Dagur - 30.11.1989, Blaðsíða 6

6 - DAGUR - Fimmtudagur 30. nóvember 1989
Ólafsfirðingur með sína fyrstu bók:
„Hafði aðalpersónuna nógu
skrambi ólíka mér“
- segir Helgi Jónsson, höfundur unglingaskáldsögunnar Skotin!
Ólafsfirðingar hafa ekki verið áberandi meðal rit-
höfunda á jólabókamarkaði. Frá 1950 hafa einir
sjö eða átta Ólafsfirðingar beislað Pegasus og er
Guðmundur Ólafsson, leikari og rithöfundur,
kannski þeirra þekktastur. Nú ber svo við að tveir
andans menn frá kaupstaðnum undir Múlakollu
senda frá sér hugverk fyrir jólin. Þetta eru þeir
Gísli Gíslason, sem ásamt fleiri skáldum á ljóð í
bókinni Orðmenn, og Helgi Jónsson, sem nýlega
gaf út skáldsöguna Skotin! Við gripum Helga glóð-
volgan er hann var að kynna bók sína á Akureyri.
- Þetta er fyrsta skáldsaga þín,
Helgi. Hver eru tildrög hennar?
„Eg átti uppkast að henni í fór-
um mínum og hef reyndar alltaf
haft margar sögur í takinu. Það
vildi þannig til að fyrir nokkrum
árum var ég með handrit að ann-
arri sögu, sem ég lagði mikið í,
hjá ónefndu bókaforlagi í Reykja-
vík. Handritið var þar í þrjú ár.
Ég fékk tvisvar jákvætt svar en
loks neitun og þá varð ég svo fúll
að ég hætti að hugsa um bækur í
langan tíma, þangað til síðastlið-
inn vetur. Þá ákvað ég að skrifa
einfaldari sögu og gróf upp þetta
uppkast. Síðan dundaði ég við að
skrifa hana með vinnu um vetur-
inn og fram á sumar.“
Ólafsfirðingar vonast til
að þekkja persónurnar
- Er þetta unglingasaga?
„Ég skrifaði hana með því
hugarfari að hún væri fyrst og
fremst fyrir unglinga. Maður lifir
og hrærist í þessum heimi sem
kennari. Aðalpersónurnar eru
einmitt á gagnfræðaskólaaldri, en
það er sá aldurshópur sem ég
kenni í Ólafsfirði og ég vona að
bókin höfði til þeirra. Reyndar
vonast ég líka til að fullorðið fólk
hafi gaman af henni.“
- Heldurðu að nemendur þín-
ir kannist við sig í bókinni?
„Eftir því sem ég hef heyrt þá
virðast þeir búast við því að
þekkja einhvern, en ætli þau
verði ekki fyrir vonbrigðum.
Menn horfa gjarnan í kringum
sig í heimabyggð höfundar og
vilja meina að ákveðnar persónur
bókarinnar séu til í raun og veru.
Það er eins og fólk vilji ekki
viðurkenna að höfundar geti búið
til persónur, en þess vegna hafði
ég aðalpersónuna nógu, skrambi
ólíka mér svo það yrði vonlaust
að negla hana á mig.“
- Titill bókarinnar, Skotin! -
Saga um vináttu, gefur ákveðna
vísbendingu um efnið en hver er
söguþráðurinn í stuttu máli?
„Bókin fjallar um strák sem
heitir Kári. Hann er einfari en
hefur mikinn áhuga á bíómynd-
um. Kári er haltur og verður fyrir
aðkasti frá skólafantinum Skarp-
héðni. Hann veit ekki hvað hann
á að gera en skyndilega fær hann
hugmynd sem ég vona að sé ný
aðferð til að bregðast við einelti.
Hann ákveður að gera stutta
bíómynd í skólanum og býður
óvininum að leika aðalhlutverk-
ið. Fleiri koma við sögu, t.d.
stelpan sem þeir eru báðir hrifnir
af. Sagan er spunnin í kringum
þessa hugmynd.“
Nýir höfundar fá klapp
á öxlina
- Nöfn aðalpersónanna benda til
tengsla við Njálu, sækir þú
kannski hugmyndir til fornsagn-
anna?
31
Kossinn
Við vorum búin að taka atriðið með draugn-
um alræmda (hann kemur mikið við sögu í
myndinni) og klukkan var að verða tíu. Það
var komið svartamyrkur. Okkur var kalt og
því flýttum við okkur heim til Skúla. Þar
ætluðum við að taka mikilvægt atriði, þegar
Skúli kyssir Sylvíu og þau eru saman í fyrsta
skipti.
Éitt vissi ég: þetta yrði erfitt atriði og því
var ég ein taugahrúga.
Það var enn hrollur í Sylvíu þegar við
komum inn í hús því úti var kalt, svo ég bar
mig stórkallalega, kom aftan að henni,
renndi höndum niður með síðum hennar,
strauk þær hratt upp eins og til að kitla hana
til hita.
Það hlýtur að hafa tekist því Sylvía vein-
aði.
Ég fór að stilla myndavélina til að fela
hvað ég skalf mikið og titraði; ég hafði
nefnilega snert brjóstin á Sylvíu.
Allan tímann sem við vorum þarna að
taka kossaatriði Skúla og Sylvíu forðaðist ég
að horfa framan í hana. Þetta er einkenni-
legt. Hér var stelpan sem ég var bálskotinn
í en þorði ekki að horfa framan í hana. Það
sem gerði ástandið enn verra var að mér
sýndist Sylvía vera að reyna að ná augn-
sambandi við mig. Og til að kóróna vit-
leysuna þá gat ég ekki betur séð en að Skúli
sjálfur væri skotinn í kærustunni minni og
því hæstánægður með hlutverk sitt.
Þau settust við eldhúsborðið með skóla-
bók fyrir framan sig. Sylvía átti að reyna að
lesa dönsku og Skúli að hjálpa henni en
hann starir allan tímann á munninn á henni.
Þá sagði Skúli: „Heldur þú að ég geti set-
ið við hliðina á Sylvíu og starað á munninn
án þess að kyssa hana? Þú hlýtur að vera
vanvittig!“
„Þú verður að reyna,“ sagði ég.
Og hann reyndi, blessaður. Sylvía las og
„Af hverju kyssirðu hana ekki, Skúli?“
Skúli mændi auðmjúklega framan í mig.
„Því hún er svo brjálæðislega sæt,“ sagði
bjáninn.
Sylvía horfði á Skúla einkennilega.
Þá ákvað ég að nota tækifærið, tækifæri
sem gæfist örugglega aldrei aftur á lífsleið-
inni. Ég sagði: „Horfðu í myndavélina,
Skúli, og sjáðu hvernig á að gera þetta."
Ég settist hjá Sylvíu.
„Jeg var gáet . . .“ byrjaði hún.
Skúli horfði á okkur - ég starði á renn-
blautar varir hennar hreyfast meðan hún las
- freistingin að horfa dreyminn inn í mynda-
vélina og lyfta augabrúnunum græðgislega
eins og Belushi í Animal House var óhugn-
anleg en ég stóðst hana - þess í stað færðist
hausinn á mér ögn nær andliti Sylvíu sem
gat ekki hætt að lesa - hún var allt í einu
orðin fljúgandi fær í dönsku - og að lokum
missti ég fésið á mér fram fyrir mig og titr-
andi varir mínar lentu á vörum Sylvíu - vá!
en mjúkur munnur, þvílíkar varir, maður
gæti sokkið! - og ég fann ekki betur en að
varir hennar klesstust við mínar og eitthvað
sleipt uppi í henni var að troða sér Ieið upp
í mig - það runnu grýlukerti niður úr nefinu
á mér, tærnar dofnuðu og hnén og lærin og
allt þar fyrir ofan fór á fleygiferð og trylltist.
Það var engin leið að hætta - þetta var of
gott til að vera satt, ég að kyssa Sylvíu, hún
að kyssa mig - og það var ekki fyrr en Skúli
hastaði á okkur með þessum orðum: „Er
það ekki ég sem á að leika þetta?“ að ég
komst aftur til jarðar og sleit mig frá vörun-
um heitu og blautu.
Ég forðaðist að horfa inn í augu Sylvíu,
samt langaði mig óstjórnlega . . .
„Svona förum við að, Skúli," sagði ég og
færði mig aftur fyrir myndavélina.
Skúli settist og þá loks gátum við byrjað
að taka atriðið.
Skúli starði. Allt gekk vel. Sylvía las dönsk-
una en munnurinn á henni var svo sleipur að
ég gleymdi mér og láðist að hreyfa mynda-
vélina í rétta átt.
Við byrjuðum aftur. Sylvía las: „Jeg var
gáet . . .“ og Skúli starði agndofa lengi
lengi.
Þetta var bara byrjunin. Skúli átti að
nálgast Sylvíu meir og meir; hann var ekki
þarna til að kenna skólasystur sinni dönsku,
heldur til að reyna við hana.
Við fluttum okkur inn í herbergi Skúla.
Strax og við komum þar inn réðst Skúli á
eina myndina sem hékk á veggnum og
krumpaði hana saman, eldrauður í framan.
Sylvía stökk á Skúla og vildi fá að sjá
myndina.
Skúli harðneitaði því og barðist á móti.
Þau veltust um í sófanum en ég stökk fram
í dyragætt og beið spenntur.
Að lokum öskraði Skúli. Sylvía kleip
hann svo í punginn að hann missti allan
mátt, myndin samankrumpaða datt á gólfið
og Sylvía tók hana upp og skoðaði.
„Skúli þó!“ sagði Sylvía hneyksluð en
samt í vingjarnlegum tón. „Ertu svona illa
haldinn?“
„Má ég sjá?“ spurði ég og steig nær.
„Nei,“ sagði Sylvía og vöðlaði myndinni
saman. „Þetta er leyndarmálið okkar Skúla.
Auk þess er myndin stranglega bönnuð inn-
an sextán.“
Skúli var enn blóðrauður í framan. Sylvía
klappaði honum á kinnina og sagði að hún
hefði bara verið að grínast.
„Jæja þá, nú er að byrja á alvörunni,“ til-
kynnti ég.
Þau tylltu sér á rúmið. Sömu stellingar.
Sylvía að lesa, Skúli starandi. Hann átti að
falla fram og kyssa hana meðan hún las - en
Skúli hreyfðist ekki.
Hvað var eiginlega að honum?