Þjóðviljinn - 02.12.1979, Blaðsíða 16

16 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 2. desember 1979
Arnar Sigurbjörnsson
alþýðutónlistarmaður:
GÍTARINN
VAR
Arnar Sigurbjörnsson
hefur starfað i hljóm-
sveitum í 15 ár og þykir
einn af okkar bestu gítar-
leikurum.
Fingrarím leitaði til
Arnars i tilefni af útkomu
fjórðu plötu Brimklóar —
sem Arnar hefur verið ein
af driff jöðrunum í undan-
farin ár — en platan ber
heitið //Sannar dægur-
vísur" og kom út nú um
miðja vikuna á vegum
Hljómplötuútgáfunnar hf.
Ekki er það þó platan sem er i
deiglunni að sinni, heldur ferill
Arnars i bransanum, ásamt einu
og öðru varðandi lif og kjör
alþýðutónlistarmanna almennt
frá hans bæjardyrum séð.
Hljómsveitaklíkur
Arnar byrjaði að leika á gitar 15
ára gamall og fyrsta hljómsveitin
sem hann lék i hét Strengir, en
hana skipuðu, ásamt Arnari,
Sigurður Árnason, Reynir
Harðarson og Garðar Eliasson.
,,Það var til gitar á heimilinu
sem bróðir minn átti”, segir Arn-
ar um þessi fyrstu ár. ,,Ég lærði
nokkur skátagrip i einn vetur hjá
Karli Lillendahl. Svo komu Bitl-
arnir og bitlaklikan, rollaraklik-
an og shadowsklikan hjá þeim
eldri. Ég var harður rollari. Það
voru allir með gitara. Gitarinn
var baráttumerki.”
Eftir Strengi tók við
hljómsveitin Toxic, siðan
Flowers sem starfaði frá 1967 til
1969. Þar næst Ævintýri fram til
ársins 1972, að Arnar tók sér hlé i
eitt ár. Haustið 1973 var Brimkló
stofnuð og hefur Arnar starfað i
þeirri hljómsveit siöan. Reyndar
varð hljómsveitin Mexikó til i
millitiðinni, en það var I rauninni
Brimkló með aðeins breyttri
mannaskipan.
,,Ég var i allskonar djobbum
með spilamennskunnij’ heldur
Arnar áfram. ,,Um tima vann ég
m.a. hjá Biering við að selja potta
og pönnur.”
— llljómsveitum hefui alltaf
fylgt nokkur ævintýral jómi.
Fannst ykkur þið vera stjörnur á
þessum fyrstu árum bit-timans?
,,Nei eiginlega ekki. A þessum
tima var meira um að vissar klik-
ur voru bakvið hljómsveitirnar og
rigur á milli þeirra hópa sem
snerust kringum vissar
hljómsveitir. Það voru lika fieiri
staðir þá, Lidó, Búöin og Tunglið,
og við spiluöum á vissum stöðum.
Karnabær og Vikan stóðu fyrir
fegurðar- og hljómsveitakeppn-
um. Það var kosiö milli hljóm-
sveita og þá þufti að troöa upp
með eitthvað spes. Toxic og
Hljómar kepptu einu sinni og
skildum viö jafnir.
//Pabbi kom með
heyrnartól"
— Var eitthvað um aö æfðværu
upp frumsamin lög fyrir þessar
keppnir?
„Ekki á þessum tima. Það kom
eiginlega ekki fyrr en með
Flowers. Hljómar hafa liklega
verið fyrstir með frumsamið efni,
jú og Dátar. Flowers voru eigin-
lega meö allt frumsamið. Við tók-
um upp eina 4 laga plötu. Það var
m.a.s. farið til Englands til aö
taka upp. Þar heyrðum við „final
mix” af fyrstu plötu Deep Purple.
Þeir höfðu sama gæjann og tók
okkar plötu upp. Þetta var æðis-
legt „sánd”. Viö spiluðum i
Marquee meö Long John Baldry
og Spooky Tooth. Við vorum allir i
nýsaumuðum fötum og ég man að
i fyrsta laginu þurfti Jónas (R.
Jónsson) að beygja sig og þaö
kom saumspretta gegnum allt
klofið á buxunum hans.”
— Hvernig var fjárhagsmálum
ykkar háttað á þessum árum?
„Þau voru þrælhagstæð. Nóg að
gera og mikið uppúr þessu að
hafa. Miklu betra en núna. Maður
spilaði yfirleitt á ákveðnu kaupi
og það var ekkert vesen. Maður
hafði heldur ekki fyrir neinum að
sjá. Þetta voru þvi bara peningar
til að eyða. Ég man eftir að það
voru stundum biðraðir við Búöina
allt frá kl. 5.00 um daginn þótt
ballið ætti ekki aö byrja fyrr en
kl. 9.00.
— Hvaða tónlist var helst leikin
á þessum árum?
' „Menn voru mikið að spila
„soul” — Otis Redding og
svoleiðis. Ég man að ég sá Otis
Redding og Eric Burdon á Ready
Steady Go. Otis lagðist á hnén og
grét og allt. Ég fór úti næstu
plötubúð daginn eftir og keypti
ailar plöturnar hans, jafnvel
gamlar twist-plötur sem voru
alveg glataðar. Þetta safn er nú
að mestu týnt.
A tónleikum þetta árið vorum
viö með soul-útsetningu á „You
keep me hangin’on” og bitlalag i
útsetningu Yes. Yes voru ekki
byrjaðir að gefa út plötur en við
sáum þá i London og tókum mið
af þeim. Gunnar (Jökull) var þá
meö þeim og hann var einn besti
trommuleikari Breta þá. Hljómar
tóku Mother Nature's Son og
Spinnin' Wheel. Pabbi mætti á
tónleikana með heyrnartól til að
verjast hávaðanum og blöðin
birtu myndir af honum daginn
eftir.”
Ævintýriö um Ævintýri
„Tónabæjar - timabilið var
alveg meiriháttar, eftir
tónleikana i Laugardalshöllinni.”
Þessir tónleikar marka timamót i
islenskri poppsögu, þvi þá var i
fyrsta og kannski eina skiptiö
„Maöur veröur líklega ekki tekinn alvarlega fyrr en maöur er kominn
meö fast „djobb” á Sögu”. — Ljósm. Jón
poppkosningahátiö i Laugardals-
höllinni. Björgvin Halldórsson og
Ævintýri báru sigur úr býtum i
þessari keppni eins og frægt er
orðið.
„Við ætluðum okkur ekki að
fara inni Höll til að vinna”, segir
Arnar og lætur hugann liða til
þessa timabils. „Okkur vantaði
annan gitarleikarann, þvi Biggi
(Hrafnsson) var á Mallorca.
Þetta vakti miklar deilur og i
rauninni var þetta voðalegt áfall
fyrir Trúbrot, sem voru búnir að
vera á toppnum öll árin meðan
Hljómar störfuöu og töldu sig þvi
sjálfkjörna. Það voru alltaf böll i
Tónabæ á sunnudögum kl. 3—5 og
alltaf mikið af fólki. Einn sunnu-
daginn var mikiö stuð og menn
ákváðu að halda áfram eftir ball-
ið og fara niður á Klambratún
með kassagitara og spila. Það
varð allt brjálað og það komu
fréttir i öllum blöðum um þetta.”
„Sífellt reynt að
hanka okkur"
— Björgvin var eiginlega mest
i fréttum á þessum árum og
hljómsveitin hvarf á bakvið hann.
„Já, það var ákveöiö frá byrjun
að hafa „front”- mann. Maður
hafði séð þetta hjá grúppum úti,
að það var einn stjórnandi sem
sagði hvenær ætti að hækka og
lækka. Söngvari er lika alltaf
,,front”rfnaður. Björgvin var lfka
tekinn útúr af blaðamönnum sem
fylgdu okkur alveg sama hvert
við fórum. Það voru hangandi i
okkur blaðamenn — jafnvel á
Akureyri komu gæjar úr mennta-
skólanum til að leggja fyrir okkur
spurningar úr Bibliunni eða hvaö
sem var, til að hanka okkur á og
gera okkur asnalega.”
— Hvað með drauminn um
heimsfrægð?
„Við tókum upp tvær litlar
plötur, báðar á islensku. Við spil-
uðum i Danmörku i Revulution
klúbbnum og einhverjum klúbbi
fyrir vandræðaunglinga. Þar var
okkur boðin atvinnuspila-
mennska. Við áttum að feröast
um Norðurlöndin og spila á úti-
skemmtistöðum i görðum sem
heita „Folkepark” og eru viða á
Norðurlöndum. Einhverjir okkar
áttu börn og buru hér heima svo
að þessar áætlanir urðu að engu.
Ævintýri splundraðist svo nokkru
seinna eftir að við Bjöggi komum
frá Ameriku og Siggi og Biggi frá
Englandi. Tónlistarsmekkur okk-
ar var-oröinn mjög ólikur eftir
þetta.Við vorum allir i countryog
west coast tónlist en þeir voru á
kafi i Colosseum og þungu bresku
rokki.”
— Hvað með ferðalög um land-
ið á þessum árum?
„Það var hægt að férðast og
spila meira allan ársins hring.
Við fórum til Eyja, norður á
Akureyri, á Snæfellsnes, uppi
Borgarfjörð og útum allt, allt ár-
ið. Oft lentum við i ýmsu. Urðum
næstum úti uppá Hellisheiði einu
sinni, svo vorum viö tepptir i Eyj-
um i nokkra daga. Loksins sigld-
um við tii lands með 12 tonna
trillu með öll hljóðfærin og við
kúldruðumst um borö ælandi hver
uppi annan. — Nú er allur kostn-
aður kominn upp. Hljóðfærin eru
dýrari og leiga æfingahúsnæöis er
meiri. Skattarnir hækkuðu mjög
hratt fyrir nokkrum árum, eöa
um rúmlega helming, og það er
úr sögunni að menn haldi hljóm-
leika. Eins eru skemmtanir
einsog i Húsafellsskógi, Saltvik
og svoleiðis alveg úr sögunni.”
Hassleit
— Það var mikið fjaðrafok
þegar tneðlimir Trúbrots lýstu
þvi yfir um 1970 að þeir hefðu
neytt hass. Lentuð þið ekki i nein-
um málum útaf þessu?
„Það fannst hass hjá okkur á
hótelinu i Eyjum á sinum tima.
Einn af „gestum” okkar var með
hassið og við vorum allir settir i
steininn vegna þessa. Sýslu-
maðurinn eða hvað það var varð
að dusta byrt rykiö af lögbókun-
um og setja upp dóm i málinu.
Það sem hlægilegast var við þetta
var, að það voru ekki til nein lög
um hass og þetta var þvi alls ekki
ólöglegt. Þaö fékk enginn dóm
fyrir hassneyslu eða neitt slikt. A
þessum árum var æðislega mikiö
tékkað á okkur,
Við vorum einu sinni að spila á