Þjóðviljinn - 23.09.1979, Síða 6

6 SIÐA — ÞJ6ÐVILJINN Sunnudagur 23. september 1979
Ðöðvar
Guðmundsson:
Einn andvökusálmur um dagskrárdeilur
Ljóða er ekkí listin töm,
loðmælt er tunga, sein og stöm,
þó vil ég yrkja um atgang þann
sem enginn vann
er bóklært vinstrafólk barðist á prenti
við beljakann.
Runninn á kratans röngu braut
rak sig á véstein einn og hnaut
beljakinn fyrst en brátt upp sté
með brákað hné,
friðarbönd leysti af Fótbít og Sköfnung
og flugbrýnde.
Rennur á ný í ranga átt,
reka þá úlfar gól upp hátt,
ýlfrið í vinstra eyrað sker
því úlfarner
hafa þann siðinn að setja þar klóna
hvar sárast er.
Beljakinn hratt á hæli snýst,
— hann trúi ég óhljóð bíti síst, —
strýkur um kinn og stendur kyr,
í storkan spyr:
„Kastið þér grjóti, eða kveðið þér nokkuð,
þér kynvilltir?"
Suður í kóngsins Kaupinhafn
kyndugt fyrirfinnst gestasafn,
sagt er að ekkert sé þar f jall
en sósíall
þjórfé auki hjá þurfandi gestum
um þúsundkall.
Sat þar að drykk með sveitta kinn
sjálfur vágestahöfðinginn.
Beljakans niðran nam hans hlust
í norðangust
komnum af fslands höfum að hádanskri
húsaburst.
AAörg er vor sjón og sögurfk,
sáust þó aldrei þessum lík
handtök er gestahöfðinginn
tók hamarinn
og sigðina dengdi svo dunaði undir
við doðrantinn.
Hristi þá fiðrið erla ein,
eiturþyrst brýndi gogg við stein,
lögðu svo bæði á langveginn
með lærdóm sinn,
hann með sigðina, hún með langsoltinn
hassgogginn.
Skýra vart hægt með orðum er
atgangi frá er bóklærðer
kyntu fáryrðabál er brann
um beljakann.
Þeytti logbröndum þar hver að öðrum
i Þjóðviljann.
„Líti nú allir lærdóm þann!
Ljót er verkalýðsforystan,
lýðræði iðkar öngva hrfð
en yfirtíð
auðvaldið biður, af fordómum fyllist
um frjálsan lýð,
menningu öngva á sér tíl,
álítur kynlíf laumuspil,
hvort sem að þar fer hún á hann
eða hann á mann,
viljalaus alveg um Vallarmálin
og verndarann."
Svarar að bragði seima bur
seinn í rómi en fastmæltur:
„Sjáið nú þennan þrútna haus
og þungan daus,
gesti Danakóngs drýgjandi kynsvall
og drykkjuraus,
sjúga blóðpening svöngum frá
sem f Danmörku finna má,
hatandi Stalín hrista sax
og hampa AAarx,
hylla AAaó og heróínsprautuna
heimta strax."
Lýst skal ei meir þeim langa elg,
lagt var fúkyrði margt í belg.
AAat þar hver góðan málstað sinn
en miður hinn.
Rifust svo móðir um rauða fánann
og rækallinn.
Loðinn á haus með loðna kinn
loks kom til móts við nafna sinn
róttækur, markvfss menntakall
í máli snjall,
sanngjarn og víðsýnn og sætti deilurnar
sósíall.
Honum sem loks þar hafði frið
og hrunda vésteina reisti við
líkja víð Guðmund góða má
sem gesti smá,
beljaka, erlur og úlfana soltnu
lét athvarf fá.
Verndi oss helgir véstéinar,
vaskir úlfar og beljakar
auðvalds nær kreppist krumlan löng
um klípitöng,
auðgi sál vora auðf úsugestir
með erlusöng.
Amen
Orðskýringar fyrir þá sem ekki kunna
islensku:
stöm (kvk lo, kk: stamur): sem rennur treg-
lega á
friðarbönd: bönd sem héldu sverðum f slfðr-
um
Fótbítur og Sköfnungur: nafngreind sverð í
fornsögum •
sósíall (no): danskur ríkisstyrkur til atvfnnu-
leysingja
sósíall (lo): félagslega þenkjandi
gestur: sá sem hefur hálf hirðmannslaun
gestahöfðingi: fyrirliði konungsgesta, þe.
manna með hálf hirðmannslaun
doðrantur: oftast biblían, einnig um mikil
fræðirit, td. Das Kapital, þykk bók.
rækallinn: fjandinn
erla: smáfugl, td. maríuerla
vésteinn: heilagur steinn notaður til fórnfær-
inga