Þjóðviljinn - 18.09.1954, Blaðsíða 10

10) — - ÞJGÐVILJINN — Laugardagur 18. septerober 195-1
IIVÞL : f-i 5-J i'r <'thr
éc'
Eftir
Giuseppe Berto
i 2. DAGUR
brúnum lágum stígvélum — og einkennisbúningurinn
var ekki nýr, því aS hann hlaut aö koma úr striðinu.
' En þetta var ekki einn hermannanna sem við áttum
von á. Enginn hafði séð hann fyrr en í dag. Samt horfð-
um við öll á hann með þögulli forvitni og einnig kon-
urnar, sem voru að þvo þvottinn sinn. Miliella var enn
með tauhringinn á höfðinu; það var eins og hún væri
alveg agndofa og á andliti hennar var daufur roði, sem
hún vissi áreiðanlega ekki af. En nú var hann kominn
mjög nærri okkur og var ekki enn farinn að líta upp.
Hann virtist ætla að halda rakleiðis áfram, en nam svo
allt í einu' staðar, sneri sér við og leit beint á okkur,
augum sem höfðu séð mjög margt áður en þau hvlfldu
á þessum iitla hóp. Og þannig vildi til að hann ávarp-
aöi mig. „Hvar er Grupa?“ spurði hann mig.
Ég gekk skrefi nær honum og benti á húsaþyrping-
una efst upp í fjallinu. En ég gat ekki komið upp orði.
Mér er ómögulegt að gera grein fyrir því sem var óvenju-
legt í fari hans. Ef til vill var það ekki neitt. A§. vísu bj.o
hann þá þegar yfir valdinu mikla, en'mqrg ár áttu -eftir
að líða áður en þáð koih í ljós. Þenrish öa<r var hanfi-
hinn bóginn hefði þaö veriö hlægilegt ef ég hefði boð-
izt til að bera fyrir hann farangurinn hans. Hann hefði
jafnvel getað móðgazt, af því aö hann var hermaður. En
ég vissi ekki hvernig ég átti aö orða spurninguna, sem
ég brann í skinninu eftir að leggja fyrir hann, og þaö
eitt var mjög heimskulegt. Satt að segja var ég kominn
af þeim aldri að ég þyrfti að vera hræddur þótt ég talaði
viö ókunnuga menn. „Kemur þú frá Afríku?“ spurði ég
hann.
„Já“, svaraði hann.
„Hvernig gengur það í Afríku?“
„Hvað áttu við? Fáið þið ekki fréttir hingað í þorpið?“
Og samt fannst mér ekki sem ég hefði spurt heimsku-
legrar spurningar. Ef hann kæmi í raun og veru frá
Afríku hlyti hann að vita ýmislegt sem við gátum með
engu móti vitaö, og hann hafði enga ástæðu til aö veröa
gramur yfir spurningunni, jafnvel þótt stríðiö í AMku
gengi ekki mjög vel. Ég ákvað að spyrja hann ekki fleiri
spurninga. Og eins fljótt og ég gæti ætlaði ég að skilja
við hann og þá gæti hann haldið áfram einn.
En að stuttri stundu liðinni var þaö hann sem ávarp-
aði mig. Hann nam staðar og svipaðist um, þaðan sem
hann sá yfir alla húsaþyrpinguna sem kölluð var Grupa.
Það verður ekki með sanni sagt aö þorpið okkar sé fal-
legt. Það samanstendur af þyrpingum af ólögulegum,
litlausum húsum utaní fjallshlíðinni. En á þessum tíma
árs var ekki heldur hægt að kalla það ljótt, akrarnir
grænir og trén í blóma. Samt horfði hann á það með
fyrirlitningu og yfirlæti. Þetta var ekki svipur manns
sem er að koma heim til sín. „Veiztu hvar hús ekkjunnar
Accursi er?“ spurði hann mig.
„Já“, svaraði ég.
„Á hún heima hérna rétt hjá eða hinum megin?“
„Hinum megin. Það er eirina lengst í burtu“.

OC CAMN
Mark Twain fékk oft bréf og
. myndir frá ýmsum mönnum,
sem -sagt hafði verið, að þeir
líktust honum í útliti. Eitt sinn
er hann fékk slíka sendingu
var myndin svo lík, að Twain
sendi eftirfarandi bréf:
— Kæri herra, ég þakka yður
mjög fyrir bréfið og myndina..
Að mínu áliti eruð þér líkast-
ur mér af öllum míiium tví—
förum, því að ég er reyndar
viss um, að ef þér stæðuð fyr-
ir framan mig þyrfti ég ekki
frekari spegil til þess að rakæ
mig.
Kennslustund í sögu var á
enda og kennarinn hafði skýrfr
frá landnámi Hollendinga £
Manhattan.
Að lokum lagði hann þessa
spurningu fyrir bekkinn: —
Hvað finnst ykkur nú athygl-
isverðast i þessu sambandi?
Salómon litli rétti upp hendina;
og svaraði síðan: — Tvímæla-
laust það, að þeir skyldu kaupa
New York af Indíánum fyrir
tuttugu o^ fjóra dollara!
1b-
•ý
*(.
ekki annað en hermaður að koma heim úr stríðinu. En
það var ekki aöeins hermannabúningurinn hans.
er ég viss um. Nei, þá strax var eitthvað- í fari hans,
eitthvaö sem sást í augurn hans, heyrðist í rödd hans og
sást af hörkusvipnum um munninn. Og ég var með
hjartslátt, ákafan hjartslátt og ég stóö þarna grafkyrr og
gat ekki sagt þaö sem ég ætlaði að segja. „þarna uppi‘,
ætlaði ég að segja, en ég gat ekki komið upp orði. Og
hann hjálpaði mér á engan hátt. Það voru tvær djúpar
hrukkur við munnvik hans sem minntu á meðaumkv-
un eöa hæðni. Loks sneri hann sér undan og kallaöi á
hundinn sinn áður en hann fór.
Ég hafði ekki fyrr tekiö eftir hundinum. Þetta var ósköp
venjulegur hundur, rauðleitur og snögghærður eins og
margir hundar eru á okkar slóðum. Ég hafði ekki gert
mér ljóst að þetta væri hundurinn hans. Nú lögðu þeir
báðir af staö, maðurinn gekk enn á miðjum veginum eins
og hann ætti veginn og hundurinn skoppaði á eftir
honum, snuðrandi utaní vegbrúnirnar. Áður en þeir
hurfu fyrir næsta leiti heyrði ég eina konuna við brunn-
inn segia: „Ég er viss um að þetta er sonur Francesco!
■ Rende“. Meira þurfti ekki til að vekja almennar umræö-1
ur um útlit, framkornu, fortíð og framtíð þessa dular-
fulia hermanns. En ég var loksins búinn aö jafna mig
eftir sljóleikann. Ég ráðfærði mig ekki viö neinn, heldur
tók á rás upp eftir veginum. j
Oft síðan hef ég reynt að íhuga þetta og reikna út
afleiðingarnar af því sem ég geröi. Sumar athafnir eru
Pils hversdags og spari
Þær konur sem hafa lítið fé
aflögu til fatakaupa, hafa flest-
ar mætur á pilsum, enda eru
tæplega nokkrar flíkur eins
hentugar. I þetta sinn skulum
við byrja á öfugum enda, þ.
e.a.s. á samkvæmisflíkunum. —
En ekkf má gleyma 'Íivers-
dagspilsunum. Hér er mynd af
snotru pifsi. Það er saumað úr
þykku, gráýróttu tweedi, með
kvæmispils úr tafti og flaueli;
hvort tveggja er svart. Samt
eru áhrifin mjög sterk, því að
efnin eru svo ólík. Svört erma-
laus og fiegin flauelsblússa ger-
ir þetta að samkvæmiskjól. Ef
pilsið er notað við hvíta silki-
blússu með kraga og löngum
ermum verður það ekki nærri
eins samkvæmislegt.
Manguin hefur gert sam-
kvæmispilsið úr svart- og hvít-
framkvæmdar á þennan hátt, að ástæðulausu, athafnir1
sem eru ósköp venjulegar og ómerkilegar sjálfar en geta
sarnt orðið upphaf á breytingu á lífi okkar og okkar
nánustu. Og ég veit ekki enn hvort rétt er að gera menn
ábyrga fyrir slíkum athöfnum eða iörast þeirra. En
eitt er víst, að hefði ég ekki hlaupiö á eftir hermann-
inum þennan dag eða reynt síðar aö draga mig í hlé
og koma í veg fyrir ýmsa átburði, hefði ýmislegt fariö
öðru vísi en þaö fór. En þár hefði eitthvað ánnað gerzt
í staðinn, og um það sem ekki hefur gerzt er ekki hægt
að segja hvort þaö hefði orðið betra eða verra,
Ég náði honum í tíma, áður en hann var kominn fram-
hjá þvergötunni. „Þetta er stytzta leiðin til Grupa",
sagði cg. „Ég skal koma með þér“.
Honum virtist skernmt að sjá mig svona móðan. Og ég
hafði líka hlaupið svo hratt að ég ná,ði varla andanum
og. mig loghitaöi !■: andlitið. En hann sagði ekki neitt,
flautaði aðeins á hundinn sem var kominn á undan hon-
um. Hundurinn hljóp tii baka, leit spyrjandi á hann
og þegar við lögöum af stað kom hann á eftir mér og
þefaði af hælunum á mér.
Þvergatan var nógu breið til þess að tveir gátu geng-
ið samsíða, en ég var alltaf riokkrum fótmáium á undan
honam. Hann gekk hægt, eins og hann hefði lítinn á-
huga á sð ganga upp fjallið. Ekki vegna þess að hann
væri þre/ttur, heldur af einhverri annarri ástæðu. Á
Hafa ekki fjölmargar konur
orðið fyrir því að vera boðn-
ar í hátíðlegt samkvæmi, sem
útheimti síða kjóla, og standa
uppi ráðþrota. Annað livort
þurfti að afþakka boðið eða
korna sér upp dýrum kjól, sem
maður vissi að æli mestan ald-
ur sinn í fataskápnum. Þessa
aðstöðu þarf maður ekki að
komast í nú á dögum. Vegna
þess að pils eru í tízku sem
samkvæmisflíkur er hægt að
koma sér upp samkvæmiskjól
fyrir tiltölulega lítið fé, og pils-
ið er einnig hægt að nota við
fleiri tækifæri við mismunandi
blússur.
snotra mjaðmavasa með upp-
slögum. Sniðið á pilsinu er
snoturt og hentugt, djúp loitu-
felling að framan og aftan.
Svart band bryddar kragann á
hvítu blússunni og undirstrik-
ar línurnar í hálsmálinu. í mitt-
ið er notað svart leðurbelti.
Takið eftir hve öll pilsin þrjú
eru víð. Það tekur sinn tíma
að breyta um sídd á ' pilsum,
Hversdagspilsið er meira að
segja óvenju sítt, og flestii
myndu sjálfsagt vilja stytts
það lítið eitt.
Jean Desses hefur gert sam-
köflóttu tafti og notar við það
svarta peysu með bogadregnu
hálsmáli. Sama pils er einnig
notað við alveg ermalausa,
svarta flauelsblússu, og þá er
maður fær í allan sjó. Einnig
er hægt að nota pilsið við hvíta,
flegna peysu með hálflöngum
ermum, og þá er búningurinn
ekki sparilegri en venjulegur
betri kjóll.
Hrátt blómkál er Ijúffeng'
stendur í Familie-Journalen, oé
fólki er ráðlagt að framreiði
það á eftirfarandi hátt:
Hrátt blómkál tekið sundu
í litlar greinar, sem látnar en
liggja hálfa klukkustund í leg
sem gerður er úr matarolíu o;
ediki, krydduðum með salt
pipar og sinnepi. Þegar þett
er borið fram er hökkuðui
kerfil stráð yfir.