Þjóðviljinn - 17.05.1958, Blaðsíða 11
Laugaráagur 17. maí 1958 — ÞJÖÐVILJINN — (11
DOUGLAS RUTHERFORD:
12. dagur
Það geklc kraftaverki næst að' þaö varö ekki. BraUt-
arverðir veltu bílnum viö aftur og drógu Gavin upp.
Hálfri mínútu síöar var sjúkrabíll kominn á vettvang,
sem þaut meö hann á sjúkrahús. Þegar Vyvian kom
hálftíma seinna, var honum sagt aö Gavin væri ekki í
lífshættu. En hann væri illa meiddur og gæti ekki tekiö
þátt í kappakstri um langt skeið.
„Þú veröui’ aö láta þér tilhlökkunina nægia“, sagöi
Nick. „Varamaöurinn þinn stendur sig ágætlega.“
Martin hafði reyndar lært meira um kappakstur á
síöustu klukkustund en á fimm árum í Englandi. Hann
ók betur en nokkru sinni fyrr og var aftur kominn í tí-
unda sæti. Tucker sótti sig stööugt. Nokkra hringi haföi
hann þotiö áfram í kjölfari hraöskreiðari bíls sem var
hring á undan honum í akstrinum. Hann brosti viö
merki Nicks um aö koma inn og benti stríðnislega á
fokreiöan ökumanninn í bílnum á undan.
Vélvirkiarnir vildu uppvægir sýna að viðbragösflýtir
þeirra viö fyrsta bílinn væri ekkert einsdæmi og þeir
tóku til starfa við bíl Tuckers um leiö og hann kom
inn....
„Brendel haláöi mig vel áfram“, sagöi Tucker um
leiö og hann tók við kóka-kpla flösku ^inni. „En ég.er
hræddur um að hann hafi ekki verið mjög hrifinn af
því“.
„Nei“, sagöi Nick. „En heyröu mig nú. Richard er
annar. Martin er tíundi. Þú ert tólfti. Það er ágætt“.
„Tólfti? Heyrðu, ég ætti aö geta gert betur én það!“
„Hvers vegna í fjandanum gerðirðu þaö þá ekki?“
Skvamp heyröist aftanvért við bílinn og einhver
vökvi buldi á skottinu.
„Hamingjan góða!“ sagði Tucker.
Þaö flóði út úr bensíngeyminum og allur bakhluti
Daytónsins var löðrandi í bensíni. Samfestingur Tuck-
ers hafði meira aö segja blotnað að aftán. Stór pollur
hafði myndazt beint undir útblásturspípunni. Vélvirk-
inn sem var að ljúka við aö tengja ræsinn, leit á Tuck-
er.
Allmargir Ijósmyndarar fóru aö keppast við að hafa
sig á brott. Starfsfólkið í grófunum sitthvorum megin
færði sig fjær boröunum og glennti upp augun. Gayin
dró stúlkurnar tvær frá méð valdi. Allir vissu að lítið
þurfti nú til að gera svæöið fyrir framan grófina að
logandi helvíti. Tucker leit á Nick. Pyrirliðinn var æst-
ur á svip en hann gaf honum ekkert merki.
Þaö vár bílstjórans að taka ákvörðun.
Tucker kinkaði kolli til vélvirkians. Það hvein í ræs-
inum og vélin tók við sér mótþróalaust. Nick og Jói
stóðu eftir og störðu á benzínpollinn sem Daytoninn
hafði staöið 1.
„Drottinn minn!“
Nick fór aftur inn í grófina þegar aðstoöarmenn
komu á vettvang meö sand til að sópa burt bensíninu.
Enginn bölvaði neinum.
„Mér að kenna“, sagöi Nick. „Ég hefði átt áð gera
mér ljóst að hann eyddi minna benzíni í slefinu hjá
Brendel“.
Jói sagöi: „Eg leit andartak af geymnmn. Eg hélt að
fíflið sem var að koma inn í grófina fyrir aftan okkur,
ætlaði að renna á okkur“.
„Allt er gott þá endirinn allra .beztur verður. Við
skulum vona að við þurfum ekki að fá þá oftar inn.
Ég held að hjartaö í mér þoli ekki meiri áreynslu“.
Um það bil sextán hringjum seinna var Ðaytoninn orð-
inn fremstur. Ásókn brezka bílsiiis hafði orðið Mercedes
bílniun ofraun og hann fór í gróf sína. Hann fór aftur af
stað, ók nokkra hringi í viðbót en lagði síðan upp fyrir
fullt og allt. Ástæðan fyrir uppgjöfinni var tilkynnt „vél-
arbilun".
Martin vissi að bráðlega færi Richard fram úr honum
í annað sinn. Þegar hann sá Daytöninn. nálgast aftan frá
á beinu brautinni, ók hann nær hægri kantinum og veif-
aði Richard að fara fram úr. Um leið veifaði Richard til
Martins eins og hann vildi segja: „Komdu! “Martin skildi
hvað hann átti við og ók á hæla-honum. Þessa. aðferð höfðu
brezkir ökumenn innleitt á meginlandinu til að keppa við
hraðskreiðari bila. Þeir óku þá svo sem tveim bíllengdum
á eftir fyrri bílnum. Auk þess sem þetta hlífði bæöi vél-
inni og sparaöi benzín, gat þaö bætt allt aö 30 kíló-
metrum á klukkustund við hraðann. Maptin var þetta mikil
hjálp, en Richard hafði sínar ástæður til þess að vilja hafa
vinsamlegan bíl á hælum sér. Það yrði erfiðara fyrir Torelli
Kolaofn
Góður kolaoín óskast.
Upplýsingar í síma 17500.
Bæjarbíó í Hafuarfírðl
Fegiirsta kona
heims
(La Donna piu del Mondo).
Þegar Triestdeiian stóð sem
hæst, fyrir nokkrum árum,
þar sem Italir og Júgóslavar
háðu hildi saman, þá áttu ít-
alskir blaðamenn þess einu.
sinni kost að mæta á fundi
hjá Tító.
Þeir lögðu meðal annars
fyrir hann þessa. spumingu:
„Hvaða ítalskur persónuleiki
hefur dýpst áhrif á yður
þessa stundina ?“
Allir bjuggust við áhrifa-
mikilli lýsingu á De Gasperi,
forsætisráðherranum.
En svarið var stutt og hik-
laust.
Gína LoIIobrigida.
Sprengjukastið á HegningarMsið
Ástkær eiginmaður rniim og faöir okkar,
HAUKUK SNORRASON, ritstjóri,
verður jarðsm.'ginn frá Dómkirkjunni mánudaginn
19. þ.m. klukkan 2 e.h. j ’ :
Jarðsett verður í i Fossyogskirkjugarði. Athöfninni í
kirkjunni verður útvarpað.
Eist Snorra.son og börnin
Framhald af 12. síðu.
tveir ungir pOtar, 15 og 16 ára
gamlir, inn á lögreglustöðina
og sögðust hafa séð tvo menn
inni í porti lögreglustöðvar-
innar, þar sem þeir hefðu verið
að gera tilraun tU þess að
kveikja í sprengju. Brá lög-
reglan þegar við og tókst að
hafa hendur í hári sprengju-
mannanna. Hefur mál þeirra
síðan verið í rannsókn og
skýrði fulltrúi sakadómara
fréttamönnum frá niðurstöðum
hennár í gærkvöldi.
Samkvæmt framburði ung-
linganna tveggja höfðu þeir
gengið fram hjá aðaldyrum
lögreglustöðvarinnar og sáu
þar þá tvo menn. Var annar
fyrir utan dvrnar, en hinn
inni í anddvrinu og var sá
að reýna að kveikja í sprengju.
en er hann sá til ferða pilt-
anna gekk hann út. Athuguðu
piltarnir þetta ekki frekar og
gengu burt, en nokkru síðar
áttu þeir aftur leið fram h.iá
lögreglustöðinni og sáu þeir
þá sömu mennina og áður, þar
sem þeir voru í portinu bak
við lögreglustöðina Hafnar-
strætismegin og voru enn að
sýsla með sprengju. Fóru pilt-
amir þá inn á lögreglustöð
og sögðu til þeirra,
Mennirnir tveir sem hand-
teknii voru reyndust báðir
vera 17 ára gamlir og eru
skólanemendur. Við leit á beim
fannst á öðrum þeirra dvna-
mittúba og tundurþráður með
hvellhettu. Vu) yfirheyrslu
segist annar þeirra ekkert hafa
verið við það riðinn að reyna
að kveikia í sprengjunni og
kveðst hafa mótmælt þvi. Hinn.
sá er með sprengiuna var seg-
ir, að þetta hafi aðeins verið
leikur, hann hafi ætlað að
hræða félaga sinn. Hins vegar
sáu vitnin, að ha.nn revndí að
kveikja á sprengjubræðinum og
við rannsókn reyndist þráður-
inn - vera sviðinn. Piltur þessi
er hiiis vegar méð aðra hendina
í ginsi síðan hann braut rúðu
í Heilsuvemdárstöðinni fyrir
nokkmm dögum, þegar félagi
hans einn óð þangað inn með
byssustíng, sem hann taldi sig
hafa stungið sig á hol á, eins
og frá var sagt hér í blaðinu.
Mun hann þess vegna hafa átt
örðugt með að kveikja í
sprengjunni.
Lögregluna fór nú að gruna,
að þetta vaeru sömu mennim-
ir dg vom að verki við Hegn-
ingarhúsið 4. maí, og hafa þeir
játað að svo var. Að því sinni
vom þeir fjórir saman. Hafði
einn þeirra verið við refaveið-
ar vestur á landi og notað við
þær dvnamit og sprengiþræði.
Átti hann nokkurt magn af
dvnamiti í fóram sínum. Gaf
hann félaga sínum, þeim hand-
lamá, það adt, nema tvær túb-
ur og tvo sprengiþræði, er þeir
ákváðu að nota um kvöldið
4. maí. Hitt földu þeir í skúr
í aldamótagörðunum og síðar
flutti nýi eigandinn það heim
til sín og fundust hjá honum
19 dvnamittúbur og 3 kveiki-
bræðir.
Þeim félögum kom ekki sam-
an um hvar þeir ættu að
sprengja sprengjumar tvær er
beir voru með. Vildu sumir
gera það í tjöminni, en loks
kom fram tillaea um að kasta
| beim inn í garðinn við Hegn-
ingarhúsið. Vildu tveir þeirra
I engan hlut eiga að þeirri fram-
i kvæmd og fóru niður á Lauga-
veg og biðu bar átekta. Hinir
tveir, refaveiðimaðu rinu og sá
er gkar sig í Heilsuverndar-
ctöðinni. tengdu hins vegar
sprengjumar samau og bjugg-
ust til að kas+a beim. Klifraði
refaveiðimaðurinn upo á vegg-
mn til þeas að sjá hvort nokk-
ur væri á ferH. Þeim kemur
hins vegnr ekki saman um
hvor brÍTT'’ hafi kastað
sprengjunni, segir bvor um sig.
að hann hafi gert það. Hins
vegar kemur bei.m saman um
að be’r bafi kastað of fast,
svo að snrengjan lenti upp
á húsþakinu en ekki í garð-
ihum. Þeim var hins vegar
lióst. hve öflug sprengjan var
og hvernig hún verkaði.
Aðalmaðurinn í þessu
sprengjumáli, sá handlama,
sitúr nu i gæzhivarðhaldi, ligg-
ur hann undir ákæm síðan
í vetur fyrir innbrot.
Gi7ta .
Lollobrigida ]
Það hefur þótt mikið við
Iiggja hjá ráðamönnum ofsn-
nefndrar kvikmyndar að velja
kvenkost en stæði undir slíkri
nafngift og er ekki ráðizt til
uppgöngu, þar sem garðurimi
er Iægstur, þar sem í hlut á
ítölsk kynbomba. er þjóðhöfð-
ingjar álfunnar lúta fyrir.
Öhætt mun að fullyrða, að
allt annað sé hreint aukaa.t-
riði í þessari mynd og ekki
verið ætlazt til annars.
Efni myndarinnar fjallar þó
um söngframa Línu Cavalieri
og um ástir hennar við tigin
frænda Rússakeisara, Sergei
Baratine. er Vittorio Gass-
mann, .leikur, er viroist eitt-
hvað miður sín og hefur þó
þccsi kappi ckki kallað allt
ömmu sínc h'ngað til.
Lík'egt m’ það teljast að
yngra fólkinu. er drekkur í sig
hina hröðu atburðarás banda-
rískir. kyu’ífssorprita, þyki
full mikili seirigangur á hlut-
unum. Þ;.ð tekur nefnilega
■mörg ár áður en allt fellur i
Ijúfa löð. Þannig var það í
gamla daga.
Hinsvegar mætti benda eldra
fólkinu, sem hleypur upp til
handa og fóta, þegar dönsku
blöðin koma, að hér er á ferð
inni sannkallað , ,Hjemmet-
stoff“. Annars er allur leikur
tilþrifalítill, en skemmtileg at-
riði skjóta upp kollinum, svo
sem einvígið milli Línu og
söngstjömunnar Manolíu.
Myndin er breiðtjaldsmynd i
litum. g.
GUUSMIÍ^irfT
MíS I
T rúlotunarbrinflx.
•teinhrlngtr, Hálsmem
14 oc 1« W. coU,