Dagur - 27.03.1993, Síða 17

Laugardagur 27. mars 1993 - DAGUR - 17
Popp

Magnús Geir Guðmundsson
Ur ýmsum áttum
Iumfjöllun um hina ört vaxandi
hljómsveit Therapy? frá N.-ír-
landi fyrir skömmu, var eðli máls-
ins samkvæmt aðeins minnst á
fræga samlanda hennar í The
Undertones, sem garðinn gerði
frægan fyrir rúmum áratug. Sú
ágæta hljómsveit hefur að
undanförnu verið í fréttum í
Bretlandi vegna hugsanlegrar
endurreisnar sem einhver tón-
leikahaldari þar í landi vill koma
á. Mun hann hafa boðið fyrrum
meðlimum Undertones um 25
milljónir ísl. kr. til að hefja sam-
starfið að nýju með tónleikaferð
um Bretland í tengslum við end-
urútgáfu á verkum hljómsveitar-
innar á geisladiskum í sumar.
Nú er hins vegar Ijóst að ekkert
verður af slíkum áformum, því
söngvarinn, Feargal Sharkey,
neitaði fyrir sitt leyti tilboðinu og
það án þess að gefa nokkra skýr-
ingu. Höfðu aftur á móti hinir
meðlmirnir, þeir O’Neil bræöur
meðtaldir, samþykkt tilboðið
þannig að Sharkey olli þeim
nokkrum vonbrigðum. Að vísu
væri ekki of mikið vit í að byrja
aftur, en slíku peningaboði hefði
hins vegar verið erfitt að hafna.
Eins og greint var frá hér í
Poppi fyrir nokkrum vikum er
Sugar, með Bob Mould í broddi
fylkingar, í óða önn að vinna sína
aðra plötu, sem fylgja á í kjölfar
hinnar velheppnuðu Copper Blue
frá síðasta ári. En áður en að
útgáfu hennar kemur, sem ekki
er ákveðin ennþá, lítur dagsins
Ijós sex laga EP plata, sem bera
mun titilinn Beaster. Er um að
ræða lög sem urðu til við gerð
Copper Blue og sem jafnframt
voru hljóðrituð þá. Hins vegar eru
þau af allt öðru sauðahúsi en þau
sem eru á Copper Blue. Bæði
þyngri og þunglyndislegri. Segir
Bob Mould að líta megi á lögin á
Beaster sem hina dekkri hlið á
Sugar. Þau lýsi nánast örvænt-
Depeche Mode nýtur enn góðrar hylli í Bretlandi
Depeche Mode
enn á ferð
Ásamt Duran Duran (sem nú líka
er aftur komin á fullt skrið), OMD,
Jaþan, Human League, Ultravox
o.fl. var Depeche Mode, með
Vince Clark í broddi fylkingar, ein
af höfuðsveitum tölvupoppsins í
byrjun síðasta áratugar. Náði
Depeche Mode miklum vinsæld-
um sem slík með lögum á borð
við See You, Everything Counts,
People Are People m.a. en sam-
tals hefur hljómsveitin átt 16
smáskífur sem náð hafa inn á
topp 20 og 8 breiðskífur á topp
10 í Bretlandi milli 1980 og 1990.
Var það síðast platan Vialator
(1990) sem Depeche Mode
sendi frá sér og náði hún inn á
topp 10.
Depeche Mode er nú enn á ferð
með nýja plötu, sem kallast Song
Of Faith And Devotion og hefur
forsmekkur af henni, lagið I Feel
You, verið að hljóma tíðum að
undanförnu. Þótt hljómsveitin
hafi breyst með tíð og tíma úr
tölvupoppsveit yfir í mun kraft-
meira fyrirbæri (þess ber að geta
að Vince Clarke stóð aðeins stutt
við í hljómsveitinni. Hætti eftir
fyrstu plötuna til að stofna Yazoo
árið 1981) virðast vinsældirnar
ekki ætla að dvína því I Feel You
náði í topp 5 auk þess sem plöt-
unni er spáð velgengni.
Ætlar Depeche Mode ásamt
Duran Duran því að reynast
áfram vel lífseig, sem ekki hefur
orðið raunin með flestar aðrar
hljómsveitir tölvupoppsins. Þó
má geta þess hér í lokin að safn
með Midge Ure og Ultravox er
komið út í Bretlandi og hefur
fengið góðar viðtökur. Náði það í
síðustu viku inn í tíunda sæti
sölulistans, þannig að enn kann
Bretinn að meta tölvupopþið.
Sugar sendir frá sér sex laga plötu í næsta mánuði.
ingu. Er því um nokkuð aðra hluti
að ræða en á Copper Blue, en
það á samt ekki að fæla fólk frá
að kaupa Beaster segir Mould. Á
hún að koma út þann 5. apríl.
Þess má svo geta að Sugar verð-
ur með á tónleikahátíð í Fins-
burygarðinum í London 13. júní í
sumar.
eir sem eru vel inni í þunga-
rokkinu og þá því sem er í
vandaðri og betri kantinum,
þekkja væntanlega kanadísku
hljómsveitina Annihilator. Hefur
hún hingað til sent frá sér tvær
plötur, Alice In Hell 1989 og
Never Neverland árið 1990, sem
báðar fengu mjög góða dóma og
hefur henni af mörgum verið
spáð velgengni í líkingu við þá
sem sveitir eins og Metallica og
Megadeth hafa náð.
Er það gítarleikarinn, Jeff
Waters, sem er potturinn og
pannan í Annihilator og þykir
hann á margan hátt fara sínar
eigin leiðir í tónlistarsköpuninni.
( maí næstkomandi mun vera
von á þriðju plötu hljómsveitar-
á tjaldinu innan skamms.
innar og er hennar beðið með
töluverðri eftirvæntingu. Segja
sumir að ef vel muni takast til
með plötuna, sem bera mun heit-
ið Set The World On Fire, verði
heimsfrægðin Waters og félaga
og það verðskuldað.
Að fenginni góðri reynslu
með Veggfóður og Sódóma
Reykjavík, er nú haldið áfram að
gefa út plötur með tónlist úr kvik-
myndum. í þetta sinn er það
plata með lögum úr myndinni
Stuttur Frakki, sem á eftir fregn-
um að dæma að frumsýna í apríl-
byrjun. Mun hún líkt og hinar
tvær vera á léttari nótunum, þar
sem tónlistin spilar stóra rullu.
Eiga margir af helstu tónlistar-
mönnum landsins lög í myndinni
þ.á m. Sálin Hans Jóns Míns, Jet
Black Joe, sem á tvö lög, Móeið-
ur Júníusdóttir, sem syngur nýja
útgáfu af laginu Án Þín, (sem
Ragnar Bjarnason og Ellý Vil-
hjálms sungu, ef ég man rétt og
er eftir þá bræður Jón Múla og
Jónas Árnasyni), Ný dönsk,
Todmobile, Bogomil Font og
Milljónamæringarnir og fleiri. Er
það Steinar sem gefur þlötuna
út.
Frá Steinum er einnig að
koma út ný safnplata með
Reiftónlist, sem ber nafnið Reif í
Tætlur. Er þar á ferðinni arftaki
plötunnar Reif í Fótinn, sem kom
út á síðasta ári við góðar undir-
tektir. Verða á Reif í Tætlur hátt í
tuttugu lög, bæði með íslenskum
og erlendum flytjendum og er Pís
Of Keik meðal annarra sem eiga
lag. Söngkona Pís Of Keik er
eins og kunnugt er Ingibjörg Stef-
ánsdóttir, sem söng sigurlagið í
Evróvisíonkeppninni um daginn
og gerði þar áður garðinn frægan
í Veggfóðri. Með henni í Pís Of
Keik eru þeir Máni Svavarsson
og Júlíus Kemp, sem leikstýrði
Veggfóðri.
Alice In Chains:
í djúpi drungans
í framtíðinni, þegar sagnfræðing-
ar líta yfir farinn veg í rokksög-
unni, erekki ólíklegt að árið 1989
verði eitt af þeim árum sem þeir
staldri við. Má nefnilega með
nokkrum sanni segja að 1989
hafi verið tímamótaár í Ijósi þess
sem nú rís einna hæst í rokkinu,
þ.e. að þá komu fram á sjónar-
sviðið eða vöktu fyrst verulega
athygli hljómsveitir, sem nú eru
meðal þeirra stærstu og vinsæl-
ustu í rokkinu.
Meðal þessara hljómsveita eru
Mother Love Bone með plötunni
sinni fyrstu og einu Apple. (Sú
hljómsveit varð svo að Pearl Jam
ári seinna er söngvarinn Andrew
Wood lést.) Soundgarden, sem
komst með látum inn á rokkkortið
með sinni annarri plötu, Louder
Than Love. Red Hot Chili
Peppers sömuleiðis með
Mothers Milk. Og síðast en ekki
síst Alice In Chains, sem gaf út
sína fyrstu plötu, Facelift, þetta
ágæta ár. Reyndar vakti hún til
að byrja með ekki of mikla
athygli, en sumir gagnrýnendur
þóttust sjá að hér gæti verið á
ferð hljómsveit sem náð gæti
langt.
Sagði t.d. einn þeirra um tónlist
Alice In Chains á Facelift að hún
væri drungaleg og ekki auðveld
áheyrnar, en með þolinmæði
myndi hún sigra hlustandann og
halda honum föngnum. Hún væri
annað og meira en bara einfalt
sköpunarverk, hún væri einhvers
konar tjáning á hegðun. Eru
þetta ósköp heimspekileg orð um
rokkplötu, en þau hafa reynst að
mestu sönn um Alice In Chains.
Önnur plata Alice In Chains, Dirt,
sem út kom í fyrra, er nefnilega
staðfesting á orðum gagnrýn-
andans hér að framan í frekara
mæli, því öll lög og textar Dirt eru
lýsing á hefðum eða öllu heldur
sjálfsmisnotkun með neyslu
heroins. Ekki beint aðlaðandi til
hlustunar, hvað þá líkleg til að ná
almannahylli. En samt gerist það
að þessi lýsing á veru í djúpi
drungans (sem að mestu á rætur
að rekja til söngvarans Layne
Staley, sem um skeið var heroin-
neytandi) hefur farið sigurför um
heiminn og selst í stórum upp-
lögum.
Hefur Alice In Chains í þeim efn-
um siglt í kjölfar nú nær óteljandi
annarra hljómsveita frá Seattle.
Var Dirt svo víða í efstu sætum
gagnrýnenda yfir bestu plötur
1992 t.d. í því fyrsta hjá rokk-
tímaritinu Kerrang.