Dagblaðið Vísir - DV - 08.04.1995, Blaðsíða 20

20
LAUGARDAGUR 8. APRÍL 1995
Sérstæð sakamál
Konan, sem leigubílstjórinn Alan
Diamond, þá tuttugu og fjögurra
ára, tók upp síödegis þennan haust-
dag var mjög málgefm. Það þótti
honum þó ekki leiðinlegt því hún
var ung og nærvera hennar hafði
þægileg áhrif á hann.
Pamela Hardvvicke, en svo hét
konan. var tuttugu og sjö ára og
dró ekki dul á að hún kynni vel við
sig í bílnum hans. Þegar ökuferð-
inni lauk fyrir framan hús foreldra
hennar í Leasowe í Wallasey
skammt fyrir utan Liverpool á
Englandi hélt hún áfram að tala
þar til hún sagði loks:
„Er klukkan orðin svona margt?
Ég verð að fara inn og laga kvöld-
mat. En langar þig ekki að koma í
heimsókn og fá þér tesopa þegar
þú átt frí?"
Alan Diamond þakkaði kærlega
fyrir sig. Þá vissi hann heilmikið
um konuna sem hann hafði verið
að aka. Hún var einstæð móðir pieð
tvö börn. fjögurra ára dreng og
tveggja ára dóttur. Eftir skilnaðinn.
sem var tiltölulega nýafstaðinn.
hafði hún flust til foreldra sinna.
Ástfanginn
Það sem Alan fékk ekki að vita
var að Hardwicke. fynnm eigin-
maður Pamelu. hafði vísað henni á
dyr af þvi hún hafði haldið fram
hjá honum að minnsta kosti tvíveg-
is. Þá var Alan heldur ekki ljóst að
áhugi Pamelu á honum tengdist því
fyrst og fremst að fmna einhvern
sem gæti séð henni fyrir fé til upp-
eldis barnanna.
Það leið ekki á löngu þar til Alan
var orðinn \1ir sig ástfanginn af
Pamelu. Hún reyndi líka sitt besta
til að korna vel fyrir. í fyrstu þjón-
aði hún honum af kunnáttu til
borðs. enda var hún ágæt matselja.
og þar korn að hún þjónaði honum
hka til sængur.
Nokkrum vikum siðai' bauð Alan
Pamelu heim til móðiu- sinnar.
Stellu Diamond. en htin bjó í Li-
verpooL Böniin tvö tu-ðu eftir
heima hjá afa símmi og ömmu. Ekki
stóð þó til að leyna moður Alans
þvi að Pamela væri fráskilin og
tveggja barna móðir. Skýringin sem
gefin var á skilnaðinum var hins
vegar langt frá þri að vera söim þri
að Pamela hafði fengið Alan til að
trúa þri að hiin heföi farið frá
manni sínum vegna ofbeldis sem
haim heföi beitt hana. Og þá sögu
fékk móðir Alans aö heyra.
Til
spákonu
Stella Diamond haföi alltaf haft
mikinn áhuga á þri dulræna. Dag-
inn eftir heimsókn þeirra Alans og
Pamelu hélt hún til Milred Haw-
kes. spákonu sem hún fór gjarnan
til þegar henni þótti mikið hggja
rið. Hún sagði Milred ekki frá þri
hvers vegna hún var komin. lét
aðeins í ljós þá ósk að fá að skyggn-
ast inn í framtiðina.
„Ég sé ungan mann,” sagöi Mil-
red Hawkes þegar hún fór að lesa
úr spilunum. „Hann hefur kynnst
konu sem er nokkuð eldri en hann.
Ég sé tvö böm hjá henni. Hún hlýt-
ur að eiga þau. Ungi maðurinn hef-
ur i hyggju að kvænast henni en
hann er í mikilli hættu. Hvert ein-
asta spil bendir til að dauðinn bíði.
Segðu honum að kvænast henni
ekki. Það mun kosta hann lífið."
Stella sagði syni sínum spádóm-
inn en hann neitaði að trúa honum.
Og vordag einn gekk hann að eiga
Alan Diamond. Pamela Diamond.
Stella Diamond.
Milred Hawkins.
þeim. Þar kom að Alan bauð hon-
um heim og nokkru síðar lögðu þau
Alan og Pamela til að Wiiliam tæki
á leigu herbergi hjá þeim. Alan
fannst hugmyndin ágæt því hann
rissi að þau hjón vantaði aukatekj-
ur.
William fluttist inn til þeirra
hjóna. En Pameia hafði haft annað
og meira í huga en að drýgja tekjur
heimilisins. A þriðja degi var Will-
iam kominn upp í rúm til hennar.
Urðu þau afar hrifm hvort af öðru
og urðu heitir ástarleikir fóst venja
þegar Alan var á vakt en William
ekki. Alan komst ekki að neinu en
eftir nokkurn tíma vaknaði sú hug-
mynd með turtildúfunum að losna
rið Alan fyrir fullt og allt svo þau
gætu notið lífsins saman það sem
eftir væri. í upphafi hafði það verið
hugniynd þeirra að Pamela færi
fram á skilnað rið Alan en nú
skyldi hann ráðinn af dögum.
Sunnudagur
r • r r
íjum
Góðriðrisdag einn í júní. nokkr-
um mánuðum eftir að WUliam kom
til starfa á bílastöðinni. tók hann
rið af Alan á miðri vakt. Eins og
venja var rið slík tækifæri ók sá
sem byrjað haföi á vaktinni hinum
heim.
Það sem gerðist á heimleiðinni
hefur aldrei fengist upplýst þri frá-
sögn þeirra Williams og Pamelu
bar ekki saman. Á þri leikur hins
vegar enginn vafi að Alan var sleg-
inn þrem höggum í höfuðið með
þungu áhaldi og lik hans síðan sett
í farangursgeymslu bfls Wilhams.
Pamelu. Þau fóru að búa í húsi við
Ross-breiðgötu í Leasowe.
Hamingjudagar
í fyrstu gekk allt vel hjá þeim
Alan og Pamelu. Hún sýndi honum
svo ekki varð um rillst hvernig
gera átti karlmann liamingjusam-
an. „Það var sem Alan svifi um í
tilverumú á ljósrauðum ský'jum."
sagði síðar einn þeirra sem þekkti
til hans.
Alan glímdi þó við eitt vandamál.
Tekjur hans af akstrinum voru
ekki sem bestar en Pamela lét þó
sem hún tæki ekki eftir því og lét
aldrei eitt styggðaryrði falla þess
vegna.
Eitt sinn þegai- Alan fór í heim-
sókn tfl móður sinnar og þau sátu
ein á tah sagði haiui hemú að spá-
dómur MOred Hawkes heföi heldur
betiu reynst rangur. Pamela væri
besta eiginkona sem hægt væri að
hugsa sér og hann væri afar ham-
ingjusamur.
Og ekki varð hanúngja Alans
múmi næstu árin en þá fæddi Pa-
mela honum tvö börn. dreng og
stiilku. Börn hennar af fyrra hjóna-
bandi voru afar hrifm af Alan og
þri heföi mátt ætla að hér væri um
að ræða fyrirmyndarfjölskyldu
sem ætti bjarta daga framundan.
Áætlun
um morö
Dag einn kom nýr maður. Wih-
iam Stott. th starfa á leigubhastöð-
inni sem Alan var á. Ágætur kunn-
ingsskapur tókst fljótlega með
William Stott.
Því var síðan kastað í skurð á fá-
förnum stað.
Líkið fannst skömmu síðar og var
Wihiam Stott handtekinn rétt á eft-
ir. Var hann spurður um örlög
starfsfélaga síns. Hann játaði fljót-
lega að hafa orðið Alan Diamond
að bana. Jafnframt sagðist hann
hafa ekið með líkið heim th Pamelu
og beðiö hana að hjálpa sér að losna
við það.
Skopstæling
á réttarhöldum
Málið var tekið fyrir í sakadómi
í Liverpool um hálfu ári eftir morð-
ið. Þrátt fyrir vissan óhug sem setti
að viðstöddum, ekki síst í ljósi þess
að eiginkona hins myrta og fjög-
urra barna móðir hafði verið
ákærð fyrir þátttöku í því, vöktu
viss atriði hlátur.
Ýmsum fannst erfitt að skilja
hvernig á þri gat staðið að nokkur
maður gæti orðið svo hrifmn af
Pamelu að hann fremdi morð til
að geta búið með henni eftirleiöis.
Hún var orðin þrjátíu og fjögurra
ára. bar þess greirúleg merki að
hún var fjögurra barna móðir og
jafnvel óhóflegur andhtsfarði gat
ekki fahð hve grá og guggin hún
var.
Þá var erfitt að ímynda sér Wih-
iam í hluverki Casanova sem sum-
ir sögðu líkari skátaforingja en
blóðheitum elskhuga.
Réttarhöldin tóku fljótlega á sig
annan blæ en venja er þegar fjallað
er um morð. Urðu þau á stundum
líkust skopstæhngu því að Pamela
og WOliam reyndu hvort um sig að
koma sök af sér og kenna hinu um.
Hann hélt því þannig fram að hann
hefði verið þringaður til að játa og
í raun hefði það verið Pamela sem
heföi ráðið mann sinn af dögum.
Hann hefði aðeins hjálpað henni tO
að losna rið hkið.
„Harrn lýgur eins og hann er
langur fll." hrópaði Pamela þegar
hann bar þetta á hana. „Það var
hann sem gerði þáð." *
„Nei." hrópaði Wihiam þá á móti.
„Það var hún sem myrti hann. Ég
hjálpaði henni bara rið að losna
rið hkið."
Lítil samúð
með Pamelu
Dómarinn. Kenneth Jones. komst
brátt á þá skoðun að í raun hefði
Wihiam framið morðið. En Jones
hafði htla samúð með Pamelu.
Þegar að kriðdómendum kom að
kveða á um sýknun eða sekt voru
þeir í litlum vafa. Þeir töldu þau
WOham og Pamelu sek um það sem
á þau var borið. hann um morðið
og Pamelu um samráð.
Jones dómari hélt þri fram undir
lokin að um ljótan ásetningsglæp
heföi verið að ræða og dæmdi Wih-
iam Stott í ærilangt fangelsi.
Pamela fékk hálfs annars árs
fangelsi fyrir sinn þátt og kom það
henrú að htlu gagni að biðjast
vægðar og risa th þess að hún
þyrfti að sjá um fjögur böm. Yrðu
þau nú bæði föður- og móðurlaus
færi hún í fangelsi. Lét Jones dóm-
ari þau orð sem vind um eyran
þjóta.
Spádómur MOred Hawkins varð
umræðuefrú margra að loknum
réttarhöldunum. Þótti mörgum
hann enn ein sönnurún fyrir þri
að sumar spákonur búi í raun \-flr
hæfilehtanum th að segja fyrir um
örlagarika atburði, enda haföi hún
sagt fyrir um hið ókomna með nær
ótrúlegri nákvæmni.