Þjóðviljinn - 20.01.1985, Blaðsíða 2

FLOSI
Miku
skammtur
af frelsi
Stundum hendir það að íslenskt efni kemur á skjá-
inn í sjónvarpinu. Þá er alltaf mikið um dýrðir heima
hjá mér. Við heiðurshjónin fáum okkur uppáhelling,
komum okkur notalega fyrir í betri stofunni, þar sem
sjónvarpið er að sjálfsögðu.
Þar sem íslenskt efni er tiltölulega sjaldgæft í ís-
lenska sjónvarpinu eru þetta ginnheilagar stundir og
til þess ætlast af húsbóndanum að sjónvarpshelgi
heimilisins sé virt í hvívetna meðan á útsendingu
stendur. Gestum og gangandi er gert að halda sig á
mottunni, Ijósin deyfð, stólar færðir úr stað og þeim
komið fyrir í réttri afstöðu til sjónvarpsskjásins.
Spenna liggur í loftinu. Ný íslensk sjónvarpsútsend-
ing er að hefjast.
Að þessu sinni er það þáttur Ingva Hrafns um frelsi
til fjölmiðlunar. Skilyrðin til að njóta þessa rammís-
lenska dagskrárliðar á heimili mínu eru ekki sem
best. Slangur af unglingum í heimsókn, aldin frænka
konunnar minnar og miðaldra frændi minn sem er
hættur að drekka.
Ég geri öllum Ijóst, með nokkrum vel völdum orð-
um, að húsbóndinn ætlist til þess að fá ótruflaður að
njóta þessa tilleggs íslenska sjónvarpsins í landsins
gagn og nauðsynjar og allt fer raunar nokkuð vel af
stað.
Ingvi Hrafn segir að líklegasti fyrsti rétthafinn til
útvarps- og sjónvarpsreksturs sé kominn „í starthol-
urnar“ og gæti hafið útsendingar eftir viku ef tækja-
búnaður væri fyrir hendi.
- Vantar bara ekkert annað en græjurnar, gellur í
einum unglingnum, en ég hasta snarlega á hann og
Ingvi Hrafn tilkynnir að ísfilm muni verða þeir fyrstu
eða með þeim allra fyrstu sem fái leyfi til sjónvarps-
útsendinga.
- Gæinn er bara í fánalitunum í tilefni dagsins!
æpir ein úr unglingaskaranum í stofunni og það
snarfýkur í mig, en enginn tekur mark á því frekar en
vant er.
Og ekki er Ingvi fyrr búinn að kynna þátttakend-
urna í þættinum en upphefjast snarpar deilur í stof-
unni um þau sem eru á skjánum, talin rangsælis:
Ragnhildur Helgadóttir, Sigríður Dúna, Vilborg
Harðardóttir og Eiður Guðnason.
Fljótlega nær þó stjórnandinn athyglinni þegar
hann spyr menntamálaráðherra:
- Hvenær koma kakan okkar og jólin?
Þetta er svo dæmalaust vel að orði komist að allir
fara að hlæja bæði heima hjá mér og í sjónvarpinu.
Menntamálaráðherra gefur Ingva Hrafni greinargóð
svör, en frænka konunnar minnar segir:
- Afskaplega er hún nú alltaf raffíneruð hún
Ragnhildur.
Þessu samsinna þeir sem vita hvað er að vera
raffíneraður.
Á meðan Sigríður Dúna er að defínera hugtakið
„frelsi" upphefst ekkert smá andskotans pex hérna
inní stofunni hjá mér um hárgreiðsluna á henni,
blússuna sem hún er í, næluna sem hún er með í
barminum og hverra manna hún sé.
- Hún er æði, æpir ein smápían úr unglingahópn-
um og Ijóst er að hérna í stofunni á þessi kona
kvennanna miklum vinsældum að fagna og ekkert
síður hjá sterkara kyninu en því veikara.
- Er hún ekki dótturdóttir Jóns bakara?, segir
frændi minn sem er hættur að drekka.
- Þú ert nú eitthvað bilaður, segir þá frænka kon-
unnar minnar, en konan mín, sem veit allt um ættir
allra, fer að rekja ættir Sigríðar Dúnu.
Ég er orðinn svartur af illsku yfir að fá ekki að njóta
sjónvarpsins fyrir kjaftæði, þó ekki væri nema til
þess eins að komast til botns í því hvað er „frelsi“.
Með því að færa mig alveg að tækinu kemst ég þó að
því, að ekki hafi allir sama frelsið. Og ég rétt næ því
að heyra Sigríði Dúnu segja að frelsi sé sama og -
einkarekstur samkvæmt frumvarpinu, en þá segir
konan mín:
- Manstu ekki eftir henni Boggu dökkhærðu í skó-
búðinni?
Ég man auðvitað vel eftir Boggu dökkhærðu í
skóbúðinni, en kæri mig ekkert um að fara að rifja
það upp, enda er ég hér til að fá almennilega defína-
sjón á „frelsi".
- Meinarðu hana Boggu Péturs sem fór að halda
við hann Gúnda?, hrópar frænka konunnar minnar.
Og nú upphefst mikið málþóf út af Boggu og umsvif-
um hennar. Við þetta missi ég þráðinn í sjónvarpinu,
en rétt næ því þó þegar Eiður segir að hægt sé að
hafa þráðlaust boðveitukerfi, svoleiðis kerfi sé vest-
ur í Winnipeg, og að oft sé betri krókur en kelda, en
Ragnhildur segir að það, sem hafi skipt meginmáli
fyrir þrem árum, hafi líka skipt meginmáli fyrir tuttugu
árum, en það sé frelsi hlustandans og áhorfandans.
Afturámóti séu kvennalistakonur að berjast fyrir því
að fólk hafi frelsi frá því að hafa frelsi. Vitanlega sé
rétt að öllu frelsi fylgi nokkur ábyrgð og að frelsi þrífist
best innan ramma laganna.
Og nú eru allir unglingarnir farnir útúr stofunni,
miðaldra frændi minn, sem er hættur að drekka,
sofnaður í stólnum, en konan mín og frænka hennar
farnar að pexa um það hvar Vilborg Harðardóttir hafi
keypt bómullarskyrtuna sem hún er í.
Svo segir konan mín við frænku mína:
- Kondu heldur fram í eldhús.
Og loksins er ég orðinn einn í stofunni ásamt
sofandi frænda mínum sem er hættur að drekka.
Loksins hef ég öðlast frelsi til að fá að njóta íslenska
sjónvarpsins til fullnustu. Og ég drekk í mig hvert orð
Ragnhildar.
- Ég held að það sem við eigum að gera, segir
hún, sé að auka frelsið í þeim viðtekna skilningi
íslensks máls, auka frelsi manna til þess að velja það
efni sem þeir sjá í sínu sjónvarpi ef það er möguleiki,
og uppá það býður tæknin.
Og ég hugsa með mér:
- Þetta er nefnilega alveg rétt hjá henni.
Steini minn
Eftir að Þorsteini Pálssyni var
endanlega hafnað sem ráð-
herra í núverandi ríkisstjórn í
þeirri lotu um „Stólinn hans
Steina" sem stóð yfir um og
eftir jólin varð einum blaða-
manni Þjóðviljans þetta að
orði:
Þá eru liðin þessi jól,
þrautum meður sínum.
Þeir hafa stungið undir stól
Steina vini mínum. ■.
jmiklu framsýnni og tengjum
lóðamálin í nýja miðbaenum
við umfangsmikla einföldun í
stjórnkerfismálum: steypum
saman Mogga, ráðuneyti og
sendiráði í eina höll, - og ger-
um Brement að sendiherra,
ritstjóra og utanríkisráðherra.
Þótt Geir vilji ekki standa upp
fyrir Þorsteini mundi hann
treysta Brement í stólinn, og
svo er þetta sparnaður í
launakostnaði eftir nýja kjara-
dóminn, - og síðast en ekki
síst verða engar málalenging-
ar á ferð þegar Morgunblaðið
spyr utanríkisráðherra um af-
stöðu Bandaríkjmanna... ■
Einföldum
stjórnkerfið
Bandaríkjamenn munu hafa
haft hug á að flytja sendiráð
sitt í Reykjavík af Laufásgötu-
nni uppí nýja míðbæ, en hafn-
að lóðinni þegartil kom. Nú er
utanríkisráðuneytið hinsveg-
ar að leita hófanna um þessa
sömu lóð, ekki langt frá nýju
Morgunblaðshöllinni. Sú til-
laga kom fram í einu dagblað-
anna fyrir nokkru að sendi-
ráðið og ráðuneytið samein-
uðust bara um hús á lóðinni,
þetta væri hvort sem er svo
nátengt. Við á Þjóðvilja erum
Hátíðarræða
wmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm-Æ
um hneyksli
Árshátíð starfsfólks SÍS var
haldin um síðustu helgi. Mörg,
mörg undanfarin ár hefur
starfsfólkið orðið að hlýða á
forstjórann Erlend Einarsson
halda ræðu, langloku sem all-
ir kvíða fyrir að þurfa að sitja
undir. Nú brá aftur á móti svo
2 SÍÐA — ÞJÖÐVILJINN Sunnudagur 20. janúar 1985
við að flestir lögðu v\$hlustir.
Ástæðan var sú að langur
kafli ræðunnar fór í að tala um
Braga-kaffihneykslið - þar
sem forstjórinn sagði vonda
menn rétt einu sinni enn vera
að koma óorði á SÍS. Þótti
ýmsum í hæsta máta ó-
smekklegt af forstjóranum að
nota árshátíð starfsfólksins til
að reyna að breiða yfir vafa-
samar gerðir yfirmanna þess.
Markmið
eða leiðir
Ungur athafnamaður er á
leiðinni útí fasteignabissness
þessa dagana og teljast ekki
tíðindi. Hann á í töluverðum
vandræðum með nafn á fyrir-
tækið, vegna þess að honum
leiðast fínu nöfnin penu sem
siík fyrirtæki skreyta sig yfir-
leitt með: Húsafell, Hraun-
hamar, Miðborg, Laufás,
Eignaval, Stakfell. Athafna-
maðurinn vill að nafn fyrirtæk-
isins gefi lágmarksupplýsing-
ar um eðli þess og stendur nú
valið milli leiða og markmiðs:
Brask hf. eða Gróði hf. ■
í úlfakreppu?
Nýverið var stofnað fyrirtækið
ísey hf. í Reykjavík. Tilgangur
félagsins er afar göfugur:
rekstur smásölu og heildsölu,
fasteigna, lánastarfsemi, inn-
heimta og umboðssala. Hér
verða ekki bornar fram neinar
hrakspár, en stofnendum skal
þó bent á að fara gætilega í
sakirnar. Kæmi upp úlfúð í fé-
laginu gæti það lent í úlfa-
kreppu. Eigendurnir eru
nefnilega: Ólöf P. Úlfarsdóttir,
Ólafur Helgi Úlfarsson, Petr-
ína S. Úlfarsdóttir, Þorsteinn
E. Úlfarsson og Úlfhildur S.
Úlfarsdóttir. ■
Kunna þeir ekki
að reka sjoppu?
Menn rekur eflaust ennþá
minní til sjoppumálsins ógur-
lega sem á gekk í tíð vinstri-
meirihlutans í Reykjavík. Þá
ákváöu menn að sjoppan í
biðskýlinu við Hlemm, - á
besta sjoppustað í bænum, -
yrði í eigu borgarinnar þannig
að ágóðinn af sjoppurekstrin-
um rynni til samneyslu bæjar-
búa. Sjálfstæðismenn í borg-
arstjórn ruku upp til handa og
fóta og gagnrýndu af öllum
kröftum þessa árás alræðis-
aflanna að helgustu véum
einstaklingsframtaks og
frjálsrar hugsunar, það er
sjoppustandinu; en borgin rak
sumsé sjoppuna, og varð af
ágætur hagnaður fyrstu árin.
Nú brá svo við eftir að
Flokkur allra stétta vann aftur
höfuðvígi sitt að heldur fór að
draga úr sjoppugróðanum, og
á fjárhagsáætlun borgarinnar
nú er ekki gert ráð fyrir
neinum hagnaði af sjoppunni
á Hlemmi. Kann íhaldið ekki
einusinni að reka sjoppu? ■