Dagur - 15.07.1995, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - Laugardagur 15. júlí 1995
Greifarnir voru ein vinsœlasta hljómsveit áranna 1986-1990. Nýverið var
hljómsveitin endurvakin. Hún œtlar sér ekki að gefa út nýtt efni, heldur rifja upp
gömul og góð lög sem allir kunna og spila þau á nokkrum böllum í sumar, sér og
öðrum til skemmtunar. Greifarnir komu fyrstfram á Hótel Islandi þann 16. júní,
síðan lá leiðin norður á Húsavík þar sem hljómsveitin skemmti á þjóðhátíðar-
daginn. Síðan hafa þeir Greifar troðið upp á Selfossi og í Tunglinu íReykjavík
og um þessa helgi skemmta þeir Vestmannaeyingum.
Meðlimir Greifanna eru Kristján Viðar Haraldsson, hljómborðsleikari og
söngvari, Jón Ingi Valdimarsson, bassaleikari, Sveinbjörn Grétarsson, gítarleik-
ari, Gunnar Hrafn Gunnarsson, trommuleikari, og Felix Bergsson, söngvari.
I sumar getur Gunnar ekki spilað með þeimfélögum, svo Greifarnir fengu til
liðs við sig ungan trommuleikara úr hljómsveitinni Cigarette, Rafn Marteinsson
að nafni.
Blaðamaður náði tali aftveimur meðlima Greifanna, þeim Kristjáni Viðari og
Sveinbirni ogfékk þá til að rifja upp sögu þessarar þekktu og vinsælu hljóm-
sveitarfrá Húsavík.
Special Treatment
- Aður en Greifarnir urðu til hét
hljónisveit ykkar Special Treat-
ment. Hvert var upphaf þeirrar
hljómsveitar?
Kristján Viðar: Það er nú ekki
stutt saga. Eg man fyrst eftir því
þegar ég var 12 ára og reyndi að fá
Jón Inga til liðs við mig. Við vor-
um báðir búnir að læra á píanó.
Jóni Inga fannst hugmyndin um
stofnun hljómsveitar alveg út í
hött. Við ræddum hana síðan aftur
þegar við vorum orðnir 17 ára og
byrjuðum þá að vinna saman; ég,
Jón Ingi og Bjössi (Sveinbjörn -
innsk. blaðam.), en okkur vantaði
trommara. Við vorum svo lélegir
að við gátum eiginlega bara spilað
okkar eigin lög. Ekki rétt, Bjössi?
Sveinbjörn: Það var með
Greifana eins og U2 og REM, við
vorum allir of lélegir til að taka
önnur lög svo við neyddust til að
semja sjálfir. „Draumadrottningin"
var fyrsta lagið.
Kristján Viðar: Nei, var það
ekki „Feeling like I’m wasting my
time“?
Við vorum komnir til Reykja-
víkur tii að læra og við Jón Ingi
sátum sem oftar í eldhúsinu hjá
systur hans að byggja einhverjar
skýjaborgir um það að við ætluð-
um að verða frægir og slá í gegn.
Þá sagði hún: „Strákar, ég nenni
ekki að hlusta á ykkur, þið eruð
alltaf að byggja einhverjar skýja-
borgir, það verður aldrei neitt úr
þessu hjá ykkur.“
Þetta fékk á okkur og við bitum
það í okkur að fara að gera eitt-
hvað í þessu.
- Af hverju nafnið Special Tre-
atment?
Kristján Viðar: Þetta var nátt-
úrlega einstök tilfinning.
Sveinbjörn: A þessum tíma
voru allir dægurlagatextar á ensku.
Við bjuggust auðvitað við að slá
strax í gegn úti í hinum stóra
heimi.
Kristján Viðar: Við vorum að
hugsa um að skrifa til Paul
McCartney vegna þess að okkur
vantaði pening fyrir hljóðfærum og
hann munaði ekkert um að lána
okkur. Við vorum svo miklir bítla-
aðdáendur.
Sveinbjörn: Kannski hefði
hann verið til í það ef við hefðum
beðið fallega?
Kristján Viðar: Ég veit ekki,
þetta var eitt af því sem ekkert
varð úr.
Sveinbjörn: Nú, svo við höld-
um áfram. Frændi Jóns Inga átti
bassa, þess vegna ákvað hann að
byrja að spila á bassa því að Viddi
(Kristján Viðar - innsk. blaðam.)
var betri á píanó. Jón Ingi kunni
ekkert á gítar og trommusett var
hvergi til. Bassinn var til staðar, en
Jón Ingi vissi ekki einu sinni
hvernig hann átti að snúa.
Kristján Viðar: Þú manst að
við keyptum svo trommusettið.
Sveinbjörn: Já, það var yndis-
legt. Við keyptum þetta sett í
Kvistási í Kelduhverfi. Þar var
hljómsveit sem hét Krummar. Sett-
ið fannst sem sagt uppi á háalofti
og við drógum það heim. Þetta var
hvítt trommusett, merkilegur grip-
ur. Inni í því voru dagblöð frá því
um 1940.
Við tróðum síðan upp í hljóm-
sveitakeppninni í Atlavík árið
1984. Það eina sem okkur vantaði
var trommari. Við reyndum vini og
kunningja, en enginn gat spilað
svona einn, tveir og þrír. Svo rétt
fyrir verslunarmannahelgina feng-
um við „professional“ trommuleik-
Greifarnir frá Húsavík, sem spila á nokkrum dansleikjum í sumar,
ri§a upp ýmislegt frá gömlu góöu árunum:
Grundvallar-
atríði að vera
ekki á föstu
þegar maður
slær í gegn
ara, eða þannig, úr dauðarokk-
hljómsveit á Húsavík.
Við komumst ekki í úrslit
hljómsveitakeppninnar þetta árið,
enda stóðum við eins og við vær-
um með þursabit í bakinu, alveg
skelfingu lostnir á svip..
Organdi grænt
Volkswagenhúdd
Kristján Viðar: Við sátum þarna í
grasinu og biðum eftir því að koma
fram. Allir nema Gunni (Gunnar
Hrafn - innsk. blaðam.) voru að
deyja úr stressi. Þegar síðan kom
að því að við stigum á sviðið höfð-
um við náð bærilegri heilsu, en þá
vildi svo til að Gunni var orðinn
náhvítur af skelfingu.
Eftir þetta spiluðum við á tón-
leikum í Húsavíkurbíói. Þar kom
strax fram hin frumlega markaðs-
setning sem síðar átti eftir að skila
sér. Það var saumuð þriggja metra
stór blúndubrók sem var merkt
hljómsveitinni og Volkswagen-
húdd var málað alveg organdi
grænt í auglýsingaskyni. Þetta
hafði þau áhrif að húsfyllir varð á
tónleikunum.
Veturinn 1984-1985 vorum við
allir komnir í Fjölbraut í Ármúla
nema Gunni og vorum þar eins-
konar skólahljómsveit. Meðal ann-
ars komum við fram í Háskólabíói.
Ég man vel eftir því að þegar við
vorum tilbúnir að koma fram og
tjöldin voru dregin frá, þá fóru
hljóðnemarnir og allt tilheyrandi
með tjöldunum. Skruðningarnir
voru ógurlegir.
Sigurinn í Músíktilraunum
Sveinbjörn: Við tókum svo þátt í
Músíktilraunum 1985. Hljómsveit-
in Gypsy vann þá keppni og við
lentum í öðru sæti. Sama ár urðum
við í öðru sæti í Atiavík, á eftir
Skriðjöklum.
Við bjuggum okkur vel undir
Músíktilraunir 1986 og höfðum þá
ákveðið að breyta hljómsveitinni.
Allir textar voru á íslensku og við
breyttum nafni sveitarinnar í
„Greifarnir“. Dæmið gekk upp og
við unnum Músíktilraunir. Áður
höfðum við reyndar gengið frá
plötusamningi og sigurinn kom því
á réttum tíma. Við vorum líka bún-
ir að gera sjónvarpsþáttinn „Rokk-
arnir geta ekki þagnað“ áður en við
við unnum Músíktilraunir, reyndar
vorum við að taka þáttinn upp
sama kvöld og keppnin fór fram og
mættum fyrir vikið of seint. Við
ruddumst inn á sviðið með látum
og Felix datt í fangið á Vidda með
látum.
Kristján Viðar.