Dagur - 15.12.1990, Page 13

Laugardagur 15. desember 1990 - DAGUR - 13
finnst mér ég alltaf sjá eitthvað nýtt, þetta
er svo fallegur staður. En þó að ég sé mikill
Húsvíkingur í mér er ekki þar með sagt að
ég geti ekki farið eitthvert annað og átt þar
heima í einhver ár. Við megum ekki festa
okkur algjörlega, ekki jarðbinda okkur.
Það er mín skoðun en það má hamingjan
vita að fólk má hafa aðra skoðun.
Söngvarinn þarf að gæta sín vel t.d. á því
hvað hann borðar og hvað hann drekkur.
Þessi árstími er mjög erfiður þegar svo
margir eru illa kvefaðir og fólk er að mæta í
söngtíma og syngja kvefið sitt í mann. Sagði
ekki Kiljan að íslendingar einir þjóða þætt-
ust ekki vera veikir þegar þeir væru kvefað-
ir? í lok nóvember söng ég á tónleikum á
Akureyri sem heppnuðust að mínu mati
fremur vel. Meiningin var að endurtaka tón-
leikana í Húsavíkurkirkju vikuna eftir en þá
var söngkonan komin með kvef!“
Brúðkaupsferð á fertugsafmælinu
- Þú fórst í söngferð til Danmerkur í haust.
„Já það var alveg furðulegt. Meðan ég var
í Bloomington var hringt í Magnús minn,
það var gamall skólabróðir minn sem er
búsettur í Álaborg og var að spyrja hvaða
lög ég ætlaði að syngja í Danmörku. Við
skildum ekki neitt og hlógum bara að þessu.
Eftir að ég kom heim hringdi þessi skóla-
bróðir aftur og sagði að ég væri þarna á
blaði, ætti að koma út og syngja á „Focus pá
Island“. Ég hafði engan áhuga á þessu og
sagðist ekki koma nema ég fengi að syngja á
tónleikum, Magnúsi manninum mínum yrði
boðið með, og að ég fengi að syngja á elli-
heimilum. Fyrst ég gerði svona miklar kröf-
ur hélt ég að þetta væri úr sögunni, en það
var sótt um styrk til elliheimilanna í
Álaborg og það voru þau sem buðu okkur
Magnúsi í þessa brúðkaupsferð á fertugsaf-
mælinu mínu. Þetta var alveg dásamleg
ferð, við hjónin höfum aldrei farið svona
tvö saman og nutum þess til hins ítrasta.
Það var mjög gaman að syngja fyrir gamla
fólkið en það sem að brást var undirleikar-
mn á tónleikana. Ég sendi prógramm eins
og ég hef sungið með þessum fínu píanistum
sem hér hafa verið en það var of erfitt fyrir
píanistann þarna úti, svo ég fór án þess að fá
að syngja á tónleikum. Ég söng sex sinnum
á elliheimilum og kaffihúsi þessa viku, einn-
ig hélt ég fyrirlestur um íslenska tónlist.
Mér var ágætlega tekið og þetta var virkileg
skemmtiferð.
í þessum fyrirlestri sagði ég frá því að það
væri enginn söngvari á íslandi sem lifði af
list sinni, því hér er enginn söngvari á laun-
um sem söngvari. Þó að menn sem verða
stórmeistarar í skák fari á kaup mennta-
skólakennara þá gerum við ekkert fyrir
söngvarana okkar, þeir mega syngja við
jarðarfarir og síðan eiga þeir bara að kenna.
Þetta er sorglegt. Við eigum ballettflokk og
fleira en engan söngvara á launum. Ég held
að Danir hafi ekki trúað mér.
Ég tek ofan fyrir fólkinu í íslensku óper-
unni sem hefur verið að reyna að brjótast
eitthvað áfram, þó að gagnrýna megi ýmis-
legt eins og það að láta alltaf sama fólkið
syngja þá hefur það unnið mikið starf. Ég
hélt að söngvarar væru ekki svona hógværir,
en svona er ástandið. Mér finnst líka furðu-
legt að ekki skuli vera skólaópera í Reykja-
vík með alla þessa tónlistarskóla."
- Hvernig upplifir þú þá staðreynd að
hafa náð fertugsaldrinum?
„Mér finnst allt í lagi að vera orðin svona
gömul. Ég upplifi þetta mest í gegnum
börnin mín sem eru að verða stór. Það er
aldeilis munur á að eiga stór börn en lítil
börn. Lítil börn þurfa svo mikla aðhlynn-
ingu og maður gerir ósköp lítið annað með-
an börnin eru smá en að sinna þeim. Nú hef
ég miklu meiri tíma fyrir sjálfa mig. Svo er
annað, ég er ekki eins viðkvæm fyrir því
sem sagt er.
Við dýrkum of mikið æskuna og það að
vera ungur, ég er ekki hrædd við hrukkur."
Það á enginn að láta traðka á sér
- Hvað um framtíðina?
„Hún kemur bara svona frá ári til árs. Það
er ýmislegt sem mig langar til að gera. Við
erum þrjár að kenna söng á Eyjafjarðar-
svæðinu, Margrét Bóasdóttir, Þuríður Bald-
ursdóttir og ég. Þetta eru kjarnorkukonur
og við eigum okkar drauma um að koma
einhverju upp. Það er ágætis leikhús á
Akureyri og nýi leikhússstjórinn hefur
drauma um að koma upp óperu svo kannski
eiga þessir draumar allir eftir að rætast.
Ég veit ekki livað ég verð mikið við kór-
stjórn sem er mjög slítandi og erfitt verk.
Ég ætla að halda áfram að læra tónleika-
prógrömm og syngja svona út um hvippinn
og hvappinn. Maður verður alltaf að læra
eitthvað, það þýðir ekkert að syngja gömlu
lögin frekar en fyrir málara að mála alltaf
sömu myndina."
- Hvað mundir þú segja við konu sem
stæði í sömu sporum og þú stóðst í fyrir tíu
árum, konu með fjölskyldu sem langaði í
erfitt nám erlendis?
„Ég veit ekki hvort ég mundi ráðleggja
nokkrum að gera það sem ég hef verið að
gera. Ef einhvern langar í háskóla er ekki
nóg að hafa mikla og flotta rödd, það þarf
að vera músikant og með langskólanám í
tónlist að baki. En að fara erlendis á nám-
skeið og í söngtíma til góðra kennara er
annað mál.“
- Vill Hóffí segja eitthvað að lokunt?
„Við höfum ekki efni á að hneykslast á
hvað þessi eða hinn velur sér í lífinu. Ég hef
verið svo heppin að eignast sérstaklega góða
tengdaforeldra sem alltaf hafa hvatt mig til
frekara náms og föður sem lét ekki eftir mér
að hætta í tónlistarskóla þegar ég var ungl-
ingur, ásamt því að eiga eiginmann sem er
ekki karlrembusvín. Þessu fólki er ég ákaf-
lega þakklát fyrir að hafa hjálpað mér, svo
og Ingvari blessuðum Þórarinssyni sem hef-
ur stutt mig með ráðum og dáð. Við verðum
að lifa okkar lífi og reyna að gera það eins
vel og við getum, reyna að særa ekki hvert
annað en samt alls ekki að láta traðka á
okkur. Það á enginn að láta traðka á sér.“
IM