Dagur - 22.08.1992, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - Laugardagur 22. ágúst 1992
Alltaf jafti gaman þegar
komíð er á keppnisstað
- spjallað við torfærukeppandann Helga Schiöth í Hólshúsum í EyjaQarðarsveit
„Milli keppna er svo sem ekkert skemmtilegt og ferða-
lögin eru þreytandi en þetta er ailtaf jafn gaman þegar
á keppnisstað er komið.“ Svo farast torfærukappanum
Helga Schiöth í Hólshúsum í Eyjafjarðarsveit orð en
við erum komin í viðgerðarskúrinn til hans til að fræð-
ast um torfærukeppnir og torfærubíla. Torfæran hefur
notið mjög vaxandi vinsælda á allra síðustu árum og
skipta áhorfendur á sumum keppnum þúsundum. Um
síðustu helgi hófst síðari hluti keppnistímabilsins með
keppni á Egilsstöðum en að afloknum næstu fjórum
keppnum verður Ijóst hverjir standa uppi sem sigurveg-
arar í íslandsmóti og Bikarmóti í þessari grein. Keppn-
in er mjög jöfn og spennandi og segir Helgi að spurn-
ingin snúist nánast í hverri keppni um það hver komist
í gegnum þrautirnar án bilana og mistaka. Sá standi
uppi sem sigurvegari.
Þetta er þriðja sumarið sem
Helgi keppir í torfæru en hann
byrjaði upphaflega að keppa á
breyttum Willysjeppa en úr þeim
bíl er orðin til grindin sem Helgi
keppir á í dag.
„Ég og mágur minn breyttum
bílnum og ég hugsa að það hafi
ekki verið nema tvær eða þrjár
vikur til stefnu til að koma bíln-
um í stand. Auðvitað var bara
ætlunin að vera með í einni
keppni en það breyttist,“ segir
Helgi og hlær. „Ef menn hafa
haft gaman af skellinöðrum og
mótorhjólum á sínum yngri árum
þá hafa menn gaman af þessu. En
ég byrjaði ekki vel því að í fyrstu
þrautinni í fyrstu keppninni velti
ég bílnum og skemmdi hann
mikið. Eftir það lengdum við bíl-
inn og settum hann á gorma að
aftan og framan og við það snar-
skánaði hann. í rauninni er þetta
því sama grindin sem ég er að
keppa á í dag.“
Þarf ekki fagmenn til
- Hvað fer mikil vinna í að koma
sér upp keppnisbíl í torfæru?
' „Hún ér mikil. Ég gæti ímynd-
að mér að;,ef maður stæði uppi
með tvær Tiendur tómar þá væri
það þriggja til fjögurra mánaða
vinna að koma sér upp góðum
bíl. En ef ætlunin er bara að
koma sér upp bíl til að geta verið
með þá tekur það styttri tíma og
kostar mun minna. En það eru
fáir sem fara þá leið.“
- Er nauðsynlegt fyrir torfæru-
keppendur að vera lærða í bif-
vélavirkjun eða tengdum grein-
um?
„Nei, alls ekki. Oft komast
menn vel áfram án þess. Núna er
t.d. einn tannlæknir með í
keppninni þannig að það geta all-
ir tekið þátt í þessu. En það er
mjög gott að hafa smíðað bílinn
sjálfur til að þekkja hann til fulln-
ustu og vita hvað má leggja á
hann.“
Undir stýri á Greifanum. Þeir félagar taka á í keppninni á Glerárdal í dag.
„Engin nauðsyn fyrir torfærukeppendur að vera lærða í bifvélavirkjun eða skyldum greinum“
Helgi Schiöth segir að torfærukeppnir eins og við þekkjum þær séu einsdæmi í heiminum. Sviar eru að komast á
bragðið en Bandaríkjamenn hafa ekki uppgötvað þessa bílaíþrótt enn.
Torfærubílar í dag eru mikil-
fengleg ökutæki og margur hlýtur
því að spyrja sig hvort það sé
ekki úr sögunni að hæfni öku-
mannsins skipti meira máli en
búnaðurinn. Helgi segir að það
skipti mestu máli að geta æft sig á
bílnum en vélarstærðin og útbún-
aðurinn skipti enn miklu máli. Þó
megi fullyrða að þeir bílar sem
voru fremstir fyrir um 10 árum
færu ekki langt í dag því þraut-
irnar hafi þyngst til muna á þess-
um tíma. „Þá voru þetta bara
götubílar sem sett voru skóflu-
dekk undir og það myndi ekkert
þýða í dag,“ segir Helgi.
Stöð 2 kveikti áhugann
Eitt það mikilsverðasta í torfæru-
keppnum er að hafa góða aðstoð
til viðgerða enda algengt að gera
þurfi við bilanir milli þrauta.
Helgi segist hafa meðferðis
tvennt af öllum þeim hlutum sem
algengast er að gefi sig í átökun-
um, svo sem framöxlum en sá
hluti keppnisbílanna segir hann
að hafi verið óbreyttur í gegnum
árin þó flest annað hafi tekið
breytingum.
Mynd: JÓH