Þjóðviljinn - 24.12.1975, Blaðsíða 13

12 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Miövikudagur 24. desember 1975.
Miðvikudagur 24. desember 1975. 1>.I • OVILJINN — SÍÐA 13
Þið eigið umfram
allt að forðast
útlenska þjálfara"
i gærmorgun flaug frá íslandi í fimmta sinn hinn
heimsfrægi júgóslavneski handknattleiksmaður, Hrvoje
Horvat, sem margir segja besta handknattleiksmann i
heimi og allir viðurkenna sem einn af þeim allrabestu.
Hann hefur unnið það afrek—einn allra, að vera þrisvar
sinnum valinn í heimsliðið og tvisvar sinnum verið fyrir-
liði þess. Æðri heiður veitist engum handboltamanni og
engum dylst, að Horvat er vel að þessari vegsemd kom-
inn.
Júgóslavneska landsliðið staldraði nokkuð lengi við
hérlendis i þessari síðustu heimsókn sinni hingað. Leik-
menn þess höfðu rúman tíma til skemmtana og jólainn-
kaupa, sem margir notfærðu sér til hins ýtrasta. Það
sama var þó ekki uppi á teningnum hjá Horvat þegar
hann var sóttur heim af blm. Þjóðviljans sl. föstudag.
Hann kúrði þar yfir skólabókum og sagðist aðspurður
vera að búa sig undir lokapróf til þess að öðlast réttindi
sem hæstaréttarlögmaður í landi sínu.
Þrátt fyrir dræmar undirtektir þjálfara liðsins féllst
Horvat fúslega á að ræða í smástund um handboltaferil
Markviss og
skipuleg
vinnubrögö
hafa skapað
þennan góöa
árangur
— Ég held að árangur
iH okkar sé fyrst og f remst að
þakka skipulaginu, sem
júgóslavneskur handbolti
gengur eftir, sagði Horvat
þegar rætt var um hand-
boltann í heimalandi hans.
— Við leikum eins og aðrar
þjóðir í 1., 2. og 3. deild,
skiptum í riðla og annað
þess háttar eins og aðrir,
en allt gengur þetta eftir
mjög nákvæmri áætlun,
sem gerð er í upphafi
hvers vetrar. Landsliðinu
er ávallt gefinn rúmur
tími, hlé gerð á deilda-
keppnum á meðan það fær
að undirbúa sig í lengri eða
skemmri tíma fyrir átök
við aðrar þjóðir.
Með okkur i heimsókninni hing-
að er „höfuðið” i allri skipulagn-
ingunni, Ivan Snoj. Hann hefur nú
i tuttuguogtvö ár séð um skipu-
lagningu handboltavertiðarinnar
hjá okkur. Reynsla hans er okkur
afar dýrmæt, allt gengur eftir
hans ákvörðunum og það er eng-
inn leikur að hnika þeim til. Ég
efast ekki um að hans þáttur er
meiri en flestra annarra i vel-
gengni okkar.
— Eru þjálfarar og forráða-
menn á fullum launum?
— Nei, yfirleitt ekki. Við höfum
að visu menn á launum við yfir-
stjórn handboltans. beir leggja á-
kveðna linu fyrir félagsliðin til
þess að æfa eftir, sjá um að
sinn og þessa vinsælu íþrótt í Júgóslaviu og á islandi.
Annars mun Horvat lítið fyrir blaðasamtöl, en júgóslav-
neskumælandi túlkuþ Irena Kojic, var með í förinni og
Horvat sló til. „Smástundin" varð áður en upp var staðið
að f jögurra klukkustunda samtali þennan föstudagseft-
irmiðdag. Horvat gaf sér nægan tima og þessi einkar
geðþekki og yfirvegaði júgóslavi kom víða við í spjalli
sinu.
Hann svaraði fyrst spurningum um júgóslavneskan
handknattleik, sagði frá uppbyggingu hans og landsliðs-
æfingum. Síðan var farið út í spurningar um hann sjálf-
an, líf fyrsta flokks handboltamanns í Júgóslavíu, at-
vinnumennsku o.þ.h. Þá var rætt um viðhorf hans til
handboltaheimsins í dag, kaup og sölur leikmanna milli
landa o.fl.
Að lokum var síðan rætt um íslenskan handbolta. Hor-
vat gjörþekkir hann eftir fimm heimsóknir hingað á
undanförnum árum og hefur ákveðnar skoðanir um
hvað sé okkur fyrir bestu í þeim málum.
mennta þjálfara, auka þekkingu
á handbolta o.s.frv. Sú stjórnstöð
er i Belgrad og þar vinna þrir
menn.
Einnig er u.þ.b. helmingur
góðra handboltaþjálfara atvinnu-
menn, þ.e. gera ekkert annað en
að þjálfa einstök félagslið. t miriu
liði, Partizan Bjelovar, höfum við
þó t.d. aldrei haft atvinnuþjálf-
ara.
Engir útlendingar
i handboltanum
— Er mikið af útlenskum þjálf-
urum i Júgóslaviu?
— Nei, það er sáralltið, ég held
bara enginn. Við leggjum þó að
sjálfsögðu áherslu á að einangr-
ast ekki. Til þess að fylgjast með
þvi, hvað er aö gerast i hand-
boltaheiminum sendum við t.d. á-
vallt mikinn mannskap á alþjóð-
lega ráðstefnu þjálfara, sem
haldin er á hverju sumri við
Adriahafið. bar vinna flestir fær-
ustu þjálfarar heimsins saman i
a.m.k. einn eða tvo mánuði,
kynna nýjungar fyrir öðrum
o.s.frv. bað eru stöðugt að bætast
fleiri þjóðir i hóp þeirra sem
sækja þetta þing svo að mér þykir
framtið Iþróttarinnar björt.
Annars held ég að það sé eitt
æfingakerfi öðrum vinsælla um
þessar mundir. A.m.k. veit ég til
þess að það hefur mjög viða verið
reynt aö einhverju leyti. bað er
komið frá okkur og gefið út I bók,
sem landsliösþjálfarinn okkar
skrifaöi og heitir „Hvernig náð-
um við i gullið?” bar er rakin
nákvæmlega hver ein og einasta
æfing landsliösins i undirbún-
ingnum fyrir s>'öustu Olympiu-
Ieika. bað var geysilega gaman
að taka þátt I þeim undirbúningi,
hver æfing var hnitmiöuð og gjör-
nýtt,enda varð uppskeran rikuleg
— gullverðlaunin á Ol-leikunum.
bessi bók hefur verið þýdd yfir á
rússnesku, þýsku og fjölmörg
önnur tungumál, og vissulega
þykir manni þetta vera falleg
fjöður i hatt handboltans i Júgó-
slaviu.
— Takið þið mikið mið af öðr-
um þjóðum?
— Ég held að það sé ekki hægt
að segja það. Við höfum reynt aö
skapa okkar eigin handknattleik
en þó kemur alltaf fyrir að eitt-
hvað sé tekið annarsstaðar frá og
endurbætt, en það er ekki mikið.
begar ég byrjaði að leika með
landsliðinu stóð það á svipuöu
stigi og islendingar fyrir ca
þremur árum, en þá áttuð þið að
minu áliti besta landsliðið ykkar.
Við höfum síðan lagt mikla vinnu
i endurbætur, gjörbreyttum um
æfinga- og leikkerfi, tókum vörn
og sókn til gagngerrar endur-
skoðunar og erum núna i hópi
fjögurra bestu handknattleiks-
þjóða heims. bað er okkar eigin
vinnu að þakka, ekki uppgötvun-
um annarra góðra handbolta-
þjóða.
— Er atvinnumennska i'Júgó-
slaviu?
Litlir peningar og
engin atvinnumennska
— Nei, ekki á nokkurn hátt.
Leikmenn, sem vilja eða hafa náð
langt eru að visu i vinnu, þar sem
þeir eru tiltölulega lausir við og
geta tekið sér fri til ferðalaga eða
æfingabúöadvalar. Handbolta-
menn eru gjarnan i skólum, i
rikislaunaðri vinnu eða þá með
einkaatvinnurekstur, þar sem
þeir eru sjálfs sin herrar og taka
sér fri að vild. En atvinnu-
mennska er ekki heima, menn
lifa sinu einkalifi án nokkurrar i-
hlutunar félags sins eða þjálfara,
eru engum skuldbundnir nema
sjálfum sér og sinum nánustu.
Mér finnst raunar að það séu
hvergi lagöir miklir peningar i
handboltann heima. Styrkur frá
rikinu er litill sem enginn og það
eina sem landsliðsmenn fá greitt
er þóknun fyrir að taka þátt i
undirbúningi fyrir Ol-leika. Fyrir
það voru núna greiddir 600 dener-
ar (um 6 þúsund krónur isl.) og
það er svona rétt til málamynda.
önnur þóknun er ekki greidd.
— Hvaö um vinnutap vegna æf-
ingabúða eða langra ferðalaga?
— bað er ekki gert ráð fyrir
greiðslum vegna þess. Friöindi,
eins og farmiði fyrir eiginkonur i
skemmtileg feröalög meö okkur
og þess háttar, er sú umbun, sem
við fáum, en þó er það samnings-
atriöi hverju sinni hvernig for-
ráðamenn geta komið til móts viö
þá, sem einhverra hluta vegna
eiga erfitt með að vera langdvöl-
um I burtu frá vinnu sinni.
— Hvernig er landslið ykkar
undirbúið?
Félagsþjálfurum
er treyst
— Landsliðsþjálfarinn er i
nokkuð góðu sambandi við þá fé-
lagsþjálfara, sem eru með lands-
liðsmenn „innanborðs”. beim er
treyst til þess að halda þeim i lik-
amlegu formi og þegar landslið
er siðan kallað saman til undir-
búnings er hugsað um litið annað
en leikkerfi og samvinnu i vörn og
sókn. Litill timi fer i þrek- eða
skrokkæfingar. Við æfum yfirleitt
saman i 15—20 daga fyrir stórá-
tök, lengur ef.um langa keppni
er að ræða en skemur ef aðeins
„Atvinnumennska er
að minu viti óþekkt
fyrirbæri i júgóslav-
neska handboltanum.
Menn eru hins vegar
gjarnan i vinnu, sem
þeir geta án mikillar
fyrirhafnar losnað úr,
þegar þess gerist
þörf.”
„Ég á ákaflega bágt með að sjá ljósu hliðarnar á atvinnumennskunni
eins og hún tiðkast i dag — ég kann a.m.k. ágætlega við að stunda hand-
knattleikinn sem tómstundagaman framar öllu öðru,” segir Ilorvat.
Mynd: gsp
Júgóslavneski handboltasnill-
ingurinn Hrvoje Horvat
í einkaviðtali við Þjv. um hinn
stórkostlega handboltaferil
sinn, uppbyggingu hand-
knattleiks í Júgóslavíu, álit
hans á þessari íþrótt
á íslandi og margt fleira
■■ \
,,Það eru nú ekki meiri friðindi i boði fyrir
landsliðsstöðuna en það, að einn besti og leik-
reyndasti maður okkar, Karalic, var að leika sinn
siðasta landsleik hér á landi i þessari heimsókn.
Fjölskylduástæður koma í veg fyrir að hann geti
haldið þessu áfram og e.t.v. spila þar Iíka inn i
einhverjir fjárhagserfiðleikar.
Við fáum að visu allt vinnutap greitt þegar við
förum i ferðalög eða æfingabúðir og dagpeningar
i útlöndum eru fjórir dollarar. Um aðrar þókn-
anir er ekki að ræða og vissulega þykir mörgum
að betur mætti gera við okkur.”
einn landsleikur er framundan,
sem við teljum okkur ekki eiga I
erfiðleikum með.
bess er að minu viti gætt, að
þreyta mannskapinn aldrei. A
meðan landslið æfir eru engar fé-
lagsliösæfingar hjá þeim mönn-
um sem þar eru.og deildakeppnin
liggur alveg niöri.
— Ertu ánægður með ykkar ár-
angur undanfarið, tvisvar númer
þrjú i Heimsmeistarakeppninni
og einu sinni Olympiumeistarar?
— Auðvitaö var gaman að
vinna Ol-titilinn siðast, og ég er
fyllilega ánægöur með bronsverö-
launin á HM. Eitt af þremur efstu
liðum á svona mótum er aö minu
áliti nánast sama og meistaratit-
ill, samkeppnin er svo hörð og
efstu liðin svo áþekk að það er
nánast tilviljun hvernig þau raða
sér á verðlaunapallinn. En við
undirbúum okkur á nákvæmlega
sama hátt fyrir báðar þessar
stóru keppnir.og þaö verður gam-
an aö verja titilinn i Montreal á
næsta ári.
— Er landsliöshópurinn ykkar
stór?
— bað voru i september valdir
þrjátiu menn til æfinga fyrir 01-
leikana. beir eru allir að meira
eöa minna leyti „volgir” i sam-
bandi við landsliðiö,en 16 hafa nú
veriðvaldir til sérstaks undirbún-
ings og þeir fara með landsliðinu
út um allt fram að leikunum. beir
verða að gefa ákveðið og bindandi
svar um hvort þeir treysti sér til
þess arna, og svo sannarlega er
álagið nokkuð mikið á lokasprett-
inum, sem raunar stendur yfir al-
veg frá þessum áramótum.
þeir hafa gefið bindandi svar um
þátttöku. En að öðru leyti er
mönnum ekki settur stóllinn fyrir
dyrnar; við skikkum engan til
þess að hafna peningatilboð-
um eins og þeim sem berast frá
þjóðverjum.
Fjölskyldu-
lífið er
ævinlega
í öndvegi
Við erum búin að af-
greiða júgóslavneska
handboltann og ákveðum
að snúa okkur næst að Hor-
vat sjálfum, lífi hans og
starfi siðustu árin. Við
biðjum hann að búa sig
undir persónulegar spurn-
ingar og láta okkur endi-
lega vita ef honum finnst
fulllangt gengið. Hann seg-
ist kankvis ekki hafa neitt
að fela,og við byrjum:
— Aldur?
— 29 ára, þritugur i mai á
næsta ári.
— Starf?
— Lögfræðingur að mennt og
vinn núna að undirbúningi fyrir
lokapróf, sem gefur réttindi til
málflutnings fyrir hæstarétti.
— Giftur?
— Já, hamingjusamlega mjög
og á tvær yndislegar dætur, fjög-
urra og sjö ára gamlar, segir
Horvat og kann að þvi er virðist
vel að meta þetta spurningaform,
sem hann þekkir svo vel úr starfi
sinu.
— Hvernig liður vinnudagur
þinn?
— beir eru allir ákaflega svip-
aðir. Ég vakna klukkan tæplega
sex á morgnana og er mættur til
vinnu minnar klukkan hálfsjö i
dómshúsi bæjarins Bjelovar, en
þar er ég búsettur.
Ég vinn siðan að meira eða
minna leyti i einni loftu til klukk-
an hálfþrjú, en þá fer ég heim i
mat og siðan á æfingu klukkan
fjögur til sex á hverjum virkum
degi nema miðvikudögum, — þá
er algjört fri frá iþróttum.
Að þessum föstu liðum loknum
geri ég nákvæmlega ekki neitt
....
,,Þið eigið að leggja
höfuðáherslu á að
mennta ykkar eigin
þjálfara. tslenski
handboltinn er að
sumu leyti nokkuð
sérstæður og það yrði
erfitt fyrir ókunnan og
útlenskan mann að
ætla sér að ná árangri
hér á skömmum
tima”.
Blóðtaka fyrir
landsliðið
— Hafið þiö misst mikið af
mönnum i atvinnumennsku er-
lendis?
— Ætli það séu ekki svona
tuttugu júgóslavar i býskalandi
um þessar mundir, tveir eru á
Spáni og einn eða tveir i Sviss. Ég
man nú ekki eftir fleirum.enda er
þetta alveg nóg. Við misstum t.d.
þrjá menn úr siðasta Olympiuliði
til þjóðverja, og það var nokkuö
mikil blóðtakka.
— En það er öllum frjálst að
fara úr landi i atvinnumennsku?
— Já, að öllu leyti nema þvi, að
þeir sem valdir hafa verið til
undirbúnings fyrir Ol-leika eða
HM-keppni mega ekki fara fyrr
en að keppninni lokinni, þ.e.a.s. ef
nema vera heima hjá mér. Fjöl-
skyldulifið skipar stóran sess hjá
mörgum júgóslövum og ég reyni
aö sinna þvi algjörlega þegar ég
er ekki á ferðalögum vegna i-
þróttarinnar. Júgóslavar fara
gjarnan snemma i háttinn, á
minu heimili er gengið til náða
klukkan 10 á hverju kvöldi nema
ef eitthvað sérstaklega stendur á.
— Og svo er spilaö um helgar.
— Já, á laugardögum er leikið
en sunnudagur eru alltaf friir.
Svona gengur þetta frá viku til
viku, frávik eru nánast engin
vegna landsliðsins; þegar það
tekur við er frl frá öllum öðrum
æfingum og leikjum.
— Ertu oft að heiman?
Aldrei þreyttur á ferðum
— Já, vissulega er nokkuð mik-
ið um ferðalög og æfingabúðir
fjarri heimili manns. Ég get þó
ekki sagt að maður þreytist á
þessu, það er alltaf gaman að sjá
ný lönd og ný andlit, kynnast
breyttum viðhorfum og lifsvenj-
um, Sjálfur hef ég ferðast mjög
viða, komið til margra staða i Af-
riku og Asíu, i nær hvert land i
Evrópu, og Austurlöndin hafa
einnig verið sótt heim að meira
eða minna leyti. Hingað til Is-
lands hef ég svo komið fimm
sinnum, en það er dálitið merki-
legt að ég hef aldrei komið til
Búlgariu, sem liggur þó við
landamæri okkar júgóslava. Mér
tekst þó vonandi að bæta úr þvi
innan tiðar; það er skömm að
þurfa að játa þetta upp á sig.
— Hvernig tekur heimilið þess-
um ferðalögum?
— bað þarf vitanlega að koma
til mikill skilningur allra fjöl-
skyldumeðlima, til þess að svona
nokkuð sé framkvæmanlegt.
Konan min var nú lengi i aðalliði
Bjelovar sjálf og hefur þvi fullan
skilning á þessu,og við hjálpumst
að við að sætta börnin við þetta
lika. En vissulega hvila lika á
manni skyldur þegar maður er
heima, þá kemst ekkert annað að
heldur en kyrrð og ró með fjöl-
skyldunni.
— Onnur áhugamál?
— Nei, ég hef haft meira en nóg
út úr handboltanum og skólanám-
inu meðfram vinnunni. Ég held
að það tvennt hefði orðið hverjum
manni nægilegt, a.m.k. hef ég
ekki séð ástæðu til þess að bæta
neinu við.
Plássfrekt
tómstundagaman
Annars á fjölskyldan öll eitt á-
hugamál sameiginlegt. bað er að
visu nátengt handboltanum og er
orðið æði plássfrekt tómstunda-
gaman. bar á ég við söfnun allra
þeirra verðlaunapeninga,
minnispeninga, fána og merkja
sem mér hafa áskotnast i gegnum
iþróttirnar. Hverrar heimkomu
er beðið með mikilli eftirvænt-
ingu og ég þarf að byrja á þvi að
draga fram úr pússi minu allar
gjafir sem ég hef fengið i ferðinni.
Ef ég kem sæmilega færandi
hendi er ég lika undir eins tekinn i
sátt fyrir fjarveruna og sem betur
fer haldast yfirleitt i hendur
gjafamagnið og timinn sem
ferðalagið stendur yfir, þannig að
ég slepp yfirleitt vel frá þessu,
segir Horvat brosandi.
„Allt í öllu" i
byrjun iþróttaferilsins
— Hvenær hófst þinn iþrótta-
ferill?
— Eins og flestir aðrir byrjaði
ég sem smástrákur að sparka i
bolta, synda, hlaupa, kasta og
kýla, allt eftir þvi hvernig á
manni lá. I Bjelovar, sem er
ekki nema tuttugu þúsund manna
bær, var hins vegar um litið ann-
að aö velja en handbolta þegar
fram liðu stundir, framtiðin var
hvergi annars staðar.
Ég byrjaði siðan að leika með
aðalliði Bjelovar 1964 og hef verið
þar siöan. betta var vissulega
erfitt fyrst, maður þurfti að æfa
látlaust til þess að ná sér upp.en
siðan tók maður þetta föstum en
reglulegum tökum, skammtaði
sér ákveðinn tima og lagði á-
herslu á það framar öðru að halda
þessu innan skynsamlegra tak-
marka.
— Ertu farinn að hægja á þér?
— Nei, en þú spyrð trúlega
vegna þess hve litið ég beiti mér
sem langskytta nú orðið. bað er
þó ekki vegna minnkandi snerpu
eða ellimerkja, heldur finnst
mönnum aö með landsliöinu nýt-
ist ég betur i þvi hlutverki að
binda saman spilið og reyna aö
mata félaga mina á tækifærum.
Mér finnst sjálfum að ég hafi
aldrei verið betri heldur en núna
og i fyrra; ég nota höfuðið meira
en áður við spilamennskuna, og
það er ekki minni Iþrótt heldur en
að skora mörk.
Góð uppskera
— Ertu ánægður þegar þú litur
til baka, hefurðu fengið þaö sem
þú vildir?
— Já, ég held að það sé ekki
sanngjarnt að biðja um meirá
heldur en það sem ég hef fengið út
úr handboltanum. Ég hef nú náð
þvi marki að vera leikjahæsti
landsliðsmaður júgóslava og með
þessum fimm mörkum sem ég
skoraði i fyrsta leiknum hér núna
hef ég einnig náð markaskorara-
metinu og hef samtals i 178 lands-
leikjum skorað 476 mörk, eða einu
fleira en sá næsti á eftir. Ef mað-
ur reiknar árangur sinn út I stig-
um, mörkum og leikjafjölda hlýt
ég að vera ánægður.
— En áttu til fleiri mæli-
kvarða?
— Mér þykir a.m.k. vænna um
fleira heldur en mörkin. Mér
finnst það mikið traust að hafa
haft svo lengi fyrirliðastöðu i
júgóslavneska landsliðinu, eða
frá þvi 1968. Einnig þykir mér
vænt um að hafa verið valinn i öll
þau þrjú heimslið, sem leikið hafa
i handboltanum og þá ekki siður
að hafa verið þar fyrirliði tvö
seinni skiptin, fyrst árið 1974 og
siðan i byrjun þessa árs, sem nú
er að liða. Fyrsti leikur heims-
liðsins var hins vegar i Tékkó-
slóvakiu árið 1968. Svo var ég kos-
inn besti leikmaður siðasta HM-
móts og það er mikil viðurkenn-
ing.
„Þar hófst frægöin"
— Er þér einhver sérstakur
leikur minnisstæður?
— (Löng þögn og mikið hugs-
að) Ætli það sé þá ekki leikur frá
þvi 1967 i Sviþjóð. bá lékum við
gegn pólverjum og ég var þá enn
þá hálfgert smástirni. Ég var
hálfóánægður með sjálfan mig á
þessúm tima, fannst árangurinn
litill þrátt fyrir mikið álag og
fannst að ég væri að missa kjark-
inn. Mér tókst hins vegar vel upp i
þessum leik, skoraði 10 mörk og
endurheimti traustið. bað má
trúlega segja að þarna hafi minn
ferill byrjað fyrir alvöru, ég mun
a.m.k. lengi minnast þess leiks
sem mikils sigurs fyrir sjálfan
mig.
Ég gleymi heldur aldrei leik við
Gummersbach sem félag mitt,
Partizan Bjelovar lék árið 1972.
bá sigruðum við þetta fræga lið
með fimm marka mun og þrettán
þúsund áhorfendur gerðu sitt til
þess að auka á stemmninguna
þótt leikurinn væri háður i býska-
landi.
— Hvaða þjóð á svo besta
landslið heims i dag?
— bað er ekki hægt að taka
eina út úr. bað kemst varla hnifur
á milli fjögurra þjóða að minu á-
liti þegar litið er á frammistöðu
siðustu ára i heild sinni. bar á ég
við Rúmeniu, A-býskaland,
Rússland og Júgóslaviu.
— En hver er besti leikmaður i
heimi?
— bað er sama sagan þar, ég
get ekki gert upp á milli nokk-
urra. Rússar eiga einn þeirra, a-
þjóðverjar tvo, rúmenar einn og
júgóslavar tvo.
— Áttu mikið eftir ennþá i
þessari erfiðu iþrótt?
— bað vona ég. Ég er a.m.k. á-
kveðinn i þvi að leika á fullu fram
yfir næstu Olympiuleika og sjá
svo til hvað ég geri. begar mér
finnst ég fara að dala ætla ég að
hætta með landsliðinu, en er á-
kveðinn i að leika með félagslið-
inu eins lengi og þeir hafa gagn af
mér.
— Ert þú annar þessara
tveggja bestu júgóslava?
— „Segiðaekki”.
Lítill
ávinningur
af meiri
peningum
fyrir
handboltann
Okkur langar til þess að for-
vitnast um álit Horvats á framtið
handboltans, peningaflóðinu, sem
svo margir segja að renni til
þessarar iþróttar og hvað honum
finnist um atvinnumennskuna, i
þeirri mynd, sem hún hefur
þekkst til þessa.
— Júgoslavar leggja ekki sér-
staklega mikla peninga i hand-
boltaiþróttina, segir Horvat. —
Ég hef heyrt að þjóðverjar geri
það i slauknum mæli en að öðru
leyti get ég ekki sagt að ég verði
var við f járaustur i handboltann.
Ég held enda að það muni ekki
gera mikið gagn. Ég er á móti at-
vinnumennskunni, mér finnst
einhverra hluta vcgna að menn
eigi að lita á iþróttir sem auka-
starf eða tómstundir. bau lönd
sem eru að kaupa leikmenn ann-
ars staðar frá eru að minu viti á
villigötum, þau eiga að reyna að
byggja upp sjálfstætt, smiða úr
þeim efniviði sem fyrir hendi er
envera ekki að seilasttil annarra
landa eftir ungum og efnilegum
strákum.
bjóðverjum dugar enda þessi
stefna skammt. Fyrir 7-8 árum
voru þeir algjörir ofjarlar okkar
júgóslava. beir byrjuöu þá að
Framhald á bls. 18
Það þurfti nærfærni og samningslipurð allrar fjölskyldunnar til þess að
sætta sig viö þau ferðalög, sem handboltanum fylgja, segir Horvat,
sem hér er I faðmi fjölskyldu sinnar.