Dagur - 31.01.1995, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 31. janúar 1995
MINNIN Cm
Aðalsteinn Halldórsson

Hann var alltaf kallaður Alli af
vinum sínum, ég og fjölskyldan
mín vorum svo heppinn að vera
vinir fjölskyldunnar. Við þessar
tvær fjölskyldur áttum heima sam-
an í Hamarstíg 4 í 27 ár og það
má segja að við höfum deilt með
okkur gleði og sorg, allt frá fyrstu
kynnum. Við Guðmundur vorum
búin að eignast okkar fimm böm
þegar þau komu í Hamarstíginn
með sín tvö, en það liðu nú ekki
mörg ár þar til þau voru orðin sex,
svo þaó varð oft fjörugt þegar
fram liðu stundir. Það sem mér er
minnisstætt er hvað Alli var alltaf
eins og klettur hvað sem á gekk,
eins og hægt er að hugsa sér hjá
svo stórri fjölskyldu. Þeim varð
vel til vina, manninum mínum
Guðmundi og Alla, við áttum
saman margar skemmtilegar
stundir eins og öll 27 áramótin,
þau eru ógleymanleg, allir voru
saman og ekkert kynslóðabil.
Eg minnist líka hvað hann Alli
hafði gaman af fótbolta, því ef
það var fóltbolti í sjónvarpinu þá
þurftum við ekkert annað en að
hlusta á Alla og syni í næstu íbúð,
því þar var rökrætt af mikilli inn-
lifun að leik loknum, það var
óborganlegt, og svona voru marg-
ar ánægjustundir. En Alli og þau
hjónin voru líka góðir vinir, þegar
á móti blés. Þegar ég missti mann-
inn minn fyrir 12 árum var gott að
leita til þeirra og á meðan ég átti
heima í Hamarstíg, leitaði ég oft
og mörgu sinnum trausts og ráða
til Alla.
Þaö er svo undarlegt, aó þegar
einhver er fallinn frá, þá minnist
maður einhvers sérstaks í fari
hans. Núna þcgar ég hugsa um
Alla þá man ég best eftir brosinu
hans, mér finnst hann oftast hafa
verið brosandi þegar við hittumst,
og töluðum um alla heima og
geima. Bömin mín sem nú eru
orðin fullorðið fólk, minnast hans
sem góðs vinar, allt frá æsku og
fram til þessa dags.
Kæri Alli minn, ég og börnin
mín biðjum góðan Guð að geyma
Þ>g-
Elsku Þóra mín, böm og aó-
standendur, Guð blessi ykkur öll
og styrki í sorg ykkar.
Hekla Geirdal.
Aðalsteinn Halldórsson frá
Hvammi, var til grafar borinn frá
Akureyrarkirkju í gær. Kynni
okkar Aðalsteins hófust strax við
komu mína til Akureyrar, fyrir
rúmum tuttugu árum. Þá var hann
starfsmaður Fataverksmiðjunnar
Heklu, og unnum við þar saman í
talsvert á annan tug ára, jregar sá
er talinn með þegar Hekla var rek-
in sem hluti af Ullariðnaði Sam-
bandsins.
Aðalsteinn var einn af þessu
einlægu hugsjónamönnum um
framgang samvinnustefnunnar og
verksmiðjanna á Gleráreyrum.
Hann gaf sig allan í starfið og mér
er til efs að aðrir starfsmenn hafi
getað státað af betri mætingum,
slíkur var áhuginn. Hvað kom til
aó svo gott orö fór af Akureyri
sem iðnaðarbæ, þar sem afköst og
áræði þótti mun meira en gerðist
annarsstaóar á Iandinu? Jú, það
voru menn eins og Aðalsteinn
sem m.a. gáfu Akureyri verð-
skuldað viðumefni sem iðnaðar-
bær og skópu það orðspor sem af
bænum fór. Undirstaða velfarnað-
arins var brennandi og ódrepandi
áhugi og memaður þeirra sem í
framleiðslunni sjálfri stóðu.
Vinskapur okkar Aðalsteins
þróaðist frá okkar fyrsta sam-
starfsdegi, og aldrei bar skugga
þar á, enda maðurinn með ein-
dæmum viðmótsþýður og alúðleg-
ur. Ávallt var stutt í brosið og
Fæddur 16. nóvember 1931 - Dáinn 22. janúar 1995
hvellan hláturinn og áhuginn á því
að leysa vandamál sem upp komu
var slíkur að ég, þá ungur að árum
og reynslulaus beint úr skóla,
undraðist og hreifst með. Þessi af-
staóa Aðalsteins og viðhorf hans
til lífsins almennt, hefur oft reynst
mér afar vel síöar á lífsleiðinni.
Aðalsteinn hóf störf við Fata-
verksmiðjuna Heklu, eftir aö hafa
unnið þar vió byggingarfram-
kvæmdir og skil ég vel vilja þá-
verandi verksmiðjustjóra Ásgríms
Stefánssonar til að fá hann til
starfa. Ásgrímur hafði yfir að ráða
mjög næmu hugboði þegar dug-
andi fólk var annars vegar og
sýndi það sig oft, eins og í þessu
tilfelli.
Aóalsteinn varð verkstjóri í
Prjónasal og stjómaði þar af ljúf-
mennsku en þó viðeigandi einurð í
áraraðir og átti einstaklega gott
með aó lynda við sína samstarfs-
menn.
Eg minnist atviks þegar eldur
var laus í verksmiðjuhúsi Heklu
og ég þurfti að hlaupa inn í kófið
til að athuga með aðstæður á
skrifstofum fyrirtækisins. Þegar
ég hljóp inn vissi ég ekki fyrr til
en ég sá grilla í Aðalstein, því
ekki vildi hann láta mig fara ein-
an. Um síðir komumst við aftur út
hóstandi og stynjandi og mátti
ekki tæpara standa, en ekki leið á
löngu þar til ég sá hann handlanga
kassa af fullunnum peysum um
borð í flutningabíla til að bjarga
verðmætum. Elja og trúnaður hans
til fyrirtækisins var takmarkalaus.
Hann var einnig valinn til trún-
aðarstarfa fyrir hönd samstarfs-
manna sinna og var verðugur full-
trúi okkar á meðal stjórnarmanna
Sambandsins, auk annarra slíkra
starfa sem hann gegndi.
Þegar honum þótti vió hæfi að
gera sér dagamun, var hann hrók-
ur alls fagnaðar og mér mun seint
úr minni líða kerfisbundinn og ár-
legur undirbúningur okkar „strák-
anna“ á Heklu kvöldið sem skyldi
fara í sumarfrí. Undirbúningurinn
hófst á sníðastofu Vinnufatadeild-
arinnar og stóð oft nokkuð fram á
kvöldið. Aldrei varð á því undan-
tekning að Aðalsteinn færi þar á
kostum, því frásagnargleðin var
slík. Það er unun að rifja upp
þessar stundir samanþjappaðs
vinahóps.
Kona Aðalsteins, Þóra Björns-
dóttir, og börn þeirra nokkur unnu
vió framleiðslustörf á Heklu og
bar þar allt að sama brunni. Dugn-
aður og samstarfsvilji var þeirra
aðalsmerki. Þessum hópi nánustu
ættingja og fjölskyldu Aóalsteins
Halldórssonar færi ég mínar hug-
heilustu samúðarkveðjur með þá
von í brjósti að minningin um
góðan dreng megi lina þær sorgir
og trega sem nú býr í hjörtum
þeirra.
Alli minn, nú aó leióarlokum
þegar ég set þessar minningar á
blað gerist það sjálfkrafa að þær
brjótast fram á þann frjálslega og
óþvingaða hátt eins og okkar sam-
skipti öll. Eg þakka af einlægni
fyrir að hafa fengið aó fylgja þér
um skeið á lífsleiðinni og fmn að
það hefur auðgað mitt lífshlaup á
margan veg, reyndar veit ég að
hér tala ég fyrir munn mikils
fjölda manna.
Hvíl í friði kæri vin.
Sigurður E. Arnórsson.
29. nóvember 1889, d. 4. október
1969, bóndi og oddviti í Hrafna-
gilshreppi. Þau bjuggu í Hvammi,
en síðustu árin á Akureyri. Syst-
kini Aóalsteins: Baldur f. 1916, d.
1982, tvíburi á móti honum lést
við fæðingu, Snorri f. 1919, Páll f.
1921, d. 1927, Guðlaugur f. 1923,
Páll f. 1927, Kristbjörg f. 1930,
Guðný f. 1933.
Aðalsteinn kvæntist 20. júní
1956 Þóru Bjömsdóttur frá Hrís-
um í Eyjafirði, f. 10. mars 1936.
Böm Aðalsteins og Þóru: Jón
Ágúst f. 1956, maki Halla Sveins-
dóttir, eiga þau þrjú börn, Guðný
f. 1958, maki Sigurður Þór Áka-
son, eiga þau fimm böm, Sigrún f.
1960, maki Stefán Geir Pálsson,
eiga þau þrjú böm, Stefán f. 1961,
maki Þuríður Þorláksdóttir, eiga
þau þrjú börn, Halldór f. 1962,
maki Helga Sigríður Steingríms-
dóttir, eiga þau tvö böm, Hlynur f.
1964, hann á tvö böm.
Aðalsteinn vann fyrstu árin hjá
KEA og Haga. Hann hóf störf hjá
Fataverksmiðjunni Heklu 1962,
starfaði síðar hjá Álafossi og var
síðast vaktstjóri hjá Foldu.
Svo viðkvœmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum,
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem œvina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indcela stund
sem aldrei mér hverfur úr ntinni.
Og nú ertu genginn á guðanna fúnd
það geislar afminningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson frá Grímsstöðum.)
I fáum orðum langar mig að
minnast tengdapabba míns, Aðal-
steins Halldórssonar, frá Hvammi.
Alli, eins og hann var kallaður,
var mjög ákveðinn maður, fylgdist
vel með öllu, sérstaklega þó
íþróttum, en það var eitt af hans
áhugamálum.
Hann hafði mjög gaman af að
ferðast og gerðum við mikið af
því að fara meö tengdaforeldrum
mínum í sumarbústaði vítt og
breitt um landið. Eg var svo hepp-
in að fá sumarbústað í Lóninu við
Homafjörð sl. sumar og þar áttum
við saman alveg einstaklega góða
viku í dásamlegu veðri og eigum
vió þaðan góðar minningar sem
seint munu gleymast. Þá keyrðum
við um, fórum í gönguferðir, söfn-
uðum steinum með krökkunum,
skoðuðum blómin og gróðurinn
og spiluðum á kvöldin.
Fyrir tæpum 2 árum var haldið
ættarmót hjá systkinunum frá
Hvammi, þá gekk Alli um æsku-
slóðimar með bræðrum sínum og
rifjuðu þeir upp bemskuminning-
amar sem gaman var að hlýða á.
En nú er komió aó leiðarlok-
um.
Kveð ég þig með virðingu og
þakklæti fyrir aó hafa fengið að
kynnast þér, AIli minn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Þóra mín, megi góöur
Guð gefa þér styrk í sorginni.
Ykkar tengdadóttir,
Halla.
Aföllum þeint gœðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánœgjuauka
er vináttan
dýrmœtust.
(Epikuros)
Mánudagurinn 16. janúar mun
aldrei líða mér úr minni, en
snemma morguns hringdi tengda-
móðir mín og flutti mér þau vá-
legu tíðindi aó AIli hefói fengið
alvarlegt hjartaáfall.
Eg hélt að mig væri að dreyma,
eða vonaði það, en eftir tæpa viku
var hann allur.
Okkar fyrstu kynni voru þegar
ég kom heim til Þóru og Alla á
gamlárskvöld fyrir 15 árum. Eg
var frekar feiminn gutti, en áður
en varði var ég orðinn einn af fjöl-
skyldunni og við tengdapabbi
farnir að rífast um íþróttir og
stjómmál af hjartans lyst og báðir
sannfærðir um sannleiksgildi eigin
skoðana.
Þessi skoóanaskipti, þó hávær
yrðu, þroskuðu mig mikið. Ég á
eftir aö sakna þess þegar ég kem
heim í Eiósvallagötuna að geta
ekki tekió góða rimmu við Alla.
Alli var tengdafaðir minn og
líka besti vinur minn sem maður
gat alltaf leitað til.
Elsku Þóra, ég vona að Guð
gefi þér styrk í þinni miklu sorg,
en stóri hópurinn þinn, bömin og
barnabömin sem syrgja meö þér,
munu styrkja þig og hvort annað.
Stefán Geir Pálsson (Gági).
Fædd 21. mars 1927 - Dáin 22. janúar 1995
Aðalsteinn Halldórsson fæddist í
Hvammi, Hrafnagilshreppi, 16.
nóvember 1931. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri, 22. janúar síóastliðinn. For-
eldrar hans voru Guðný Pálsdóttir
f. 7. maí 1882, d. 23. september
1965 og Halldór Guðlaugsson f.
ísafoldu Jónatansdóttur kynntist
ég þegar ég var 15 ára gömul.
Hún giftist föður æskuvinkonu
minnar. Sonur ísafoldar og eigin-
maöur minn urðu góðir vinir.
Þennan ástkæra son missti hún að-
eins 19 ára gamlan, 2 árum eftir
okkar kynni. Hann fórst í bílslysi.
Vinátta okkar óx og dafnaði.
Það var einkar gott aó koma á
heimili hennar. Við sátum gjaman
í eldhúskróknum og ræddum þá
allt milli himins og jarðar. Oft
tókum við bakföll af hlátri þegar
við slógum á létta strengi. Hún var
gædd svo góðum frásagnar- og
leikhæfileikum. Hennar aðals-
merki fannst mér vera hjartahlýja
og hjálpsemi. Við vinir hennar og
ættfólk fórum ekki varhluta af því
né öðrum mannkostum hennar.
Bæði unga og aldna laðaði hún að
sér með gestrisni og hlýju. Börnin
hennar, tengdabömin, bamabömin
og litla bamabarnið áttu miklu ást-
ríki að fagna þar sem hún var og
vom engin takmörk fyrir elsku-
semi hennar til þcirra allra.
Ég þekkti sérstakan hljóm í
röddinni þegar hún svaraði í sím-
ann ef litlu bömin hennar voru
stödd hjá ömmu sinni. Þau gistu
oft um helgar, stundum tvö og tvö
saman. Þau teiknuðu myndir,
dönsuðu og sungu inn á segulband
fyrir hana. Hún kunni á þeim lagið
og naut þess að ræða um hæfileika
þeirra og þann þokka sem þau
buðu svo ríkulega af sér.
Elsku ísafold, ég og fjölskylda
mín sendum þér saknaðar- og
þakkarkveðjur. Megi góóur Guó
umvefja þig og fjölskyldu þína
ástarörmum sínum.
Vináttan:
Af öllum þeim gœðum sem okkur
veitir viturleg forsjá til ánœgju-
auka er vináttan dýrmœtust.
Steingerður Axelsdóttir.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú Ijúfa minning - létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi.
(Halla frá Laugabóli)
Elskuleg kona, Isafold Jónatans-
dóttir, er látin langt um aldur
fram.
Þó að vitað hafi verið að hverju
stefndi síðustu vikur, þá kemur
dauóinn alltaf jafnmikið á óvart.
ísafold var ein sú allra besta
manneskja sem ég hef kynnst.
Hún giftist ung móðurbróður mín-
um, Þór Péturssyni frá Hjalteyri,
en hann lést af slysförum 1953.
Þau eignuðust tvö böm, Valrósu
Petru og Pétur Jónatan, en hann
lést af slysförum 1965. Síðar eign-
aðist Isafold soninn Þórö Pálma-
son, veitingamann.
Samband mæögnanna Valrósar
og Isafoldar var einstakt. Ekki leið
sá dagur að þær ekki hittust eða
töluðust við í síma og má segja að
þær hafi verið hvor annarri allt.
Held ég að slíkt samband eins og
þeirra sé vandfundið og er missir
Valrósar því mikill svo og allrar
fjölskyldunnar. Mér var Isafold
alltaf góó og þegar vió maðurinn
minn heitinn fluttumst tímabundið
til Akureyrar, umvafði hún mig
hlýju og ég fann að þar átti ég
góðan vin.
Þær eru ófáar stundimar er við
þrjár sátum í eldhúsinu hjá Val-
rósu og drukkum kaffi og var þá
glatt á hjalla, mikió hlegió og
sagði Isafold okkur ýmsar sögur
af okkur þegar við vorum litlar.
Einnig minnist ég berjaferða
okkar, þegar ísafold sat á sömu
þúfunni og tíndi jafnmikió og við
Valrós sem hentumst um alla móa
löðursveittar.
Já, það er margs að minnast.
Elsku Valrós mín, Doddi og
fjölskyldur. Þaó er sárt að missa
ástvin en við vitum að nú líður
mömmu ykkar vel og að vel hefur
verið tekið á móti henni. Megi
góóur guð gefa ykkur styrk á
þessum erfiðu stundum.
Guð blessi minningu Isafoldar
Jónatansdóttur.
Hanna Brynhildur Jónsdóttir
og fjölskylda.