Dagur - 19.03.1994, Side 7

Laugardagur 19. mars 1994 - DAGUR - 7
ffMllfffÍ
rffffkn****-

Myndir og texti:
Þórður Ingimarsson
líkir. Örlög hans eru önnur og daprari en
mín.“
Raddlaus prímadunna
- Opcrudraugurinn virðist vera hin mesta
harmpersóna. Getur verkið því í raun verið
gamansaga viö slíkar aðstæður?
„Já, tvímælalaust, enda er verkið í hönd-
um hins snjalla gamanleikstjóra Þórhildar
Þorleifsdóttur. Draugurinn er afskræmdur í
andliti og hefur auk þess aldrei fengið neinar
af óskum sínum eða löngunum uppfylltar.
Hann er mjög óhamingjusamur af |x;im sök-
um og öll hegðan hans mióast við aó breyta
því hlutskipti sínu. En uppfærsla verksins
miðast fyrst og fremst við hina skoplegu hlið
og aðrar persónur eru notaðar til þess að
skapa hana í kringum tilvist og persónu
draugsins. Aðalkvenhlutverkið er í höndum
Mörtu G. Halldórsdóttur, en hún syngur
hlutverk kórstúlku sem draugurinn er ást-
fanginn af. Hann krefst þess að hún syngi
aðalhlutverkið í Fást og gerir því príma-
donnu ópcruhússins, sem leikin er af engri
annarri cn Sunnu Borg, raddlausa. Sunna er
vægast sagt óhemju spaugileg í hlutverki
hinnar raddlausu prímadonnu. Og þá ekki
síður Þráinn Karlsson, sem er fæddur leikari
af Guðs náó. Þráinn leikur hér nýjan óperu-
stjóra sern sökum vanþekkingar sinnar á
óperum lendir í bráðfyndnum uppákomum í
samskiptum sínum við starfsfólk hússins.
Parið af barnum í Þorpinu svíkur því engan
þótt þaö sé komið í gjörólík hlutverk í
Operudraugnum. Svo má heldur ekki gleyma
ungum og mjög efnilegum söngvurum, sem
eru auk Mörtu G. Halldórsdóttur; þau Ragn-
ar Davíðsson og Agústa Agústsdóttir og lara
mcö viðamikil hlutverk í Operudraugnum.
Þannig má segja að í heildina sé valinn maó-
ur í hverju rúmi í stykkinu og sérlega
ánægjulegt að kynnast öllu þessu fólki.“
Erfitt að varast hlátur
- Hláturinn er fylgil iskur gamanleikrita en er
ekki olt crfitt lyrir eikara að vinna að leik-
húsvcrkum þar sent gamanið situr í fyrirrúmi
og varast sjálilr hl itur þcgar aóeins áhorf-
endum er ætlað það hlutverk?
„Jú - vissulega getur það verið erfitt. En
leikarar eru yfirleitt búnir að fá útrás fyrir
hlátur sinn áður cn aö sýningum kemur.
Annað væri ekki hægt því það ófyndnasta
scm maður sér á sviói er gamanleikari sem
finnst sjálfum að hann sé óborganlega fynd-
inn. Annars veró ég að viðurkenna að ég á
oft bágt með mig, sem áhorfandi, þegar gam-
anleikir cða hlutverk þar sem skopiö situr í
fyrirrúmi eru annars vegar. Ef ég á að taka
dæmi af mér sem áhorfanda í leikhúsi þá
kom ég norður til þess að sjá Leðurblökuna í
fyrra. I síðasta þætti - fangelsisþættinum var
Þráinn Karlsson í hlutverki hins sífulla
fangavarðar. Um lcið og hann birtist á svió-
inu, skakkur og drukkinn með lyklakippuna
hangandi við lærið og ntælandi óborganleg-
an texta af vörum þá varó mér beinlínis illt í
maganum af hlátri. En sem betur fór var ég
aðeins áhorfandi. Eg hefði verió lengi að
þjálfa mig í að hlæja ekki að þessu stórskop-
lcga atriði. Þráinn naut sín þarna sem séní í
gamanlcik og ckki er hann síöri í Operu-
draugnum.“
Undir leikhúsgólfi
Nú hel'ur Bergþór Pálsson tekið að sér að
vera draugur undir leikhúsgólfinu og í horn-
um Parísaróperunnar - nei, í Samkomuhús-
inu á Akureyri er nær lagi því þar er verkið
um Operudrauginn fært upp. Sýningin er
hluti af þeirri venju sem skapast hefur að
Lcikfélag Akureyrar setji óperusýningu cða
söngleik á fjalirnar er líóur að lokum leikárs-
ins. Þessi venja hefur mælst vel fyrir og er
orðinn einskonar fastur þáttur í leikhúslífi
bæjarins og raunar bæjarlífinu sjálfu. Berg-
þór tekur undir þau sjónarmið að leikhúsið
cigi ákveðinn þátt í að vekja athygli á Akur-
eyri, aó fá fólk til að koma til bæjarins og
eyða þar einhverjum tíma. Ef til vill helgi
þar sem aðalerindið sé að fara í leikhús en
njóta einnig annars sem bærinn og umhverf-
ið hefur að bjóða. Ef til vill rennur honum
þar hið hörgdælska blóð til skyldunnar.
„Sýningin leggst vel í mig,“ segir hann.
„Þetta er mjög góður hópur sem vinnur að
uppfærslunni og ég er illa svikinn ef Akur-
eyringar og aðkomumenn eiga ekki eftir að
skemmta sér í leikhúsinu frameftir vori.“
ingar á Óperudraugnum í dag. Jú - þetta get-
ur stundum veriö erilsamt og minnt á tilveru
farandsöngvarans. Ég hef sjaldnast heilan
dag fyrir sjálfan mig. Starl' söngvarans er
stöðugt í fyrirrúmi og það er hcldur ekki
unnið á vcnjubundnum vinnutíma eins og til
dæmis starf skrifstofumannsins. Söngvarinn
fer ekki heirn klukkan fimm á daginn eða á
frí á laugardögum og sunnudögum. Þvert á
móti eru þctta oft aðalvinnutímar hans. Lífi
söngvarans svipar þannig til lífs leikara enda
ekki alltaf langt á milli og mikill hluti af
starfi lians fer fram í leikhúsi.“
Bergþór hugsar sig um og næstu spurn-
ingu á hann sjálfur - spurninguna um hvað
knýr leikhúsmanninn, í þessu tilviki söngv-
arann, áfram. Knýr hann til að sinna köllun
sinni þótt starfsvettvangurinn sé oft á tíðum
bæði óöruggari, crilsamari og raunar erfiðari
en ef hann hefói kostið sér önnur störf.
„Maður verður að hal'a jákvæðar vænting-
ar gagnvart sjálfum sér. Þá upplifir maður
einnig jákvæðar væntingar frá öðrum; frá
fjölskyldu, vinum og kunningjunt, frá fólki
sem maður umgengst og tengist. Þetta þarf
aó haldast í hendur, þarf að verða hringrás.
Væntingar hafa mikió að segja og hafa mikið
gildi í þessu starfi. An þeirra yrði árangurinn
ekki sá sami. Þar er ekkert til sem heitir að
treysta sér ekki. Ef ég tryði ekki á það sem
ég er að gera starfaði ég ekki sem söngvari í
dag."
Allt snýst um Óperudrauginn
- En snúum okkur að Óperudraugnum. Þcss-
ari persónu sem læðist um skúmaskot lcik-
hússins undir hljómum óperubókmenntanna
með væntingar sem aldrei verða að veru-
leika. Hvernig persóna er hann - er hann
ólíkur þinni eigin persónu?
„Hann er dularfull persóna, segir Bergþór
og brosir. „Eins og þú segir, draugur sem
læðist um en lætur vita af sér með reglulegu
millibili. Hann er titilpersónan í verkinu þótt
hlutvcrk annarra persóna séu að vissu leyti
stærri. Þær standa meira á svióinu og eru
augliti til auglitis við áhorfendur í lengri
tíma. Hann er engu að síður persónan sem
allt snýst um og þótt hann sjáist lítið á sviö-
inu þá er hann þar í raun allt verkið í gegn.
Ósýnilegur eins og draugar eiga að vera en
lætur sífellt heyra til sín og hefur þannig
áhrif á atburðarásina. Ræður henni næstum
því hún helgast jafnan af tiltækjum hans og
tilburóum til að láta á sér bera. Vera þátttak-
andi í öllum hlutum. Um það snýst verkið.
Þessi tregablandna gamansaga úr Parísar-
óperunni. Nei - ég held að við séum ekkert
ið mig það alvarlega sem óperusöngvari aó
ég hafi hafnað aó syngja aðra tónlist. Ég tróð
jafnvel upp meö rokkhljómsveitum og að
undanförnu hef ég tckið upp á að sncrta
djass. Ég held það hafi hjálpaó mér að ég var
að fást við ólík vcrkefni. Síðan hel'ur þetta
komið og aukist frá einurn tíma til annars."
Bergþór kvaðst ekki geta tekið undir að hann
liafi þurft að bcrjast meó kjafti og klóm fyrir
vcrkefnum - fyrir því að koma sér áfram.
Hann hafi fremur unnið hægt og sígandi að
þessu markmiði og verið heppinn með verk-
efni hér heima.
Jákvæðar væntingar
- Er ekki starf söngvarans erilsamt? Hann er
á fcrð og fiugi á milli söngstaða og leikhúsa.
Verður hann ckki stundum cinskonar farand-
söngvari?
Bcrgþór tckur undir þcssa spurningu og
segir að á vissan hátt sé hann það. Oft fylgi
mikil feróalög þessu starfi. Og hann tekur
dæmi af einni helgi - nýliðinni helgi. „í dag
er mánudagur - cftirmiðdagur. A laugar-
dagskvöld var ég að syngja á Hvolsvelli og
fór þaðan til Reykjavíkur um nóttina. A
sunnudagsmorgun, þaó er að segja í gær, þá
flaug ég til Húsavíkur þar sem ég var að
syngja með djasstríói. Kom síðan hingað til
Akureyrar í gærkvöld og hef verið við æf-