Þjóðviljinn - 01.10.1972, Blaðsíða 13

Sunnudagur 1. október 1972. ÞJÓÐVILJINN — StÐA 13.
GLENS
Að komast
áfram
Danmörk
Rúmenía
Ungverjaland
— Það kemur ekki mál við mig
hvað gerzt hefur ykkar á milli.
Hiðeina sem ég hef áhuga á er aö
sjúklingurinn komist ekki i geðs-
hræringu. Allt annað heyrir undir
lögregluna.
— Læknirinn segir að nærvera
min komi henni úr jafnvægi.
Hana hlýtur að hafa dreymt eitt-
hvað rétt áður en hún missti með-
vitund. Hún hlýtur að imynda
sér... Hefur hún sagt nokkuð um
hvernig þetta gekk fyrir sig?
Læknirinn horfði fast á hann
nokkra stund. Siðan sagði hann:
— Hún segist hafa gert það
sjálf. Tilefnið vill hún ekki tala
um. En hvernig sem þvi er hátt-
að, þá heldur hún þvi trúlega
28
fram að um sjálfsmorðstilraun
hafi verið að ræða.
— Og hún veit að það var ég
sem bjargaði henni?
Læknirinn leit upp:
— Til er fólk sem er ekki þakk-
látt fyrir björgun úr lifsháska. Ég
ætla mér ekki að spyrja yður um
eitt eða neitt. Ég er engin lög-
regla. Ég vil bara að þér lofið mér
þvi að láta hana i friði hér eftir.
Honum var ljóst að samtalinu
var lokið og hann fengi ekki að
vita meira. Hann varð að fara
burt. Fyrir utan sjúkrahúsið
stöðvuðu tveir borgarabúnir lög-
regluþjónar hann.
Við yfirheyrsluna skýrði hann
frá þvi að hann hefði komið til
að heimsækja hana að lokuð-
um dyrum. Hann sagðist hafa
hringt dyrabjöllunni og barið að
dyrum og loks hefði hann fundið
daufa en undarlega lykt út úr
ibúðinni. Þegar hann skýrði frá
þvi að hann hefði klifrað upp á
svalirnar og brotizt inn og komið
að henni deyjandi eða dáinni,
hann hefði ekki vitað hvort held-
ur, tók rannsóknarlögreglumað-
urinn upp hvitt umslag og hristi
eitthvað fram á borðið.
— Kannizt þér við þetta?
Fyrir framan hann lá brúnn
hnappur eins og algengur er á
herrafötum. Hann leit undrandi á
hnappinn, siðan á báða lögreglu-
þjónana. Brúnn hnappur... Svip-
aður hnappur hafði fundizt undir
liki Beötu Lovéns.
Hann hristi höfuðið.
— Ég kannast ekki við hann.
Eða réttara sagt, svona hnappar
eru vist ósköp algengir.
— Vitið þér hvort það vantar
svona hnapp á einhvern jakka
sem þér eigið?
— Það veit ég ekki.
— Hvernig voruð þér klæddur i
nótt þegar þér komuð i ibúð henn-
ar?
— Eins og ég er núna. Ég hef
ekki haft tækifæri til að hafa fata-
skipti. Ég hef engin föt meðferðis
hér i Helsingborg.
Hann reis á fætur og aðgætti
tölurnar á jakkanum sinum. Þær
voru svipaðar og umrædd tala, en
enga vantaði.
Þeir slepptu honum. Allt sem
hann hafði sagt hafði verið skrif-
að niður og hann yrði kallaður til
yfirheyrslu siðar.
Hann gekk hægt út af lögreglu-
stöðinni og niður götuna. Hvað
átti hann að gera? Hann var
frjáls, fyrst um sinn að minnsta
kosti. Hann velti fyrir sé hvað
gerzt hefði, ef hnapp hefði vantað
á jakkann hans. Hann var orðinn
svo gamall að furðu gegndi að all-
ar tölur skyldu ennþá vera á hon-
um. Þeir höfðu einskis spurt um
Beötu Lovén, þeir höfðu ekki sett
þetta tvennt i samband. Morð og
morðtilraun i Helsingborg i sömu
vikunni. Og i báðum tilvikum
gegndi dularfullur, brúnn hnapp-
ur miklu hlutverki.
Hann gekk hægt um göturnar,
gekk framhja húsinu þar sem
Beata Lovén hafði átt heima og
þar sem sennilega voru ýmsir
hlutir sem nú tilheyrðu honum.
Hann fór að hugsa um paradisar-
fuglana. Og nafnalistinn — hvar
hafði hann sett hann? t skrifborð-
ið hafði hann sagt við Beatrice.
Hann stakk hendinni i buxnavas-
ann. Þar var hann undir vasaklút
og þvældum sigarettupakka. Gæti
listinn orðið honum til nokkurrar
hjálpar? Yrði hann að ganga á
röðina og heimsækja hvern ein-
asta mann á listanum til að fá
skýringu á þvi sem gerzt hafði.
Hann var i nánd við husið, þar
sem Beatrice átti heima, en hann
þorði ekki að ganga framhjá þvi,
heldur tók á sig krók til þess að
hann sæist ekki. Skammt frá húsi
Mirjams stóð Fia, alveg á sama
stað og hann hafði lagt henni um
nóttina. Rétt eins og ekkert hefði
gerzt. Rétt eins og jörðin héldi
enn áfram að snúast, að allt i
heiminum gengi sinn vanagang.
Rétt eins og lifið væri hversdags-
legt og dálitið ómerkilegt, óþarfi
að taka það hátiðlega eða komast
úr jafnvægi yfir þvi... Það voru til
aðrar stúlkur i heiminum en
Mirjam.
Það voru engar aðrar stúlkur til
-og hann vissi það. Það hafði
aldrei verið til nein önnur en
Mirjam. Hún var á lifi, hann háfði
bjargað lifi hennar, en i staðinn
hafði hann glatað henni endanleg-
ar en þótt hún væri dáin.
Hann settist upp i bilinnræsti
hann og ók hægt i suðurátt án þess
að hafa hugmynd um hvert hann
ætlaði. Hugur hans var tómur,
það var eins og klippt hefði verið
á allar taugar. Hann fann ekki
einu sinni til sorgar. Hann
hugsaði sljólega, næstum eins og i
leiðslu: Ef ég sný nú við og fer
aftur i bústaðinn. Það er laugar-
dagur og svipaður timi dags og
þegar ég fór þangað á laugardag-
inn var. Ef ég sný nú við og ek
þangað og læt sem ekkert af öllu
þessu hafi gerzt. Mái þessa viku
burt úr meðvitund minni. Sjáum
nú til, ég var á sjúkrahúsi... Það
stendur heima. Ég talaði við
lækninn rétt áður en ég ók af stað.
Það stendur lika heima. Það litur
út fyrir rigningu. Þegarég kemað
bugðunni hjá brúnni, verður bill-
inn bensinlaus. Þegar ég kem að
bústaðnum uppgötva ég að ein-
hver hefur verið þar...
Hamingjan sanna, þarf sagan að
endurtaka sig æ ofani æ um alla
eilifð? Hefur yfirleitt nokkur
skapaður hlutur gerzt? Það er
laugardagur, ég kom af
sjúkrahúsinu i dag. Bert ók biln-
um þangað, hann hafði látið fylla
hann. Hann vissi ekki hve mikið
geymirinn tók, Bert hefur alltaf
vanmetið Fiu. Þegar ég kem i
bústaðinn get ég ekki fundið
rúskinnsjakkann minn, en ef ég
leita almennilega þá finn ég hann
i eldiviðargeymslunni. Það eru
stórir málningarblettir á erm-
inni... nei, það er ekki málning,
það er blóð. Blóðið úr Beötu
Lovén. Hvernig komu blettirnir?
Morðinginn var i jakkanum þegar
hann framdi morðið.
bridge
„Ásamir frá
Dallas”
Kalldoblun annars andstæð-
Ingsins varð til þess að banda-
ríski bridgemeistarinn, Billy Eis-
enberg, einn af hinum víðfrægu
„Dallas-ásum", gat spilað þessa
hálfslemmu I tígli eins og allar
fjórar hendurnar lægju á borðinu.
* K 9 4
¥ D 8 4 2
+ A G 6 4
♦ 78
♦ G 10 8 8 3 + D 7 5 2
¥ G 10 7 S * 9 3
♦ D +95
♦ A G 3 * D 10 8 5 4
♦ A
V A K 0
♦ K 10 8 732
♦ K 9 2
Sagnir: Vestur gefur. Allir
hættu. Spilað ( opna salnum.
Vestur Norður Austur Suður
pass pass pase 1 tL
dobl redobl pas8 pass
1 ep. 2 tf 2 sp. 3 sp.
pase 4 hj. pa88 6 tl.
Vestur (Svarc) lét út spaöagosa.
Hvemlg hélt Suður (Eisenberg) ð
spilunum til að vinna hálfslemmu (
tigll gegn beztu vöm?
Vestur eem hafðí passað (
fyrstu umferð hafði fullan rétt til
! að kalldobla, en með þeirri sögn
j veitti hann sagnhafa þá mikils-
verðu vitneskju að laufásinn lægl
illa og að allar likur væru þvl
að Vestur ætti fjögur hjörtu. Þeg-
ar sagnhafi hefur tekið fyrsta
slaginn á spaðaásinn verður hann
því að koma upp þesarl etöðu:
♦ 9VD8478
♦ 10VG10*AG
♦ D7^D108
V 6 + 108 ♦ K9
I næstsíðasta tígultrompið verð-
ur Vestur að kasta spaða stnum,
því kasti hann laufagosa nægir
Suðri að -spila láglaufi, til þess
að laufakóngur hans verði fríspil.
Dr borði er kastað spaðaníu sem
er gagnslaus hvort sem er og nú
lætur Suður út síðasta tromp sitt
og þá neyðist Vestur til að „af-
blanka" laufás sinn, en hjartaáttu
er kastað úr blindum. Suður læt-
ur nú út laufaníu sína sem Vest-
ur tekur á ásinn, en verður nú að
gefa blindum slag á hjartadrottn-
Inguna og hálfslemmunnl er þá
komið í höfn:
¥D ♦ 7
¥6 +K
Þetta var eitt skemmtilegasta
spilið á heimsmeistaramótinu I
Rio de Janeiro hér um árið.
Slemmusigur
T aívan-Kinverj a
Bridge er —eða ætti a.m.k. að
vera hafið yfir allt stjórnmálaþras,
hvort sem menn ástunda það ein-
ungis sem dægradvöl eða leggja
það fyrir sig sem atvinnugrein, og
Hann stakk hendinni i vasann
til að fá sér sigarettu og fyrir hon-
um varð bréfmiðinn, miðinn með
nöfnum og heimilisföngum.
Leyndardómur postulinsfugl-
anna.
Þetta er tilgangslaust. Það er
ekki hægt að telja sjálfum sér trú
um að ekkert af þessu hafi gerzt.
Það fyrirfinnst morðingi, senni-
lega geðveikur morðingi. Senni-
lega fremur hann ódæði sin i eins
konar vimu og man ekki eftir á
því birtum við hér eina gjöf þar
sem kinversku sveitinni frá eynni
Taivan (Formósu) tókst að sanna
á eama heimsmeistaramóti og
spilið hér á undan var frá, því i
Rio, að hún ber af öðrum bridge-
sveitum Asíu, enda þótt hún yrði
að lokum að lúta i lægra haldl
fyrir ítölsku meisturunum svo að
um munaði.
I þessari gjöf sem spiluð var
gegn Itölunum tókst Kínverjunum
frá Taivan að vinna slemmuna, en
það var þó því aðeins að mótherj-
inn, sjálfur snillingurinn Beila-
donna, hitti ekkl á rétt útspll.
♦ D 9 5
¥ Á 8 4 3
♦ A G 7 4
♦ A D
♦ K 1074 2
¥ 10 5 2
♦ 10
♦ 10742
♦ ÁG8
¥ D
+ K D 8 6 3
♦ K G 8 8
♦ 83
¥ KG970
+ 952
♦ 953
SAGNIR: Norður gefur. Englnn
á hættu. Vestur Norður Austur Suður
Belladonna Sén Averellf Húang
I—H 1 la pasa 2 ti
pass 2gr pass 3 la
pasa 4 tl pasa 4 gr
pasa 5 ep pass 5 gr.
pasa 6 la pass 6 tl
pass 7 tl pass pase
(Opnunln á elnu lauff gaf fyrlr-
eelt um a.m.k. 16 lágpunkta, 25
tll 26 Vínarpunkta).
Belladönna taldl að Ifkurnar tll
þess að spaðaásinn væri í borð-
inu væru þrjár af fjórum sam-
kvæmt svari Norðurs við Black-
wood-spurningu Suðurs (4 gr.).
Það voru því þrjár líkur af fjórum
að spaðakóngur hans félli undir
ásinn, nema þá að hann létl út
lágspaða, svo að sagnhafi reyndf
aðra leið en svíningu í spaða til
að ná sér í þrettánda slaginn. En
nú brást meistaranum bogalistin-
in — eða öllu heldur útreikning-
urinn .
Húang sagnhafi tók með gos-
anum, tók þrivegis á tromp, kast-
aði spaða úr borði í fjórða laufið
og fékk þrettánda slaginn með
því að trompa spaða.
En það var til leið til að fella
þessa alslemmu i tígli þegar i
upphafi, hvernig svo sem sagn-
hafi hefði haldið á spilunum. Hvert'
hefði útspilið átt að vera?
Athugasemdir um sagnirnar
Blackwood-spurnlngin um kóng-
ana (5 gr.) sýndf að engan ás
myndí vanta og meðspilaranum
var gefinn kostur á að segja al-
slemmu svo fremi sem hann ættl
góð spil, en það höfðu fyrri sagn-
Ir hans reyndar bent til. Norður
sem áttí fjóra tígla, m.a.s. tvo
hónora, og þvi f raun sterkarl spll
en punktatalan ein sagðí til um,
tók boðlnu og sagðf sjö tigla.
I hinum salnum létu Italarnlr sér
nægja hálfslemmu i tígli. Þar varð
útspilið hjarta sex og italski sagn-
hafinn, Pabis Ticci, tók tólf slagl.