Dagur - 20.12.1994, Blaðsíða 8

8 B - DAGUR - Þriðjudagur 20. desember 1994
Sendum öllum viðskiptavinum okkar óskir um
gleðileg jól
og farsæld á komandi ári.
GPeátomyndir7
Skipagata 16 • 600 Akureyri ■ Sími 96 - 23520
Sendum öllum viðskiptavinum bestu
jóU-
og nýársóskir
Þökkum viðskiptin á árinu.
Kranaleiga Benedikts Leóssonar
Lögbergsgötu 5 - Símar 24879 & 985-23879.
Við sendum okkar bestu
jóU- og
nýárskoeðjur
til viðskiptavina okkar og landsmanna.
Þökkum viðskiptin á árinu.
acohf
Skipholti 17, Reykjavík, sími 91-27333
Sparisjóður Suður-Þingeyinga óskar
viðskiptavinum sínum
gleÓilegrA jóU
og farsæls komandi árs.
Þökkum viðskiptin á liðnum árum.
Óskum Húnvetningum
svo og landsmönnum ö.'lum
gleÓilegra jóla
og farsældar á nýju ári.
Kaupfélag Vestur-Húnvetninga
Sími 95-12370.
Svona Icit svæðið út á mánudagsmorgun, eitt forarsvað eftir langvarandi rigningar. Hinar „heimsfrægu“ verslunar-
mannahelgar íslendinga blikna við hliðina á þessum ósköpum.
Bjarga því sem að
höndum ber
- Það eru engir læknar með ykkur
á bílunum?
„Nei, við veróum að bjarga því
sem að höndum ber. Mottóið er
„adapt, improvise and overcome“
(aðlagast, beita hugmyndafluginu
og sigrast á). Þ.e. ef þú hefur ekki
hlutina til að gera það sem þarf aó
gera þá notarðu bara eitthvað ann-
að.“
- Þú hefur ekki lent í að bjarga
íslendingum?
„Nei, að vísu ekki. Hins vegar
var ég að skemmta mér á bar með
nokkrum öðrum fyrir stuttu síðan
og þá koma skilaboó um að þaó sé
Gaman væri að vita hvort þessi litla stelpa hafi verið í hópi þeirra fjölmörgu síminn til mín. Þá er það einn
barna sem týndust á Woodstock, enda varia hægt að flokka samkomuna vinnufélaganna og hann segir að
sem fjölskylduhátíð. löggan sé á leiðinni að ná í mig.
Heiða á neyðarbílnum
- stelpan frá Dalvík, sem bjargar slösuðum
og sjúkum Bandaríkjamönnum
Bandarísku þættirnir „911“, sem á íslensku hafa fengið nafnið
„Neyðarlínan“, hafa notið feikilegra vinsælda hér á landi sem
annars staðar, en þeir hafa verið sýndir á Stöð 2. Nafnið er dregið
af neyðarnúmerinu 911, sem hægt er að hringja í hvar sem er í
Bandaríkjunum ef aðstoðar er þörf. í þáttunum er m.a. lýst ýms-
um hetjudáðum sem áhafnir sjúkrabflanna eða neyðarbflanna
drýgja, en þær þykja oft með hreinum ólíkindum. Ef þú er stadd-
ur í borginni Scarsdale, sem er stutt frá New York, og hringir í
911, er ekki ólíklegt að þú missir andlitið þegar neyðarbfllinn
kemur og þér er svarað á íslensku. Þar er á ferðinni 28 ára stelpa
frá Dalvík, Ingibjörg Aðalheiður Hjálmarsdóttir, eða bara Heiða.
Hún hefur undanfarin ár búið í
neyðarbfls.
Heiða hefur búió erlendis
síðan 1985, en ævin-
týraþráin dró hana til
Noregs á sínum tíma.
„Ég hef bara einu sinni
komið heim á þessu 9 ára tímabili.
Það var 1987 og þá var ég trillu-
sjómaður á Dalvík eitt sumar en
fór síðan aftur til Noregs. Eigin-
lega lenti ég alveg óvart hingað til
Bandaríkjanna. Eg var á leióinni
heim, en ákvað að heimsækja
fyrst vinkonu mína sem býr í Ge-
orgíu. Síðan bara einhvern veginn
festist ég. Það hefur eitt leitt af
öðru, ég byrjaði á neyðarbílnum
og svo kom karl í spilið.“ Karlinn
sem hún nefnir svo heitir Michael
Joseph Federici, félagsráðgjafi í
unglingafangelsi. „Við vorum bú-
in aó þekkjast í tvö ár áður en
hann bauð mér út,“ sagði Heiða
ennfremur.
Bandaríkjunum og er í áhöfn
Ýmislegt gengið á
Heiða hefur starfað sem au-pair
og líkar að eigin sögn vel.
„Það hefur reyndar ýmislegt
gengið á. Fyrri fjölskyldan sem ég
var hjá stóð í skilnaðarmáli og þaó
voru ýmisleg leiðindi í kringum
það, barist um yfírráðaréttinn yfír
krökkunum. Þess vegna byrjaði ég
eiginlega á sjúkrabílnum, löggurn-
ar voru orðnar fastagestir á
hverjum föstudegi. Það lá viö að
þeir væru famir að hringja og
spyrja hvað væri í kvöldmat.“
Heiða hefur verió á neyðarbíln-
um í 3 ár, á fastri vakt á fimmtu-
dagsnóttum. Síðan bætast oft
helgarnar vió og aðrir dagar vik-
unnar ef vantar. Fyrst þarf að fara
á svokallaó EMT-námskeió (Em-
ergency Medical Technican). Þú
lærir skyndihjálp, að taka á móti
barni, þú lærir að skilgreina sjúk-
dómseinkenni og að klippa fólk út
úr bílflökum svo dæmi sé tekið.
Yfirleitt eru tveir á bílnum í
hvert skipti. Annar keyrir og hinn
er aftur í hjá sjúklingnum. Síóan
eru oft með okkur nemar sem eru
að fá starfsþjálfun.“
- Hefurðu ekki lent í ýmsum
eftirminnilegum uppákomum?
„Það eru auðvitaö hin og þessi
slys sem sitja í manni. Einu sinni
lenti ég í að fara á slysstað þar
sem bíll með sex krökkum hafði
verið keyróur á ljósastaur. Hann
breyttist eiginlega í blæjubíl og í
því slysi dóu þrír.
Sumir verða líka góðkunningj-
ar okkar, t.d. tvær ansi skrautlegar
mæógur sem við þurfum oft að
hafa afskipti af. Við köllum þær
Schindlers list eftir bíómyndinni,
en þaó er eftirnafnið á þeim
mæðgum. Sú gamla var sykursjúk
og rúntaði út um allt á hjólastóln-
um. Dóttirin átti það til að hlaupa
nakin um nágrennið annað slagið
og reyndi reglulega að fremja
sjálfsmoró. Hvorug var mikið fyr-
ir að fara í bað og þær lyktuðu því
oft ansi skemmtilega.
Oft frnnst manni líka bara að
maður sé á leigubíl. Fólk hringir
og vill komast á sjúkrahús en
stendur síóan í dyrunum með
feróatöskuna þegar við komum.
Ein kona hringdi og sagöi að dótt-
ir sín væri með blóðnasir. Hún var
svo æst í símanum að það var
ákveðið að senda neyðarbílinn á
staðinn. Þegar hann svo kom þá
reyndist „dóttirin“ vera með fjórar
fætur og rófu. Hún vildi sem sagt
koma tíkinni á sjúkrahús. Það er
líka ýmislegt svona sem kemur
upp á.“