Þjóðviljinn - 12.12.1973, Blaðsíða 8

8 SIÐA — ÞJÖÐVILJINN:|Miövikudagur 12. desember 1973.
BRÉFKORN
frá Jónasi Árnasyni til
meistara Þórbergs
DOG GROOMING ACCcSSORIES
EXPERT GROOMSNG FOR ALL 8REEDS
0 j }j , by
r-'i i/>
tíUií ÍEBRY
New York,
8. desember,
laugardagur.
Þórbergur!
Ég minntist vist á þaö um
daginn hvað hundar hér i New
York eru margir kostulegir á
að lita. Ef hundunum i
Borgarfirði yrðu sýndar
þessar skritnu skepnur og
þeim sagt að þetta væru hund-
ar, þá held ég þeir borgfirsku
hlytu að fara aö efast um að
þeir sjálfir væru hundar.
Ég sá i morgun einn sem var
svo litill að hann heföi getað
skriðið inn I rottuholu. Mér
virtist hann reyndar lika svo-
leiöis á svipinn að ef hann
skriöi einhverntimann inn i
rottuholu yrði það sam-
kvæmi, sem hann kynni þar að
fyrirhitta, ekki endilega neitt
hissa á návist hans. En hverj-
um þykir sinn fugl fagur.
Gamla konan sem teymdi
nnan hund brosti hreykin
gar hún sá hvaö ég horfði
mikiö á hann og sagöi:
„Yes, isn't he a darlingf —
er hann ekki yndislegur'?”
Þessi hefur sjálfsagt verið
af einhverju m.jög fágætu
kyni, enda sá langminnsti sem
ég hef séð. Mest ber hér á
hundum sem eru állka stórir
og tlu vikna hvolpar heima,
sumir hrokkinhærðir, aörir
slétthærðir. Þeir hrokkin-
hærðu eru ósköp fínir meö sig
og teprulegir og hafa enda all-
ir verið klipptir eftir ýmsum
kúnstárinnar reglum, stund-
um þannig að það er enginn
teljandi hárvöxtur á þeim
nema allra fremst — og veröa
þeir af þessu dálitið svipaðir
dömum sem koma i kokkteil-
boð með skinnkraga um háls-
inn. Þessir eru allra hunda
mestir stælhundar og munu á
máli hérlendra heita
„poodles”. Ég veit ekki hvað
þeir slétthærðu heita, en þeir
eru miklu grallaralegri og
loðnir i meira lagi, sumir svo
að ekki sér i augun á þeim og
draga jafnvel lubbann eftir
gangstéttinni, enda margir
svo stuttfættir aö það er eins
og þeir gangi á korktöppum.
Þeir sem nú voru nefndir
eru allir kómiskir og koma
mér I gott skap.
Svo eru hér lfka stórir hund-
ar og sterklegir og aldeilis
ægilegir f framan. Mér finnst
alltaf vissara að taka á mig
krók þegar ég sé þá koma eftir
gangstéttinni. Ef þessir hund-
ar hefðu hug á að losna við
eigendur sina yrði sjálfsagt
fljótlegast fyrir þá að éta þá
bara upp til agna. Þá er skylt
að geta þess að einn stærsti
hundur sem ég hef séð hér var
jafnframt allra hunda góðleg-
astur i útliti. Hann var ekki til-
takanlega langur né hár, en
þeim mun meiri allur á þver-
veginn, hvitur og loðinn og
mjúkur, — feitur og bústinn
eins og dilkur eftir sumar-
langa dvöl á Arnarvatnsheiði.
Hann stóö við búöarglugga og
var að skoða ýmsar tegundir
af léttum vinum. Ég gat ekki
stillt mig um að ganga til hans
og klappa honum.
Já. New York er mikil
hundaborg. Enda eru hér
starfræktar fjömargar stofn-
anir einvörðungu fyrir hunda.
Ber þar fyrst að nefna
hundaspitala sem munu vera
fleiri hér en á nokkrum staö
öðrum i heiminum. Einnig eru
hér frægar stofnanir meö
lærða sérfræöinga sem leysa
úr ýmsum félagslegum
vandamálum hunda. Svo má
ekki gleyma öllum snyrtistof-
unum þar sem hundar geta
látið flikka upp á sig meö ýms-
um hætti.
Kunningi minn Terry er sér-
fræöingur I þvi • að klippa
hunda og greiða þeim og ondú-
lera á þeim lokkana. Hann er
með góðan skammt af afrisku
kaffi I blóðinu og talar með
spænskum hreim, enda fædd-
ur og uppalinn i Puerto Rico.
Hann kom hingaö til New
York unglingur fyrir sjö árum
og hóf brátt nám i hundahár-
greiðsluskóla. Hundahár-
greiðsla er hér lögboðin iðn-
grein, og það eru þrir slikir
skólar i New York. Terry út-
skrifaðist eftir tilskilinn tima
meö láöi og hefur siðan starf-
rækt sina eigin hundahár-
greiðslustofu hérna rétt hjá
aðalstöövum Sameinuðu þjóð-
anna: Terry's Dog Grooming.
Þegar mér leiöist labba ég
stundum til Terrys að tala við
hann og horfa á hann vinna.
Það er nóg af tækjunum hjá
Terry: rafmagnsklippur og
skæri og greiður og kambar af
ýmsum gerðum og stærðum >—
Hka blásarar, sem Terry notar
til aö þurrka viðskiptavini
sina þegar hann er búinn að
þvo þeim hátt og lágt upp úr
sjampólegi i gljáandi bláu
baðkeri.
Eins og ráða má af þvi sem
ég sagði um stælhundana
688-0019
„poodles”, þá eru flestir
viðskiptavina Terrys af þvi
kyni. Þeir slétthærðu eru
næstflestir (Terry hefur sagt
mér hvað þeir heita, en orðið
hljómarsvoannarlega af hans
spænsk-amerisku vörum að ég
treysti mér ekki til að setja
það á pappir). Þeir slétthærðu
koma til Terrys þegar þeir
eru orðnir svo mikið loðnir að
óhugsandi er að þeir sjái
nokkra glóru.
Viðskiptavinirnir koma auð-
vitað i fylgd með eigendum
sinum. En eigendurnir skilja
þá eftir og sjást ekki aftur fyrr
en á einhverjum tilteknum
tima þegar snurfusun er lokið.
Meðan viðskiptavinirnir
biöa þess að röðin komi að
þeim liggja flestir sofandi á
gólfinu. Það stafa aldrei nein
vandræði af þeim frekar en til
dæmis viðskiptavinum Péturs
rakara á Skólavörðustignum
þar sem ég læt klippa mig
þegar ég er i Reykjavik.Við-
skiptavinir Terrys sitja hins-
vegar ekki i stól eins og
viðskiptavinir Péturs meðan
klipping og greiðsla fer fram,
heldur standa uppi á borði.
Þeir standa kyrrir og rólegir.
Þetta eru fastir viöskiptavinir
NEW YORK CSTV
sem koma til Terrys reglulega
á þriggja til fjögurra vikna
fresti, enda rabbar hann við
þá i góökunningjatón og spyr
þá gjarnan hvernig liði heima
hjá þeim.
Þú trúir þvi kannski ekki,
Þórbergur, en Terry’s Dog
Grooming er einn allra við-
kunnanlegasti staður sem ég
hef komið á hér i New York.
Terry er lika hreykinn af
þessu fyrirtæki sinu. Hann
hefur gefið mér nafnspjaldið
sitt og mynd af sjálfum sér og
einum viöskiptavina sinna. Ég
sendi þér hér með hvort
tveggja, Þórbergur.
Þegar Terry hafði sagt mér
aö hann vær frá Puerto Rico,
þá sagði ég honum auðvitað að
ég væri frá Islandi. Terry
spurði hvort mikið væri af
hundum i þvi landi. Ég sagði
honum að þar væru eiginlega
engir svona hundar — bara
fjárhundar. Terry varð alveg
hissa. Og hann sagði:
„No dogs like these? No
poodles? Must be a crazy
country”.
Meira um hunda i næsta
bréfi.
Blessaður.
Jónas

fká, wíÍJ'mR.
Érf Wk, - nSMýíipj : » m? Jmká
Ú.-'S' ‘ /
Hallmundur
Kristinsson
skrifar
Jólakort þjóöhátiðarnefndar, teiknað af Sigurði Erni Brynjólfssyni.
NÆR JÓLUM
Þessa dagana er I sýningarsal
Listasafns ASt að Laugavegi 31
svokölluð jólasýning. Þar hanga
myndir eftir nokkra allþekkta
listmálara, sem hlotið hafa
nokkuð almenna viðurkenningu.
Ég held aö það hafi verið nafn
þessarar sýningar, sem vakti
mér eftirfarandi þanka:
Þessi árlega vertið verslunar
manna stendur sem hæst siðustu
vikurnar fyrir jól er venjulega
litiö um myndlistarsýningar.
Mun það reynsla þeirra, sem
reynt hafa að hengja upp verk sin
á þeim tlma, aö fólk hafi I öðru að
snúast þá en fara á sýningar og
um annað aö hugsa en myndlist.
Þaö eru aðrar listgreinar, sem þá
fremur ná til njótenda. Við bók-
menntaþjóðin höfum fyrir löngu
komiö okkur upp þvi fyrirbæri,
sem nefnt hefur verið jólabóka-
flóð.
Bækur hafa löngum þótt þægi-
legri til jólagjafa en myndlistar-
verk. Þó má ekki gleyma að fólk
sendir hvert öðru gjarnan ofur-
litlar myndir I pósti um jólin; það
eru jólakortin. Ég er annars
hræddur um að fáum detti I hug
myndlist þegar nefnd eru jóla-
kort, enda liggur sú hugdetta þvi
miöur ekki sérlega beint við.
Mikill hluti þeirra korta sem bera
kveðjur og jólaóskir á milli vina
og kunningja um jólin eru ákaf-
lega fjarri þvi aö standast þær
kröfur, sem eðlilegt væri aö gera
til þeirra. Sem betur fer finnast
kort, sem standa fyrir sinu, prýdd
til dæmis eftirprentunum mál-
verka eða teikninga ágætra lista-
manna eða þokkalegum ljós-
myndum, oftast af landslagi eöa
kirkjum. En obbi þeirra jóla-
korta, sem á markaði finnast,
bera framleiðendum sinum vitni
um svo átakanlegt hugmynda-
leysi og skort á myndrænu viö-
horfi að hörmulegt má kalla.
Sama er að segja um annað
algengt fyrirbæri, svonefnd jóla-
almanök. Geysilegar vinsældir
slikra veggskreytinga, sérstak-
lega á meöal barna, gera það
sérlega átakanlegt hversu óra-
fjarri þær eru yfirleitt frá öllu
sem á væri leggjandi myndrænt
mat.
Mér hefur stundum flogið i hug
hvort menn væru vanir að gefa
smekkvisi sinni jólafrí, svo ótrú-
lega getur oft hið yfirflæðandi
skreytiglingur, f jölprentaðar
jólasveina-, bjöllu -, kerta- og
englamyndir og alls kyns þvilikt
dót komist fjarri þvi að fegra um-
hverfið um jólin. Það er stundum
hreint eins og fólk kappkosti að
breiða yfir sina eðlislægu
smekkvisi með þessu glingri, sem
að visu minnir á jólin, en á þann
hátt að manni flýgur i hug hvort
Gamall kunningi eftir óþekktan
teiknara.
jól séu ekki eitthvað allt annað en
andleg hátið.
Það er kannski ekki fallegt af
mér að koma fram meö svona
nöldur um árvissa fylgisfiska
myndlistarþanka
hinnar heilögu hátiðar, en það er
enn það langt til jóla, að hver og
einn ætti að hafa tima til að
gleyma þessum skrifum og geta
þvi notiö óáreittur þeirra jóla sem
hann hefur keypt sér á jóla-
markaðnum.
Hvað er
list?
Það er ánægjulegt, að óskir
minar eftir viðhorfum lesenda
gagnvart list hafa ekki eingöngu
falliö I ófrjóan jarðveg. Fyrir
nokkru birtist hér I blaðinu
viðhorf fullorðins manns gagn-
vart þessu margræða hugtaki. Nú
hefur borist bréf frá einum, sem
ég held áreiðanlega að tilheyri
yngri kynslóðinni. Agúst Kvaran
yngri hefur eftirfarandi til mál-
anna að leggja:
„Það hefur löngum vafist fyrir
mönnum aö skilgreina hvað sé
Framhald á 14. siðu