Þjóðviljinn - 11.02.1979, Blaðsíða 17

Sunnudagur 11. febrúar 1979 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 17
reyndar ámálgað við döttur mina
hvort ég ætti ekki að fá mér
stóðagalla. — Nei, pabbi, sagði
hún, mér finnst bara asnalegt af
þér að vera að dressa þig upp, af
þvi þú ert svo lélegur.
Fólkvangsvörðurinn benti mér
á aösetur Hjálparsveitar skáta i
kofa þarna miösvæðis. Þau Hjör-
dis Fenger og Einar Hrafnkell
Haraldsson tóku á móti mér og
byrjuðu strax að þvo sárin og
gera að þeim og fórst þaö fag-
mannlega. Ég hefði ekki treyst
lækni betur en Einari,og Hjördisi
hefði ég helst viljað fá til þess að
halda i höndina á mér, en kunni
ekki við að biðja hana um þaö,
þvi sárjn voru svo litil, — og hún
svo falleg.
— Þið eruö náttúrlega á kaupi
hérna, spyr ég.
— Nei, nei. Allt starf Hjálpar-
sveitarinnar hérna er sjálfboöa-
starf. Við höfum vakt hér allan
skiöatlmann og skiptast félagarn-
ir á um þetta, þannig aö svona
tveir — þrfr dagar koma á hvern
yfir veturinn. Við erum yfirleitt
fimm saman, tveir hér neðra,
einn i bilnum, sem við notum til
sjúkraflutninga og annarrar að-
stoðar á svæðinu, og svo tveir
sem staðsettir eru i lyftuhúsinu
uppi á fjalli.
— Fáið þið ekki styrki?
— Sveitin fær eitthvað smáveg-
is frá borginni, sem gengur þá
uppi bensin og annan kostnaö.
Ég kveð þetta geöuga unga
fólk. Vonandi þarf ég ekki á að-
stoð sveitarinnar aö halda aftur,
enefsvo fer, vona égað veröa svo
heppin að þau verði á slysavakt.
Aftur liggur leiðin i stólalyft-
una, en núnahinkra ég aðeins viö
uppi á fjallinu. Inni I lyftuhúsinu
Brekkuleikur í Bláfjöllum
Horft noröur fjöll
unni. Sumstaðar þarna á Blá-
fjallasvæðinu hanga uppi skilti
um skiðakennslu, en samt hef ég
hvergi rekist á nokkurn mann af
öllum þessum skiðasnillingum
sem ómakað sig hefur til að segja
okkur skussunum til. Þrátt fyrir
þaö hef ég tekiö örari framförum
i skiðaiþróttinni heldur en barn
sem er að læra til gangs, enda
kom fljótlega að þvi aö maður fór
að taka hinar kúnstugustu beygj-
ur. Fyrir siðustu helgi var svo
komið að ég taldi mig færan að
takast á við hinar óárennilegu
brekkur i Kóngsgilinu.
Laugardagur í
Kóngsgili
Ég var kominn uppeftir um
eittleytið ífylgd þrettán ára dótt-
ur. Stutt biðröð var viö stólalyft-
una og fórum viö feðginin, eða
a.m.k. ég, i hana meö hálfum
huga. Lyftuverðirnir sem greini-
lega eru þaulvanir skussum og
amlóðum, komu okkur fyrir á
réttum stað, þar sem við síöan
hnigum niöurí stólana og svifum
af stað. Ég fálmaði uppfyrir mig
eftir handfangi og togaði öryggis-
grindina niður. Allt var klárt. A
kafla eru stólarnir í um fimmtán
metra hæöfrá jöröu ogef éghefði
ekki verið lafhræddur, hefði ég
sannarlega notið útsýnisins úr
lyftunni. Ég fór að brjóta heilann
um hvað skeði ef skyndilega yrði
rafmagnslaust eða mótorinn bil-
aði og við yrðum að dúsa hér I
frostinu og gjólunni I kannski
marga klukkutima. Ég fór í hug-
anum aö mæla fallið og giska á
hvarégmyndi brotna, ef ég yrði
að stökkva niöur. Osjálfrátt reim-
aði ég úlpuna þéttar að mér og
mændi upp aö lyftuhúsinu. And-
skoti tekur þetta langan tima,
hugsaði ég, en i rauninni tók ferð-
in uppá brún ekki nema fimm —
sex mínútur.
Um nokkrar skiöaleiðir er að
velja niður af fjallinu, en sú auð-
Páll Pálsson að störfum f stjórnhúsi stólalyftunnar.
hittti ég fyrir Pál Pálsson lyftu-
stjóra.
— Páll, hvað gerist ef rafmagn
fer skyndilega af svæðinu, eöa
mótorinn bilar, — hvernig náið
þiö fólkinu niöur?
— Ja, við erum með litinn
bensinmótor sem yrði tengdur
við lyftuna. Hann getur að visu
ekki knúið hana hratt, en dugir til
þess að ná fólkinu niöur.
— En ef hann bilar lika?
— Það eru nú litlar likur á þvi,
við höfum hlutina I lagi. Annars
höfum við einnig möguleika á þvi,
að láta hlaðna lyftuna renna og
gæti þaö hjálpaö að einhverju
leyti, en svo höfum viö hér körfú
sem renna má út á virana og
losaö fólk þannig. Slikt tadci að
visu nokkurn tima, en viö höfum
æftþettaogeigum vafalaust eftir
að æfa það betur, þannig að þessi
möguleiki er fyrir hendi.
Með þessar upplýsingar I
vegarnesti naut ég þessarar
þægilegu lyftu betur og útsýnisins
úr henniyfir þessaf jalladali, sem
eru jafnvel fegurri i lágbirtu
vetrar heldur en endranær.
Hjördis Fenger og Einar Hrafnkell Haraldsson sýna hluta af búnaði
Hjálparsveitarinnar.
farnasta er norður brúnirnar
nokkurn spöl, en siöan I sneiðing-
um fram með Kóngsgilinu,
brekku af brekku, uns þeirri sið-
ustu sleppir viö lyftuna, þannig að
þetta er nánast fullkomin hring-
ferð.
1 þessarri minni fyrstu ferð
gekk allt vel þartil á hálsinum of-
anvið siðustu brekkuna, þar sem
dálitil hvörf höfðu myndast.
Frjálsræðiö hafði gertmig dálitiö
ógætinn og þegar ég kom að þess-
arri óvæntu torfæru á fullri ferð
tók ég flugiö, fór kollsteypu i loft-
inu og nauðlenti á andlitinu. Mér
til furðu fann ég að ég var hvergi
brotinn og skiöin sem bæði höfðu
losnaö dingluðu lika óbrotin I ól-
umviðökklana.Samt var eitthvað
skaddað, þvi snjórinn var blóölit-
aður. Eftir ýtarlega sjálfsskoðun
kom i ljós að blóðiö kom úr höfð-
inu. Mér stórlétti, þvi að þar er
ekkert sem þolir talsvert
hnjask. Samt fannst mér réttast
að láta lita á þetta, enda annt um
mina dýrindis feröaúlpu sem nú
þjónaði sem skiöaúlpa, og hefði
orðið blóðflekkuð. Ég hafði
Þegar leið á daginn lengdist
biðröðin i lyftunni mjög og tókum
við feðgin þá eftir þvi, að miklu
fámennara var i Armannslyftun-
um sunnan i gilinu og fórum þvi
þangað. Hér er um að ræða tvær
toglyftur, hvora upp af annarri
upp á hæstu brún. Þessar lyftur
eru talsvert afkastamiklar og
hafa þann kost umfram hina
ágætu stólalyftu, að i kulda er
meiri möguleiki á þvi að halda á
sér hita i þeim. En allt er þetta
gott hvað með öðru og er undra-
vert hve góð aðstaða hefur risið á
Bláfjallasvæðinu fyrir skiðafólk á
fáum árum.
Þaö er ekki alltaf sem upp-
bygging aöstööu fyrir iþróttafólk
bætir aðstöðu almennings i sama
mæli og þarna hefur oröiö, enda
láta viðbrögð fólks ekki á sér
standa, það flykkist i fjöllin.
Aö lokum vil ég aðeins óska
þessað ekki skorti snjó I Bláfjöll
ogönnur skiðalönd i náinni fram-
tið.
—je.