Þjóðviljinn - 29.05.1962, Blaðsíða 8

BuðmnuiNN
flnluðl] BaaotDlnMrflokkar ftlþtSl — BOalaliBtaflokkiirtim. - Bitstjðrui
KMnða Kjartknsson (tb.). Marnúi Torfl Ólaisson. BlsurSur QuBœundsson. —
frðttarltstjórar: Ivar H. Jónason, Jón BJarnason. - AuElýslnsastJórl: QuBtalr
Masnósson. — ftitstióm, afsraiSsla, auslýsinsar. prantsmiBja: SkólavórSust. 1S
r-Mi 17-800 (S linur). AskrlftarverS kr. E5.00 4 m&n. - LausasóluvsrS kr. 1.00
Angljós ályktun |
jgin staðreynd yfirgnæfir aðrar, þegar úrslit bæjar- I
stjórnarikosninganna eru metin. Alstaðar bar sem |
vinstrimenn buðu fram sameiginlega í kaupstöðum og ■
kauptúnum báru þeir sigur af hólmi. Þar sem vinstri-
menn deildiu innbyrðis hver við annan hlaut íhaldið I
hagnaðinn og hreppti á ýmsum stöðum meirihluta I
fulltrúa út á mikinn minnihluta kjósenda. Allir í- i
haldsandstæðingar þurfa í verki iað draga ályktanir '
af þessari einföldu staðreynd, hætta að skemmta auð- |
mannaflokknum með tilgangslausu þrefi um minni- ■
háttar atriði og sameinast um þau veigamiklu málefni
sem tengja saman alla vinstrimenn á íslandi.
^lþýðubandalagið beitti sér eitt flo'kka fyrir slíkri ■
allsherjarsamvinnu vinstri manna fyrir þessar *
kosningar, og það kom þegar í ljós að áhaldið óttaðist I
þá stefnu eina. Aldrei hefur auðmannaflokkurinn ein- I
beitt sér jafn gersamlega að þvx og nú að reyna að
kveða niður hin róttæku stjórnmálasamtök alþýðunnar; ■
beitt var ofsalegasta tryllingsáróðri sem dæmi eru 1
um, siðlausum fölsunum og ósannindum, áróðurs- i
sprengjum og álygum, og ekki stóð á því að íhaldið "
feugi aðstoðarmenn við iðju sína. En þessi ofstækis- I
fulla sókn fjaraði gersamlega út í kosningunum. Sú I
staðreynd blasir enn sem fyrr við öllum að Alþýðu- B
bandalagið er öflugasta baráttutæki vinstrimanna, og *
engin vinstrisamtök ná tilgangi án þess. Alþýðubanda- |
lágið vann eftirminnilega sigra á ýmsum stöðum, t.d. ■
norðanlands og austan, og stóðst hvarvetna hið sam- 1
eiginlega herhlaup aftuihaldsaflanna. Vissulega hefðu ■
iaunþegar 'þurft á því að halda að styrkur Alþýðu- I
bandalagsins hefði orðið meiri, en þessi úrslit munu .
verða fylgismönnunum hvatning til nýrrar sóknar. ■
það hefur verið stefna Alþýðuflokksins hin síðustu ■
ár að fylíkja sér skilyrðislaust undir merki fhalds- *
ins, og það einkenndi alla kosningabaráttu flokksins ■
að þessu sinni. Afleiðing .þeirrar stefnu er sú að flokk- I
urinn beið hið mesta afhroð í bæjarstjórnarkosning- «
unum. í höfuðborginni, kjördæmi Gylfa Þ. Gíslasonar, "
tapaði flokkurinn um 2000 atkvæðum frá þingkosning- |
unum fyrir hálfu þriðja ári. í Hafnarfirði, kjördæmi |
hinna Alþýðuflokksráðherranna, sem áratugum saman
var öflugasta viígi flokksins, hrundi fylgið niður í þrjá ■
fulltrúa. Sé eitthvert raunsæi eftir í leiðtogum flokks- I
ins hljóta þeir að taka stefnu sína og hina skilyrðis- ■
lausu sa-mvinnu sína við íhaldið til endurskoðunar.
jpramsóknarflokkurinn fékk beztan árangur á bæjar- |
J stjórnarkosningunum, en þess ber sérstaklega að
gæta að sá árangur fékkst með róttækari málflutn- •
ingi en flobkurinn hefur beitt um mjög langt skeið. |
Fylgisauikning Framsóknarflokksins er þannig krafa ■
um það áð ihann framkvæmi róttæka stefnu, þrátt
fyrir hin skipulögðu samtök hægrimannanna. Nú mun I
þegar reyna á heilindi flokksforustunnar.
‘Chida þótt fylgi íhaldsins í Keykjavík sé enn sem ■
^ fyrr uggvænlega mikið, einmitt vegna þess hvern- |
ig því hefur tekizt að sundra andstæðingum sínum, ■
munu kosningarnar í heild ekki vera leiðtogum flokks- _
ins neitt fagnaðarefni. Tilraunin til þess að brjóta Al- |
þýðubandalagið á baik aftur mistókst með öllu, og á
stöðum eins og Keflavík, Ólafsfirði, AJkureyri og Vest- I
mannaeyjum beið flokkurinn verulegan ósigur. En |
mestar áhyggjur munu leiðtogar flokksins hafa af því ■
að nú blasir sú pólitíska ályktun við öllum, að vinstri- ■
menn á íslandi verða að þoka sér saman, berjast hlið |
við hlið af einurð og djörfung, cg þá getur þéim á 1
skömmum tíma tekizt að hnekkja ofurvaldi Sjálfstæð-
isflokksins og hinni þjóðhættulegu stefnu hans. — m. ■
g) — ÞJÓÐVILJINN — - Þriðjudagur 29. maí 19«2
HVAÐ VAKIR FYRIR
„Eftir hvern blaðamannafund
sem de Gaulle herdhöfðingi
heldur verða alltaf einhverjir
fulltrúar kommúnistalandanna
til að segja með t>ó nokkurri
aðdáun að þrátt fyrir vissa
gagnrýni í garð Sovétríkjanna
sé „de Gaulle sannarlega mikill
stjórnmálaskörungur"; brezkir
og bandarískir diplómatar vita á
hinn bóginn ekki sitt rjúkandi
ráð og spyrja sjálfa sig: „Hvað
í ósköpunum ætlast hann nú
fyrir?““.
Þannig hefst grein sem Mic-
hel Bosquet ritar í franska
vikublaðið L’Express. Þar
reynir hann að gera grein fyrir
stefnu de Gaulle í utanrvkis-
málum, skýra þær mótsaanir
sem virðast einkenna viðhorf
hans. „De Gaulle virðist í raun-
inni gera allt í senn“, segir
Bosquet, „leggjast gegn til-
slökunum sem Bandaríkin
bjóða Sovétríkjunum, hvetja
Vestur-Þýzkaland til að sýna
óbilgimi, vera engu að síður
fylgjandi skiptingu Þýzkalands,
hamra á nauðsyn þess að
Frakkar eigi sín eigin kjarn-
orkuvopn til að sýna Sovétríkj-
unum í tvo heimana, en virð-
ast svo jafnframt, Bandarikja-
mönnum til mikil'lar furðu,
vinna að því að koma á sáttum
milli Frakklands og Sovétríkj-
anna“.
Skýringuna á þessum mót-
sögnum telur Bosquet að finna
í grundvallarviðhorfum de
Gaulle til umheimsins sem ekki
hafi breytzt neitt frá því á
stríðsárunum og þau viðhorf
rekur hann með tilvitnunum í
rit de GauIIe.
• Hið eilífa þjóðareðli
Ein þessara kenninga er að
„hvorki stríð né mismunandi
stjórnarfar breyti eðli þjóða“.
Af þessú leiðir að sagan hefur
skipað þjóðunum í sæti eftir
virðingu þeirra,. Innst á bekk
sitja þjóðir Vestur-Evrópu:
Þær hafa opnað öðrum þjóðum
heims „dyrnar að menning-
unni“. Ameríka er „dóttir“
Vestur-Evrópu; Rússland, „hið
gamla kristilega menningar-
land“, er hálfsystir hennar;
aðrar þjóðir Evrópu, „á Balk-
an, við Dóná og Vislu“, eru
allar í skylduliðinu.
Vegna þessara tengsla sem
talin eru skipta meira máli en
hagsmuunir og heimsskoðanir
skiptist heimurinn í ýmsar fjöl-
skyldur. Þar er þá fyrst að
te'.ja Engilsaxa, sem ,,'hin
kapítalistíska Ameríka" ræður
fyrir. Þeirra samband er þó
ekki snurðulaus. Bandaríkja-
menn erlu háðir vélmenningu
sinni, þeir eru „válvæddir", og
blindaðir af veldi sínu. Bretar
eru hinsvegar grein af hinum
evrópska „húmanisma" og þeir
verða að velja hvort 'þeir skipa
sér við hlið Ameríku eða Ev-
rópu.
• „Frá Atlanzhafi til
Úralfjalla“
Evrópa á í glímu við Rúss-
land og það er þeim báðum „til
trafala" Evrópa ætti ekki að
vera vettvangur þessara átaka;
því að „ofar öllum stjórnskip-
tmum sem eru tímabundin fyr-
irbæri" er sú nauðssyn að
koma á raunverulegu bandalagi
Vestur-Evrópu, Rússlands og
fylgiríkja þess, orðalagið „frá
Atlanzhafi til Úralfjalla“ á við
þetta. Þetta bandalag sem sám-
einaði alla Evrópu getur þvi
aðeins komizt á, að Vestur-Ev-
rópa losni undan oki Banda-
ríkjanna, að „ríkin sem liggja
að Rín, að ölpum, að Pýre-
neafjöllum“ skipi sér í fylkingu
og síðast en ekki sízt að svo
sé um hnútana búið að „engin
hætta stafi framar a£ þýzka
Þegar fimm af ráðherrum frönsl
á síðasta blaðamannafundi han
en svo að hann gaf sér tíma t
aði TIM þessá mynd í L’Expre
landi“, > heldur sé það - tengt
vesturlöndum traustum ; bönd-
um.
; .... »
I þriðja bindi endurminninga
isinna fer deGaulle ekki í' ne'na
launkofa með skoðanir sínar
Verður hœgt
lœrdóm
James McDonnell og einn af
lærisveinum hans
Nú standa yfir próf og upp-
lestrarfrí í æðri skólum og
hundruð ungmenna sveitast
yfir þykkum doðröntum.
Skyld.i þeim vera nokkur
'hug.gun í þeirri fregp sem
borizt hefur austur um ha£ að
þar kunni að koma að allur
bóklestur verði óþarfur , til
lærdóms: menn peti bara
keypt minnisathðin í töflum.
Og á sajna hátt mætti hressa
upp á minni þeirra sem farn-
ir eru að eldast.
Þessar dálítið furðulegu
fréttir eiga rót sína að rekja
til þeirrar uppgötvunar vís-
indamanna, að lykilllnn að
minni manna (og dýra) sé
líklega að finna í efnasam-
bandj því sem nefnist ribo-
kjamaisýra, en skammstafað
er RNA eftir enska heitinu,
þ.e. að minnisatriðin séu
„skráð“ í mólikúl efnis'ns
sem 'breyti við það skipan
sinni.
Endanleg sönnun hefur
ekki fengizt fyrir þessari til-
gátu, en nýlegar rannsóknir
virðast renna stoðum undir
hana, segir í vikublaðinu
Tijne. Dr, D. Ewen Cameron,
forstöðumaður rannsóknar-
stofmmar'nnar Allan Mem-
orial Institute í Montreal í
Kaiiada, hafði veitt því at-
'hygli að eftir þvi sem aldur
færðist yfir sjúklinga hans
m’nnkaði 'RNA í líkamssell-
um þeirra. Honum datt þá í
hug hvort hressa mætti upp
á iþá sem voru orðnir minnis-
■sljóir með því að-gefa þeim
RNA. .. . .
•:RNA úr sellum manns var
ekki tiltækt, svo dr. Caméron
varð að notast y.ð svipað
efni, 'ÍRani-; sem unnið er; úr
ger. Sjúklingarnir fengu upp-
köst og kramna, þegar þeim
voru gefnir sStórir skamrhtar
af- efninu beint ; æð og þá
-. aukákv.'Úa' þurfti. að' lækná.
En s-júklingar sem þjáðust •:
,.af kölkun í. slagæðum heil-
ans Og aðrir sem vorú taldir