Þjóðviljinn - 03.12.1978, Blaðsíða 11

Sunnudagur 3. desember 1978 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 11
Er
sjonvarpið
bilaó?
Skjárínn
Spnvarpsverfestó
Bergsfeðasíraiti 38
simt
2-1940
Lítil saga sem
endar yel
Framhald af 7. siðu
enginn hafði hreyft sima, dregið
neyðarfána að hún eða blásið i
básúnu, — en staöreynd er það
sem minkurinn var nýsloppinn
inn I kálgarösvegginn stóð ungur
og vaskur nágranni okkar meö
skfnandi haglabyssu um öxl við
hlið föður mins, — albúinn þess
að láta eitt yfir þá báða ganga.
Kannski var félagshyggjan svo
sterk i þá daga aö menn fúndu
það á sér hvenær nágranni þeirra
var i nauðum staddur.
Nú var að vfeu komið haldbært
vopn á heimilið ogfullorðnir karl-
menn orönir tveir, —en óvinurinn
var smoginn þeim úr greipum.
Það var þvi lltið annað að gera, —
eftir aö búið var aö byrgja hæn-
urnar inni, — en að fá sér kaffi og
ræöa um landsins óhamingju sem
verður allt aö vopni.
En sem þeir faöir minn og ná-
granninnsátu yfir kaffibollunum
og horfðu döprum augum út um
gluggann — barst þeimóvænt
hjálp. Heimilishundurinn Bambi,
sem dagsdaglega var heldur upp-
burðarlitill, var allt í einu gjör-
breyttur. Meö uppfitjað trýni,
svo að skein f vfgtennurnar, og
augun logandi af hatri réðist hann
á kálgarðsvegginn og hóf ótrauö-
ur að grafa sig inn f hann. Og
Bambi gróf og gróf og var brátt
hálfur inn i veggnum. Þá litu þeir
hvor á annan, faðir minn og ná-
granninn og sögðu einum munni:
„Mikil skömm er það ef einn ó-
tindur hundur skal fórna lifi sinu
fyrir land og þjóð meðan viö sitj-
um óhultir innanveggja ogkýlum
vömbina.”
Og nú vopnuöust þeir á nýjan
leik og gengu fram á orrustuvöll-
inn. Það ætlaöi að ganga illa að ná
hundinum úr holunni. Hann virt-
ist ekki heyra, þegar á hann var
kallað enda hlustir hans fullar af
mold. Auk þess var hann svo hel-
tekinn af hetjuskap og fórnarlund
aðhannhvorki heyröinéi sá annaí
enhulið takmark sitt djúpt inn i
veggnum. Þaö var þvi ekki fyrr
enþeirgripuf rófuna á honum og
toguöu þéttingsfast í, að hann
náðist úr holunni, og þá var hann
svo gjörsamlega trylltur að hann
gleymdi öllum skyldum hunds við
herra og réöist á þá með f jarrænu
augnaráöi og berum tönnum. Það
tók þó fljótt af þvi að þeir spörk-
uðu i hann og létu hann kenna
valds svo aö hann gleymdi frels-
arahlutverki sinu og lét loka sig
inn i dimmri dyflissu.
Og nú vwu lögö á ráð. Skyldi
faöir minn taka járnkarl og reka
niður i vegginn að baki djöfsa en
nágranninn heið við holumunn-
ann i mestu hættunni þar sem ó-
vætturinn kæmi út, — það var á-
kveðið þannig bæöi vegna þess að
hann var með byssuna og svo
vegna þess að hann var þá ungur
og ókvæntur og hafði fyrir færri
að sjá.
Égheld að myndin af þeim liði
mér seint úr minni, þar sem þeir
stóðu vopnaðir járnkarli og
haglabyssu, tilbúnir að selja lif
sitt dýrt. Annar ungur, hinn á
miðjum aldri, fulltrúar tveggja ó-
likra kynslóöa, sameinaöir gegn
sameiginlegum óvini: bylgjandi
kartöflugrasið viö fætur þeirra og
nýrisin sól áhimni. Og nú tvihenti
faðir minn járnkarlinn uppi á
veggnum yfir holunni en
nágranninn setti sig i stellingar
við op hennar. Svo keyrði hann
faöir minn járnkarlinn ofan i
vegginn.
Þegar hinn fláráði minkur
kenndi járnsins varö hann felmtri
sleginn þvi hann hugöi sig meö
öllu óhultan þar inni. Þvi var það
að hann setti út klærnar og fyllti
lungun af lofti og stökk með hás-
um skræk út úr holunni. Auðvitað
var það nákvæmlega þetta sem
þeir félagar höfðu ætlast til, en
það er nú einhvern veginn svona
að fáttkemur mönnum meira á ó-
vart en það að eitthvað gangi
samkvæmt áætlun. Þvi var það
aönágranninn ungi hrökk ofboös-
lega við og kippti byssuhlaupinu
upp sem svaraöi hálfum öðrum
metra og skaut, — ámilli fótanna
á honum föður minum þar sem
hann studdist gleiöur fram á
járnkarlinn upp á veggnum, en
hálfboginn eftir lagið. Þar mun-
aöilitlu aöminkurinnynnienn eitt
óhappaverkiö á íslenskri bænda-
stétt, en byssa nágrannans var
ekki slitin eftir rennilóö og setti
þvi þétt svo að fætur fööur mins
sakaöi ekki — en þaö voru hagla-
göt á báðum buxnaskálmum.
En aö þvi var enginn tími til að
hyggja, —ekki nú,— þvi aö mink-
urinn smaug inn i kartöflugrasiö
oghvarf. En nú bættist þriðji ná-
granninn i hópinn, — einnig með
skotvopn, oghafði fundið á sér að
eitthvað var á seyöi. Orðalaust
gekk hann i slaginn og nú var
hlaupið um kartöflugrasiö og
skotið aövörunarskotum ýmist
upp í loftið eða niður í jörðina. Og
þar kom að lokum að hann faðir
minn fann eitthvað kvika við il
sérogsteig fastá. Minkurinnrak
upp ógurlegan skræk en faðir
minn æpti heróp á móti og
vopnabræöur hans komu báðir
hlaupandi, stungu hlaupunum
niður i kartaflugrasið og hleyptu
af. 1 þaö skiptið eyðilagöist nýtt
gúmmlstígvél fööur mtns gjör-
samlega en til allrar mildi slapp
hann sjálfur ósár. Þvl miöur
slapp minkurinn ósár lika.
En nú höföu menn lærtaf mis-
tökum sinum og næst þegar faðir
minn steig ofan á minkinn stóð
hann kyrr og kallaði rólegri röddu
til byssumanna sem nú greiddu
kartöfiugrasið frá fórnardýrinu.
Þeir settu nú byssuhlaupln þétt
við þá enda minksins sem stóöu út
undanfætifööurminsogtöidu: 1,
— 2, — 3 og hleyptu svo af. Övin-
urinn fór lika svo gjörsamlega I
tætlur að hvorki varð eftir haus
eða halitil að sýna yfirvöldum en
i þann tiö voru minkadráp verð-
launuð.
Já, svona lauk henni, þessari
orristu, með fullum sigri lands-
ins barna. Að visu komst annar
minkur I hænsnakofann viku
seinna og hefndi lagsbróður sins
grimmilega, en slikt var ekki
lengur eins voðalegt og áður þvi
að nú var sýnt að meö hetjuskap
og fórnarlund ásamt máttugum
varnarsamtökum mátti vinna
kvikindið. A það minntu þau okk-
ur höglin sem við voru stöðugt að
tina út úr okkur veturinn eftir
þegar borin var á borö uppskeran
úr kálgarðinum þar sem minkur-
inn beið sinn niðurlægjandi ósigur
sólfagran ágústmorgun fyrir
meira en 30 árum.
Fullveldis-
tímaritið Láki
Framhald af 2 siðu
' likt land, — barið saman I bræði
' «g ofstopa máttarins, — með
’ heiptareldi heilagrar reiöi i iðrum
sinum og helkulda drepandi fyrir-
litningar á yfirborðinu! Og eftir
þvi var alt annað. Hann setti
gaddhörkuna og grimdina til að
vera þar landvætti, nánasarhátt
og smásálarskap til að nema þar
land og nirfilshátt og nurlaraskap
til að vaka yfir framförum og
þroska. Að þvi búnu -eit hann
hróðugur yfir alt, sem hann hafði
gert, „og sjá, það var haröla
gott! ” ”
Skáldið frá Sogimi
með rektors-
áminningarnar
í bakvasanum
Pessimus skrifar gamansama
lýsingu á Tobbu. Þetta er upphaf-
ið:
„Þegar Tobba fæddist hrutu
neistar af steðjanum hjá pabba
hennar, eins og þar hefði lent
sprengidufl, — þess vegna er hún
Tobba liklega svona mikið
sprengidufl á Báruböllunum.”
Síðar i frásögninni segir:
„Og mittisbönd hafði hún mörg
skrautleg, sem Einhver Konráðs-
son hafði sett saman úr slldar-
hreistri, — en skáldiö frá Soginu,
með rektorsáminningarnar i bak-
vasanum, hafði gefið henni
sokkaband úr gömlu, grænköfl-
óttu slifsi, af sveitakonu.”
Ennfremur eru i siðara blaðinu •
„Fútúr”mynd uf Reykjavlk eftir
Fjalar og Þaö sem ég sá eftir Jón
Jónsson úr Flóanum. __ GFr.
‘JX' mi

xr

c

MAL OG MENNING
Pípulagnir
Nylagmr, breyt-
ingar, hitaveitu-
tengingar.
Simi 36929 (milli kl.
12 og l og eftir kl. 7 á
kvoldin)