Þjóðviljinn - 23.09.1979, Page 2

2 SIÐA — ÞJÖÐVILJINN Sunnudagur 23. september 1979
Menningarkvöld á Borginni
1 miöri viku sé ég i blööunum
(sem ég les sárasjaldan) að
Visnavinir efna til visnakvölds á.
Borginni. Húrra! brópaöi minn
innri maöur, menningarkvöld i
miðri miku! Svo bringi ég i sam-
býlískonu mina og kunningja
minn sem er leikari og stefni
þeim báðum niður á Hótel Borg.
Auðvítað mætum við of seint eins
og Islendinga er siöur og rétt ná-
um að heyra sænska visnasöngv-
arann Alf Hambe ljúka siðustu
versunum um orgelið á háaloft-
inu, áður en hléið er tilkynnt.
Nú gefst timi til að panta
menningarlegt rauðvin og koma
sér fyrir við langt borö, sem bros-
leitir útlendingar sitja við. Hvað
um það, menningin er alþjóöleg.
A borðunum i kring sitja fasta-
gestir Borgarinnar með skyndi-
legt kúltúrandlit og stútmunn og
svo mikill bópur eindreginna
visnavina sem ég ber ekki kennsl
á. „Svona geta nú menningar-
kvöldin breytt drykkfelldum
fastagestum I kúltiverað fólk”
hugsa ég ánægður meö sjálfum
mér.
Nú er hléið búið og næsti trúba-
dúr tilkynntur: Jakob S. Jóns-
son.Um leið dettur drukkinn
kauði niður i sætið við hliöina á
mér og vekur mig úr ijóðrænum
dvala. „Má ég ekki setjast
hérna” drafar hann. Ég fullvissa
hann um að það sé allt i lagi og
bið hann að hafa ekki hátt.
Jakob er rétt byrjaður á visunni
sinni, þegar drykkjuhrúturinn
hvessir augun i brosleitu túrist-
ana. „Eru þetta útlendingar?”
segir hann hátt. „Uss, uss, já, en
hafðu ekki hátt.” „Hvað eru þeir
að gera hér?” heldur hinn útúr-
fulli landi minn áfram. Ég ætla að
fara að svara, en nú verður einn
útlendingurinn, sem er með
franskt yfirvararskegg, fyrri til:
„Ja, ja, nu drikker vi.”.Norð-
maður sem sagt. Sá þétti tekur
undir þetta og róast i bili. Ég
reyni að hlusta á textana hans
Jakobs. „Skál” segir sessunautur
minn. „Skál!” segir Norömaður-
inn og hinir taka undir. „Kva
gjörer þið pa Islandi?” spyr bytt-
an við hliðina á mér. „Vi er
NATO-soltater pá höflighetsbe-
NY
plata er væntanleg á markaö-
inn með lögum og textum eftir
Olaf Hauk. Þetta er plata ætluð
Olafnr Hankar: Ný barnaplata I
haust.
sök,” segir Norðmaöurinn
kampakáti. Sá drukkni nær þessu
ekki alveg og spyr mig hvort ég
hafi skiliö manninn. Ég segi hon-
um, að þeir séu norskir NATO-
dátar i vináttuheimsókn, og bið
hann aö hafa ekki hátt. „NATO-
hermenn,viö berjum þá!” hrópar
drykkjumaöurinn. „Sk5l!” segir
Norðmaöurinn og heldur aö nú sé
isinn endanlega brotinn. „Faröu
til fjandans!” öskrar Islending-
urinn. „Ja, jeg skal pS baren,”
segir Norsarinn brosandi, ris á
fætur og pantar sér fjórfaldan
viski á barnum.
Nú er Jakob búinn að syngja og
Hjördís Bergs tekin við. Ég geri
nú örvæntingarfulla tilraun til aö
hlusta á hana. Félaginn við hlið-
ina á mér kann ekki alveg að
meta söngskrána: „Þaö er alveg
vonlaust aö dansa eftir þessu!”
,,Uss”,segi ég. Norðmaðurinn er
sestur aftur. ,,Sk3l” segir hann og
horfir vinsamlega á okkur.
„Veistu ekki hverju þú ert I?”
spyr sessunauturinn minn
þvogiulega. „Ja, det er viski!”
segir Norðmaðurinn glaðlega og
bendir á glasiö. Nú fallast Islend-
ingnum gjörsamlega hendur.
Hann starir á mig örvæntingar-
fullu augnaráöi og kemur meö
herkjum út úr sér: „Þetta er al-
veg vonlaust, þaö er ekki hægt að
taka við mannandskotann — og
alls ekki hægt að dansa eftir
músikinni! ” Svo ris hann á fætur
og hverfur fram fyrir.
Litlu siðar er Arni Johnsen til-
kynntur. I sömu mund kemur
góðglaður ættingi og sest að borð-
inu. Um leiö og nafn Arna er nefnt
byrjar hann aö baula. „Gefðu
manninum nú séns!” hvæsi ég i
eyraö á honum og geri siðustu til-
raunina til að setja mig i
menningarlegar stellingar.
„Gefa Arna séns? Til hvers?”
hrópar skyldmenniö og starir á
mig með andúð. „Uss, nú hlustum
við”,segi ég snúöugt. Arni kynnir
að fyrsta lagið sem hann muni
syngja sitt eigið lág við ljóö Jó-
hannesar úr Kötlum. Arni er
varla búinn 'að sleppa oröinu,
þegar ungur herstöðvaandstæö-
ingur ris með látum á fætur og
hrópar: „Árni Johnsen að syngja
Jóhannes úr Kötlum! Nei, nú er
ég farinn!” Að svo mæltu ryðst
hann knálega út. Arni lætur ekk-
ert á sig fá og biður menn að taka
undir viðlagiö: „Viöskulum sigla
fram i dauöann”. Svo hefur hann
ab syngja og gengur slysalaust
þangað til kemur að viðlaginu.
Þá kyrjar ættingi minn svo undir
tekur I húsinu: „Viö skulum sigla
fram I RAUÐAN!” „Skal!” segir
Norðmaðurinn.
Nú er dyravörðurinn kominn á
vettvang og fjarlægir hinn svarta
sauö fjölskyldunnar. Honum er
hins vegar ekki fleygt á dyr held-
ur færður vinsamlega fram á bar.
Þetta er jú kúltúrkvöld. Arni er
þegar byrjaður að syngja næsta
lag. Ég á erfitt með aö greina
oröaskil þareð liðiö er á kvöldið
og menningarandlitið hruniö af
fastagestunum. Loks syngur Alf
Hambe aftur og menn stillast.
Menningarbragur færist yfir sal-
inn. En þvi miður skammgóöur
vermir. Þetta er slðasta lagið
hans og hann neitar að flytja
aukalag. Arni hleypur fram á
sviðiðogsyngur: „Vem kan segla
förutan vind” I staöinn og slær
botninn I kvöldiö meö þvi að kyrja
„Riöum, riöum”. Norðmaöurinn
tekur hástöfum undir.
Fram i fatahenginu hitti ég
fyrrverandi sessunaut minn
(ekki ættingjann, heldur hinn)
sem er aö leita að útgöngudyrun-
um. Ég hjálpa honum að finna
dyrnar og hann leggur hendurnar
um heröar mér og segir grát-
klökkur I kveðjuskyni: , ,Þetta er
I siðasta skipti sem ég fer á gömlu
dansana á Borginni!” Ingólfur
S
börnum og fjallar um Reykjavik-
ur dvöl þeirra félaga Hatts og
Fatts, en þeir voru yngri kynslóö-
inni að góöu kunnir fyrir uppá-
komur slnar i sjónvarpinu fyrir
nokkrum árum. GIsli Rúnar
Jónsson og Árni Blandon munu
ljá þeim félögum raddir sinar en
allar útsetningar annast Gunnar
Þórðarson sem jafnframt sér um
gitarleik. Platan hefur enn ekki
hlotiö nafn, en lögin veröa um 15
talsins og öll ný af nálinni. Auk
framangreindra listamanna mun
Olga Guðrún syngja eitt lag á
plötunni, Sigurður Rúnar mun
einnig leika á fiðluna sina og tveir
meölimir úr Ljósunum I bænum
munu aðstoöa viö undirleik.
FRIÐUR
rikir nú I Þjóöleikhúsinu eftir 6
mánaða strið, sem m.a. hefur
brotist út á siðum Þjóöviljans og -
annarra blaða. Hefur Þjóöleik-
hússtjóri ómerkt þær forsendur
sem gefnar voru fyrir uppsögnum
tveggja leikara s.l. vor og
Leikarafélagið haföi mótmælt.
Uppsagnirnar standa eftir sem
áður og hafa leikararnir Sigurður
Sigurjónsson og Þórunn Magnea
Magnúsdóttir verið ráðnir á svo-
kallaðan B-samning 1 stað Rand-
vers Þorlákssonar og Bjarna
Steingrimssonar.
Leikarafélagiö mótmælti þvi i
vor aö Þjóöleikhússtjóri notaöi á-
kvæði i kjarasamningum félags-
ins sem ástæöu fyrir uppsögnum
þeirra Randvers og Bjarna en
Sveinn Einarsson hefur lýst mik-
Þórunn Magnea Magnúsdóttir: A
B-samning.
illi óánægju með 6 mánaða upp-
sagnarfrest B-samnings leikara.
Leikarafélagið hélt fund um
samningana og uppsagnirnar i
siöustu viku, en fyrir þann fund
haföi Sveinn dregiö ástæöur upp-
sagnanna til baka.
AXEL
Ammendrup blaöamaður á Visi
hefur að undanförnu haft umsjón
með Helgarblaði Visis. Nú hefur
Axel hins vegar sagt starfi sinu
lausu og ástæðan mun vera sú, að
hann sé fullkomlega leiöur á
afskiptasemi ritstjóranna, sem
stjórna vilja efni blaðsins. Illa
viröist þeim Visismönnum hald-
ast á umsjónarmönnum Helgar-
blaðs sins, þvi ekki er langt siðan
Árni Þórarinsson (sem reyndar
byggði upp það blað) fór yfir á
Helgarpóstinn, uppgefinn á ráð-
riki ritstjóranna. Við skulum
vona aö framtiðin verði ljósari,
þvi nú hafa þeir ólafur Ragnars-
son ritstjóri og Elias Snæland
Jónsson ritstjórnarfulltrúi tekið
við stjórn Helgarblaðs VIsis...
Sigurður Sigurjónsson: A B
samning.
OG
fyrst við erum byrjaðir að tala
um HelgarblaðVisis. Heldur var
Halldór Reynisson blaðamaður
seinheppinn I viðtali sinu við
William Heinesen rithöfund um
siðustu helgi. Þessa klausu lætur
Halldór Heinesen segja:
„Af þessum sökum skrifa ég
mest um persónur, sem eru mér I
barnsminni. Aðeins ein af bókum
minum fjallar um nútimann og
þaö er „Potturinn stóri” (Den
store gryde).”
Bókin heitir hins vegar „Den
sorte gryde”. Betra að kynna sér
verk Heinesens áður en maður
æöir I viötal við hann.
Ólafur Ragnarsson rltstjóri:
— Nú tek ég sjálfur við!