Þjóðviljinn - 25.05.1957, Side 11

Laugardagur 25. maí 1957 — ÞJÓÐVILJINN — lí
Barnaskólar
Kópavogs
Böm, fædd 1950, komi til innritunar i skólana
næstkomándi þriðjudag kl. 2—4. Sunnudaginn
26. maí kl. 2—6 verða teikningar og handa-
vinna nemenda til sýnis í skólanum við Digra-
nesveg.
SKÓLASTJÓBAR,
Höfum opnað blikksmiðju í Sörlaskjóli 68,
Reykjavík, undir nafninu i
■
■
Blikksmiðjan Sörli sf. |
Afgreiðum af lager m.a. þakglugga, þakrennur,
rennubönd, kjöijárn o.fl. til húsbygginga.
Tökum að okkur alla blikksmíðavinnu svo sem
uppsetningu á þakrennum, smíði og uppsetningu
á lofthita- og .loftræstikerfum o.fl.
a
B
Blikksmiðjan Sörli sí. |
Sörlaskjóli 68
■
HÖRÐUR HELGASON, blikksmíðameistari
Unga stúlkan á myndinni er
sýnilega ánægð með kjólinnsinn.
Hann er úr gráyrjóttu tvídi,
lifgaður upp með skemmtileg-
mn, ísettum listum með svörtu
og grænu mynstri. Það lítur
mjög vel út og ef til vill. má
notfæra sér hugmjmdina við
gamlan kjól sem ekki e'r lengur
mikið fyrir augað.
Pilsið er allvítt og í báðum
hilðum er það tekið saman í
litlar, þéttar fellingar sem ekki
eru pressaðar niður.
Við þetta notar hún svarta,
stutta rúskinnshanzka, svarta
hælaháa skó • og svarta flata
tösku. •
Vern Sneider:

Innrásardagurinn á Okinawa er skráö-
ur í sögunni sem 1. apríl 1945, innrásar-
stundin klukkan 0830. En í aöalstööv-
um herstjórnarinnar, C-147, undir stjórn
Wainright Purdy III ofursta, var hver
einasti dagur innrásardagur og innrásar-
stundin klukkan 0830 á hverjum morgni.
Klukkan liölega átta á Okinawa
morgni snemma í júní, þreifaöi Thom-
son majór, heilbrigöisfulltrúi í herbúöum
C-147, eftir byssuhylki sínu sem spennt
var um fyrirferð'armikiö mittiö, til aö
ganga úr skugga um aö þaö væri á
sínum staö, leit síöan órólega á klukk-
una. Þegar hann sá aö enn voru efti •
um það bil tuttugu mínútur — tuttir u
dýrmætar hvíldarmínútur, áöur en
vandamál dagsins hlóöust á lotlegar
heröar hans — dreypti hann á kaffi
sínu og brosti.
,,Já, ójá, Purdy ofursti“, sagöi hann
og horföi út um gluggann á matsal liðs-
foringjanna. „Þér hittuð naglann á höf-
uöiö í morgun. Hittuö hann sannarlega
á höfuöiö. Þaö er skafheiöríkt úti. Ekk-
ert útlit fyrir rigningu“.
Þaö heyröist samsinniskliöur meöal
liösforingjanna níu sem sátu umhverfis
heimageröa matborðið. Og Wainright
Purdy III ofursti brosti lítillátlega meö
þreytusvip þess sem var vanur því aö
vera óskeikull.
Auövitaö hafði verið skafheiöríkt
hvern einasta morgun undanfarinn mán-
uð, því aö regntímanum var lokiö á
Okinawa. Það var óhætt að veðja á þaö,
að hver sá sem spáði sólskini á hverjum
degi næstu þrjá mánuði, heföi næst-
um örugglega rétt fyrir sér. Samt sem
áöur leyndi sér ekki einlæg aðdáun í
augnaráöi Thompsons majórs og hinna
liðsforingjanna.
,,Já, þér hittuö sannarlega naglann á
höfuöið“, endurtók Thompson majór og
hristi höfuöiö í hrifningu. Blair kapteinn,
heilbrigöisfulltrúinn, kinkaöi kolli. Mc-
Evoy, fyrsti lautinant, vélafulltrúi, kink-
aöi kolli. Jafnvel óbreyttur Gregovich
— sem var aö viröa fyrir sér sígarettu-
stubbana í eggjarauöunni á diskunum,
sem hann átti eftir að þvo — kinkaði
kolli meö undrunarsvip.
Þaö heföi vissulega þurft einfajfda sál
til aö spá regni á þessum tíma. Óbreytt-
ur Gregovich hefði viljað veöja tíu gegn
einum aö Purdy ofursti hefði alltaf hitt
á regn.
En í allri sanngirni verður aö geta
þess aö Purdy ofursti haföi alltaf sýnt
áberandi spádómshæfileika. Áriö 1924,
þegar Red Grange hafði sett fjögur mörk
1 fyrsta hálfleik gegn sterku Michigan
liöi, haföi ofurstinn undir eins sagt að
Grange bæru áreiðanlega sigur úr být-
um. Eftir veröfalliö 1929 haföi hann sleg-
iö því föstu aö nú kæmi kreppa. Og hinn
örlagaríka dag, þegar Japanirnir gerðu
árásina á Pearl Harbor — já, þá haföi
ofurstinn sagt viö frú Purdy: „Þaö verö-
ur ófriður úr þessu“.
Svo áberandi var þessi snilldargáfa
hans aö þegar á skólaárum hans í Indi-
ana var tekiö svo til oröa: „Spyrjiö
Purdy, hann veit þaö“.
Og þessa daga, áriö 1945 í Okinawa,
haföi Ofurstinn .hug á því aö enn einn
spádómur rættist. Þaö var reyndar ekki
hans eigin spádcmur. Frú Purdy hafði
fyrst vakiö múts á honum í Þriöjudags-
klúbbnum heima i Pottawattamie, Indi-
ana. „Nú þcgar Wainright er að fara
yfir hafiö“, haföi hún sagt viö litla nota-
lega hópiun sem var aö narta fínlega
í hænsnrsalatiö, „þá þori ég aö veója
að hr m fær silfurstjörnu“.
Þ j fólst mikiö í þessum orðum.
Ofurcta sem útnefndir voru til hers-
Löföingja mátti telja á fingrum ann-
r.vrar handar. Af öllum milljónunum í
'oandaríska hernum höfðu fáir veriö út-
valdir. Andartak haföi ofurstinn veriö í
vafa. En þá hafði frú Purdy sagt: „Þeg-
ar á allt er litiö er þetta aðeins komið
undir hæfni, Wainright. Og þú verður
aö viöurkenna að hæfnina hefurö’u”.
Þegar slíkum rökurn var beitt, gat
ofurstinn ékki annaö gert en samsinna.
Frá þeim degi haföi hann ákveöna köll-
un í hernum—hann seildist eftir stjörn-
unum.
En nú, á þessum sólríka morgni, reis
hann frá boröum og leit á úriö sitt.
Hann var hár og beinvaxinn, ýstrulaus
eins og ofursta sæmdi. Einkennisbúning-
ar dagsins voru úr khaki og búningur
hans var stífaður og stirndi á hann.
Þótt þykkt, úlfgrátt hár hans væri vand- >
lega burstaö var þaö dálítiö úfiö og-
klippt yfirskeggiö gaf honum dálítinn,
svallarasvip.
„Herrar mínir“, sagði hann og rödd
hans var’ kumpánleg eins og vera bar í
matsalnum, en þó lék enginn vafi á hýer ’
völdin hafði. „Herrar mínir, klukkan ef
0827“.
Lið’nar voru mínútur hvíldar og á-
byggjuleysis yfir seinni bollanum af
morgunkaffinu. Andlit urðu festuleg.
Thompson majór rétti úr öxlunum.
McNeil majór drap í sígarettu sinni og
reis á fætur. f stuttu máli, stundin var
næstum komin.
Aöeins óbreyttur Gregovich, sem var
aö hreinsa diska úti í horni, brosti. Hann
sagði iðulega að þaö væri alltaf jafn-
ánægjulegt að losna viö þessa hátíölegu
náunga. Þá gæti maöur gengið um húsiö
án þess að vaða upp aö hnjám.
Litli hópurinn beiö' viö dyrnar, vék
síöan til hliðar meö lotningu fyrir vald-
inu. Sveiflandi göngustafnum stikaöi
Purdy ofursti út og hópurinn fylgdi
á eftir honum eftir gangstígunum.
Höfuöstöövar herbúöa C-147 voru staö-
settar í fagurgrænum hæð'unum milli
þorpsins Goya og gamla kastalans í
Nakagusuku. Þar sem áður höfðu vefið
kartöflugaröar stóöu nú toppmjó tjöld'
í rööum, tengd saman meö timburstíg.
Viö annan enda stígsins var matsalur
liðsforingjanna: viö hinn endann var
matartjald óbreyttu hermannanna. En-
sjálft hjarta búöanna var uppi á hæð
og þaöan sá yfir sveitina. Þaö var stjórn-
arbyggingin sjálf.
Hlutverk herbúða eins og C-147 var að
sjá um flóttamannabúöir innfæddra. En
slíkt hlutverk var breytingum háö og’
þegar frá leiö átti C-147 aö sjá um bluta'
af litlu eyjunni Okinawa með átta þorp-
um og 50.000 manns undir sínum vernd-
aiwæng. Þetta voru „óvinaborgirnar“
var skráð í fyrirmælunum. Þeir myndu
þlðÐVELIINK
Út«efandl: Semdnlngftrflokkur olþíSu - SðsiáUstaflokkurinn. - mtstjðrar: Masnús klartansson.
SiBurður QuSmundsson (áb.) - Frðttaritstjóri: Jón BJamason. - Blaðamcnn: Ásmundur -Sjcur-
lónsson. Guömundur Vigfússon, Ivar H. Jónsson, Magnús Torfi ó’.aísson. Sieurjón Jðhannsson. —
Auglfsingastlóri: audgflr Magnússon. — Rltstjórn. afgrelBsl».fcr 22 amprastaBar. — Lausasöluv. kr. 1. Prentsm
liuur). - AskriftarvcrO fcr. 25 á mén. 1 ReykJavlk oe ná«ccnnl: auglýslngar. orcntsmlBJa: BkólavörSustig 19. - Simi V500 (i