Þjóðviljinn - 06.05.1979, Blaðsíða 14

Þjóðviljinn - 06.05.1979, Blaðsíða 14
14 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 6. mal 1979. Viðtal við Einar Guðjohnsen sem tekið var íflýti og skrifað á handa- hlaupum £g sem þessa þætti skrifa hef hug á að eiga öðru hverjutal við einstak- linga sem tengjast þeim áhugasviðum sem ég þekki best. I þetta sinn ér Einar Guðjohnsen spurður um ýmislegt sem lýtur' að fjallgöngum og ferða- mennsku. Ég hef talsvert ferðast með Einari og stUndum bölvað honum í hljóði/ en þó í góðu, þegar hann hefur verið að ganga mig af sér sem hann gerir stundum enn þegar tæki- færi er til. Einar hef ur um langt árabil verið einn allra duglegasti ferða- maður landsinsog forystu- maður í þeim félögum sem mest hafa gert af því að kenna okkur að þekkja þetta land. Einar hefur ákveðnar skoðanir á hvérju máli sem mótast mjög af hugtakinu „einstaklingsfrelsi", og þótt skrifari þessara þátta sé alls ekki alltaf sammála honum, getur hann vel unnt honum máls. — Einar, hvar ertu upprunn- inn? — Ég er Norömýlingur, fædd- 'ur á Bakkafiröi, en uppalinn á Húáavik að öllu leyti. Ég var i Menntaskólanum á Akureyri i 5 vetur og útskrifaðist þaðan 1942, en fluttist um þaö leyti hingað suður og hef búiö hér siðan, nema 4—5 ár sem ég var i Bandarlkjun- um. — Nú ert þú frægur fjaliagarp- ur, Einar.og ferðafrömuður, hvar tókstu bakteriuna? — Sem ungur sveinn bjó ég eins og aðrir æskumenn á Húsavik i hlýju sambýli við náttúru lands- ins. Við komumst ekki hjá þvi að verða fyrir sterkum áhrifum frá henni, enda er kauptúnið einstaklega vel i sveit sett, nágrenniö fagurt og nærsveit- irnár með stór náttúruundur. Ég gekk ungur fjöllin i kring og fjörurnar þekkti maður vel, þvi ailir strákar snudda þar. Seinna komu svo til skiðaferöir, enda óviöa betri skfðalönd en heima, þótt öll aðstaða sé að sjálfsögðu orðin svo miklu betri núna með tilkomu þessara lyftukerfa. Nei, ég held að ekkert sérstakt tilvik eöa einstaklingur hafi vakið þeunan áhuga hjá mér á ferðum um fjöll og firnindi, heldur hafi heimaslóöin, fegurð hennar og yndi skapað ferðabakteriunni góð skilyrði i minni sál. — Þú hefur strax byrjað aö feröast með Fí þegar þú komst suöur? — Nei, ég byrjaði strax með Farfuglum og ferðaðist eingöngu með þeim eða á eigin vegum um æöi mörg ár, en var auövitað I F1 til þess að fá árbókina. Þaö var talisvert lif i Farfuglum um þess- ar mundir og mikiö ferðast. Ég var reyndar um skeiö I forystu þar og m.a. eitt árið formaður. Þejtta er góður félagsskapur. En svó er þaö 1957 eða 8 að dæmið snýst, og má reyndar segja að örlagahjól mitt hafi snúist um þúfur Snæfellsjökuls. Þannig bar til; að ég fór hvitasunnuferð á Snaefellsnes með fyrirtæki, sem hét Orlof B.S.Í.. Við gistum i Ólafsvik, en þegar átti að hefja jökulgönguna kom i ljós aö farar- stjórinn hafði gengið úr skaftinu, og var ég,sem þarna var aðeins venjulegur farþegi, fenginn til þess að vera leiðsögumaður á jöklinum. Þetta varð til þess að ég var meira og minna allt sum- arið i starfi sem fararstjóri með fyrrnefndu fyrirtæki til ýmissa staða, mest bó inni Þórsmörk. En i þessari hvitasunnuferð og reyndar uppi á hæstu þúfum jökulsins hitti ég i fyrsta sinn Jóhannes Kolbeinsson og ýmsa feröafélaga hans, t.d. Þorstein Kjarval. Jóhannes hafði ég þá aldrei séð, en báðir vissu af hin- um. Eftir þennan fund okkar og þau kynni sem af honum spruttu var farið aö biöja mig um að stjórna feröum fyrir Ferðafélag Isiands sem ég gerði i vaxandi mæli næstu árin. Þarna var sem sé upphafið að afskiptum mlnum af F1 og dettur mér stundum * hug þegar talað er um áhrifamátt Snæfellsjökuls, að hann hafði máske að einhverju leyti verið örlagavaldur i minu lifi. Vinátta okkar Jóhannesar Kolbeinssonar hefur og vafalaust veriö undir hollum áhrifum jökulsins, enda höfðum við náin samskipti og samstarf meðan ég starfaði fyrir F1 og uröum vinir og verðum það meðan báðir lifa. — Geturðu skilgreint eitthvað þessa ápægju fjallamannsins og er hún ekki hvað þig sjálfan áhrærir, farin að dofna, eftir alit þetta volk I gegnum árin? (Einar ris i sæti, sprettur á fætur og stikar um gólf stæltur og snar með arnarblik i auga, en litur svo góðlátlega til min eins og hann vildi segja: „Getur veriö að þin sé farin að dofna, ekki min.”) — Það er mjög persónubundið hvað gefur hverjum og einum manni mesta ánægju og fyllingu á ferðlagi. Áhugi sumra beinist sér- staklega að t.d. jaröfræöi, gróðurfari, dýralifi, skordýrum, skeljum, steina-eöa skeljasöfnun og fleiri þáttum. Hjá öðrum blandast þetta saman, áhuginn er fjölþættari,-enda snerta allir þessir þættir hver annan, verða hluti af ferðastil hvers og eins. Fyrr á árum beindist áhugi minn helst að fjallgöngum og klifri, ég stilaði uppá að komast i ferðir sem buðu uppá slikt. Þegar ég dvaldi i Bandarikjunum gerðist ég félagi I fjallgönguklúbbi og gekk reyndar i gegnum stift námskeið i fjallgöngum og klifur- tækni, bæöi bóklegt og verklegt. Þarna klifum við fjöll upp i 4300 m á hæð. En allt breytist. Með árun- um hef ég hægt svolitið á, ferða- stillinn hefur breyst og ég tek kannske meira eftir hlutum sem hlaupið var yfir áður, hinu smálega I náttúrunni. Vist má segja að ég hafi allgott yfirlit yfir alla landshluta, hafi ef svo má segja horft yfir alla parta þess og viða er ég þaulkunnugur, en inná milli eru viða staðir sem ég á eftir að kynnast, maöur er svo lengi að fylla uppi, þvi landið okkar er furðu stórt og mannsævin endist vist ekki til að grandskoða það. En áhuginn er samt ekki farinn aö dofna, þótt yfirferðin sé eitthvaö minni, nei, það er áreiðanlegt. — Nokkurn tlma séð hann svartan? — Nei, aldrei lent i neinu sem ekki hefur veriö fullkomlega und- ir stjórn. Þaö versta sem ég man eftir er volk sem ég lenti i þegar viö vorum á Kjalvegi eitt sinn, á leiö til Kerlingarfjalla. Augablað brotnaði I bilnum við Innri-Skúta. Hann var að skella yfir með hraglanda rigningu. Auðvitað var alltof langt að ganga til Kerl- ingarfjalla, en ég vissi af fólki og bflum viö Hveravelli. Það var byrjaö að húma þegar ég þandi mig af stað og versnandi veður. Ég skokkaði þetta og gekk, og mest f myrkri á fjórum timum. Leiöin er um 34-5 kilóm. Ég var orðinn blautur og þvældur, en góðar móttökur fékk ég og skjóta aðstoö og var allt fólkið komið i Fjöllin um miðja nótt. Talsvert fólk var fyrir i skálanum og urð- um við aö biðja það að færa sig saman, eða fara i tjöld sin til að rýma fyrir hinum hröktu ferða- Myndin er tekin I tJtivistarferö af Vffilsfelli og sér til Henglafjalla.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.