Þjóðviljinn - 24.12.1969, Blaðsíða 11

J ÓLABLAÐ - \ ]
SMÁSAGA
EFTIR
UNNI
EIRÍKSDÓTTUR
s
srú
/xfc
v
*
ux
ní
Hann horfðd á hiana alvar-
legur í bragði og með rann-
sótoniarsvip. Það skipti hana
engu eða kannski tóto hún ekki
eftír því.
— Ég vil eklki láta berja
mig í hiöfuðið meö fUöstoum,
sagði hún.
t— Nei, það er auðskálið.
— Ég vil etoiki láta hamana á
mér með mötigum kötoukeflum.
— Nei, þú ert stolt kona,
hefur aliitaf verið það.
— Etolkert sérstatoiLeiga. Ég
geng oft t>eirfætt — og jiafnvel
á stuttbuxum.
— Já, það ætti ekiki að saloa
néinn.
— Ég ásaka aldrei fólknema
í neyðartílfelilium.
— Skiljanlega. Hversvegna
er hárið á þér bláieitt í dag?
— Ég fór í hárgreiðsiustofu
og lét setja þennam blæ á það.
' — Og þú hefur misst hælinn
undan öðrum skónum þfirnum?
— Nei, ég tók hann a£ í
morgun. Hafði ekki fcíima til að
taka hinn.
— Þér mun gefiast tírni-
— Hvað áttu við?
— Ekkert ákveðið. Mérfinnst
þú edttíhivað dapurleg.
— Ég er döpur. Ég er búin
að vera döpur í hedla vitou.
Kannski lemgiur. — Við því er
etakert að seigja.
Hún hoirfði á hann og undr-
aðdst þessa óheiilbrigðu ró.þetta
stöðuga svipbreytingarleysd, öll
þessi ár.
— B£ ég aðeins gætí koonizt
í geðshræringu, redð, glöð, fiull
eftirvæntingar. En ég er bara
döpur. Döpur af engu tilefni.
— Og þér finnst þú aJltaf
vera afsótt?
— Hver ættí að ofsœtoja
mig?
— Hver sem er- Ef þér
fiinnst það.
— Mér finnst það ails ekki.
En ég vil ekki láta berja mig
með kökukefilum. Og heidur
eJdki slá mig í höfuðið með
flöstoum. Allra sa'zt láta draga
mig á hárinu-
— Ég sikdl það vei. Mætavei.
Hann tók upp gyllt sígar-
ettuhylki og bauð henni að
reykja. Allt var eins og hin
kivöidin.
— Einhvern tima þegar ég
er sofandd ...
Hún láuk ekki við setndng-
una.
— Einhvern tíma þegar þú ert
safiandd, hvað þá?
— Þú, — þú vedzt það. Ég
ætla ekki að verða fyrri til hö
segja það. Ætli þú vitír bað
eildki bezt . . •
— Hveroig ætti ég að vita
það? Þú lýkur aldrei setning-
uijni.
— Ned, ég lýk aidred setn-
ingunni.
Hann horfir á hona edns og
hún vaari eitthvað undarleg.
Hennd fiannst hún verða eitt-
hviað undarleg og tók vinstri
Eitt Ævenntýre
Eftir séra Snorra Björnsson á Húsafelli
•
1. Jönnungrunda hvíta hrafna heyrða eg gal'a,
og til þundar alla jafna orð þaiu tala:
2. Þroskaz naumur hróðrar hreyses hefur óma,
sá árstraumur so gáleyses sefi hljóma.
3. Óma grundar elvan grinda útstreymandi
innan stundar orðinn mynda óðfljúgandi.
4. Gef vitraner við þá búnu vídt útrunna,
þar sem svaner Sigtírs munu sögnum unna.
5. Út nú blæddu Óðreirs la®ar æð í leynum,
yfirklæddu orðinn bragar eddu greinum.
6. Láttu svölun lífsins fala lúðum sálum,
hennar hiölun heyrða eg gala í háfa málum.
7. Allrahanda orð þar smíðaz æðstu vega.
með lífs anda lát þau prýðast lystelega.
8. Mig hefur beðið sjáfar sjóla so verjandi
ef gæte eg beðið Skilfings skóla að skipta blandi.
9. Hefer á stundum Heiðólfs tamið hlunna varga.
og bauga lundum bögu samið býsna marga.
10. Þó munu fáir þar af ráða það eg kunni.
sitja'/á Dóma-S'andhússláða söðla hlunni.
11. Þfeir marghyggnu mönduls láta vneistararnir
veita; hnignum mér úr máta mælskugjamir.
12. í%ls í rótum þó vill ríkja þankinn stríður
að yjjr fljótum eplenn líka öngvu síður.
13. Þíer algyðjur blíðheims brunna beint af létta,
leyfio iðju l'jóða kunna loks að spretta.
14. Anse blóma málið mér á minnis völlum,
glanse lióma hróður her á heymar fjöllum.
hendi fyrir hálft andlitið.
Lygndi aftur aiugiunutn svo aö
etoki sá í þau nema óljóst.
Hann sait á stódnujm andspæn-
is henni, mjakindalega og
teygði frá sér fætuma,
— Einhvemtíma. Ég verð
sofnuð — já, steinsofnuð.
— Segðu hviaö þú átt við.
Segöu þaö.
— Aldreá. Þú vedzt þaö nógu
vel sjálfur. Ég ætla etoki sð
hjálpa þér.
— Hvaö áttu eiginlega við —
öll þessi ár, þú lýkiur aldrei
setningiunni. Ég er oröinn for-
vitinn.
— Ætli það?
— Já, sannairiega.
— Gott og vel. Þér finnst
gaman að vera florvitinn. Ég
esr óheppnari.
— Óheppnari? Að hvafla
leyti?
— Ég veit of mikið. Fram
i tímann á ég við.
— Hvaö vedzhu?
— Þaö. skiptir engu- Ég segi
þaö ekki. Nógu slæmit aö vita
þaö.
— Hvaö er silæmt?
— Svo margt. Til dæmisað
vera slegin í höfuödð með
fllösku — eöa kökukefli.
— Það er hægt að slá fólk
með ýmsu öðru. Eins og . .
— Nei. Segöu mér pað etoki.
— Ég skil þig ekki. Hef ekki
sikilið þig í mörg ár. Leiðist
þér?
— Nei- En ég er hrygg. —
Kannski leiðist mér.
— Á ég að gefa þér píanó?
Eða iítinn hund?
— Ekkert skaltu gefa mér.
Það bjargar engu. Ég bjargast
víst án hunds.
— En þú hefðir gott af' að
hafa einhvern að tala við, þeg-
ar þú ert ein. Hann lét á sig
umhyggjusvipinn, þennan slétta,
hlýja, og hana langaði að öskxa.
Hún gierði það þó ekki, held-
ur teygði sig hægit eftir kaffi-
könnunná og helltí í bollana
þeirro-
Fyrst hans bolla, sinn á eft-
ir.
Hún hafði ungt ahdllit, og
hvítt liár, vandlega bylgjað og
greitt frá háu enninu.
Hann var hins vegar orðánn
talsvert hrukkóttur, of feitur
og aillt útlit hans hversdagBiegt,
ef til yill af ofnottoun á mild-
um orðum og daigleigum bros-
um. , •
— Ég bið þdg að miuna: Etoki
með fllöskum, ekki með köku-
keflli eða kjöthamri, þú sagðir
sjálfur að margt fleira mætti
nota.
Hann brostí en svaroði engu.
heldúr drqypti á kaffiniu, sem
var dökkt og ilmandi.
— Þér hefnist. Binhvemtfima
hefnist þér. Hún sagði orð-
in lágt og rólega og reykurinn
úr sígarettunni myndaði kyn-
lega hringi yfir henni.
— Fyrir hvað ættí mér að
hefnast? Ég rejmist flóiki vel.
Ég eyði hreint ekki svo liitl-
um tírna í það að vera kurt-
eds og elskuleg við fólk
Vanla hefnist mér fyrir það.
Að vísu er ég á fiullu kaupi á
meðan ég, — við verðum þó að
lifla eins og annað flólk.
— Telur þú þér trú um oð
við sóum liflandi?
— Tel ég mér trú um? Er-
um við ekki meira að segja
nýkomin úr sigdingu?
— Jú, bjuggum á dýru hót-
eii, borðuðum, vöktum os
sváfum.
— Við skoðuðum miarga
— Heldurðu að bitíð í hnífn-
um sé farið að sljófgast eftir
öJl þessi ár? — Og kannski er
bysisan orðin ryðguð í skúff-
unni-
— 1 guðsbænum, farðu að
sofa, áður en ég verð brjál-
aður af að hlusta á þig. Góða
nótt. Parðu.
— Og kannstoi — þegar ég
er sofnuð nógu fast . . .
— Þú hefur sagt þetta svo
oft- Ég er þreyttur.
— HeJdurðu að ég ég sé
ekki þreytt?
— Vafalaust En af hverju
skil ég ektoi
— Ég er þreytt á ferhyro-
ingum. Hornréttum ferhyrn-
ingum.
— Ferhymingum?
Jón í sveitinni:'
Lmdin
1 i-i
— Já, húsið er ferhyrnt.
Garðurinn er ferhyrndur. Jafn-
vel höfuðið á þér.
— Væri betra að þetifca aJlt
væri öðruvísd?
— Nei, það væri ekkert
betra- Og bað er kannski það
versta.
— Farðu nú að sofa Égætla
að lesa dálitla stund.
— Og þegar ég er sofnuð . .
— Já. iá. Þegar þú ertsofn-
uð-
— Og þú ætlar að muna?
— Muna hvað'
— Hún á að vera klædd inn-
an með hvítu silki
— Hver? Já.
— Og kjónánn á að vera
bleikur.
— Já. Hann á að vero bleikur.
merkilega hlutí, láigum í sól-
baði, dönsuðum .
— Og þú hélzt að við vær-
um lifiandi þá?
— Ójá, það var ég viss um
allan tímann.
— Ég man bara að skómir
miínir meiddu mig. Ég fékk
hælsæri.
— Smámunir.
— Ég man ékkert frá þess-
ari ferð annað en hælsærið.
— Það er stundum nokkuð
erfitt að skilja þig, jafnvél um-
bera þig. Hversvegna geturðu
ekki verið venjuleg- Lifað í
hedminum eins og við hin. Þú
varst ekki svona þegar viðvor-
um ung. —
— Þaö eruð þið hin, sem er-
uð undarleg — þið eruð í raun-
inni ekki tíl — nema kannski
í ednhverri órafjarlægð — Ég
er alein. Og samt — einhvem-
tíma þegar ég er sofnuð, bá
veit ég hvað þú gerir. —
— Svo þú vedzt það? —
— Auðvitað. Byssan er
læst ofan i skúffu, ég veit
það ósköp vél. Aftur á móti
hangir hnífurinn uppi á vegg-
— Hættu! — 1 guðsbænum
hættu — hveri einasta kvöld
talar þú svona. Það endar með
því að ég verð brjálaður eins
og þú.
— Loksdns kom það. Þetta
er það eina sem þú óttast —
að þú verðdr brjálaður — og
iæðist inn til mdn þegar ég
sofnuð.
— Hættu! Ég skipa þér: —
Hættu!
— Þú ert lögfreeðingur. Mis-
kunnarlaus og vinsæll löigfræð-
ingur. Kánnt að fara að öllu
rétt og með gát- Ég heimta að-
eins eitf:‘ “Áð kiÍtaff Mii Skkflfr 1 *8 *
fóðruö innan með hvítu silki,
og ég verði kjlædd bleikum
néttkjól, Og ég vil hafa hvíta
rós í hórinu eins og þegar óg
fermdist — og giftíst.
— Er ástæða til að vera að
bollaleggja þetta núna?
— Já. Bráðum þolirðu eikki
medra. Við höfum drukkið
saman kvöldkaflfi hér í medra
en tuttuigu ár. öll þessi ár hef-
ur hnífurinn hangið á veggn-
um og byssan legið í skúff-
umni.
— Og hvað um það?
— Ég sagði: Bráðum þolirðu
ékkd meira. Þú hefur medra að
segja staðið þig mjög vel.
— Við hefðum átt að taka
kjörbam þegiar við vissum að
við mundium ekkert eignast
sjálf. Hann mundi vera orðdnn
lögfræðingur — eða kannsiki
eitthvað annað núna.
— Hver þá?
— Sonur okkar.
Hún fékk óstjórnlegt hlát-
urskast — engdist af hlátri,
tárin runnu niður kinnamar og
hárið fór í óneiðu.
Hann. horfði á hana hlæja og
haillaði sér aftur í stólnum.'
; — Oh, stundi hún gegnum
hláturinn- — Sonur okkar, feit-
ur og með stoalla, þau mundu
búa í raðihúsd og eigr tvöböm,
þau mundu heáta nöfnunum
otakar, þdnu og mínu. — Hún
varð örmagna og hættí að
hlæja.
— Ég fér að hátta í þetta
giamla ferhymda rúm, sem ég
hef leigið í, öÍKl þessi ár. Kisfcan
mín á að véra ílöng og hún
á aö vera hlý, klædd mjúku
hvítu silki.
Þau stóðu i á fætur og hann
gekk inn í hóíkaherbergið. Hún
leit aðeins iím í gættina til
lians.
Fjallalindin. lindin bláa,
lindin yfir svölun bjó,
lindin góða, lindin smáa,
lindin að sér byrstan dró.
Eg var ungur, eins og gengur,
ungur forðum kynntist þér,
énginn verður alltaf drengur.
ár og tími fvlgir mér.
Eg til þín gekk með tóma fötu,
tók í hana og kvaddi þig,
þú ferð alltaf þína götu,
þetta er líka sagt um mig.
Hafið sýgur lind og læki,
lengi er það að fylla sig.
Ef ég skyldurækni ræki
ríki og hreppur totta mig.
Víns er neytt í veröldinni,
vatnið drekka fáir nú,
um sinnaskipti í sálu minni
og syndir mínar fréttir þú.
Vonir mínar fæddust feigar,
freisting mig í svallið bar
stundum drakk ég drjúgar veigiar
og dreggjar begar minna var.
Veit ég margur byrstur. bunnur.
þamba kók úr flösku má.
en bú ert landsins bezti brunnur
bergvatnið sem þíóðin á.
Eg vil margt, sem aðrir eiga,
alltaf hugsar hver um sig.
fslendingar aldrei mega
útlendingum selja big
Eg á efri árum mínu’m
átti um fomar stöðvar leið.
Þá sá ég bíta á bökkum þínum
bikkju. sem að enginn reið.
Þú átt upptök upp við tíndinn,
út til sjávar ruddir veg.
en sumum þykir litla lindin,
lftilfjörleg. eins og és
*
Jón í sveitinni.