Þjóðviljinn - 16.03.1954, Blaðsíða 10

! » ' ó: 'Líj: v(50U - KtQI sxsm .<)] TL'ivsbir^Ö.is --—
10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 16. marz 1954 -----
--1 - --I--4—0 —< —-O - »■-<’ 1-<* 4 -r--^v—t * --tk—
••*«"» »-*• •»» »»»* •»*•«* a f,
- f 'naft
í SéLma LagerWf:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
45.
— ÞaÖ er Karlotta rétt einu sinni. Hún er skelfilega
tillitslaus. Hvað heldurðu? Frú Sundler gekk inn til
hennar til aö spyrja um líðan hennar og Karlotta not-
aöi tækifæriö til þess að klippa af henni háriö við annað
eyrað.
— Hvaö segir þú, hrópaöi ofurstafi-úin og hló dálítiö
illkvittnislega. Fallegu lokkana hennar frú Sundler!
Það hefur ekki verið sjón að sjá hana.
— Þetta var hefnd, mamma, sagði Karl-Artur. Frú
Sundler er löngu búin að sjá gegnum Karlottu. Það var
hún sem opnaði augu mín.
— Ég skil, sagði ofurstafrúin.
Hún sat hugsi nokkra stund. SíÖan sneri hún sér að
syninum.
— Við skulum hvorki tala um Theu né Karlottu,
Karl-Artur. Viö eigum svo fáar mínútur eftir saman.
Við skulum tala um þig og ráðagerðir þínar um aö
hjálpa oss vesælum manneskjum!----------
Og viö miödegisverðarborðið var ofurstafrúin glöð og
kát eins og venja hennar var. Prófastsfrúin og hún
kepptust um að segja sögur og skrýtlur.
Öðru hverju skotraöi ofurstafrúin augunum aö lú-
unni 1 veggnum. Hún var sennilega að velta því fyrir
sér, hvernig Karlottu léti einveran. Hún var ef til vill
að hugsa um, að unga stúlkan sem ævinlega hafði
elskað hana, og tilbeðið, þráði nú nærveru hermar.
Eftir máltíöina, þegar ferðavagninn var kominn að
dyrunum, vildi svo til að ofurstafrúin var ein inni í
borösalnum. f sömu svifum var hún komin að lúunni
og opnaði hana. Fyrir framan hana stóö Karlotta, sem
allan daginn hafði veriö miöur sín af löngun eftir aö
■ sjá hana, og stóð nú þarna í von um eitt einasta augna-
ráð.
Ofurstafrúin greip mjúklega höndunum um andlit
hennar, dró hana aö sér og kyssti hana hvaö eftir
annaö. Milli kossanna hvíslaöi hún aö henni slitróttum
setningum.
— Elsku vina mín, geturðu þolað að þegja í nokkra
daga, nokkrar vikur ennþá? Þetta fer allt vel. Hef ég
sært þig mikiö? En ég vissi ekki hvar ég hafði þig
fyrr en þú klipptir af henni hárið. Við Ekenstedt skul-
um kippa þessu í lag. Geturðu beðið átekta vegna mín
og Karls-Arturs? Þú skalt fá hann aftur, bamið mitt.
Þú skalt fá hann aftur.
Einhver tók í hurðarhúninn. Lúunni var lokað á
svipstundu og andartaki síðar sat Ekenstedt ofursta-
frú uppi í vagninum.
ÓSKABARN HAMINGJUNNAR
Schagerström hinn ríki var alveg sannfæröur um, aö
hann hefði aldrei orðiö annaö en mannleysa og ónytj-
ungur, ef fui-ðuleg heppni hefði ekki fylgt honurn alla
tíð.
Hann sem var sonur ríkra og voldugra foreldra hefði
getað fengiö að alast upp í vellystingum praktuglega.
' Hann hefði getað sofið á hverri nóttu í mjúku rúmi,
klæözt fallegum fötum, etið mikinn og margbrotinn
mat eins og systkinin. En hann hefði ekki getað notið
þess. Hann var þannig geröur. Það skildi hann sjálfur
betur en nokkur annar.
En svo var hann svo heppinn að vera ófríður og
klunnalegur. Foreidrarnir og einkum móöirin höfðu
haft horn í síðu hans. Þau gátu ekki skiliö hvaðan
þetta barn var sprottið, höfuðstórt, hálsstutt og þrek-
1 vaxið. Sjálf voru þau fríð og glæsileg og öll hin börnin
‘ þeirra voru engilfríð. Þeim fannst Gústaf vera eins og
1 umskiptingur og þau meðhöndluðu hann í samræmi við
það.
Að vísu hafði ekki verið skemmtilegt aö vera hafður
útundan. Schagerström viðurkenndi að hann hefði oft
fundið sárt til þess, en þegar hann hafði náð fullum
.........t j ....................._ » h "
þroska leit hann á það sem rmkíá héþþhi.ö’ÉÍ• iráfön
hefði daglega fengiö aö heyra þaö af mumii móður sinn-
ar, að hún elskaöi hann, og ef hann heföi haft fullar
hendur fjár eins og bræðurnir, þá hefði hann glatazt.
En það var ekki þar með sagt aö systkini hans væru
ekki góö og gegn. Þau höfðu sennilega verið betur inn-
rætt frá upphafi, fyrst þau gátu þolaö meðlætið. Hann
hefði ekki getað þolað það.
AÖ honum gekk svo illa aö læra latínu, að hann
þurfti að sitja eftir í hverjum bekk, taldi hann auövitaö
mikla náð hamingjudísarinnar, ef til vill ekki meöan á
því stóð, en eftir á. Það var einmitt þetta sem varð til
þess, að faðirinn tók hann úr skólanum og sendi hann
til Vermalands sem lærling í verksmiðju.
Þar haföi hamingjan einnig verið honum hliöholl
og hann haföi lent hjá höröum og ströngum yfhmanni
sem gat veitt honum viöeigandi uppeldi engu síöur en
foreldrarnir. Hann svaf sannarlega ekki á dúnsængum
þar heldur. Fyi’ir náð fékk hann að hafa þunna hálm-
dýnu yfir rúmfjölunum. Þar lærði hann að eta graut-
inn, þótt hann væri sangur og síldina þótt hún væri
þrá. Hjá honum lærði hann að vinna kauplaust frá
morgni til kvölds en með þeirri öniggu vissu að hann
yröi lúbarinn fyrir hina mirmstu vanrækslu. Þetta var
vissulega ekki skemmtilegt heldur meðan á því stóð, en
Schagerström ríki vissi það, aö hami gat aldrei þakkað,
örlögunum nógsamlega fyrir að hafa kennt honum að,
sofa á hálmi og lifa á fátækrafæðu.
Þegar hann hafði veriö lærhngur í hæfilega mörg ár
varö hann verksmiðjubókhaldari og um leið fluttist'
hann til Kronbáck í Filipsstaðasýslu, en þá verksmiöju'
átti Fröberg verksmiðjueigandi. Þar fékk hann góöan
húsbónda, nægan og góðan mat við borð húsbændanna
Éff segi ekki aukatckið orS. Kf
við þurfum endilega að fara a5
tala skynsamlega, þá get ég
aiveg eins þagaS.
Hvernig gaztu losnað við hæn-sni
nágrannans úr garðinum þin-
um?
Það var auðvelt. Einn dagimi
faldi ég tíu egg í einum i unr-
anum. Næsta dag lét ég ná-
grannann fyigjast með er ég
safnaði þeim saman. Harui hef-
ur séð um p u.urnar siðan.
Nýja kaupakonnn hafði aldrei
verlð í sveit áður. Svo var það
eiiin dag að hún fann nokkrai-
mjólkurflöskur í grasinu við
veglirn.
Hún kom hcini alveg í sjöunda
himni og kvaðst hafa í’undið
kýrhreiður.
Og svo var ' óndinn að segja
frá afrekum kaupamannsirs-,
í gror braut liann tvror rekur.
Vinnur hann af svo mikiunr
hamagangi? spurði sá er á
hlýddi.
Nei, hann studdist fram á þær.
Nú er Bella loksins gift Marínó.
Hvað segirðu, honum sem hún
var trúlofuð!

eimilisþáttnr
KenniS ekks kirfíunum um
NÚ er mjög algsngt að mæður
spyrji læknana við öll mögu-
leg tækifærii ,,1-Ialdið þér ekki
að það þurfi að taka úr honum
kirtlana?" Mörg böm hafa á
veturna .ekki mjög slæmt en
la.ngvarandi kvef, sem lýsir sér
í nefrennsli og dálitlum hósta.
Og þá er skuídirni oft skellt á
kirtlána, vegna þess að þeir
em rauc-ir.
Kirtlarair liaí'a sínu liíut-
verki að gegna
Auðvitað geta kirt.'.arnir, þessir
tveir klumpar aftast í kokinu,
orðið svo illa leiknir að þeir
orsaki lasleika og þá getur ver-
ið .nauðsynlegt að f jarlægja þá.
— 'Eh heilbrigðir hálskirtlar
hafa þýiinganniklu hlutveiki
að gegna, og þvi má ekki fjar-
lægja þá, tiema bað sé nauð-
synlegt.
Þeir bóigna og verða rauöir,
þegar baraið ofkælist, því að
þeir ofreyna sig í baráttunni
fyrir að verja kok og eyru fyr-
ir sýkingu. Nefkirtlarnir gcgna
samsvarandi hlutverki og
bó'gna því líka þegar barnið
hefur orðið fyrir alvarlegri of-
kælingu.
Ekkert sem „tiiheyrir“
Og læknar eru yíirleitt ekkert
sólgnir í að fjai’lægja háls- og
nefkirtla og lenda stundum í
deilum við hina umhyggjusömu
móður vegna þess. Hún held-
ur að barnið hafi bezt af því
að þeir séu teknir og vicnar
ef til vill í áð kirtlarnir hafi
verið teknir úr henni sem
barni. Oft lætur hún beinlínis
J \
aðarvara
I Póllandi er mikill áhugi á
fagurri vefnaðarvöru. Þegar
framleidd eru efni er mjög
stuðzt við erfðavenjur hins
gamla heimiiisiðnaða.r og enn
hann dag í dag má sjá vefn-
að og mynstur sem ge.ngið hafa
að crfðum frá handavinnu
einnar kynslóðar til annarrar.
En ekki er látið staðar num-
ið við það.
Smekkurinn breytist á sama
hátt og framieiðsluaðferðirnar
og skapar nýja möguleika. Og
árið 1953 b'árust meira en 400
nýjar efnategundir á markað-
inn.
Mörg þessara nýju efna eru
búin til á aðaltilraunastöð
bómullariðnaðarins í Lodz —
sem er í rauninni dáiítil sjálf-
atæð verksmioja. Þar eru nýju
mynstrin teiknuð tilraunavefn-
aðiur framkvæmdur, svo að
hægt sé að reyr.a efnið og hrá-
efnin eru gæðaprófuð á mjög
víðtækan hátt.
Stór hópur framúrskarandi
listamanna vinnur í sambar.di
rið þessa tilraur.astöð og gcra
sitt til að halda við þvi gcða
áliti sem pólsk vefnaðarvara
hefur hlotið.
í ljós þá skoðun a-5 það ,.tii-
heyri“.
F.n hér gildir hið sama og í
öðrum tilfellum: uppskurö á
aðeins að gera sé hann nauð-
synlengur.