Dagur - 28.12.1994, Síða 14

14 - DAGUR - Miðvikudagur 28. desember 1994
MINNINC
Jóhann Björn Jónasson

Fæddur 14. október 1900 - Dáinn 15. desember 1994
Jóhann Björn Jónasson var
fæddur á Asum í Austur-Húna-
vatnssýslu 14.10.1900. Hann lést
15.12. s.I. Foreldrar hans voru
hjónin María Guðmundsdóttir
f. á Hömrum 15.09.1866, d.
22.03.1962 og Jónas Björnsson
bóndi á Alfgeirsvöllum í Skaga-
firði f. á Ytri Reykjum í Mið-
Firði 05.01.1872, d. 05.06.1939.
Bræður hans voru Pálmi f.
15.05.1898, d. 14.10.1955, og
Sigurður f. 12.09.1903, d.
19.07.1933.
Arið 1934 þann 7. apríi gekk
Jóhann að eiga Ingileifi Guð-
mundsdóttir f. 19.07.1911, frá
Sveinseyri í Tálknafirði, S.
Jónssonar og konu hans Guð-
ríðar Guðmundsdóttur. Börn
þeirra eru Sigrún, trygginga-
fulltrúi í Reykjavík, maki Ævar
Karl Ólafsson, Jónas, fram-
kvæmdastjóri á Akureyri, maki
Guðrún Þorsteinsdóttir, Guð-
mundur, húsasmiður á Akur-
eyri, maki Ingibjörg Þórarins-
dóttir, Kristín, aðst.st.tannlækn-
is, á Akureyri, maki Páll Reyn-
isson, Jón, vélfræðingur, á Ak-
ureyri, maki Aslaug Asgeirs-
dóttir. Barnabörnin eru fimm-
tán og barnabarnabörnin eru
átján. Jóhann og Ingileif hófu
búskap á Alfgeirsvöllum í
Skagafirði, giftingarár sitt, en
urðu að bregða fljótt búi vegna
veikinda Jóhanns og fluttu þá til
Sveinseyrar í Tálknafirði árið
1938. Bjuggu þar og á Patreks-
firði þar til þau flytja til Akur-
eyrar vorið 1956, þar starfaði
Jóhann við skrifstofu- og versl-
unarstörf auk annarra starfa í
seinni tíð. Utför Jóhanns fer
fram frá Akureyrarkirkju í dag,
miðvikudaginn 28. desember kl.
13:30.
I dag kveó ég tengdaföóur
minn Jóhann Björn Jónasson frá
Álfgeirsvöllum í Skagafiröi.
Kynni okkar hófust fijótlega eftir
komu Jóhanns til Akureyrar á
haustdögum árið 1956. Kom hann
frá Tálknafirði meó konu og fimm
börn, fannst honum meiri mögu-
leikar til náms og starfa á Akur-
eyri fyrir þau.
Er ég kom fyrst inn á heimili
Álfheiður fæddist á Akureyri
27. júlí 1939. Hún lést 16. des-
ember 1994. Foreldrar hennar
voru Magnús Alberts húsgagna-
smiður fæddur 28. mars 1903 á
ísafirði, dáinn 31. maí 1967 á
Akureyri og Sveinbjörg Kristj-
ana Pálsdóttir fædd 28. febrúar
1918 á Vatnsenda í Eyjafirði,
dáin 25. september 1987 á Ak-
ureyri. Systkini Álfheiðar eru:
Páll Albert fæddur 10. október
1937, Magnús Sveinn fæddur
25. desember 1940 og Sigrún
Pálína fædd 6. júní 1952. Eigin-
maður hennar sem lifir hana er
Helgi Sigfússon frá Grímsey,
fæddur 17. nóvember 1931.
Börn þeirra eru: Snjólaug
Kristín fædd 17. júlí 1958,
Sveinbjörg Kristjana fædd 17.
nóvember 1959, Magnús Jón
fæddur 30. júlí 1961, Sigfús Ól-
afur fæddur 29. september
1963, Helgi Heiðar fæddur 18.
júní 1965, Karl Símon fæddur
14. apríl 1969 og Ásdís Elva
fædd 25. febrúar 1973. Þau
eignuðust einn dreng er lést
skömmu eftir fæðingu.
Útför Álfheiðar Margrétar
Magnúsdóttur var gerð frá Ak-
þeirra hjóna, er síöar uróu tengda-
foreldrar mínir, var mér vel og
hlýlega tekió, hönd mín hvarf inní
stóru og sterklegu hönd Jóhanns,
er ég heilsaði honum, ég vissi ekki
þá, aó hin var lömuð. Þetta var
það handtak sem innsiglaði okkar
vináttu sem entist til æviloka. Ég
hef alla tíð borið viröingu fyrir
dugnaói hans og þrautseigju, en
Jóhann varó fyrir því óláni í upp-
hafi búskaparára þeirra hjóna í
Skagafirði, aö fá lömunarveiki
sem gerði hann lamaðan á vinstri
handlegg frá öxl, og þann hægri
frá öxl og nióur í olnboga. Mátt
hafði hann því aðeins í hægri
framhandlcgg og hendi. Má nærri
geta hvílíkt áfall það hefur verið
fyrir þennan unga bónda með
konu og litla dóttur að missa
svona máttinn, veróa nánast
óvinnufær til búverka. En ungu
hjónin gáfust ekki upp, eiginkon-
an baróist fyrir því að sú læknis-
hjálp sem möguleg var á þessum
tíma fengist. Kostnaóarsamt var
þetta og fyrirvinnan engin og eng-
ar voru almannatryggingar. Þaö
veröur aö teljast meiriháttar þrek-
virki þcirra hjóna, og sú læknisað-
stoó þeirra tíma er ekki vanmetin,
að Jóhann skyldi ná þeirri heilsu
að geta lifaö nánast eðlilegu lífi
og séð fyrir sér og sínum. Það á
hann konu sinni allt að þakka, hún
er einstök mannkosta kona, kær-
leiksrík og fórnfús. Eftir að Jó-
hann fiutti til Akureyrar haföi
hann ætíó nóg aó starfa, það líkaói
honum vel, hann haföi góða rit-
hönd og vann við skrifstofu- og
innheimtustörf fyrstu árin, en hinn
seinni var hann hjá Sláturhúsi
K.E.A., kynntist hann þá mörgum
bóndanum og átti þaó vel við
hann. Jóhann sá um Kartöfiu-
geymslu Akureyrar og tjaldstæóiö
í bænum í allmörg ár. Þar sem
hann starfaði vann hann sér traust,
hann var einstaklega samvisku-
samur, vandvirkur og verklaginn.
Þaó var með ólíkindum hvað hann
gat gert þrátt fyrir fötlun sína.
Hann sagði eitt sinn vió mig: „Það
er engin hætta á því að ég taki aö
mér vinnu eöa verk sem ég skila
ekki fulikomlega.“ Jóhann var hár
maður og þrekinn, viókynningar-
ureyrarkirkju í gær, þriðjudag-
inn 27. desember.
Þegar ég fékk þá frétt að kvöldi
þann 16. desember aó Alla systir
væri dáin þá settist ég niður og
hugsaói í fyrstu, þetta getur ekki
verið, þó að ég vissi aö hún var
búin að vera veik undanfarið og
hún hafði sagt mér nokkrum dög-
um áóur frá því hvert stefndi, þá
hélt ég að hún fengi að vera hjá
okkur lengur, en það er eins og
sagt er; „enginn ræöur sínum næt-
urstað“.
Þegar maður lítur til baka fiæða
minningarnar inn í hugann, sumar
dökkar en aórar bjartar og veröa
þessar bjartari oftast ofan á. Það er
margs að minnast þegar við vor-
um að alast upp í Grundargötu 3.
Þær minningar er best að geyma í
huganum.
Sumarið er liðið og tíminn sem
rósimar springa út og skörtuðu
sínu fegursta. Haustið og veturinn
kominn með frosti og kulda. Rós-
imar búnar að fella fallegu blöðin
sín. Sumarið, tíminn hennar OIlu,
er lióið, haustið gengið í garð og
rósin okkar er dáin. En við mun-
um hana eins og hún var í blóma
lífsins. Baráttunni vió manninn
með ljáinn er lokið. Hún lést á
góóur, glaðvær, léttlyndur og
myndarlegur í sjón, hann var fast-
ur fyrir og varði skoóanir sínar.
Jóhann var samvinnumaður, hann
var aldamótamaður sem fylgdist
vel með öllum nýjungum og þó
sérstaklega er varðaði landbúnað.
Þótti honum framfarir þar með
ólíkindum, greinilegt var hvert
hugur hans hefur stefnt í æsku. Jó-
hann virti hina íslensku náttúru
svo mjög, gaman var að fara með
honum um Húnavatnssýslur og
Skagafjörð þar þekkti hann vel til.
Minnistæð er mér ein slík feró er
Jóhann hitti gamlan fermingar-
bróður sinn sem hann hafði ekki
hitt í áratugi, þá þeir báðir á átt-
ræóisaldri rifjuðu upp bemskuár-
in, margt bar þar á góma og
heyrði ég þá og tók sérstaklega
eftir því hve stutt er hjá okkar
þjóð, frá örbirgð til allsnægta. Jó-
hann var alla tíð mikill reglumað-
ur, hann gladdist á góðri stund, fór
hann þá oft með heilu kvæðin,
sem hann kunni ótölulega mikið
af, og stundum kvað hann rímur.
Hann hafói mjög góða frásagnar-
hæfileika og fróður um margt frá
fyrri tíma, hann hafði gott skop-
skyn en fór vel með þaó. Jóhann
gat verið nokkuð gustmikill, en
stutt var í hjartahlýjuna. Jóhann
var einn af stofnendum Sjálfs-
bjargar, félags fatlaðra á Akureyri
og starfaði þar ötullega um árabil.
Jóhann sagði mér að það hefði
verið sín mesta gæfa að flytja til
Akureyrar. Hann keypti húseign-
ina vió Ásabyggð 4, þar bjó fjöl-
skyldan fyrstu árin, en byggði síð-
an stórt og myndarlegt hús við
Austurbyggð 16, í samvinnu við
tvo eldri bræðuma. OIl bömin
hafa kornið sér vel fyrir, öll búsett
á Akureyri, nema citt er fiutti fyrir
7 árum í Kópavoginn. Síóustu átta
árin hafa þau Ingileif og Jóhann
búið á Dvalarheimilinu Hlíð á Ak-
ureyri. Um mitt þetta ár fór heilsu
Jóhanns svo mjög að hraka, var
hann oft mjög þjáóur og leiö illa
síðustu vikumar. Hann bar engan
kvíða fyrir dauðanum, hann hafði
sterka trú, stuttu áður en hann
andaðist sagði hann við mig; „nú
vil ég fara heim.“
Vertu kært kvaddur, kæri
heimili sínu í Borgarsíðunni og
var það henni ábyggilega mikils
virði að fá að ljúka baráttunni þar
heima með fjölskyldu sinni þar
sem hún naut ónefnanlegs styrks
og hjálpar síðustu stundirnar með
sínum nánustu.
Mér finnst það oft svo fallegt
þegar þaó er sagt um látna mann-
eskju að hún hafi fengið „friðinn“
því þá sé ég alltaf fyrir mér veg-
ferð mannsins í gegnum lífið eins
og ferðalag, sem hefst í lítilli lækj-
arsprænu, sem hoppar og skoppar
þar til hún sameinast stóru fljóti
þar sem eru margir fagrir og lygn-
ir stórir hylir, en straumurinn er
þungur og hættur leynast í fiúðum
og fossum. Þegar ferðinni lýkur
sameinast fljótið svo úthafmu,
ómælisdjúpinu, þar sem hvíld er
að fá og svör fást við öllum spum-
ingum.
Árin hennar Álfheiðar voru
ekki alltaf lygn og friósæl, heilsa
hennar var ekki alltaf góð, en hún
átti gott heimili, góðan mann sér
við hlið og myndarlegan barnahóp
og barnaböm. Þeirra naut hún í
ríkum niæli og þau munu sakna
hennar sárlega. En minningin um
hana mun sefa sorgina og lýsa
þeim fram á veginn.
tengdafaðir. Hafðu þökk fyrir allt.
Ingu tengdamóður minni votta ég
dýpstu samúð svo og fjölskyld-
unni allri.
Ævar Karl Ólafsson.
Hniginn er í valinn Jóhann Bjöm
Jónasson, síðastur þriggja Álf-
geirsbræðra, oróinn háaldraður,
kominn á 95. aldursár.
Jóhann fæddist á Ásum í
Svínavatnshreppi 14. október árið
1900, en foreldrar hans, sem báðir
voru Skagfirðingar, Jónas Björns-
son frá Kolgröf og María Guð-
mundsdóttir, voru nýfluttir í
Húnaþing norðan yfir Vatnsskarð.
Þar á Ásurn bjuggu þau í tvo ára-
tugi, uns þau fiuttu aftur norður er
þau keyptu Álfgeirsvelli, land-
námsjöró í Efribyggð, af Ólafi
Briem alþingismanni brottfluttum.
Þá voru synir þeirra um og yfir
tvítugt.
Þar á Álfgeirsvöllum stundaði
Jóhann búskap um árabil með for-
eldrum sínum og bræðrum, fékkst
hann einnig við smíðar því að
hann var hagur mjög á tré og járn.
En þar kom, er hann var á fertugs-
aldri, að hann varð fyrir þungu
heilsufarsáfalli, er hann fékk löm-
unarveiki. Vinstri hönd hans var
alveg lömuð upp frá því, en í
hægri hönd fékk hann mátt sem
dugði til þess aó hann gæti bjarg-
að sér.
Að mannkostum Jóhanns frá-
töldum fólst gæfa hans í góðu
kvonfangi og börnum. Þegar ör-
Helgi minn og fjölskylda, megi
Guó styrkja ykkur og blessa.
Sveinn Magnússon og
Kolbrún Ásta Jóhannsdóttir,
Ólafsfirði.
Nú er hún farin, blessunin hún
Alla. Hún sem barðist eins og
hetja og meira til, allt fram til síð-
asta dags, en varð að lokum aö
lúta í lægra haldi við illvígan sjúk-
dóm.
Öllu kynntist ég fyrir mörgum
árum, var mikið inni á heimili
hennar og Helga á mínum ung-
lingsárum og sagöi hún gjarnan að
ég væri fósturdóttir sín. Þó að
sambandið minnkaði með árunum
og ég sæi hana stundum ekki í
Álfheiður Margrét Magnúsdóttir
Fædd 27. júlí 1939 - Dáin 16. desember 1994
lögin tóku svo harkalega í taum-
ana var hann kvæntur albragðs-
konu, Ingileif Guðmundsdóttur frá
Sveinseyri við Tálknafjörð, einu
hinna mesta rausnarheimila Vest-
firðinga.
Þau hjónin fluttu nú vestur þar
sem þau ólu upp börn sín, sem
urðu fimm að tölu, öll vel gerð og
nýtir þjóðfélagsþegnar. Jóhann
neytti skertra krafta sinna til hins
ítrasta við ýmis störf, var t.d. um
nokkurra ára skeið starfsmaður á
sýsluskrifstofu Barðstrendinga á
Patreksfiröi. Tókst honum að beita
hægri hönd sinni til skrifta og var
undravert hvað hann hélt góóri rit-
hönd.
Þar kom árið 1956 aó fjöl-
skyldan tók sig upp að nýju og
flutti til Akureyrar. Þar gengdi Jó-
hann t.d. haustvinnu í sláturhúsi
KEA. Þá var hann mörg sumur
umsjónarmaður á tjaldsvæði Ak-
ureyrar og munu ófáir ferðamenn
minnast hans þaðan. Það starf lét
honum harla vel að ýmsu leyti,
því að honum var reglusemi og
þrifnaður í blóó borinn og munu
óreglupésar og göslarar ekki hafa
farið á mis vió umvandanir hans,
stillilegar og rökfastar.
Jóhann og Ingileif bjuggu eink-
um á tveim stöðum á Akureyri, í
Austurbyggó og Skarðshlíð, en
síðustu árin höfðu þau aðsetur á
dvalarheimilinu Hlíð. Var Ingileif
þá orðin illfær til heimilisverka
vegna parkinsonveiki, en hún lifir
mann sinn, enda nokkuð yngri.
Þótt við Jóhann frændi dveld-
um lengstum á sínu landshorninu
hvor og samgangur því ekki tíóur
okkar á milli, var ævinlega ánægja
að heimsækja hann og konu hans
eða fá þau í heimsókn. Frá þeim
báðum andaði alltaf sérstakri alúð
og hlýleika, þannig að maður naut
samverustundanna til hlítar.
Minnast vil ég þess að þær báðar,
móðir mín og eiginkona, sem ekki
eru lengur okkar á meðal, lýstu
oftlega við mig væntumþykju
sinni í garó frænda míns.
Telja má að öldruðum og sjúk-
um manni hafi dauóinn verið
ávinningur. Hann er nú genginn
inn í jólagleði paradísar.
Ég votta Ingileif, börnum
þeirra hjóna og ööru fjölskyldu-
fólki þeirra innilegrar samúðar.
Baldur Pálmason.
marga mánuði, þá hafði ég alltaf
einhverjar sterkar taugar til hennar
og fann ég það best þegar ég
heimsótti hana á spítalann í
Reykjavík, þegar læknirinn horfði
meó spurnaraugum á mig. „Æi,
þetta er fósturdóttir mín,“ sagði
hún þá, eftir öll þessi ár var ég enn
fósturdóttir hennar. Varó ég aö
bíta á jaxlinn til að fá ekki tár í
augun, svo vænt þótti mér um
þessi orð hennar.
I Reykjavík sátum við svo á
kaffihúsum eins og hefðarmeyjar
og rifjuðum upp gamlar minning-
ar, ógleymanlegar stundir það. En
nú er komið að kveðjustundinni,
Alla mín, og kveð ég þig með
þakklæti í huga fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þér. Guð blessi þig.
Helgi minn, ég veit aó sorg þín
er mikil sem og barnanna,
tengdabarnanna og barnabarn-
anna, en saman munið þió yfir-
vinna sorgina og góðu minning-
arnar verða yfirsterkari, eins og
segir í Spámanninum eftir Kahlil
Gibran:
Sorgin er gríma gleðinnar og
lindin sem er uppspretta gleðinn-
ar var oftfull aftárum. Þeim mun
dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri
gleði getur það rúmað. Þegar þú
ert sorgmæddur skoðaðu þá hug
þinn og þú munt sjá að þú grœtur
vegna þess sem var gleði þín.
Guð blessi ykkur öll.
Fjóla.