Þjóðviljinn - 29.01.1982, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 29.01.1982, Blaðsíða 10
10 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 29. janúar 1982 EKKI ÞARF MIKLA ORKU TIL ÞESS AÐ SKILJA Jfasn' AÐ MAÐUR Á LJÓSLAUSU HJÓLi OG ÁN ENDURSKINSMERKJA' ER SJÁLFUM SÉR OG ÖÐRUMj HÆTTULEGUR í UMFERÐINNI yUMFERCftR ÍStANDSDEILD amnesty international Pósthólf 7124, 127 Reykjavík ”MANNSHVARF”1982 Laus staða Umsóknarfrestur um stöðu deildarstjóra Saltfisk- og skreiðardeildar hjá Fram- leiðslueftirliti sjávarafurða, framlengist til 12. íebrúar n.k. Sjávarútvegsráðuneytið, 27. janúar 1982. BAKARI Brauðgerð KB Borgarnesi óskar eftir að ráða bakara sem fyrst. Upplýsingar gefa Albert Þorkelsson og Georg Hermannsson i sima 93-7200. Kaupfélag Borgfirðinga, Borgarnesi. Blaðberabíó i Regnboganum laugardaginn 30. jan. kl. 1 í sal B: Stúlkan á eyöieyjunni Ævintýramynd í litum. Ath! miðinn gildir f yrir tvo. DJOOVIUINN Blikkiðjan Ásgarði 7, Garðabæ önnumst þakrennusmiði og uppsetningu — ennfremur hverskonar blikksmíði. Gerum föst verðtilboð Guðríður B. Helgadóttir í Austurhlíð skrifar: Þegar helstefna og lífsstefna takast á SÍMI 53468 Bréf tilÞjóðviljans Þjóðvilji minn góður! Þakka þér fyrir að leita svara við siöasta erindi minu þarna fyrir jólin. Það var bara ein meinleg prentvilla hjá þér, sem mig langar til að biðja þig að leiðrétta. Þetta var nefnilega svo asskoti gott orö, að mér fannst: SKROFIÐ —tvf- skinnungurinn. (Þið þekkið kannski ekki náttúrufyrirbæriö?) Og þið þurftuð endilega að barna þetta fyrir mér og gera úr þvl skref. Eitt litilmótlegt og hvers- dagslegt skref, þegar ég var aö tala um stórhuga áætlanir og framtiðardrauma hæstvirts fjár- málaráöherra. Auðvitað átti ég fyrir löngu að vera búin að skrifa þér og biðja um leiðréttingu. En það er nú svona þegar maður fer að ’eika „bara húsmóöir” um jól og >tór- hátiðar, að þá er engin smuga til að stinga niður penna. En hugann er ómögulegt að hefta, hann flýgur um lönd og álfur. Reyndar má ég til með að hvisla þvi að þér meðan ég man að ég varð nú fyrir svolitlum von- brigðum að hann Ragnar okkar skyldi bara setja þessa gömlu, fölsku plötu á fóninn, sem við hér erum orðin svo afskaplega leið á. En þú mátt engum segja þetta þvi ég er skilningsgóð og sé i gegnum fingur við önnum kafna menn, sem taka gamlar skýrslur góðar og gildar en mega ekki vera að þvi að endurskoða. Allt vill lagið hafa En þaö er þetta með Blöndu- virkjun. Ég held nefnilega að við gætum verið hálfnuð að virkja nú ef menn hefðu ekki farið að sleppa ansans hreppapólitikinni lausri og láta hana svifta þessu öllu tvist og bast. Það vilja sem sé allir virkja. Hver með sinu móti. Þessvegna þurfti að beita lagi við að sameina sjónarmið og ná þvi besta frá öll- um. Svoleiðis sættir nást ekki með offorsi. En það hlýtur alltaf að verða og vera númer eitt að fórna sem minnstu landi, hvar og hvenær, sem virkjað er. Engin önnur leið getur orðiö hagkvæmari.Þetta er lika prófmál á meiningu manna með LANDVERND. Gróðurmold er nefnilega mikil auðlind. Ég tala nú ekki um ef upp úr henni vex sá harðgerasti gróður, sem náttúran getur upp fundið til þess að standast óblíð kjör. Eða mosaþúfurnar þarna frammi á heiðunum. A einni ein- ustu litilli þúfu getur verið gulur mosi, grár mosi, hvitur mosi, bleikur, brúnn, drapplitur, grænn, já, i öllum regnbogans litum. Og blessuð fjallagrösin, sem héldu lífinu i þjóðinni ásamt sauökindinni, gegnum fátækt, fimbulvetur og óáran. Hver þúfa, sem þyrmt er, er dýrmætur fjár- sjóður. Já, stundum hefur hugur- inn látið hvarfla að sér að þessa ungu, velklæddu, fallegu stjórn- málamenn vanti hugsjónir. Þeir hafa fengið sina uppfræöslu af þurrum, uppblásnum bókalær- dómi í alltof þröngum skóla- stofum. í þá hefur verið troðið mygluðum, uppþornuöum kerfis- kenningum i staðinn fyrir lifið sjálft og afleiöingin verður þurr- drumbsrembingsinnantökur með skruðningum öðru hvoru, þegar þeir fitja upp á trýnið og urra hver að öðrum. Þetta er eins og að gefa börnum þurra- brauð- skorpu i staðinn fyrir nýbakað, heitt, safamikið og ilmandi brauð. Við hérna i sveitinni vitum vel, að holl, lifræn og eðlileg fæöa er lykillinn að andlegri og likam- legri hreysti, sem sigrast á erfið- leikunum. Ekkert liggur á Okkur þykir svo sem notalegt að lesa og hlusta á áferðarfalleg orð. En við vitum ósköp vel Guðriður B. Helgadóttir af reynslu að pegar mæta á öðru eins moldvirðisgjörningaveðri og þyrlað hefur verið upp i kringum Blönduvirkjunarmál, þá er ekki annað að gera en reyna að halda áttum, setja á sig vindstöðuna, bita á jaxlinn og sigrast á veðr- inu. Þá gildir hæst kunnugleiki á staðháttum og rétt mat á aðstæð- um. Það slotar öllum veðrum ein- hverntima og þrauka lengst, sem þrekið hafa. Það liggur ekki þessi lifandis ósköp á. Það er meira að segja ekki hagstætt að „agitera” fyrir stóriðju eins og stendur, meðan álverið, kisilgúrinn og járnblend- ið sýna bullandi tap, og bregðast þannig átrúnaði tryggra áhang- enda. Og þrátt fyrir öll þessi fallegu orð, sem mörgum vella úr munni um islenskan iðnað, þá er innflutningur, tollar, háir vextir og sinnuleysi látið drepa niður hverja tilraun til sjálfsbjargar af eigin efnum og aðstöðu. Þetta er stórt mál, sem þú ættir að taka upp og brjóta til mergjar, Þjóðvilji minn, og hætta ekki fyrr en menn láta hendur standa fram úr ermum til úrbóta. En það er I Blönduvirkjunar- máli eins og allsstaðar annars- staðar i heiminum: Þar takast á nú tvö andstæð öfl: Helstefna og Lifsstefna. Valdbeiting og kúgun- arhneigð peningagræöginnar og réttur þeirra, sem þyrma vilja lifi, hlúa að þvi og lifa þvi. Lítum í kringum okkur Lesum veraldarsöguna. Horf- um út I heim. StórVELDIÐ Bandarikin snýr út gljáfægðri hlið auðs og blekkinga en mann- leg hamingja er fótumtroðin, heilum þjóðflokkum skipulega út- rýmt eins og Indiánum, smáriki kúguð, fólk limlest og drepið fyr ir það eitt að vera til, litarháttur látinn ráða mannréttindum og umkomulausum staflað bak við stálþil stóriðjuveranna, köldum, hungruðum og klæðalausum. Hinn svokallaði þriðji heimur hrynur niður úr hungurdauða meðan viö neytum allra bragða til að draga úr heilnæmri fæðu- framleiðslu, en stöndum samt á blistri af ofáti. Danir leggja alkóhól — og ópi- um bakstra við arðránssár Græn- lendinga. Og stórþjóðir eins og Pólverjar hafa reist sér hurðarás um öxl i samskiptum sinum við önnur riki, atvinnuuppbyggingu og siðast en ekki sist, takið eftir þvi: með þvi að afrækja eigin landbúnað. Þessvegna sveltur þjóðin. En herraþjóðin i austri biður með hælinn á lofti. Væri nú ekki rétt fyrir okkur að draga af þessu nokkra lærdóma? Það gerði þá ekkert til þó að menn stöldruðu þá aðeins við á meðan, tækju sólarhæðina og signdu sig. Þeir yrðu þá betur undir daginn búnir og átökin framundan. Boðið í ferð Þó aðljúftsé sumum að láta sig dreyma um ameriska VERND þá verður okkar lffshamingja meiri að kunna að meta rétt þann auð, sem við eigum og getum notið af eigin rammleik, ef við glopruðum engu úr höndum okkar með fyrir- hyggjulausu flaustri. Og svo þegar snjóa leysir með vorinu væri mér sönn ánægja að mega leiða ykkur við hönd mér fram á heiöina, svo þið sjáiö með eigin augum það lif, sem lifnar og dafnar fyrir mátt hlýjunnar og sólarljóssins. Það er lærdóms- rikt. Mann langar ósjálfrótt að hjálpa til. Helst þyrftum við svo að fara aftur um höfuðdaginn til þess að sjá þarna lagðprúðar hjarðir á beit og samspil náttúrunnar i frelsi fjallanna. Svo eru menn að deila um hver eigi þessi fjöll. Þessi fjöll, sem eiga okkur. Við erum hluti af lif- keðju þessa lands, sem fóstrar okkur og nærir. Og ljær okkur að siðustu legurúm meðan við verð- um að mold þessa lands, sem við tilheyrum. Þeir sem lifað hafa þessa til- finningu, deila ekki um eignarrétt á landi. Þakka aðeins fyrir hverja þúfu, sem þeim er falið að verja, og berjast til hinsta blóðdropa fyrir þeim rétti. Veitti ekki af kennslustund Buffalo-Bill og hans nótar drápu til að drepa, heilar hjaröir og hirtu aðeins tungurnar. Og slétturnar drukknuðu i ormaveitu rotnandi hræjá meðan indiánarn- ir sultu i hel. Við reynum að gefa meira en við tökum til lifsviðurværis og raska ekki jafnvægi. En við látum engan troða niður i hugsunarleysi né drekkja að óþörfu lifriki þessa lands. Ljúft væri mér að taka á kné mér og kenna þeim, er þannig álpast áfram i blindu hugsunar- leysi, aö umgangast með lotningu lif og starf vinnandi handa. Hæstvirtum landbúnaðarráð- herra mundi ég þó snúa öfugt og veita þá ráðningu, sem hann hef- ur til unnið, þvi hann átti að vita betur, sem bóndasonur uppalinn hér og ábyrgur embættismaður. Hann hefur valdið mér vonbrigð- um. Björn Egilsson segir i Timan- um 30. des. sl. að konur séu ein- þykkar. Berst hver sem hann er búinn. Offors og ósanngirni kalla fram margskonar mótleiki. Afar- kostir og óbilgirni með virkjunar- tilhögun I viö Blöndu verður aldrei samþykkt af mér, meðan sannfæring og samviska segir að þar sé rangt að málum staðið. Þar á ég jafnan rétt að máli og hver annar landsins þegn án til- lits til mannvirðinga. Guðriður B. Helgadóttir. Rafteikning h.f. tilkynnir: Erum fluttir í Borgartún 17, sími 28144

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.