Dagblaðið Vísir - DV - 03.09.1994, Side 25

LAUGARDAGUR 3. SEPTEMBER 1994
Þrefaldur íslandsmeistari í maraþoni:
„Ég er engin undrakona. Þaö eru
margar konur sem gætu gert það
sama og ég,“ segir Anna Cosser, fer-
tug þriggja barna móöir, sem byrjaði
að skokka reglulega árið 1988 og er
nú þrefaldur Islandsmeistari í mara-
þonhlaupi. Flestir þeir sem hlaupa
reglulega vita hver Anna er og dást
að krafti hennar.
Áður en Anna fór að skokka hafði
hún verið í venjulegri kvennaleik-
fimi en átti erfitt með að sækja fasta
tíma sökum vinnu og bamauppeldis.
„Eftir að börnin vora orðin þrjú var
það erfiðara. Ég var líka stundum
að kenna á kvöldin. Þá var miklu
sniðugra að fara út að skokka þegar
mér hentaði, í svona 20 til 30 mínút-
ur. Þaö kostaði ekkert. Það var pirr-
andi að vera að borga fyrir leikfimi-
tíma sem maður komst svo ekki í.“
í maraþon fyrst
fyrir3 árum
Sama ár og Anna byijaði að skokka
reglulega tók hún þátt í 7 km
skemmtiskokki í Reykjavíkurmara-
þoninu en ári seinna skellti hún sér
í hálft maraþon. Hún hafði þá lengst
hlaupið 15 kílómetra. Það var svo
fyrir þremur árum sem Anna hljóp
heilt maraþon í fyrsta skipti og bar
hún sigur úr býtum. í fyrra varð hún
í fjórða sæti og núna varð hún önnur
á 2:58,2. Markmiðið var að rjúfa
þriggja tíma múrinn og það tókst. „í
hvaða sæti maður lendir fer hins
vegar allt eftir því hvaða útlendingar
koma hingað,“ bendir Anna á.
Til íslands að
læra forníslensku
Sjálf er hún reyndar útlendingur,
ahn upp í London, en fluttist til ís-
lands fyrir 16 árum ásamt eigin-
manni sínum, Jeffrey, sem er frá
Zimbabwe en af breskum ættum.
Ástæðan fyrir komu þeirra hingaö
var áhugi Jeffreys á forníslensku.
En hvernig stendur á slíkum áhuga
hjá manni sem ahnn er úpp í
Zimbabwe?
„Hann fór í háskóla á írlandi til
þess að lesa bókmehntir og þar
kviknaði áhuginn á íslenskum fom-
bókmenntum," útskýrir Anna. Þar
kviknaði einnig ást milli hennar og
Jeffreys því það var á írlandi sem
þau kynntust. Anna var þar við nám
í ensku og frönsku. Hér ætluðu þau
bara að dvelja um nokkurra ára
skeið við íslenskunám en fengu að
því loknu bæði vinnu við ensku-
kennslu og ákváðu að vera um kyrrt.
Venstfljótt
vonduveðri
Anna nefnir að fyrir hlaupara geti
veðrið á íslandi stundum verið erfitt.
„En ég fer alltaf út nema í hálku og
roki. Það má ekki hætta að skokka
þótt veðrið sé vont. Maður venst því
fljótt og verður bara að klæða sig
- segir Anna Cosser sem byrjaði að skokka fyrir 6 árum
Bömin þrjú, Helga Valdís, 7 ára, Sólveig Edda, 12 ára og Stefán Arthur, 9 ára, eru stolt af hlaupadrottningunni
móður sinni. Kisurnar á heimilinu fengu að vera með á myndinni en kettlingarnir þrir bíða eftir að eignast ný og
góð heimili.
betur. En konum hættir þó stundum
til að klæða sig of mikið og það er
heldur ekki gott. Maður kemst fljótt
að því að maður er orðinn sæmilega
heitur eftir um það bil 5 mínútur."
Fyrir konur sem langar að byija
að hlaupa segir Anna mikilvægast
að skokka reglulega, að minnsta
kosti þrisvar í viku. „Ég sé að héraa
í Elhðaárdalnum, þar sem ég hleyp
oft, eru margar konur að hlaupa og
þá oft í hópum. Það er mjög gaman
og gagnlegt að vera í hópi en fyrir
þær sem langar að fara hraðar getur
þaö kannski verið erfitt að stinga upp
á slíku í hópnum. En ef konur \dlja
bæta árangur sinn er það nauðsyn-
legt. Það er ekki hægt að bæta sig
ef sama vegalengd er alltaf hlaupin
á sama tíma. Mjög gott er að hlaupa
hægt og hratt til skiptis. Fyrst er hit-
að upp með því aö hlaupa hægt í 15
mínútur. Síöan er hlaupið hratt í 1
mínútu og svo hægt í 1 mínútu. Þetta
er gert til skiptis eins lengi og maður
þolir.“
Betri líðan
Þær eru æði margar mínútumar
sem Anna hleypur í hverri viku. Á
þessu ári hefur kílómetraflöldinn á
viku verið að jafnaöi 70 til 80. Hún
hleypur bæði ein og í hópi fleiri
hlaupara. Síðasthðin þrjú ár hefur
hún stundað æfingar hjá ÍR þrisvar
í viku.
Anna segist hafa fundið fyrir betri
hðan eftir að hún fór að hlaupa. „Þeg-
ar maður kemur heim úr vinnu suma
daga er freistandi að fá sér kaffi og
kökusneið en ef maður fer i staðinn
í skokkföt og hleypur svona í kortér
verður maður miklu hressari. Það
fylgir hka hlaupunum að maður
borðar skynsamlegar en áður.“
í flölskyldunni er Anna sú eina sem
stundar hlaupin af alvöru. Hún segir
eiginmanninn og börnin stundum
taka þátt í skemmtiskokki. Þau komi
einnig oft með til að hvefla hana í
hinum ýmsu hlaupum sem hún tek-
ur þátt í.
Þessa dagana tekur hún það rólega
meðan hún er að jafna sig eftir mara-
þonhlaupið en í haust hyggur hún
jafnvel á þátttöku í maraþonhlaupi í
Dublin og næsta vor er það maraþon-
hlaup í London sem heihar. „Ég
reikna nú ekki með að ég hlaupi
meira en hálft maraþon ef ég fer til
Dublinar þar sem ekki er gott að
hlaupa maraþon tvisvar með svo
stuttu milhbih. Hins vegar langar
mig mikið til að taka þátt í Lundúna-
hlaupinu í apríl, jafnvel þó æflngar
séu erfiðar hér um háveturinn,” seg-
ir hún.
Bera íslensk nöfn
Böm þeirra Önnu og Jeffreys era
öh fædd á íslandi og bera íslensk
nöfn, Helga Valdís, 7 ára, Stefán Art-
húr, 9 ára, og Sólveig Edda, 12 ára.
„Við vorum búin að búa á íslandi í
flögur ár áöur en elsta bamið fædd-
ist og höfðum hug á að vera héma
áfram. Þess vegna töldum við að það
yrði þægUegra fyrir bömin að bera
íslensk nöfn. Þetta eru þó nöfn sem
auðveld eru útlendingum," útskýrir
Anna og segir það af og frá að þau
hafi leitað að nöfnunum í síma-
skránni. „Við vorum farin að aðlag-
ast landinu og nöfnunum hér,“ segir
hún.
Fjölskyldan talar þó aUtaf saman á
ensku og börnin spyija móður sína
á því tungumáli hvemig eigi aö laga
kaffi meðan blaðamaður staldrar við.
„Við tölum alltaf ensku saman nema
þegar gestir eru eða vinir þeirra í
heimsókn. Krakkarnir finna lítið fyr-
ir að skipta á tungumálum og leið-
rétta okkur foreldrana með íslensk-
una ef framburður reynist rangur.
Þau hta á sig sem íslendinga fyrst
og fremst,“ segir Anna.
„Við heimsóttum fólkið mitt í Lon-
don um páskana og þegar við lentum
aftur í Keflavík hrópaði Stefán á
ensku svo undirtók í flugvéhnni:
„Við erum á íslandi". Þaö fór ekki
framhjá neinum hversu glaður hann
var,“ segir Anna ennfremur. „Við
höfum aUtaf haft gott samband við
fjölskyldur okkar bæði í Englandi og
í Zimbabwe og höfum heimsótt þær
báðar. Móðir mín kom hingað fyrir
stuttu og hafði þá á orði að þetta
væri í flóránda skipti sem hún kæmi
tíl íslands. Henni finnst þetta dásam-
legt land og sér vel hveiju við heiU-
uðust af.“
- En hvað var það sem heillaöi?
„TU dæmist hvað aUt er þægUegt
og frekar lítíl umferð. Maður er fljót-
ur á mUli staða, t.d. í vinnu. Þar sem
ég var uppalin í úthverfi London tók
það a.m.k. klukkustund að komast í
vinnu. Það er náttúrlega mjög dýrt
að lifa hér, matur og fatnaður er dýr
en ég held að tekjuskattur sé svipað-
ur og heima. HeUbrigðisþjónustan er
Uka miklu fullkomnari en þekkist
erlendis og margt má nefna sem er
hagkvæmara.“
Íslenskirríkis-
borgarar
Anna segir að það hafi ekki hvarfl-
að að þeim að flyfia aftur til Bret-
lands. „Við erum ákveðin í búa hér
áfram þó veðrið gæti stundum verið
betra. Við gerðumst íslenskir ríkis-
borgarar fyrir mörgum árum.
Reyndar tók þaö langan tima eða tíu
ár. Það er mun lengri tími en tíðkast
erlendis en þar er það yfirleitt þijú
ár. Það tók okkur svolítinn tima að
aðlagast þjóðfélaginu enda er það
mjög ólíkt því sem við þekktum.
Jeffrey var fyrst í námi og ég starf-
aði í bókabúð. Þar sem ég starfaði
með íslendingum ahan daginn var
ég tUtölulega fljót að komast inn í
máhð. Jeffrey hafði ágæta undir-
stöðu þar sem hann hafði verið að
læra fomíslensku."
Undanfarin flögur ár hefur Anna
kennt ensku í Flensborg í Hafnar-
firði. „Eftir að Helga Valdís fæddist
fór ég í uppeldis- og kennslufræði en
áður hafði ég tekið BA próf. Mér
LAUGARDAGUR 3. SEPTEMBER 1994
33 ’
finnst mjög gaman að umgangast
unga fólkið qg þykir því kennslan
skemmtileg. íslenskir unglingar eru
amiars mjög góðir í ensku enda hafa
þeir alist upp með bandarískum
kvikmyndum. Þess vegna eru þeir
flestir með amerískan framburð á
enskunni. Oft gerir þetta unga fólk
sér þó ekki grein fyrir hversu margt
það er sem það skilur ekki. Málfar í
amerískum hasarmyndum er nefni-
lega mjög takmarkað - það vantar
heUa vídd í máhð.“
- En nú heyrir maður allt niður í
smábörn sletta ensku: •
„Það finnst mér mjög bagalegt. Ég
vU ekki að farið sé þannig með móð-
urmáliö mitt vegna þess að þetta eru
ljót orð sem þau nota. Fólkið mitt
yrði móðgaö ef svona orð væru sögð
í návist þess.“
Engin íþróttakona
Anna á eina systur en hún er
íþróttakennari í Bretlandi. Hún hef-
ur einu sinni komið í heimsókn hing-
að til lands. Anna segist aUtaf hafa
haft áhuga á íþróttum en aldrei
stundað þær fyrr en hún fór að
hlaupa. „Áður en bömin fæddust
fórum við í flaUgöngur og hjóluðum
talsvert um Evrópu, skoðuðum ír-
land þannig og Frakkland."
Anna var 24ra ára þegar þau
Jefirey komu til íslands. Eftir þrjár
vikur verður hún fertug. Hún segir
aö sig hefði aldrei grunað, þegar þau
komu hingað til lands, að hér ættu
þau eftir að setjast að. „Ég hefði
hvorki trúað að ég ætti eftir að búa
hér né heldur að taka þátt í mara-
þoni. Mig minnir að það hafi verið
ári eftir að Sólveig Edda fæddist sem
fyrsta maraþonið fór fram hér á
landi, árið 1983. Þá var ég stödd í
miðbænum og fylgdist með þegar
aUt þetta fólk fór að hlaupa. Ekki
datt mér í hug að ég ætti eftir að
vera með einhvem tíma,“ segir
Anna.
- Það er nú heldur ekki lítið að
hlaupa 42 kílómetra:
„Nei, þetta er náttúrlega langt
hlaup sem maður fer ekki í nema
vera vel æfður. Hins vegar æfir mað-
ur aldrei maraþonhlaup - það er of
mikið álag. í mesta lagi hleypur mað-
ur í nokkur skipti í tvo til tvo og
hálfan tíma. Fyrir maraþonhlaupið
verður maður síðan að hvíla vel.“
Passar mataræðið
- Er þetta ekki besta leiðin til að
halda sér grönnum?
Sívaxandi áhugi er hér á landi fyrir
heilsurækt af ýmsu tagi, ekki síst
hlaupi. Anna Cosser segir að fólk á
öllum aldri og úr öllum stéttum sé
farið að hlaupa og hún hefur kynnst
mörgu fólki í gegnum hlaupin.
„Ætli það sé ekki frekar að sleppa
öllum fituríkum mat. Ég er t.d. alltcif
með áhyggjur af umframkílóum og
verð að passa hvað ég borða. Þó hef
ég leyft mér ýmislegt eftir maraþon-
hlaupið, fæ mér núna smjör ofan á
brauðið. Ég hef annars mjög mikinn
áhuga á matargerð og þá sérstaklega
heilsufæði. Jeffrey borðar ekki kjöt
og ég er því oft með grænmetis- og
fiskrétti. Sjálf borða ég kjöt og börn-
unum finnst það gott. Ég er þó mjög
sjaldan með stórar steikur. Okkur
finnst pastaréttir góðir og börnin eru
veik fyrir pitsum. Það eru margir
skyndiréttir, eins og hamborgarar,
sem eru ekkert óhollir, maður þarf
bara að passa sig á sósunum," segir
hlaupadrottningin.
- Kanntu góð ráð fyrir þær konur
sem langar að byija að hlaupa?
„Það má ekki búast við of miklu í
byrjun því það tekur mörg ár að ná
árangri. Það tekur að minnsta kosti
tvö ár að byggja sig upp. Fyrst þegar
ég byrjaði hljóp ég mjög stutt og
fannst frábært ef ég náði að hlaupa
kringum Miklatúnið en við bjuggum
þá þar skammt frá. Þegar ég var
búin að ná tveimur hringjum var ég
rígmontin,“ segir Anna.
Bikarar og verðlaunapeningar eru í löngum röðum hjá Önnu eftir frækilega
sigra í maraþoni. DV-myndir GVA
Anna Cosser verður fertug eftir þrjár vikur og lætur sig ekki muna um að hlaupa 42 kílómetra. Hennar fikniefni
er hlaupið. Hér er það heimilskötturinn sem hreiðrar um sig í nýjasta bikarnum.
Vel skipulögð móðir
Þau hjónin eiga nú íbúð efst í Breið-
holti með útsýni yfir hesthúsabyggð-
ina og Elhðavatn. Anna segir frábært
að skokka þar enda hægt að velja
margar leiðir. „Elhðaárdalurinn er
frábær, Seljahverfið hér stutt frá og
svo er það Élhðavatniö þar sem mað-
ur getur verið í friði og ró eins og
maður eigi heiminn. Það er alveg
yndislegt," segir hún.
- En verða bömin aldrei pirruð þeg-
ar móðirin er stöðugt úti að hlaupa?
„Jú, auðvitað verða þau það alveg
eins og þegar maður vinnur úti frá
þeim. Þetta er kannski verst á vet-
uma þegar ég er í kennslunni líka.
Annars er ég nfiög skipulögð og reyni
að finna mér tíma þegar þau eru sjálf
upptekin t.d. fyrir framan barnatím-
ann á laugardagsmorgnum, þegar
þau fara í ballett, fiðlu eða íþróttir.
Stundum hjólar Helga með mér þeg-
ar ég hleyp þannig að maður passar
upp á að þetta komi aht heim og sam-
an.“
Anna héfur tekið eftir hinum ört
vaxandi heilsuáhuga á íslandi að
undanfömu og hún sér alltaf ný and-
ht á hlaupunum. „Þetta er ahs konar
fólk á öllum aldri og úr öllum stétt-
irni. Ég hef kynnst mörgu fólki í
gegnum hlaupin. Það er mjög
ánægjulegt að sjá hversu eldra fólk
er duglegt að hlauþa. Þetta er hraust
fólk,“ segir Anna og bætir við að
þegar fólk fer að hlaupa að staðaldri
verði það vanabindandi. „Manni Uð-
ur vel eftir hlaupið og ég fann fyrir
því þegar ég hvíldi fyrir maraþonið
að ég fékk höfuðverk og leið Ula. Það
voru fráhvarfseinkenni því hlaupið
verður eins og fíkniefni. Ég finn oft
fyrir því að þessi sæluvíma, sem tal-
að er um, kemur yfir mig á hlaupun-
um. Maður verður sannarlega háður
þessu,“ segir maraþonmeistarinn.