Dagur - 01.06.1991, Blaðsíða 12

Dagur - 01.06.1991, Blaðsíða 12
12 - DAGUR - Laugardagur 1. júní 1991 Dulspeki Einar Guðmann Framandleg tílhugsun Þegar frásagnir af FFH eða fljúgandi furðuhlutum ber á góma þá er greinilegt að FFH láta sjá sig oftar á sumum stöð- um en öðrum. Oftast er um fáfarna staði að ræða eða staði langt úti í óbyggðum þar sem menn leggja sjaldnast leið sína. En svo er þó ekki alltaf. Það er ekki óalgengt að tilkynnt sé um FFH í Nýju Mexíkó en þar gerðist einmitt sá atburður sem mig langar að segja frá. Það var 3. júlí 1947 að morgni til sem Barney Bernett verkfræðingur var á ferð um San Augustin eyðimörkina þeg- ar hann kom skyndilega auga á einhvern glampandi hlut sem hann hélt að væri flugvélarflak. Annað kom þó í ljós þegar hann kom nær. Flakið var ekki af flugvél heldur af disklaga hlut sem var átta til tíu metrar í þvermál og allt í kringum hann og innan í honum lágu lík á víð og dreif. Þegar Bernett lýsti þeim síðar þá höfðu líkin ýmis mannleg einkenni en þó höfðu þau það merkilega sérkenni að hafa smá augu, vera hárlaus og hafa hlutfallslega stórt höfuð. Þau voru öll klædd grá- um samfestingum. Nokkrir fornleifafræðinemar komu á staðinn stuttu á eftir Barnett en þegar þeir höfðu virt þessi undur fyrir sér nokkra stund bar þar að hermenn sem ráku alla óbreytta borgara á brott og umkringdu svæðið eftir að hafa skipað öllum að láta þennan atburð ekki fréttast. Það var síðan daginn áður sem Wilmonthjónin sem bjuggu í Roswellbæ um 400 km austur frá fyrrgreindu svæði, sögðust hafa séð stóran lýsandi hlut á lofti kl. 9:50 sem stefndi í norð- vestur. Virtist þeim hluturinn egglaga. Það var síðan um svip- að leyti og þessir atburðir gerð- ust sem bóndi nokkur sem Brazel hét og bjó á milli þessara tveggja staða, rakst á torkenni- legt brak á landareign sinni. Brakið hafði dreifst um 400 metra langt belti sem vísaði í átt til San Augustin. Bóndinn tók sérstaklega eftir merkilegum eiginleikum málmkennds efnis sem hann fann í brakinu og svo einhverju sem hann áleit vera áletranir. Brazel fór síðan og tilkynnti yfirvöldum um það sem hann hafði fundið. Ekki leið á löngu þar til herinn tók Brazel höndum og hélt honum í nokkurra daga varðhaldi um leið og hermenn stormuðu yfir landareign hans og týndu upp allt sem þeir fundu úr brakinu. Áður en Brazel var sleppt úr varðhaldinu var honum skipað að þegja um atvikið. Þessi atburður vakti mikla athygli í fjölmiðlum og kom fyrir að yfir- völd stöðvuðu útsendingar þar sem fjallað var um þennan atburð. Það var síðan þann 8. júlí sem gefin var út opinber yfirlýsing þess efnis að flugher- inn hefði náð fljúgandi diski á sitt vald. Það undarlega var síð- an að nokkrum klukkustundum síðar dró Ramsey hershöfðingi yfirlýsinguna til baka og reyndi það sem hann gat til að sann- færa blaðamenn um að þetta hefði ekki verið fljúgandi diskur heldur loftbelgur sem notaður var til veðurathugana en eins og gengur og gerist þá hljómaði það ekki sérlega sannfærandi þar sem fólk hafði séð þetta með eigin augum. Þessi saga er ekkert einsdæmi. Hægt væri að tína til margar svipaðar sögur þar sem margt svipað kemur upp á yfirborðið. Einkennandi er þó hve oft herinn kemur við sögu við það að hindra það að almennir borgarar geti snuðrað meira í þessum málum en góðu hófi gegnir að þeirra mati. í þessu sambandi hafa menn jafn- vel velt fram þeirri kenningu að í þessu tilviki hafi verið um að ræða eitthvert háþróað hernað- artæki Bandaríkjamanna eða Sovétmanna. En þá er horft framhjá vitnisburði eins af aðal- vitnunum, en samkvæmt hon- um var varla hægt að halda því fram að áhöfn loftfarsins hafi verið jarðnesk. Þessi frásögn er ekki langt frá því að vera dæmi- gerð. Hún er dæmigerð fyrir það að eins og í mörgum svip- uðum málum er ekkert sem hægt er að sanna eða afsanna. Það er þó merkilegt hvernig erlendir fjölmiðlar taka á þess- um málum. Erlendir segi ég vegna þess að til stórtíðinda telst ef svona mál koma upp hér á landi. Einkennandi er að sum- ar fréttastöðvar og blöð leggja það ekki í vana sinn að skýra frá atvikum af þessum toga nema þá með ofurlítið vantrúarlegu yfirbragði. Það þarf þó kannski varla að vera svo undarlegt þeg- ar horft er til þess hve ótrúlegt atriði er á ferðinni. Hvernig ætli mönnum hefði orðið við ef ein- hver hefði farið að skýra frá flugvélum og bílum fyrir ein- ungis 200 árum? Það er ekki laust við að einhverjir myndu hafa glott út í annað að þeim sem gert hefðu tilraun til slíkra frá- sagna á þeim tíma. En svona gengur þetta. Ef til vill á það eftir að verða daglegt brauð að hitta og hafa samskipti við verur frá öðrum hnöttum. Framand- leg tilhugsun. Ekki satt? Bakþankar Um mannskæð ræktunarstörf Kristinn G. Jóhannsson Eins og ég var búinn að tíunda fyrir ykkur samviskusamlega í pistli á dögunum hafði ég nú í vor fullorðnast svo að liðin eru þrjátíu og fimm ár frá því ég setti upþ hvíta kollinn í tilefni stúdentsþrófs. Vegna þessa var eins og þið vitið efnt til ferðalags og veislu á söguslóð- um Njálu. Hvorutveggja var í senn skemmtilegt, hugljúft, fjörugt og sérkennilegt án þess það verði nánar skýrt hér. En nú ætla ég að segja ykkur frá dálitlu sem fyrirbar í ferðinni. Við fórum í rútubíl austur í Fljótshlíð og víðar og á leiðinni var áð að Hótel Örk að taka upp fáeina sem þar biðu hópsins. Þegar ég bregð mér út að teygja úr mér með vindlinum mínum, sem löngu er útlægur úr híbýlum manna og farartækj- um, er eins manns móttöku- nefnd á tröppun um að taka á móti mér sérstaklega. Þetta er hann Jósef Þorgeirsson af Akranesi sem afhendir mér gjöf með viðhöfn og nokkrum töluð- um orðum. Þetta var dálítil skrautmáluð askja úr pjátri og um hana snarað borða og slaufa á og ofan á öllu dálítil stúdentshúfa. Þetta fannst mér óvænt og skemmtilegt og vissi ekki hverju sætti. Var bæði upp með mér og forvitinn að standa þama á hlaðinu og hafa fengið svona móttökur einn manna. Miði frá Jósef fylgdi ílátinu og skrifað á hann. Ekki tímdi ég að opna þessa gersemi sem bauk- urinn er þar á hlaðinu og vildi geyma til hátíðlegri stundar. Það gerði ég líka og í drama- tiskri veislu um kvöldið fannst mér við eiga að opinbera gjöf- ina eða viðurkenninguna sem mér fannst vera. Af þessu tilefni ætlaði ég líka að halda afar snjalla ræðu. Ræðan varð ekki flutt en hins vegar auðnaðist mér að oþna dósina góðu og upp úr henni kom spíruð kart- afla, gullauga sýndist mér. Þetta skildist mér vera vegna síðustu bakþanka minna um stúdentshúfu í kartöflugarði og sýndi líka hve víða lesendur mínir eru og hve blað okkar framsóknarmanna er víðförult vegna þess að miklu fleiri vissu af þessum skrýtna stíl þarna á slóðum Gunnars á Hlíðarenda. Þetta segi ég ykkur nú í trúnaði og af lítillæti. Ég á nefnilega marga þján- ingarbræður í kartöfluræktinni. Þess vegna er ef til vill eðlilegt að spurt sé hvers vegna við séum með þennan garðholu- búskaþ. Nóg er nú kartöflurækt- in í landinu samt. Sumir halda því vafalaust fram að þetta sé gert í búbótar- eða sparnaðar- skyni. Það er ekki rökrétt hugsað. Ég man ég sagði skatt- stjóranum í fyrra hve mikið ég tók upp úr garðinum mínum. Ég man að vísu ekki hve margar ég fékk upp úr garðinum en man þó það stóð á hálfri kart- öflu vegna þess ég klauf eina í upptöku. Ég er hálfpartinn enn að skima um garðinn eftir hin- um helmingnum svo ég geti gert grein fyrir honum á skatt- skýrslu næst. Hitt er fullljóst að uppskeran var í engu samræmi við amstur, áhyggjur og erfiði af kartöflu- beðunum. Mér skánar ekki samt og sé nú út um gluggann minn að ég hefi verið heldur stórtækari í garðræktinni í ár en í fyrra ef nokkuð er. Á þessu kann ég enga skýr- ingu. Ekki frú Guðbjörg heldur, segir hún. Eg lét þess þó getið við hana þegar við fórum um Fljótshlíð- ina um daginn hvernig þetta gekk hjá Gunnari á Hlíðarenda forðum þegar hann var að bogra á sínum akri. Af því er aldeilis voðaleg frásögn í Njálu sagði ég frú Guðbjörgu. Hann var að vísu ekki að setja niður kartöflur hann Gunnar þegar hann lagði af sér guð- vefjarskikkjuna meðan hann sáði til upþskeru eins og ég, en með þeim skelfilegu afleiðing- um að Otkell sem sennilega hefur verið nærsýnni en almennt gerðist, reið hann niður þarna á akrinum og rak spor- ann í Gunnar í leiðinni og hálf- partinn reif af honum eyrað. Þessi árekstur sem varð meðan Gunnar var að setja niður sitt útsæði forðum varð til þess hann brá sér til Rangár og drap þar átta menn ef ég man rétt með dálítilli aðstoð frá sínum sæla bróður Kolskeggi. Ekki sagði ég það beinlínis við frú Guðbjörgu þegar við stóðum á hlaðinu í Hlíðarenda að ég óttaðist að verða riðinn niður við kartöflustörfin en þó væri þar engu að ireysta og bætti því við að hún þyrfti ekki að verða neitt sérlega hissa þótt ég einn góðan veðurdag tæki mig til og hlypi niður að Glerá, sem reyndar er í hlað- varpanum hjá okkur, að vega menn. Það væru nefnilega tak- mörk fyrir því hve mikið þyrfti á að ganga þar til ég brygðist við eins og Gunnar frændi minn forðum. Ég á að vísu hvorki at- geir né sverðið Ölvisnaut en garðklippur ágætar, gaffal lífs- hættulegan og garðhrífuna KEAnaut. Hún ansaði þessu ekki, hún frú Guðbjörg, svo að ég á von á að kartöflugarðurinn minn stækki fremur en hitt næsta ár. Mér þótti samt vænt um þessa skynsamlegu ábendingu frá Jósef að spíraðar kartöflur væru best geymdar í lokaðri blikkdós og væru þá einna síst til vandræða. Kr. G. Jóh.

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/256

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.