Dagur - 15.07.1995, Blaðsíða 9

Laugardagur 15. júlí 1995 - DAGUR - 9
m
- Hvernig kynntust þið Felix?
Kristján Viðar: Okkur vantaði
einhvern vanan sviðsmann og
Gunnar Már, frændi Bjössa, sagði
okkur frá honum. Hann var í
Verslunarskólanum með Felix,
sem hafði tekið þátt í sýningunni
„Rocky Horror Show“. Við feng-
um m.a. að sjá myndbandsupptök-
ur af honum áður en hann kom á
æfingu tveim vikum fyrir Músíktil-
breytingin hafi verið sú að sjálfs-
traustið jókst verulega. Þetta var
mjög þroskandi og maður hafði
mjög gott af þessu.
- Hvað með stelpurnar sem voru
að elta ykkur.fór þessi athygli ekk-
ert í taugarnar á konunum ykkar?
Sveinbjörn: Jú, auðvitað reyndi
þetta verulega á samböndin, en við
vorum allir á föstu. Það er náttúr-
lega grundvallaratriði að vera ekki
og gaf voðalega sjaldan færi á mér.
En margt var reynt á þessum árum
og stelpurnar voru ágengar. Ég
sýndi bara hringinn, en þá voru
viðbrögð kvennanna oft á þann veg
að hann væri ekki fyrirstaða og
þær sýndu hringinn á móti.
Kristján Viðar: Ég man eftir
því að hafa verið eltur inn á kló-
sett. Þetta var eftir ball og ég hélt
að allir gestir væru farnir út. Allt í
iðleikum með að losna við þessar
dömur, það var ekki meira en svo
að við gætum lokað hurðinni að
gistihúsinu.
Kristján Viðar: Já, ef ég man
rétt þurfti ég að koma fram og
hjálpa ykkur við að loka hurðinni.
Ég minnist annars dæmis um
ágengni kvenfólksins. A
einhverjum dansleik kom allt í
einu stúlka upp á svið í miðju lagi
„Mig dreymdi að draumadrottningin...u
Greifarnir hafa sannarlega slegið í gegn í sumar. Þessi mynd var tekin á fyrsta balli þcirra í sumar, á Hótel Islandi þann 16. júní sl. Um þessa helgi spila þeir fé-
lagarnir í Vestmannaeyjum.
Felix.
raunir og við létum hann taka
„Turn me loose“. Það var langt frá
því að hann gæti sungið það.
En þetta small fljótlega saman
og við fengum mikla umfjöllun
eftir Músíktilraunir í blöðum og út-
varpi. Ég held að það hafi verið því
að þakka að á þessum tíma voru
bara tvær útvarpsstöðvar, rás 1 og
rás 2. Keppninni var útvarpað beint
á rás 2 og allt unga fólkið hlustaði
á hana.
Að vera í sviðsljósinu
- Hver var mesta breytingin við
það að verðafrœgur?
Kristján Viðar: Það var náttúr-
lega fjári mikið vesen á morgnana
að taka sig til, því maður gat ekki
látið sjá sig úti nema almennilega
til fara. Nei, þetta var í raun ekkert
mál, maður hárlakkaði og hristi
hausinn, þá var þetta komið. Öll
þessi athygli var náttúrlega mesta
breytingin.
Sveinbjörn: Ég held að aðal-
á föstu þegar maður slær svona í
gegn!
Kristján Viðar: Næst þegar ég
verð frægur ætla ég ekki að vera á
föstu. Nei, nei, ég er bara að grín-
ast.
Sveinbjörn: Sjálfstraustið
jókst auðvitað við aukna athygli
sem kvenfók fór að sýna okkur, en
þau sambönd sem við vorum í á
þessum tíma urðu sterkari við
þessa áreynslu og þau sambönd
sem slitnuðu, slitnuðu ekki fyrr en
eftir að við vorum hættir að spila.
Athygli kvenfólksins
- Hvað er það ótrúlegasta sem ykk-
ur hefur hent í sambandi við kven-
fólk?
Kristján Viðar: Þetta er svolít-
ið góð spurning, ég hef aldrei feng-
ið hana áður. Eg er bara ekki tilbú-
inn að svara.
Sveinbjörn: Ég var trúlofaður
Texti og myndir:
Kristín
Ólafsdóttir
og
Baldur
Benediktsson.
einu var farið að nudda á mér bak-
ið. Ég hélt fyrst að þetta væri bara
Bjössi að gera at í mér. Höndin tók
að færast neðar og þá leist mér
ekki á og snéri mér við. Þarna var
þá komin stelpa sem ég hafði litið
til á ballinu. Hún hafði haldið að
ég hefði verið að gefa henni merki
um að sofa hjá sér, sem ég var síð-
ur en svo að gera.
Sveinbjörn: Ég man eftir því
að eitt sinn komu tvær stelpur í
leðurfötum á ball. Þær litu út fyrir
að vera mestu píurnar á svæðinu,
afskaplega merkilegar með sig. Ég
ákvað að sjá hvort eitthvað myndi
ganga hjá mér ef ég gæfi þeim
auga. Ég blikkaði þær og horði á
þær. Það var ekki að sökum að
spyrja því fljótlega fóru þær að
spjalla og báðu mig að hitta sig eft-
ir ball.
Ég ætlaði bara að sitja og kjafta
við strákana eftir ballið, við gerð-
um það oft eftir að allir voru farnir
út. En okkur var hent í fangið á
stelpunum, því starfsfólk hússins
vildi fara heim strax eftir ballið.
Við vorum í svefnpokaplássi
þarna rétt hjá og stelpurnar slógust
í för með mér og Ingvari hljóð-
manni áleiðis heim. Á leiðinni
vildu þær endilega koma við í
kirkjugarðinum, en það leist okkur
ekki á. Við áttum síðan í mestu erf-
og fór að þukla á mér. Ég var auð-
vitað að spila og syngja, algjörlega
varnarlaus. Ég varð að gjöra svo
vel að hætta að spila og sleit mig
lausan. Hún lét hins vegar ekki
deigan síga, gekk bara á röðina og
reyndi það sama við hina í hljóm-
sveitinni.
Sveinbjörn: Til að byrja með
voru hljóðmennirnir að ýta manni í
að nýta þau tækifæri sem gáfust,
við í hljómsveitinni vorum hins
vegar alls ekki að ýta hvor á annan
í þessum efnum. Við reyndum
fremur að taka höndum saman um
að koma í veg fyrir þetta.
Kristján Viðar: Við vorum ör-
ugglega stilltasta hljómsveit sem
getið er um í íslandssögunni. Við
vorum VILLTIR EN STILLTIR.
Sveinbjörn: Við lentum í
mörgum mjög ágengum konum.
Álit mitt á konum minnkaði á
tímabiii, en síðan sá ég að þær eru
sem betur fer ekki allar svona. Til
dæmis er núverandi kona mín eini
kvenmaðurinn sem ég hef virkilega
þurft að ganga á eftir. Það var
gaman, mjög gaman. Ég klifraði
upp á svalir um nætur með jarðar-
ber og Camembert!
Einkalíf og
eiginhandaráritanir
- Einkalíf, hvernig er það fyrir
þekktan Islending?
Kristján Viðar: Við höfum
náttúrlega haft einkalíf undanfarin
ár.
Sveinbjörn: Það var á tímabili
ótrúlega lítið, þá var þetta eigin-
handaráritunaræði. Það var hringt
svo mikið heim að maður fékk sér
leyninúmer, en það lak fljótlega út.
Ég þurfti að skipta um ieyninúmer
fimm sinnum á einum mánuði. Við
lentum allir í vandræðum með
símanúmerin.
Kristján Viðar: Við fengum
fullt af aðdáendabréfum og lásum
sum þeirra upp á æfingum.
Sveinbjörn: Það skeði líka
margt skemmtilegt. Með okkur
voru margir rótarar sem unnu fyrir
ánægjuna, bara til að vera með, og
þeir gerðu okkur rosalega mikið
gagn. Maður kynntist hinu ótrúleg-
asta fólki.
Kristján Viðar: Ég man sér-
staklega eftir einu fjölmennu balli
þar sem gæslan var í lágmarki.
Sveinbjörn: Það pirraði mig
verulega að strákur óð um sviðið
með leikfangabyssu og miðaði
henni á okkur. Svo fylltist mælir-
inn þegar dama labbaði yfir
hljóðeffekt-pedalana mína og rúst-
aði spilamennskunni hjá mér. Ég
var orðinn svo þreyttur á þessu
fólki sem var æðandi út urn allt
svið, að ég greip vesalings leik-
fangabyssudrenginn og henti hon-
um niður af sviðinu. Hann lenti illa
á andlitinu og mér leist ekki á blik-
una. Hann steig á fætur blóðugur í
framan, en vinir hans, höfðinu
hærri en ég og miklir að vöxtum,
komu upp á svið. Ég verð að viður-
kenna það að ég varð ofboðslega
hræddur, en einhverra hluta vegna
létu þeir ekki verða af því að berja
mig. Strákurinn sem ég kastaði
niður af sviðinu fór hins vegar á
spítala og var þar saumaður. Hann
kom síðan aftur á ballið og síðar
tókst með okkur góður kunnings-
skapur. Hann kom eftir þetta reglu-
lega á böll með okkur.
28 vinsæl lög
- Hvað hétu plöturnar sem þið gáf-
tið út?
Sveinbjörn: Dúbl í horn, Blátt
blóð, Sviðsmynd og Blautir
draumar, auk einnar 12 tommu
plötu og laga á safnplötum. Við
áttum mörg vinsæl lög, ein 28
stykki og það þykir nokkuð gott á
ekki lengri tíma.
- Afhverju hœttuð þið?
Sveinbjörn: Það var komin
lægð bæði innan hljómsveitarinnar
og utan. Við vorum búnir að spila
og gera svo ntikið á þessum litla
markaði.
Kristján Viðar: Við vorum
ekki nógu duglegir að semja nýja
tónlist. Það er miklu erfiðara að
fylgja hlutunum eftir og lifa af tón-
list hér, heldur en fyrir þá sem
„meika" það úti. Við lifðum á
þessu í þrjú og hálft ár án þess að
vinna við nokkuð annað.
- Hver átti htigmyndina að því
að þið kœmtið aftur saman í sum-
ar?
Kristján Viðar: Það voru
Radíusbræður. Þetta hafði verið
rætt áður, við spiluðum á Gauki á
Stöng fyrir hálfu öðru ári og þar
var alveg troðfullt og löng biðröð.
Þá kviknaði í okkur og þegar
Radíusbræður komu að máli við
okkur ákváðum við að það væri nú
eða aldrei.
- Hvað œfðuð þið lengi fyrir
þetta sumar?
Kristján Viðar: Þrjár vikur.
Sumir okkar höfðu vart snert á
hljóðfærum í fimm ár.
Sveinbjörn: Ég hef að vísu ver-
ið að spila sem trúbador síðan við
hættum. í rauninni er ég miklu
betri í dag en ég var með Greifun-
um.
- Hvar hefurðu verið að spila?
Sveinbjörn: Aðallega í Kefla-
vík, á Vesttjörðum, á Fógetanum í
Reykjavík og Ásláki í Mosfellsbæ.
Eins og áður segir eru Greifarn-
ir að spila um þessa helgi í Vest-
mannaeyjum. Eftir því sem næst
verður komist er ekki á dagskrá
þeirra að koma norður í land síðar í
suntar, en maður veit þó aldrei.
En eitt er víst; það verður eng-
inn svikinn af því að fara á bab
með Greifunum. Af ballinu á Hótel
íslandi þann 16. júní sl. að dæma
hafa Greifarnir engu gleymt og því
síður áhangendur þeirra frá árum
áður.
I"