Þjóðviljinn - 10.11.1982, Blaðsíða 7

Miðvikudagur lO.nóvember 1982 ÞJóÐVILJINN — SIÐA 7
Iðrun framkvæmda-
stjórans og aðbúnaður
Framkvæmdastjóri Bátalóns í
Hafnarfirði, Haukur Sveinbjarnar-
son skrifar grein í Þjóðviljann í gær
og býsnast þar yfir áhuga Þjóðvilj-
ans á aðbúnaði eða öllu heldur
skorti á aðbúnaði starfsmanna í
Bátalóni. Framkvæmdastjórinn
segist eiga mjög erfitt með að gera
sér grein fyrir tilgangi þeirra greina
og mynda sem prýddu forsíðu og
baksíðu Þjóðviljans 4. nóvember
sl. og skal nú gerð tilraun enn og
aftur til að uppræða áhugafólk um
það hvað fýrir blaðamönnum
vakti.
Tilgangur Þjóðviljans með
heimsókninni í Bátalón var, eins og
raunar allir skynsamir menn hafa
séð, að vekja athygli á vinnuað-
stæðum í fyrirtækinu og því um-
hverfi sem starfsmenn þar búa í.
Framkvæmdastjórinn gerir
veikburða tilraun til að skýla sér á
bak við Vinnueftirlit ríkisins og
segir að samstarf við þá stofnun
hafi verið mjög gott og að ábend-
ingar hafi verið gagnlegar.
• Hann getur þess hins vegar ekki
að meira en ár hefur nú liðið frá því
að frestur Vinnueftirlitsins til að
gera nauðsynlegustu úrbætur á að-
búnaði starfsmanna, rann út.
• Hann getur þess ekki heldur að
starfsmenn höfðu margítrekað
krafist úrbóta en alltaf talað fyrir
daufum eyrum.
• Hann gleymir því að sjálfsögðu
að fyrirtæki hans hefur ekki sótt
um mjög hagstæð lán til Bygginga-
sjóðs til endurbóta á aðbúnaði
starfsmanna.
• Hann minnist hvergi á að nánast
eini loftræstibúnaðurinn í Bátalóni
er fólginn í sogdælum sem gera það
eitt að blása eiturgufum úr lest
skipa yfir í sjálfan vinnusalinn.
• Hann virðist ekki hafa hugmynd
um að í allan fyrravetur og raunar
fram að því urðu starfsmenn að láta
sig hafa það að vinna í allt að því
frosti innan dyra við smíði og
viðgerðir.
• Hann minnist hvergi á það í
greininni að hreinlætisaðstaða er
svo bágborin í Bátalóni að hún er
vart mönnum bjóðandi.
• Hann lætur sem hann hafi aldrei
heyrt þess getið að á fundi í Félagi
járniðnaðarmanna var samþykkt
áskorun til Vinnueftirlits ríkisins
að það gerði eitthvað róttækt í mál-
efnum Bátalóns, vegna þess að all-
ar aðrar leiðir virtust þrautreynd-
ar.
Því miður breytir grein Hauks
Sveinbjarnarsonar engu um for-
sendur frétta Þjóðviljans um að-
búnað starfsmanna í Bátalóni. Sá
aðbúnaður er forsvarsmönnum
þessa gamla fyrirtækis, sem á sín-
um tíma var m.a. komið á legg af
sósíalistum í Hafnarfirði, til hábor-
innar skammar. Og ef iðrun foryst-
umanna í fyrirtækjum þar sem gera
þarf átak í aðbúnaði starfsmanna,
Hér má sjá klóakrör úr Bátalóni opnast örfáa metra frá dyrum hússins, sem sjór flæðir einatt í gegnum á
háflæði. Myndi eihhver vilja fá slíka mengun í kjallarann sinn? Ljósm gel.
er ekki meiri en lýsir sér í grein
framkvæmdastjóra Bátalóns, er
einsýnt að Vinnueftirlit ríkisins,
verkalýðshreyfingin og starfsmenn
fyrirtækja eiga langa og stranga
baráttu fyrir höndum þar til starfs-
umhverfi verkafólks verður komið
í viðunandi horf.
-v.
Frumvarp um stéttarfélög og vinnustaðafélög:
■ ■ m jr
þingsja
Og hnúturnar fljúga
Til harðra orðaskipta kom á
milli samflokksmannanna Vil-
mundar Gylfasonar og Karvels
Pálmasonar í umræðunum um
Irumvarp um stéttarfélög og vinnu-
staðafélög, sem fram fór á mánu-
daginn.
Karvel Pálmason sagði að frum-
varpið fæli í sér hæprtar breytingar
sem vísast væru ekki til styrktar
verkalýðshreyfingunni. Verka-
lýðshreyfingin þyrfti sjálf að taka
ákvarðanir um þær breytingar sem
hún vildi gera. Ymislegt væri vissu-
lega athugavert við skipulag henn-
ar, en flutningsmenn frumvarpsins
þekktu ekki nægilega vel til verka-
lýðshreyfingarinnar og frumvarpið
væri á misskilningi byggt.
Vilmundur Gylfason sagði að
ræða Karvels myndi seint teljast til
klassískra bókmennta. Þá sagði
hann að kommarnir undir fertugu
væru óðum að átta sig á réttmæti
þessa máls og vitnaði til greinar í
Þjóðviljanum eftir Steinunni Jó-
hannesdóttur (Sjónarhorn sl.
Vilmundur Gylfason
föstudag). Sagði hann að vinnu-
staðafélög gætu vel samið sig til
eignaraðildar á fyrirtækjum og að
Karvel Pálmason
mörg fyrirtæki væru betur komin
undir stjórn fólksins. Þá sagði hann
Verslunarmannafélag Reykjavík-
ur vera skelfilegt verkalýðsfélag,
eiginlega amerískt verkalýðsfélag.
Sagði Vilmundur að lögleiðing
frumvarpsins myndi styrkja en
ekki veikja ASÍ, vinnustaðafélögin
myndu semja sem bandalag og að
hugtakinu stétt yrði útrýmt, en það
hefði hlaðið utan á sig múra ford-
óma og skilningsleysis. Hugmynd-
in um þetta væri á dúndrandi sig-
urgöngu.
Karvel Pálmason sagðist ekki
hafa reiknað með því að hann væri
að flytja efni í sígildar bókmenntir.
Hann gæti ekki betur séð en flutn-
ingsmaður sjálfur væri á góðri leið
með að drepa málið fyrir sér. Sjálf-
ur væri hann máske hinn almenni
maður á gólfinu sem ekki kynni að
meta framlag Vilmundar með
þessu frumvarpi. Þá sagði Karvel
að með frumvarpinu væri opnuð
leið fyrir enn fleiri forréttindahópa
í þjóðfélaginu. Vitnaði hann til 25
ára reynslu sinnar í verkalýðs-
hreyfingunni og sagði að hann
hefði ekki orðið var við neinn
áhuga á þessum hugmyndum flutn-
ingsmanns á vinnustöðunum.
-ÓR
Valþór Hlöðversson blaðamaður skrifar:
Minning:
Helga Jórunn Sigurðardóttir
Ung stúlka að austan kom suður
og kynntist þar bróður mínum. Þau
tóku saman, giftust og byrjuðu bú-
skap, eflaust af litlum efnum en
góðan vilja og dugnað tóku bæði
með sér í búið. Unga stúlkan hafði
lært saumaskap og stundaði nú þá
iðn bæði í Reykjavík og Hafnar-
firði. Bróðir minn Guðjón, lærði
ungur rafvirkjun og vann í því fagi
um skeið en fyrstu ár búskaparins
nam hann við rafdeild Vélstjóra-
skólans. Ekki tel ég ósennilegt að
atvinnurekstur og stuðningur ungu
konunnar hafi verið Guðjóni nota-
drjúgur við þetta nám.
Síðan þetta skeði hefur mikið
vatn runnið til sjávar. Rúmlega 46
ár eru liðin frá því að Guðjón gifti
sig ungu stúlkunni að austan. Þessi
sæmdarkona hét Helga Jórunn Sig-
urðardóttir frá Riftúni í Ölfusi.
Helga varð roskin kona, rúmlega
sjötug, heilsan þó farin síðustu ár-
in, en ung var hún í anda fram á
síðustu stundu. Hennar tíð er nú
úti, hun andaðist þann 23. október
síðastliðinn eftir að hafa á seinni
árum átt við vanheilsu að stríða.
Hún er sárt syrgð og hennar saknað
af eiginmanni og börnum, vinum
og vandamönnum.
Æskuheimili Helgu, Riftún í
Ölfusi, stendur að mig minnir í
skjóli sunnan og austan hlíðar með
víðsýni mikið á móti sumri og sól
og árósum þeim sem sveitin mun
kennd við (Ölfus=Elf-ós?). Þarna
er eflaust bjart yfir á fögrum
sumardögum. Vera má að áhrif frá
þessum björtu æskustöðvum hafi
verið Helgu gott veganesti á lífs-
leiðinni. Bjartsýni virtist oft vera
hennar kennimerki. Aldrei heyrði
ég hana kvarta þó mótbyr væri.
„Allt í lagi“ sagði hún og byrjaði
strax að haga seglum eftir veðri og
vindi þ.e.a.s. að athuga mögu-
leikana á að komast framhjá eða
yfir torfærur og erfiðleika sem
mættu í daglega lífinu. Hún virtist
kunna vel við að hafa í mörgu að
snúast, stórt heimili með 5 börn-
um, saumaskapur og önnur handa-
vinna fyrir heimili, vini og vanda-
menn og að auki oft mikill gesta-
gangur sem ég og mín fjölskylda
áttum góðan þátt í. Öll vinna rann
að sjá fyrirhafnarlítið gegnum
hennar hendur og huga.
Helga minnti mig að ýmsu leyti
á þær mörgu barnríku konur sem á
liðnum öldum og fram á vora daga,
oft öðrum fremur, hafa boiiú láta
og þunga dagsins, þó oftast í kyrr-
þey væri.
Ekki var þó um að villast að
Helga var ánægð með sitt þýðing-
armikla hlutverk í lífinu og ham-
ingjusöm enda hefur þeim hjónum
farnast vel. Börn þeirra, nú löngu
uppkomin, hafa öll komið ár sinni
vel fyrir borð í þjóðfélaginu.
Heíga var eins og að framan
segir lítið fyrir að kvarta og kveina
og það sýndi sig ekki síst þegar
heilsa hennar fór þverrandi á seinni
árum. Ég minnist í því sambandi að
þegar þau hjón, Helga og Guðjón,
voru hjá okkur - í Svíþjóð - fyrir
nokkrum árum að Helga var
eitthvað kvefuð þegar hingað kom
en lét lítið yfir og var sér reyndar að
öðru leyti lík. Þegar að var gætt var
hún þó komin með rúmlega 40°
hita og læknir sem leitað var til
komst að raun urn að hún væri með
allslæma lungnabólgu.
Fyrir rúmu ári síðan var Helga
aftur hingað komin, nú á ferðalagi
með Guðjóni sér til hressingar,
eftir langa legu, mikil veikindi og
uppskurði. Þó hún væri þá aftur
orðin vel rólfær og vildi sem minnst
um sjúkdóma tala var bersýnilega
langt í fullan bata. En hún lét það
ekki á sig fá, talaði að vanda urn
daginn og veginn. Mér hefur verið
sagt að læknar þeir sem þá höfðu
haft Helgu undir höndum hefðu
við aðgerðir og annað oft talið litlar
líkur á að hún yrði aftur fótafær.
Svo fór þó og eflaust hefur vilji,
andlegt jafnvægi, þrek og þolin-
mæði hennar átt drjúgan þátt í því.
Má nefna að eitt sinn þegar vinir og
vandamenn stóðu við rúm hennar á
spítalanum og von um bata var tal-
in lítil, spurði hún hvers vegna allir
væru svona daufir og áhyggjufull-
ir? Hennar vegna væri það óþarfi
hún hefði haft sitt líf og væri ánægð
með það hvort sem nú yfirlyki eða
eitthvert framhald yrði. Eflaust er
hér ekki orðrétt með farið en
meiningin mun rétt vera enda er
þetta líkt Helgu.
Ég og konan mín, Britt og ekki
síður börnin okkar fjögur munum
Helgu ekki síst sem þessa sómaríku
sæmdarkonu sem af gestrisni og ör-
læti veitti okkur hús og beina þegar
við fórum um hennar hlað og bæ og
höfðum stundum langa viðdvöl.
Ég lýk þessum línum með að
votta Guðjóni, börnum hans og
þeirra fólki samúð og hluttekningu
okkar fjölskyldu hér austan hafs.
Olafur Guðmundsson