Þjóðviljinn - 24.12.1969, Blaðsíða 41

J ÓLABLAÐ — 4|
r
SMÁSAGA EFTIR KELVIN LINDEMANN
: , <1 .
!;9B f
1X5 rr'
B>r iíí
ifQK
STUNDU
Höfundur þessarar sögu, Kel-
vin Lindemann, er danskur rit-
höfundur, fæddur 1912- Skáld-
sagan „Huset med de grönne
træer“, sem kom út árið 1942,
hlaut miklar vinsældir. Hann
samdi skáldsögur um frelsis-
baráttu Borgundarhólmsbúa
gegn Svíum. Sagan, „Dcn kan
vel frihed bære“, var bönnuð
i Danmörku á hernámsárunum-
Margrét Saod leáit á raf-
maignsJdukikuna í biðsal Beykja-
víkurilugvallar. Tíu mínútur
yfir tiu. Kallið gat komið á
hverri stundu-
Hún var aldrei vön aö drekka
aö morgni dags. En nú pantaði
hún þriðja gingiasið og dreypti
í það, án þess að hafa aiugun
if silfurgljáandi fitugdrekanum,
sem var reiðubúinn að sveflgja
76 manns. Það var ekki undar-
legt, Þó að svona bákn gæti átt
það á hættu að hnapa á ledðinni
til Hafinar. Var ekki kynlegra,
að þetta skyldi gefta hafið sig
frá jörðu?
Auðvitað bar henni að gera
aðvart um hættuna- En enginn
mundi trúa henni. Enginn gat
trúað henni. Hvað er verra en
áð verða til athlægis? Einkum
þr það slærnt fyrir vísánda-
rnenn. Nei, þá viar nú betra að
iúta vilja guðanna, edns og
hetjur Forngrikikja.
skilningur og samúð. Þeir áttu
líka sitt endadægur, bessir
menn.
Hafii einhver filiugíreyjan
þetta ör á ldnninni, verður hún
að gera aðvart.
Hún fetaði hægt upp sitigann
og sýndi fyrstu stúikunni, af
þrsmur í röð, farseðiiinn. Hún
leit á þær allar. Sléttir, æsku-
fríðir vangar- Engin ör.
Lidu seinna var flogið ofiar
skýjum í glaöa sóiskini. Þrjár
flugfreyjur báru kaimpavin,
glaðværð ríkti í klefanum.
Reglulegt gaiman.
Hún var háskólabargari, en
þó vissi hún, að oft leynast
sannindi í hjátrú. Hún kannaö-
ist við tilraunir Ameríku-
mannsins, doktors Rheine, með
hugsanafiutning. Hann vann að
þeim ásamt Frank Touhy frá
Dukeháskólanum. Þessi vísinda-
maður haifði farið tifl. Islands og
skoðað nýju goseyjuna. Hún
féll í stafi, þegar hún heyrðd,
að hugsanaflutningur doktors
Rheines var talinn með visind-
um.
Það, sem hún undraðist mest,
var þó það, að einhver af til-
raunamönnum doktors Rheines
gat sagt nokkrum mánútum
fyrirfram. hvaða spil yrðu
dregin úr stokki. Þama var
ekkd um að ræða hugsanalest-
ur eingöngu, heldur var beán-
línis skyggnzt inn í framtíðina.
Hér hlaut vísdndamanni oð
þykja of langt gengið.
„Mig dreymdi. að flugvélin
hrapaði.“
Var það áreiðanlega þessx
flugvél? Eða var þetta eins og
sagan um Dauðann, sem varð
öldungis forviða, þegar hann
mætti í Bagdad manni, sem
hann átti að finna í Samarra?
En manninum varð svo bilt við
þegar hann sá Dauðann, að
hann stökk á bak á úlfalda og
þeysti til Samarra.
Morgunverður! Kjúklingar,
reyktur lax, gæsalifur, svalt,
franskt vin- Margrét tók við
bakkanum, leit upp — og brosið
stirðnaði á vörum hennar.
Frammi fyrir henni stóð flug-
freyja, og á hægri kinn hafði
hún ör, sem líktist lyklahring,
hringuðum ormi, eða skeifu.
Brjóstkringla með nafni hennar:
Jytte Jensen.
„Hvaðan úr veröldinni kom-
ið þér?“ spurði Margrét.
Þessi ónotalega spuming kom
flugfreyjunni í vandræði- En
hún svaraði vingjamlega: „Ég
lagði mág út af í klefomiuim- Ef
þér viljið meira vín, getið þér
hringt.“
Auðvitað voru fjórar flug-
freyjur með hverri véL Hafði
Jytte Jensen verið með á leið-
inni upp? Þá var draumurinn
skiljanlegur- En af tilviljun
mundi hún eftir öllum, sem þá
vom með- Hún þekkti yfirflug-
freyjuna, og þær vom einmitt
að tala um, að hinar þrjár væm
amerískar-
Draumurinn var að rætast.
Hún fann ósýnilega hömd líða
um vanga sárnn og hrökk við-
En þegar hún þreifaði um kinn-
ina, fann hún, að blússuknaginn
var uppbrettur. Taugamar sögðu
til sin-
Er líf eftir dauðann?
Heimskulegt að spyrja, því að
ekki er svars að vænta- En sé
svo, er engu að kvíða.
Æ, þessd bið. Magakveisa-
Stingir í kviðarSiolinu- Ætli hún
reki ékiki upp hljóð, þegar bað
gerist? En er ekki sarnia, hvemig
maður deyr Aðalatriðið er,
hvemig maður lifiir. Og hvernig
hafði hún lifað lifinu? Hún leit
yfir ævi sína og var ekki ánægð.
Allt, sem hún hélt að væri upp-
haf einhvers meira, var líka
endir, og svo var ekert meir.
Var líf fyrir dauðann? Það
var spumingin. Sá, sem eitthvað
hefur lifað, getur sætt sig við
að deyja tuttugu og átta ára-
Hún hafði kynnzt mörgu, en
ekkert var fullgert- Margt hafði
hún séð. En það vom spegil-
myndir-
Ónotalegar hugsanir í 6 þús-
und feta hæð-
Mannsævi! Henni varð hugsað
til föður síns, sem var gaman-
leikari og byrjaði einiu sinni að
semja ópemtexta heima hjá
félaga sínum í herbergi hans.
Húsmóðirin kom inn til þeirra,
vingjamleg að vanda. Ekki giátu
þeir gizkað á, að hún yrði
skyndilega geggjuð og flutt á
óróflegu deáldina þetta sama
kvöld- Hún sagði leikumnum í
fám orðum, að heimsendir yTði
klukkan 9, og Mikael erkiengill
mundi þá aðskilja réttláta og
rangláta-
„Kæra frú Gelle", sagði faðir
hennar þá- „Sé svo, skal Dit>tt-
inn, að minnsta kostd, ekki koma
að okkur iðjulausum. Svona nú
Sören. Spilaðu nú undir". Og
svo söng hann sfna bandvitlausu
ópem-
Þetta var ek'ki marklaust
gaman- Það var pábbi hennar,
eem kenndi henni virðingu fýr-
ir vinnunni. Nú kúrði hann ein-
mana á élliheimili. Aldrei hafði
hún tíma til að heimsækja hann.
Hann dundaði sér yið að þurrka
plöntur. Dægradvöl gamals
manns- Gamflar myndir úr fræg-
usitu hiutvericum hans héngu á
blettóttum vegg að baki hon-
um.
Eftir hverja leiksýningu fór
hann gangandi heim til sín, til
bess að eyöileggja ekki áðdáun
leikhúsgesta, sem iflóm heim
með síðasita sporvagni eihs og
hann-
Faðir hermar var hreykinn af
bömum sínum. Max var hæsta-
réttarmálaflutningsmaður. Mar-
grét var ekki ánægð með vinnu-
NAUTSHÖFUÐSÐ
GYLLTA
er fagurt og glæsilegt á að líta
Að allri gerð er það einkar vel fallið til skrauts utan
húss sem innan.
; V..;.
Gömlu nautshöfuðin,
búin til úr gipsi og
með gylltri áferð, eru
nú löngu eyðilögð af
veðrum og vindi —
horfin úr ásýnd bæj-
anna. — Hið nýja ein-
kennismerki siátrara
og kjötvörukaup-
manna er að vísu
mjög svipað að útliti,
en það er búið til úr
óbrotgjörnu trefjagleri,
sem endist von úr viti, og er fellt á lýsandi acryl-
plötu, 70x70 cm. að stærð, en sjálft er höfuðið
nokkru stærra.
NAUTSHÖFUÐIÐ GYLLTA
á lýsandi acrylplötu er hið virðulegasta einkennis-
merki ailra slátrara, sláturhúsa og kjötverzlana.
Einnig er það vei fallið tij skrauts yfir dyrum pen-
ingshúsa,. sömuleiðis innanhúss — í anddyrum,
veiðimannakofum og v.íðar til sveita.
ENDINGARGOTT — ÞOLIR HVERSKONAR VEÐUR.
Leitið upplýsinga hjá einka-umboðinu hérlendis:
BLÁFELLI
Sími: 26270.
G/eð//eg /ó//
Farsælt nýtt ár!
Þökkum viðskiptin 03
gott samstarf á
liðnum árum.
Kaupfélag Strandamanpa
Norðfirði.
j Hún só í anda, hvemig flug-
inaðurinn reynir nauðlendingu,
ækfcar flugið, hægt og hægt,
>ar tiil botninn strýkst við
>rakandi trjágieinar, og vélin
iembir sér til jarðair, ristir
ijúpt með öðrum vængnum,
nýst í hálfhring og steypist á-
ram með stélið beint upp. Log-
irnir leika um hana ailia, æp-
indi og flýjamdi flairþegar —
>g fflugfreyjan með örið á kinn-
nni, sem líktist lykilahring eða
ninguðum cxrmi, hún stendur,
flns og steini lostin, í dynunium,
>ar til biksviartur reykurinn
íy.ur hana-
Þá er kallað í hátalarann.
Margrét greiddi drykkinn,
greip tösku sóna, gekk að hlið-
inu og sýndi farmáðann.
„Góða ferð fröken Sand.“
„Ég þakka“.
Til vinstri handar sáust lit-
brigði fjallanna í tærri morg-
unbirtunni. Þama stóðu tveir
langferðabílstjórar og drukicu
Egilsöl. Barkíkýiin tóku kippi.
IIún andaði að sér hreiniu lofit-
inu og fann "fehrif þess. Svona
hafði lífið ekki verið indæit,
síðan hxin var bam. Bílstjór-
arnir litu snöggvast á fótileggi
hennar, sem voru ednkar snotr-
ir. Hún mætti aiugnaráði þedira,
brosti og kippti cnfuriítið upp
kjóinum á Lhðinni upp stig-
ann. Þedr þrostu til hemnar og
veifluðu. Mannilieg(air tiiiláiinningar,
Hún fór að eera tiílraiimir á
sjálfri sér, eins og Framk orðaði
það- Síðan voiu þrír mánuðir.
Hún ritaði drauma sfina að
morgni og samdi dagbók að
kvöildi. Rannsóknarefnið viar:
Eru draumar endurskin þess,
sem gerzt hefur, ásamt þvl, scm
ókomið er?
Qft kornu í ljós hversdagsleg
atriði: Frank dreymdi, að hann
mætti konu meö regnhlif. Hún
hélt á henni þannig, að hand-
fangið vissi niður. Margrét sá
þetta sjálf í minmisbók hans-
Tveim dögum sednna sáu þau í
onddyri, þar sem þau ætluðu
að borða, hvar regnitilíf stóð úti
í homi, með handíangið niður.
Tilviljun? Eða var þetta al-
gengt?
Sjálfla dreymdi hana ailxlrei
neitt markveirt. Elkkert, sem
benti til ófcominna atburða. Svo
hætti hún að skrá draiuma sína.
Ekki er von, að aiUir sóu
draumspakir.
En svo var það aillt í einiu, að
skelfingin kom yfir hana. Það
var nóttina fyrir þessa Hafnar-
ferð. Hún só líf sdtt ledka á
þræðd. Vaknaði löðursveitt með
angiistairóp í eynmurn. Sumt"
var óiljóst, eins og gerist í
draumd. Annað var ónotalega
slcýrt. Til dæmis fllugfreiyjan
með skedfulaga örið.
Efyki er haagt að fara tiil lög-
reglunniar og segja sem svo: