefur gert um dagana. Hér áður
var sagt að verið væri að ræna sparifé frá unga og gamla
fólkinu með því að hafa neikvæða vexti í bullandi verð-
bólgu.
Svo kemur verðtrygging og það er með hana eins og
margt annað sem að Islendingum snýr, við kunnum ekki að
umgangast hana með eðlilegum hætti. Þegar við ákváðum
að fara að verðtryggja sparifé gamla og unga fólksins er
það gert með þeim hætti að fljótlega voru raunvextir
umfram verðbólgu komnir í 15 til 20 prósent! Og þannig
stendur dæmið í áraraðir, mönnum sem þessu réðu fannst
ekkert tiltökumál þótt fyrirtækin gætu lagt út kostnað upp
á 50 til 70 prósent af því fjármagni sem þau voru með að
láni í bullandi verðbólgu upp á tugi prósenta! Þetta var ein-
mitt það sem gerðist. Gjörbylting varð í kjölfar Ólafslag-
anna þegar fólk áttaði sig á hvað peningar voru orðnir
dýrir. Þá hætti það að framkvæma, ekki vegna þess að
þörfin væri minni fyrir íbúðir heldur uppgötvuðu margir að
þeir gætu aldrei staðið undir þeim fjármagnskostnaði sem
fylgir verðtryggingunni. Því dró úr framkvæmdum um allt
land nema í Reykjavík en þar hefur alla tíð verið haldið
uppi framkvæmdum án tillits til ástandsins annars staðar á
íslandi."
Grátlegt að horfa upp á byggingariðnaðinn
á Akureyri í dag
- Hvað er þér efst í huga þegar þú berð saman byggingar-
iðnaðinn og markaðinn á Akureyri í dag og fyrir 10 árum?
„ Mér finnst grátlegt að horfa upp á ástandið í dag. f dag
eru flestar íbúðir byggðar á félagslegum grunni þar sem
ungt fólk ræður ekki við að byggja þrátt fyrir aðstoð
almenna byggingakerfisins. Á þeim árum sem fyrirtæki
okkar, Smárinn, var í mestum blóma, frá því um 1970 til
1978, var engin þörf fyrir verkamannabústaði nema í litlum
mæli. Þá voru verkamannabústaðir byggðir fyrir fólk sem
gat ekki einu sinni keypt þessar ódýru íbúðir sem við og
fleiri buðum upp á.
Þetta er aðeins einn flöturinn á málinu því stór hluti
þeirra sem hafa valist til að reka þetta kerfi er alls ekki fær
um það, að mínum dómi, vegna þess að þeir eru búnir að
gleyma markmiðinu með því að reisa verkamannabústaði.
Verkamannabústaðakerfið var upprunalega ætlað því fólki
Bygging Verslunarmiðstöðvarinnar við Sunnuhlíð var stórvirki á akureyrskan mælikvarða og stærsta verkefni Smára hf.
Tryggvi Pálsson ásamt starfsmönnun Norðurfells hf. Myndin var tekin þegar verslunin var opnuð á nýjum stað í janúarmánuði.
sem ekki gat keypt á almennum markaði og það segir sig
sjálft að þótt verið sé að byggja fyrir slíka aðila, sem fá að
auki lánað allt að 80% af kaupverðinu til 40 eða 45 ára, þá
á auðvitað að byggja íbúðir sem laga sig að greiðslugetu
þessa lágtekjufólks. Það þarf að borga lánið. En hvað hef-
ur verið að gerast hér á Akureyri? Einhver flottustu og dýr-
ust raðhúsin sem hafa verið byggð í bænum eru fyrir verka-
mannabústaðakerfið norður í Glerárhverfi. Vegna mikilla
krafna verkamannabústaðakerfisins voru þær blokkir sem
við byggðum fyrir það kerfi 20 til 30% dýrari en þær blokk-
ir sem byggðar voru fyrir almennan markað. Það var því
ekki verið að hugsa um að byggja ódýrt og spara fyrir lág-
tekjufólkið. Það ert ljóst að fólk sem er undir þeim tekju-
mörkum sem kerfið gerir ráð fyrir getur engan veginn
borgað íbúðirnar þegar þær eru orðnar svona dýrar. Það á
að vera regla að þegar byggt er fyrir lágtekjuhópa þá á ekki
að byggja raðhús eða einbýlishús fyrir þá heldur á fólkið að
sætta sig við að búa í fjölbýlishúsaíbúðum sem hæfa greiðslu-
getu þess. Að mínum dómi á ekki að byggja félagslegar
íbúðir í dýrum tveggja hæða raðhúsum eða sem einbýlis-
hús.“
Norðurfell hf. 15 ára
- En víkjum að öðru. Þú hefur sinnt fleiru um dagana en
húsbyggingum. Er langt síðan þú fórst út í verslunarrekst-
ur?
„Á sínum tíma var ég einn þeirra sex aðila sem byggðu
og stofnuðu Kaupang við Mýrarveg. Síðan keypti Smári hf.
byggingarréttinn vestan við aðalhúsið og byggði þar
viðbót. Ég hef verið í verslunarrekstri allt frá árinu 1974
því það ár stofnaði ég ásamt bræðrum mtnum bygginga-
vöruverslunina Norðurfell í húsnæði sem ég átti í Kaup-
angi. Norðurfell er því 15 ára á þessu ári. Á miðju ári 1986
keyptum ég og fjölskylda mín bræður mína út úr Norður-
felli hf.
I janúar síðastliðnum flutti Norðurfell í Glerárgötu 32 en
það er 860 fermetra hús á fjórum hæðum. Hugmyndin er sú
að nýta þrjár hæðir fyrir verslunina. Sjálf verslunin verður
á tveimur neðstu hæðunum en á þeirri þriðju er framleiðsla
á gluggaköppum og rúllugardínum, auk skrifstofuaðstöðu,
kaffistofu og þess háttar. Norðurfell hefur um árabil verið
eini framleiðandinn á rúllugardínum og gluggaköppum á
Norðurlandi.
Þessi flutningur markar tímamót í rekstri Norðurfells.
Aðstaðan í Kaupangi var orðin alltof lítil og þröng þar,
bæði í versluninni og kjallaranum. Ég hef verið umboðs-
maður fyrir Málningu hf. allt frá 1974 og þeir tóku þátt í
kaupunum á Glerárgötu 32 á móti mér og fjölskyldu minni.
Hugmyndin hjá þeim er að hjálpa okkur til að komast á
betri stað með verslunina og jafnframt að ég kaupi hlut
Málningar hf. á næstu árum. Þeir eiga ekkert í rekstrinum
heldur aðeins í fasteigninni. Þarna hef ég aðstöðu til að
bjóða upp á gott vöruúrval og sleppa betur við árstíða-
bundnar sveiflur í sölunni. En ég ætla ekki að fara út í
verslun með þungavörur, timbur, járn o.þ.h.
Það er nokkur samkeppni í byggingavöruverslun á
Akureyri og það er aðeins gott. Hitt er verra og það er til-
hneiging sumra Akureyringa til að versla byggingavörur í
stólum stíl í Reykjavík, teppi, flísar og parkett, og flytja
vöruna til Akureyrar með ærnum tilkostnaði. Þetta er hlut-
ur sem kaupmenn á Akureyri þurfa alvarlega að athuga og
held ég að við ættum að reyna að efla innflutning beint til
bæjarins. Ef þessi verslun fólks í Reykjavík er tilkomin
vegna lægra vöruverðs þar, sem ég efast reyndar um, þá
verðum við að reyna að koma verðinu niður með því kaupa
inn í stærri einingum og losna við milliliðakostnað. En það
er mikilvægt að Akureyringar reyni að styðja við verslun-
ina í bænum og þar með þau atvinnutækifæri sem hún býð-
ur uppá.“
Við stóðum uppi með
40 prósent af eigninni
- Verslunarmiðstöðin við Sunnuhlíð var stærsta verkefni
Smárans. Fól sú bygging um leið í sér endalok fyrirtækis-
ins?
„Um 1978 réðist Smárinn í að láta teikna og hanna
Verslunarmiðstöðina við Sunnuhlíð. Ég verð að viður-
kenna að sú bygging varð eiginlega banabiti Smárans. Mál-
ið var þó að ekki var gott að sjá fyrir ákveðna hluti sem
þarna gerðust. Við vorum alla tíð að reyna að spá í verð-
bólguna til að geta verðlagt íbúðir vegna framkvæmda
næsta árs. Okkur þótti þetta ærinn vaiidi, eins og öðrum.
Sunnuhlíðin er hönnuð eftir erlendíi fyrirmynd, fólkið
gengur inn og sér verslanirnar allt í kring. Þetta þótti á sín-
um tíma mikið nýmæli hérlendis, Kringlan í Reykjavík er
t.d. byggð á sömu hugmynd og útfærslanysr áþekk. Á þess-
um árum hafði ekki verið byggt hús í líkingu við Verslun-
armiðstöðina nema þá e.t.v. Glæsibær.
Við lögðum þetta dæmi niður fyrir okkur árið 1978 og
miðuðum auðvitað við það efnahagsumhverfi sem þá ríkti.
Við vorum búnir að selja 70 til 80% af húsnæðinu áður en
hafist var handa. Þetta var geysilega stór bygging á akur-
eyrskan mælikvarða og hún tók 3-4 ár í byggingu. Fram-
kvæmdir byrjuðu vorið 1979 að aflokinni mikilli hönnunar-
vinnu en þá komu Ólafslögin til sögunnar. Þegar við vorum
komnir af stað með húsið og búnir að steypa kjallarann
fóru kaupendurnir að hrynja af okkur. Við vorum í vand-
ræðunt því við gátum ekki reynt að hengja rnenn inn á
samninga sem þeir gátu ekki borgað. Menn hreinlega gáf-
ust unnvörpum upp á að byggja í Verslunarmiðstöðinni
þegar þeir sáu hvað þetta kostaði mikla peninga.
Við þræluðum Verslunarmiðstöðinni upp og hún var
opnuð, nokkurn veginn fullfrágengin, en þann dag áttum
við heil 40% í húsinu sem var alveg glórulaust. Við hefðum
hugsanlega getað átt 5 til 10%. Okkur gekk ekkert að selja
Texti: Egill H. Bragason.
„Fjöldi Akureyrínga eignaðist ódýrar og vandaðar íbúðir á þessum árum en íbúðaverð hjá Smára hf. þótti einstaklega lágt.
Sjá næstu síðu.