Þjóðviljinn - 03.04.1984, Blaðsíða 9

mwmm
$ * í 5 $ * $■ *
****<"■■ * J
««****
■* í
Þriðjudagur 3..aprfl 1984 ÞJÓIJVjLJINjN - SÍÐA 13
Hér er Arnór Sigurðsson, sem vann síðasta spilakvöld glæsilega í hópi góðra spilafélaga.
Svipmyndir
frá
spilakvöldi
Mæðgurn&r Dagbjört Gunnarsdóttir og Kristín Bæringsdóttir í eldhúsinu við
vöflubakstur, en vöfiurnar eru nauðsynlegur hluti spilakvöldanna.
Allir eru velkomnir á spilakvöldið i kvöld, en þessar myndir eru teknar á
siðasta kvöldi.
Með tilkomu nýjuflokksmiðstöðvarinnarað
Hverfisgötul05 opnuðustnýir ogfjölbreyttir
möguleikar íflokksstarfinu. Eitt erþað sem ný-
tir sívaxandi vinsœlda ogþað eru spilakvöld
Alþýðubandalagsins íReykjavík, sem Vilborg
Harðardóttir hefur haft veg og vanda afásamt
samverkafólki,
Spilakvöldin voru tekin upp ífyrra ogernú
önnur röð ígangi á þessum vetri. Þetta eruþriggja
kvölda keppnir og erspilað annað hvort
þriðjudagskvöld kl. 20 stundvíslega. Ymsirgóð-
irgestir úr borgarstjórn og alþingi spjalla við
spilamenn í kaffihléinu og veitteru verðlaun
fyrir hvert kvöld ogfyrir keppninga íheild. En
við látum myndirnar tala. Ejósmyndari var Eik.
Og svo er bara eftir að minna á að mœting er kl.
20 íkvöldþriðjudag á Hverfisgötu 105. Allir eru
velkomnir.
Undanfarið hefur verið spilað á 18 borðum en salarkynnin á Hverfisgötunni rúma þau vel.
Tónleikar íslensku hljómsveitarinnar
í Gamla Bíói 27. mars 1984
Stjórnandi: Guðmundur Emilsson
Efnisskrá: Atli Ingólfsson: Negg fyrir
hljómsveit; Johann Strauss yngri:
Keisaravalsinn í útsetn. Arnold Schön-
bergs; Páll P. Pálsson: Tónlist á tylli-
dögum; Heinz Karl Gruber: Hr.
Frankenstein.
Þessa tónleika væri kannski rétt-
ara að nefna skemmtikvöld, því að
bæði efnisskrá og andrúmsloft
þeirra var óneitanlega frábrugðið
því sem gerist og gengur. Fyrstá
verkið, Negg, er lokaverkefni Atla
Ingólfssonar í tónsmíðum við Tón-
listarskólann í Reykjavík. Upp-
bygging verksins var skýr framan af
en ég verð að viðurkenna að ekki
er mér ljóst hvert tónskáldið var
svo að fara. Atli teflir saman hinum
ýmsu hljóðfæragrúppum og gefur
hverri þeirra sérstæðan karakter og
yfirbragð. Þetta voru því samskipti
ólíkra hópa og þóttu mér þau verða
nokkuð kaotísk sérstaklega um
miðbik verksins. En þrátt fyrir það
mátti heyra fallega kafla inn á milli.
Á eftir Negginu voru áheyrend-
ur drifnir í austurríska hátíðar-
stemmningu allt fram að hléi. Það
byrjaði með Keisaravalsi Johanns
Strauss yngra í útsetningu Arnold
Schönbergs. Útsetning sem Schön-
Tónlist á tyllidögum
berg gerði árið 1925 er fyrir flautu,
klarinett, píanó og stengjakvartett.
Það vekur furðu manns að Schön-
berg skyldi taka sér það fyrir hend-
ur að útsetja tónlist svo gjörólíka
þeirri sem hann fékkst við sjálfur
og sérstaklega þegar haft er í huga
að skemmti- og afþreyingartónlist
fékk yfirleitt harða útreið í skrifum
hans. En um Johann Strauss yngra
sagði Schönberg í grein frá 1949,
sem ber yfirskriftina, Fyrir hring-
borðsumræður í San Francisko um
nýja list: „Ég tel, að Vínartón-
skáldið Johann Stauss sem og
ádeiluskáldið frá Vín Johann Nest-
roy og t. d. ameríkaninn Gerswin
og Jaques Offenbach hafi haft
þann hæfileika að tjá nákvæmlega
það sem fólk hugsar og finnur.
Hugsanir þeirra voru í samræmi við
hugsanir og tilfinningar fjöldans.
Aagot V. Óskarsdóttir
skrifar um
tónlist
Það er ekkert rangt við slíka
sköpun en það er rangt af heiðar-
legu tónskáldi að skrifa kafla í verk
sín beinlínis af þeirri ástæðu að þeir
falli fólki örugglega í geð og hafi
almenn áhrif.“
Tónlist Strauss endurspeglar
gáska og glaum samkvæmislífsins í
heimsborginni Vín á 19. öld og hjá
Strauss varð hefðbundinn
vínarvalsinn að klassískri kons-
erttónlist. Keisaravalsinn var flutt-
ur af meðlimum úr ísl. hljóm-
sveitinni.Þar kom léttleikinn og
glæsileikinn vel fram og það sem
kannskí er mikílvægast, spilagleðin
sat í fyrirrúmi. Það sama má segja
um flutning Schrammel polkanna
sem eru af sama sauðahúsi en
minna þó heldur meira á sveitakrár
og alþýðuskemmtanir.
Fyrri hluta tónleikanna lauk svo
með frumflutningi verksins, Tón-
list á tyllidögum eftir Pál P. Páls-
son. Þar var austurrísk hátíðar-
stemmning enn í fullum gangi og
verkið í raun meir uppákoma og
stemmningsverk en konsertverk.
Það hefði mátt hugsa sér þetta verk
flutt í hléi, þar sem áheyrendur
hefðu getað gengið um og þannig
fengið mismundandi útgáfu af
verkinu og er ég ekki frá því að það
hefði skilað sé betur þannig.
Lokaverk tónleikanna var svo
Frankenstein-svíta austurríska
tónskáldsins Heinz Karl Grubers,
við barnaljóð efatir H.C. Artmann.
í verkinu bregða á leik ýmsar
þekktar fígúrur úr kvikmyndum og
teiknisögum s. s. Frankenstein,,
Drakúla, Goldfinger, James Bond,'
Batman o.s.frv., en tónlistin er
samansafn úr hinu og þessu, þekkt-
um effektum úr kvikmyndamúsík,
slögurum, danstöktum o.s.frv.,
spiluð að hluta á alls kyns barna-
hljóðfæri. Bo Maniette í ágætu
gervi, skilaði sínum hluta ágætlega
en dálítill æfingatími til viðbótar
fyrir hljómsveit og einsöngvara
hefði ekki sakað til að ná verkinu
betur saman.
Stefna íslensku hljómsveitarinn-
ar í verkefnavali hefur markast af
fjölbreytni og er greinilega reynt
að gera sem flestum til hæfis og
höfða til ólíkra áheyrendahópa.
Þetta gefur tónleikum hennar yfir-
leitt annars konar yfirbragð en fólk
á að venjast. Það hefur ýmsa kosti
að blanda saman ólíkum tónlistar-
tegundum og byggja á fjölbreytni
eins og ísl. hljómsveitin gerir og er
vondandi að henni takist áfram að
halda jafnvægi milli listrænna
markmiða og svo þess að fjárhags-
legur grundvöllur setur starfi slíkr-
ar hljómsveitar ákveðnar skorður.