Þjóðviljinn - 07.07.1970, Blaðsíða 10

10 SIÐA — ÞJÓÐVI'LJINN — Þriðjudagur 7. júli 1970.
JYTTE LYNGBIRK
Tveir
dagar
r
i
nóvember
(Ástarsaga)
8
ekki annað en bráðabirgðatilvera,
sem þyrfti að þrauka.
Hann hafði svo sem ekki mik-
ið á móti sálmunum og bæn-
uniBn. Það gat fylgf því viss
sawikennd að syngjia eða biðja
í samkomuhúsinu alveg út við
hafið. Hann hafði tekið þátt í
samkomunum með föður sínum
í mörg ár og fyllzt eins konar
ijó yfir þessari þunigu alvöru,
sem Æyllti menn lotningu gagn-
■yart einhverju óskiljanlegu. En
hanri gat ekiki sætt sig við loka-
skilyrðið, kröfuna , um það að !
afneita gildi hinnar jarönesku
tilveru.
Og það var víst þess vegna
sem hann hafði farið burt. Og
einnig þess vegna sem hann var
nú hér á ferð, á leið burt frá
lifi sem hann hafði fyllt svo
mikilli óhamingju, að tilgangur-
inn varð ekki lengur greindur.
Og það varð að vera hægt að
eygja hann. Hann vildi ekki
lifa hamingjusnauðu lífi. Hann
varð að vera þakklátur fyrir
það sem gerðist. Og væri hann
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogs
Hrauntungu 31. Simi 42240.
Hárgreiðsla — Snyrtingar.
Snyrtivörur.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 188 III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðastræti 21. SÍMI 33-9-68.
það ekki, yrði hann að láta
eitthvað annað gerast.
5. kafli
Það kom hlýtt loft upp um
stálristina í gólfinu. Henni var
hálfkalt og hún stóð stundar-
korn á ristinni áður en hún
gekk inn í ys og þys stór-
verzlunarinnar, hrærigraut af
fólki og hlutum og hljóðum.
Henni fannst þetta ævinlega
yfirþyrmandi, en aldrei eins og
í dag, — þetta samansafn af
fólki á hreyfingu, röddum, fóta-
taki, tónlist úr hátalara skammt
frá, hringingar í peningakössum
— og hlutir, alls staðar hlutir.
í dag var hún viðkvæm fyrir
þessu, hljóðin voru of há, alls
staðar var óró, — í annan tíma
bafði hún hrifizt af þessari ör-
tröð, hafði gengið til móts við
hana, sogazt inn í hana. En
ekkj nú, þegar áhrifin leituðu
á hana með offorsi, svo að hún
fylltist ótta og var að því kom-
in að leggja á flótta, en gekk
samt í áttina að rennistiganum,
framihjá sætum lyktum í ilm-
vatnadeildinni, gegnum setninga-
brot, framhjá alls konar and-
litum sem hún varð að brynja
sig gegn. Hún flýði ekiki, en hún
óttaðist að þetta yrði ef til viil
allt í einu of ofboðslegt, of
æðisgengið, myndi kremja hana,
rétt eins og þegar hún var
lítil og átti að fara að sofa og
fannst allt í einu, að einhver
steínn færi að stækika og stækka,
þangað til hún komsf næstum
ekki fyrir lengur, heldur varð
að engu, kramin, kæfð undir
þessum steini, sem óx og óx.
Hún gekk framhjá borðinu þar
sem hægt var að bragða á rétt-
um, kræklingi, í litlum pappírs-
formum og með tannstöngul
rekinn gegnum sig, og henni
varð næstum óglatt af að horfa
á þessum græn-brúnu klumpa
með rökum gljáa, En annað fólk
bragaði á þeim. Hún sá hönd,
umkringda skinni og með marga
hringa á fingrunum, teygja sig
eftir einum stönglinum og með-
fram borðinu stóðu aðrir og
biðu, margir aðrir.
Svo var hún komin að renni-
stiganum. Rétt á eftir sá hún
kræklingaborðið ofanfrá og pels-
klæddu konuna með hringana.
Hún tuggði kræklinginn sinn
með lokaðan munninn. Henni
smakkaðist hann vel.
Alls staðar var fólk. Það stóð
í þrepunum fyrir ofan hana og
neðan, staðnað í svip í hreyf-
ingum sínum fram og aftur, sett
á þrep í þessum stiga sem bar
það hægt upp í móti, stirðnað
með hendur á sléttu brúninni
fyrir ofan handriðið sem fór ögn
hraðar en stiginn.
Og í rennistiganum sem fór
niður í móti var fólkið líka
samanþjappað. Þegar hún fór
framhjá því sá hún þreytuleg
andlit þess, líkami sem sigu
saman og hví'ldust í andartak,
vegna þess að þeir voru ekki
á hreyfingu, heldur urðu að láta
hraðann á stiganum ákveða fei'ð-
ina niður í móti.
Hann hefði ef til vill líka sýnt
henni þessa tvo andstæöu fólks-
strauma og gert þá að spennandi
atriði sem hægt væri að nota
í kvikmynd. Hann hefði etf til
vill lotið niöur og látið sem
hann héldi á myndavél í hend-
innj og væri að leita að sér-
stöku sjónarhomi, þar sem lín-
urnar komu heim við mynd sem
hann hafði í huga. Þau hefðu
getað litið hvort á annað og
brosað.
Hún var komin svo hátt upp,
að hún gat séð yfir stóran gólf-
flötinn á neðstu hæðinni, sem
skipt var á bása úr borðum og
sýningarkössum og stíga úr fólki
sem gekk hvert framhjá öðru,
flest búið dökkum yfirhöfnum,
sægur af hreyfanlegum frökkum
og kápum milli óhreyfanlegra
hluta. Hún stóð án þess að
hreyfa sig og horfði niður yfir
þetta á leiðinni hærra og hærra
upp.
Svo var hún komin á næstu
hæð. Þar var kyrrláta-ra, hljóðin
drukknuðu í teppum og efnis-
ströngum sem héngu á ölilum
grind-um. Hér var það sem Karin
vann. Hún gekk hægt fi-amhjá
lága pallinum með vaxbrúðum
sem etóðu í mannlegum stell-
ingum, eða í næstum því mann-
legum stellingum og líktust
myndum af lifandi sýnlngar-
stúlkum, og það var eitfitt að
vita hvor líktist hvorri. Voiti
það brúðumar sem áttu að Hta
út eins og lifandi fólk eða áttu
lifandi stúlkurnar að líta út
eins og brúður? Henni hafði einu
sinni orðið það á að ávarpa vax-
brúðu. og það hafði skelft hana.
Hún hafði orðið hrædd við tóm-
legt andlit hennar með þöglan
rauðan munninn eða öllu heldur
hrædd við sjálfa sig, fyrir það
fráleita að ávarpa dauðan hlut.
Hún svipaðist um eftir Karinu
milli grindanna í kjóladeildinni,
en hún kom hvergi auga á hana
og hún fór að efast um að hún
hefði eiginlega átt erindi hingað.
Hvað vildi hún Karin.u, ef hún
fyndi hana? Þær höfðu setið
saman meðan þær voru í skóla,
þær höfðu verið vinkionur og
verið samferða heim. Þær höfðu
heimsótt hvor aðra á kvöldin og
setið á rúmstokknum hvor hjá
annarri og talað saman. Um
hvað? Hún mundi það ©kki
greinilega lengur, jú, um strák
sem Karin hafði verið ástfangin
af, bekkjarbróður þeirra, um
kennarana trúlega, lexíurnar og
prófin. Og líka stundum um til-
ganginn með þessu öllu, um
lífið og dauöann. Og svo aftur
um strákinn sem Karin var sivo
hrifin af
Ðftir gagnfræðapróf hafði Karin
orðið nemi hér og sjálf haifði
hún farið að vinna í leikskól-
anum. Þær höfðu hitzt stöku
sinnum fyrst í stað, en sjaldnar
og sjaldnar þegar frá leið. Karin
bafð; kynnzt öðrum pilti, og sjálf
var hún meira og meira sam-
vistum við Carsten. Það var éins
og ekkert annað skipti eins
miklu máli lengur, og hún mátti
varla vera að neinu öðru en
vera með honum. Og eins hafði
trúlega verið með Karinu.
Það var meira en missiri síð-
an bær höfðu sézt. Var ekki
út I hött að heimsækja Karinu
nún®, hvað gæti hún svo sem
gert í þessu óleysanlega vanda-
máli hennar sjálfrar? Hún gat
elokl gert nokkurn skapaðan
hlut. gat ekki einu sinni hugg-
að hana. Því það var ekki neitt
sem gat bætt úr þessum sökn-
uði, þessum ömurlegu tóm-
leika sem gerði það að verkum
að hún var of þreytt til að vera
hér, gat hvergi verið fyrir
þreytu.
En hvað var það þá sem hún
vildi? Bara að segja írá því,
taila um það, ekki í von um
neina lausn, heldur vegna þess
eins að sem snöggvast yrði það
ef til vill léttbærara að vera
ekki ein um það.
Líklega var Karin ekki hér.
Hún var búin að leita að henni
milli allra grindanna. Þar voni
ókunnugar afgreiðslustúlkur að
tala saman og við viðskiptavin-
ina.
Hún stóð stundarkorn og
horfði á hve ákalfar og spenntar
konurnar voru þegar þær
drógu fram herðatrén og sneru
og horfðu á þessi föt sem héngu
í þéttum röðum niður með
stöngunum. Þær sögðu eittihvað
í flýti hver við aðra, snertu
kraga, belti, fuillar af áhuiga,
næstum æstar. Við eina grind-
ina stóð miðaldra kona og rót-
aði með eirðariausum hreyf-
ingum milli herðatrjánna, rétt
eins og hún hefði týnt ein-
hverju dýrmætu, sem hún ætti
von á að finna aftur meðal
kjólanna. Og aðrar gengu burt,
brosandi, uippljómaðar hið innra
af gleðinni yfir að kaupa.
Af hverju voru þær svona
glaðar þegar þær fóru, töluðu í
hrifningu hver við aðra, með
innkaupapoka eða pappakassa í
höndunum? Mundu þær ekki
frá því síðast lwe skamman
tíma gleðin yfir kaupunum
entist?
Nei, trúlega mundu þær það
ekki. Og sjálf var hún ekki
vön að muna það heldur. Hún
hafði líka látið heillast aí þvi
að kaupa hluti, sem hún trúði
á sem snöggvast. Hún var vön
að finna þessa björtu innri
uppljómun — einnig sömu
lönguninia til að kaupa enn
meira, eins og hún gat greint
hjá konunum í dag. En nú sá
hún það sem áhorfandi, sem
va.r sviptur eigin óskum og þar
með möguleikanum til að gleðj-
ast.
Húsið með öllum þess hreyf-
ingum og hljóðum var dautt
hús, því að hún gat ekki lengur
óskað sér nelns, gat ekki fram-
ar glaðzt yfir neinu. Ekikert
skipti máli framar.
Hún sneri sér við og gekk
aftur í áttina að rennistiganum
og sá um leið hvar Karin kom
út úr einum mátunarfclefanum
ásamt ungri stúlku, sem sagði
eitthvað brosandi um leið og
hún lagaði á sér hárið. Hún
hiikaði sem snöggvast, en gekk
síðan hægt til móts við Karinu,
sem breyttist, brauzt einhvern
veginn útum lokaðan andlits-
svipinn, þegar hún kom auga
á hana.
VANTAR ATVINNU
Sextán ára skólapilt
vantar atvinnu.
Vinsamlegast hringið í
síma 84958.
Carmen töfrar lagningu í hár yðar á 10 mínútum.
Hárið verðurfrísklegra og lagningin helzt betur með
Carmen. Sendum í póstkröfu hvert á land sem er.
Klapparstíg 26, sími 19800, Rvk.
n og Brekkugötu 9, Akureyri, sími 21630.
carmen
KlsSDDæimaS
með carmen
Frá Raznoexport, U.S.S.R.
A D a tt ísis MarsTrading Companylif
AogBgæðaflokkar Laugaveg 103 9 v 3
sími 1 73 73
HúsráBendur!
Geri við heita og kalda krana, WC og WC-kassa,
leka á ofnum og hitaveituleiðslum.
STILLI HITAVEITUKERFI.
HILMAR J. H. LÚTHERSSON
pípulagningameistari.
Sími 17041 — til kl. 22 e.h.
(giitineiiíal
HINIR
HEIMSÞEKKTU
JEPPA
HJÓLBARÐAR
Opið alla daga frá
kl. 8—22, einnig um helgar.
CÚMMÍVINNUSTOFAN HF.
SKIPHOLTI 35 REYKJAVÍK
SÍMI 31055
Dömusíðbuxur — Ferða-
og sportbuxur karlmanna
Drengja- og unglingabuxur
O.L.
— Laugavegi 71 — sími 20141.
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum
og gerðum. — Einkum hagkvsemar fyrir sveita-
bæi, sumarbústaði og báta.
VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa
eldavéla fyrir smærri báta og litla sumarbústaði.
ELDAVÉLAVERKSTÆÐl
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 - Sími 33069
MANSIOlV-rósabón gefur þægflegan ilm í stofuna
Auglýsingasíminn er 17 500
ÞJÓÐVILJINN