Dagur - 16.08.1995, Side 14

14 - DAGUR - Miðvikudagur 16. ágúst 1995
MINNIN Cm
Elín Sigtryggsdóttir fæddist í
Héraðsdal, Lýtingsstaðahrcppi í
Skagafirði 16. júní 1923. Hún
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri að kvöidi 30. júlí.
Foreldrar hennar voru
Ágústa Jónasdóttir, fædd 1.
ágúst 1904, búsett á Sauðár-
króki og Sigtryggur Einarsson,
fæddur 11. mars 1886, dáinn 4.
október 1955.
Systkini Elinar eru: Einar,
fæddur 8. september 1924 og
Marta Sigríður, fædd 30. nóv-
ember 1931. Látin eru: Dag-
björt, tvíburasystir Elínar, fædd
16. júní 1923, dáin 31. október
1941, Egill Björgvin, fæddur 1.
febrúar 1902, dáinn 21. febrúar
1930, og Eiður Brynjar, fæddur
19. desember 1935, dáinn 22.
október 1970.
Elín ólst upp frá eins árs
aldri hjá hjónunum Margréti
Sigurðardóttur, fædd 23. júlí
1867, dáin 11. maí 1960, og
Helga Björnssyni, fæddur 2.
október 1854, dáinn 16. maí
1947, Reykjum og síðar Reykja-
borg, Lýtingsstaðahreppi í
Skagafirði. I>au áttu tíu börn, af
þeim eru þrjú á lífi, Hólmfríður,
Sigríður og Hjálmar.
Eiginmaður Elínar var Pálmi
Sigurður Ólafsson, fæddur 24.
mars 1918, dáinn 23. ágúst
1982. Dætur þeirra eru: 1. Olöf
Helga, fædd 15. mars 1951, gift
Theódóri Skúla Halldórssyni,
þeirra börn eru Sigfríður Guð-
ný, fædd 1975 og Pálmi Ólafur,
fæddur 1980; 2. Margrét Hólm-
fríður, fædd 13. júlí 1957, gift
Páli Jóhannessyni, þeirra börn
eru Dagbjört Elín, fædd 1980,
Sölmundur Karl, fæddur 1984
og Sædís Ólöf, fædd 1990. Börn
Pálma af fyrri hjónaböndum
eru: ÓIi, Þórunn, Jón og Garð-
ar.
Elín og Pálmi bjuggu í
Skagafirði til ársins 1959 er þau
fluttu til Akureyrar þar sem
þau bjuggu síðan.
Útfór Elínar fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
í dag cr til moldar borin Elín Sig-
tryggsdóttir, Kcilusíðu lOb, Akur-
eyri.
Elín er fædd 16. júní 1923 í
Hérársdal, Lýtingsstaóahreppi,
Skagafirði. Var hún elst systkina
sinna ásamt tvíburasystur sinni, en
þau voru sex talsins. Elín starfaði
mikið að félagsmálum gegnum ár-
in, sem hún gerði af mikilli festu
og ábyrgð. Þau ár sem hún
starfaói fyrir Sálarrannsóknafélag-
ið á Akureyri varð mikill upp-
gangur í félaginu og var Elín ætíð
reiðubúin til að vinna fyrir félag-
ið, en hún stjórnaði einnig fjölda
bænahringja í þágu þess gegnum
árin og verður hennar ætíö minnst
í því starfi. Samstarfsfélagar
minnast hennar meó miklum
söknuði. Eg undirritaður og fjöl-
skylda mín minnumst hennar meö
söknuði í hjarta, því hún gaf okk-
ur og dætrum okkar ætíð mikið í
hvert skipti sem hún kom í heim-
sókn til okkar. Kynni mín af Elínu
eru búin aó vera löng því hún bjó í
næsta húsi við foreldra mína í
nokkur ár. Þegar ég fór að sinna
andlegum málum í mínu lífi, varð
ég að finna mér fólk sem ég gat
treyst til að vcra með mér. Var þá
ljósið í lífi mínu að fá Elínu til að
starfa mcð mér því hún vissi ætíð
hvað verið var að gera og hvernig
væri bcst að fá það fram sem við
vorum aó fást við á hverjum tíma
og gaf hún mikinn kærlcik og ást-
úð í þetta starf. Á ég henni mikið
að þakka en ég veit aö hún er um-
vafin ljósi lífs, friðar og kærleika
og stefnir nú á hærra vitundarstig
til hjálpar þcim sem eru aó yfir-
gefa þetta jarðvistarlíf.
Elín var afar bamgóð og nutu
barnabörnin hennar þess í ríkum
mæli. Einnig fengu þau góðan
lærdóm af hennar fræðslu sem
hún var ætíð reiðubúin að láta af
hendi, vegna þess að börnin skiptu
hana miklu máli í lífinu. Elín var
stöðugt að hjálpa fólki sem átti í
erfióleikum bæði á sál og líkama
og var hún alltaf reiðubúin til að
setjast niður með þeim sem áttu
erfitt. Þeir cru margir sem vilja
þakka henni fyrir gott starf í þágu
sjúkra gegnum árin. Elín var virk-
ur heilari hjá Sálarrannsóknafélag-
inu á Akureyri og vann þar gott
starf fyrir þá sem komu í heilun
hjá félaginu. Elín hafði gaman af
að ferðast og var hún ætíð meö
mér þcgar ég var á fcrð um landið
og naut hún þeirra feröa. Hún
sýndi starfi mínu mikinn áhuga og
studdi mig á allan hátt við það
sem ég var að fást við hverju sinni
og skipti það hana miklu máli
hvernig til tækist við það sem við
svo lengi höfum unnið saman að
hjá Sálarrannsóknafélaginu. Ekki
fór hjá því aó hún þekkti vel inn á
kauða og oft fannst mér hún vita
hvað ég hugsaði áður en ég kom
orðum að því. Vil ég að lokum
þakka þér allan þann tíma sem þú
gafst mér, Elín mín, og bið ég
góðan Guð aó umvefja þig Ijósi
lífs, friðar og kærleika og gefa þér
styrk til að þroska þig áfram á nýj-
um vetvangi.
Megi almættið umvefja dæt-
urnar Helgu og Margréti, tengda-
börn, barnabörn, móöur og syst-
kini.
Þó ég sé lálinn, harrnió mig ekki
með lárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með liarmi og ótta; ég er svo
nœrri að hvert eitt ykkar tár snert-
ir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið...
En þegar þig hlœið og syngið
með glöðum hug, sál mín lyftist
upp í mót til Ijóssins: Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gef-
ur, og ég, þótl látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lífwu...
(óþ. höf.)
Megi Ijós líls, friðar og kær-
leika umlcika ykkur.
Skúli Viðar Lórenzson og
Guðrún H. Þorkelsdóttir.
Bœn er að lifa með Guði.
Hafðu Guð í huga og minni,
hafðu guð fyrir augum þér.
(H.P.)
Trúrækni og náungakærleikur
voru eóliskostir sem einkenndu
systur okkar, Elínu Sigtryggsdótt-
ur, sem við kveðjum í dag.
Með fyrirbænum og kærleiks-
hugsunum lagði hún sitt af mörk-
um til að létta samborgurum sín-
um þeirra þrautastundir.
Elín var ákaflega hógvær og
traust kona og frá henni geislaði
góðvild og hlýja. Elín var félagi í
Samfrímúrarareglunni til fjölda
ára. Hún tók virkan þátt í störfum
rcglunnar á meðan heilsa hennar
leyföi og þau störf sem henni voru
falin leysti hún af hendi af alúð og
nákvæmni.
Við systkinin í Gimli kveðjum
þessa látnu systur okkar með
þakklæti og virðingu og biðjum
henni Guðs blessunar á æðra til-
verustigi.
Dætrum Elínar og öðrum ást-
vinum sendum við innilegar sam-
úöarkveðjur.
Blessuð sé minning góðrar
konu.
Hvar eða hvernig það að ber
engu skiptir Ijóssins vini.
Ardags vegsemd við þeir sofna,
vakna í Zions geisla skini.
(Stefán G.)
Jóna Fjalldal.
í þessari minningargrein ætla ég í
fáum orðum að minnast ömmu
minnar.
Eg og Ella amma mín höfóum
tengst mjög mikið síðastlióin ár á
mjög persónulegan og andlegan
hátt. Við vorum einskonar trúnað-
arvinkonur og hún var einnig
vemdarengillinn minn og verður
það vonandi alltaf. Eg má teljast
mjög heppin því ég fékk að kynn-
ast henni mjög vel og sá ég hana á
hverjum einasta degi. Ef ég sá
hana ekki í nokkra daga myndað-
ist einskonar tómarúm inni í mér.
Hún var mjög lífsglaóur persónu-
leiki og var hún ætíð brosandi og
hlæjandi og held ég að enginn hafi
verið eins óhræddur við dauðann
og hún var. Hún sagði mér að
dauðinn væri bara einn mikilvæg-
ur punktur í Iífinu sem enginn ætti
að vera hræddur við. Eg held að
Elín amma mín hafi kennt mér all-
ar mikilvægustu staðreyndir lífs-
ins, bæði þær umflýjanlegu og
óumflýjanlegu. En ég held að ég
ætti að gleójast yfir þeirri guðs-
náðun að hún hafi fengið að fara
eftir alla þessa kvalafullu mánuði
en auðvitað mun ég sakna hennar
sárt og djúpt. Alltaf skal ég muna
það svo lengi sem ég lifi að amma
vildi hafa alla í kringum sig glaða
og ánægða svo ég held aö ég
minnist allra þeirru góðu minn-
inga sem amma mín gaf mér. Svo
að lokum vil ég þakka öllum sem
hafa veitt mér mikinn stuðning og
auðsýnda samúð.
Dagbjört Pálsdóttir.
í dag kveó ég kæra vinkonu mína,
Elínu Sigtryggsdóttur, sem lést
30. júlí síðastliðinn eftir löng og
ströng veikindi, sem hún tók með
miklum hetjuskap eins og hennar
var von og vísa. Mig langar til að
minnast hennar með örfáum orð-
um.
Hún var ekki mikið fyrir mærð,
hún Ella mín. Við kynntumst fyrst
í Skagafirði vorið 1945. Hún var
fædd á bjartasta tíma ársins og
vorsins barn. Hæglát, draumlynd
og rómantísk var hún þá, og sér-
staklega saklaus fannst mér. Síðan
hefur verið með okkur vinátta sem
aldrei bar skugga á.
Hún var mér afar góð er ég átti
um sárt að binda og hjálpaði mér á
allan máta og þau hjón bæði, hún
og Pálmi. Hún hafði mikinn áhuga
á andlegum málum og vildi öllum
gott gera. I gegnum það eignaðist
hún marga góða vini.
Hún var líka mikil félagsmála-
manneskja. Viö vorum saman í
stúkunni Isafold og Samfrímúrara-
reglunni. Allsstaðar kom hún fram
til góðs á sinn hljóðláta hátt og
þegar hún sagói eitthvað þá var
eftir því hlustað. Hún hafði mjög
gaman af að ferðast. Við fórum
saman alla Austfirðina, Vestfirð-
ina, Snæfellsnes og Borgarfjörð.
Sérstaklega er mér minnisstæð
ferð á Snæfcllsjökul.
Það er erfilt að kveöja eftir 50
ára vináttu, cn góðar minningar
um góóan vin ylja mér.
Til mín jafnan yl og birtu barstu,
bróðurhuga sannan fanii ég þinn.
Þcgar mest ég þurfti við þá varstu,
vinur, sem ég treysti hvert eitl sinn.
(J.K.J.)
Ég vil að lokum senda samúö-
arkveðjur til móður hennar, dætra,
tengdasona, ömmubarna og systk-
ina.
Guð blessi ykkur minningamar
um góða konu og vaxandi alla tíð.
Aó síðustu vil ég segja þetta
við hana Ellu mína:
Ég kveð svo margt er kveð ég þig,
svo kœr, sem þú varst mér.
Nú heldur þú á hœrra stig,
er hérvist lokið er.
(J.K.J.)
Góða ferð og Guð geymi þig.
Jódís Kristín Jósefsdóttir.
Sunnudaginn 30. júlí lést hún Elín
eftir að hafa háð hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm, baráttu sem
stóð yfir í rúma þrjá mánuði. Þann
tíma sem Elín lá sjúk bæði heima
og á sjúkrahúsinu rann upp fyrir
mér hve stór vinahópur EIlu var.
Vinahópur Ellu var ekki bara
fjölmennur heldur voru vinir
hennar á öllum aldri. Jafnt ungir
sem aldnir voru duglegir að stytta
henni stundirnar í veikindum
hennar.
Elín stundaði mikið félagsstarf.
I mörg ár var hún Æðstitemplar í
stúkunni ísafold no. 1 og starfaói
vió það þangað til fyrir um þaó bil
tveimur mánuðum síóan er hún
varð að hætta þar sem fæturnir
voru farnir að gefa sig, en þrátt
fyrir þaö kvartaði Elín aldrei. Eftir
að Elín hætti að vinna við dreif-
ingu Morgunblaðsins átti Sálar-
rannsóknafélagið á Akureyri hug
hennar allan og voru húsakynni
félagsins því sem næst hennar
annað heimili. Hjá Sálarrann-
sóknafélaginu virtist Ella fmna sig
mjög vel. Þar vann hún með fólki
á öllum aldri og þar kom sérstaða
hennar vel í Ijós, því Ella virtist
skilja alla og gat rætt við alla um
allt mijli himins og jarðar, hvort
heldur sem ungabörn; eða gamalt
fólk átti hlut að máli. Staðföst trú
hennar á æóri máttarvöld og líf
eftir dauðann gerði það að verkum
að þegar sýnt var hvert stefndi,
hélt Ella ró sinni á undraverðan
hátt, hún vissi hvað biói hennar
hinum megin.
Fyrstu kynni mín af Elínu voru
þegar ég var unglingur cn þá var
hún Æðstitemplar í stúku, og ég
gleymi aldrei þeim virðuleika sem
henni fylgdi í því starfi. Það var
eitthvað í fari hennar sem náði að
snerta mig, þá óharðnaðan ung-
linginn. Elínu kynntist ég fyrir al-
vöru þegar ég varð svo lánsamur
að kynnast yngri dóttur hennar og
hún varó tengdamóðir mín. Elín
átti eftir að sýna og sanna að hún
væri engum lík, því það var alveg
sama hvað það var sem okkur
vantaði, alltaf var hún boóin og
búin hvenær sem var. Vandinn
virtist aldrei vera henni ofvaxinn,
hún kunni alltaf ráó við öllu.
Börnin okkar þrjú sem nú sjá á
eftir Ellu ömmu upplifa nú mikið
tómarúm því Ella amma var stór
hluti í Iífi þeirra. Þegar bömin áttu
í hlut hafói amma alltaf tíma til að
hlusta, lesa, segja sögu eða bara
láta sjá sig, því ef Ella amma
sýndi sig ekki á hverjum degi
voru bömin ekki í rónni. Þau elsk-
uðu hana og dáðu eins og allir
sem þekktu hana. Það mun taka
sinn tíma að venjast lífinu án Elín-
ar og hafa hana ekki alltaf til stað-
ar þegar eitthvað stendur til. En
vió getum huggaó okkur við að
þér líóur örugglega vel þar sem þú
ert nú stödd. Ég er þakklátur fyrir
að hafa fengið að kynnast Elínu
og minninguna' um hana mun ég
geyma ofarlega í huga mínum.
Er ástvinir hverfa og kólnar i sál,
kvíði og söknuður brenna.
Tungunni verður þá tregasl um mál
tárin um vangana renna.
En þeim sem að þjást verður hvíldin svo kar,
og kvalafull bið er á enda.
Síðasti blundurinn blíður og var,
beint þá til himnanna senda.
Þann sem að eilífu farinn er frá,
fjarltegu móðuna yfir.
Hann syrgjum við ákaft með söknuð og þrá,
i sálinni minningin lifir.
Páll Jóhannesson.
^Jóhanna Kristín
^ Gunnlaugsdóttir
Fædd 3. mars
Það er fátt eða ekkert sem tekur
mig jafnsárt eins og aó vera fjar-
staddur útför ömmu minnar.
Hennar ömmu sem alltaf studdi
við bakið á mér, hvort sem það
var góður eða slæmur dagur. Að
mæta í graut hjá ömmu í Hlíðar-
götuna eða á jóladag eða gamlárs-
kvöldi í uppdckkaðar veislur og
alltaf nóg handa öllum.
Þctta eru stundir sem koma til
með að veita mér lífsfyllingu um
ókomnar stundir. Og þegar ég
hugsa til þeirra stunda þcgar
amma var að færa mér ullarsokka
og vettlinga svo að mér yrði ekki
kalt á hestbaki. Ekki get ég leynt
því að nú renna tár niður vangann
á mér. En huggun mín er sú að ég
veit að hún amma er komin þang-
að sem hún vildi fara, til hans afa.
- Dáin 4. ágúst 1995
Mínar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar og ástvina.
Guðmundur Hannesson.