Þjóðviljinn - 13.07.1985, Blaðsíða 13

DÆGURMAL
sigrar
Plata Bubba Morthens Kona
gæti betur en aðrar plötur
sem hér hafa komið út borið
heitið ástarjátning. Fáir ís-
lenskir karlmenn hafa leyft sér
að vera jafn einlægir og opin-
skáir um ástarmál sín og róm-
antísku hneigðirsem Bubbi.
Platan Kona er dagbók
manns, sem misst hefur
ástina sína og þráir aftur.
Bubbi Morthens hefur alltaf
haft eitthvað að segja, þar liggur
styrkur hans en jafnframt veik-
leiki. Hans bestu textar eru aldrei
orðum auknir og erindin sjaldan
of mörg; á þessari plötu virðist
Bubbi kannast betur við sjálfan
sig en áður, þekkja betur það er
hann syngur um. Og það er ein-
mitt þessi einlægni eða játning og
jafnbetri textar en áður, sem ger-
ir Konu betri plötu en aðrar
Bubbaplötur.
Tónlistin er sem fyrrum „hefð-
bundin”, þ.e. ekki frumleg að
öðru leyti en því að sækja nótur
til þjóðlaga- og popphefða frá
ýmsum áttum og tímum. En það
fer Bubba vel að syngja hefð-
bundnar ljóðlínur eða melódíur,
það er löngu ljóst að þannig nýtur
hann sín ávallt best.
Pað er ekki hægt að horfa fram-
hjá því að Bubbi hefur sjaldan
sótt jafnsterklega til gamalla
meistara og á Konu. Leonard Co-
hen yrði eflaust hissa, ef hann
heyrði þessa plötu, svo mikið er í
hans smiðju sótt. Aberandi t.d. í
laginu Talað við gluggann, og
reyndar fleirum, sem er jafn-
framt einn best heppnaði texti
plötunnar, bæði hvað varðar
myndmál og inntak, eins fellur
hann sérlega vel að laginu sjálfu.
Mætti hiklaust heyrast meira.
Fleirum vottar Bubbi virðingu
sína: Tom Waits, Dylan hefur
aldrei horfið honum alveg, og
Hörður Torfason fær sinn koss.
Það er alltént blessun hvað hann
á sér þó góðar fyrirmyndir!
En það er vitaskuld ekki aðal-
atriði hvaðan er sótt eða til
hverra, heldur hvert er stefnt og
til hvers. Og þessi plata krefst af
okkur fullrar athygli.
Lögin eru vitaskuld misgóð, en
aldrei vond, ná lægst í að vera
meðalgóð, hæst í að vera afar vel
smíðuð; mjög svo góð. En hér
verða þau ekki dæmd án tillits til
söngs og textans sjálfs, því mér
finnst erfitt að skilja á milli
samhljómunar lags og texta í
túlkun Bubba. Að þessu leyti
minnir hann á ekki ómerkari
listamann en John heitinn Lenn-
on, sem á sínum sólóferli söng
aldrei um annað en eigin lífs-
reynslu eða persónulegar vanga-
veltur. Tónar verða orð, orð tón-
ar og saman heild.
í laginu Rómeó og Júlía tekst
Bubba vel upp í samlíkingum og
lýsingu, vel unninn texti um við-
kvæmt mál: dópneyslu. Hið sí-
gilda par sem aldrei var til nema í
draumaveröld er ennþá tilbeðið í
römmum veruleika þeirra sem
flýja vilja raunveruleikann á náð
dauðans. Hér er verið að tala um
hina fullkomnu blekkingu, þessa
sem er hvað mest heillandi að
falla fyrir, deyja.
Eitt mest spilaða lag þessarar
plötu er Frosin gríma, sem mér
finnst einhvernveginn missa þess
marks er kannski var á miðað.
Ástæðan kann að vera sú, hversu
illa ér ort, innihald textans kemst
ekki til skila.
Aftur á móti er Seinasta augna-
blikið með bestu textum á plöt-
unni, ef ekki einn allra besti texti
Bubba til þessa. Það má jafnvel
Hönnun umslags var í höndum Ingu S. Friðjónsdóttur, þeirrar konu er platan er einkum tileinkuð, og ekki hægt að segja
annað um handbragðið en ágætt.
vænta þess að þetta ljóð eigi eftir
að standa uppúr öðrum ástar- og
tregaljóðum í komandi framtíð.
(Þetta er að mínu viti Ijóð, og
stendur algerlega sjálfstætt sem
slíkt án lags.).
Það má lengi tala um þessa
plötu Bubba Morthens.en ekki
miklu lengur án þess að minnast á
gítarleik hans. Ekki verður urn
villst að góður gítarleikur Bubba
er engin tilviljun, heldur er hér
um að ræða hreinan hæfileika.
Eins og Mörður kvað svo vel
eitt kvöldið, þá er Kona haust-
plata. Hér er á ferð enginn hroka-
fullur töffari með frosna grímu
sem þykist alltaf sigra allt og alla.
Nei, hérna er sungið með sálinni,
og sálin sigrar alltaf.
-9
Aungvir ratar
Ananas er góður og umslagið utanyfir Mát plötu Possibillies sver sig í ætt við
þann safaríka ávöxt. Ásgrímur Sverrisson hannaði þetta albúm fyrir alvöru.
Einkaframtakiö lifi! hróp-
aöi aðstoðarmaöur mennta-
málaráðherra í útvarpið á
laugardaginn var, þegar um-
ræðan, í þætti Árna Þ., Hring-
borðinu, beindist að þeirri
staðreynd, að tónlistar-
höfundar og/eða flytjendur í
dag gefa margir hverjir út
plötur sínar á eigin kostnað.
Að vísu af illri nauðsyn, en
hvað um það; Ingu Jónu
blessuninni rataðist kannski
satt á munn, þó svo að for-
sendurnarfyrirorðunum séu
ótvírætt umdeilanlegar.
Fóstbræður tveir kallast Jón
Ólafsson og Stefán Hjörleifsson.
Eiga þeir sitthvað sameiginlegt,
má nefna t.d. að saman hafa þeir
boðið einkaframtaki stóru plötu-
útgáfanna byrginn með sameigin-
legu á- og framtaki! Stofnuðu
hljómsveitina Possibillies og gáfu
þannig út sína fyrstu plötu sem
ber heitið Mát.
í stuttu máli skal það sagt að
þetta er gagngerð skemmti-
poppplata, það er, þjónar engum
tilgangi öðrum en að vera létt
hressmeti eða öfugt, og tekst upp
vel. Handbragðið er það gott, að
ekki verður út á sett, þeir fóst-
bræður kunna jú vel til verka og
hafa sér til fulltingis hina flínk-
ustu menn.
Bræðralagsmenn eru, þrátt
fyrir ungan aldur, skemmtilega
gamaldags í tónsmíðum sínum.
Andi bítlanna svífur yfir vötnum
hér og þar, og er að sjálfsögðu
ekki verra.
Galli þessarar plötu er ekki
textasmíðin, hún þjónar ekki
öðrum háleitari tilgangi en vera
til gamans. Bulltextar þeir, er
þarna finnast, eru ekki verri fyrir
það eitt að vera bara bull, þeir
eiga að vera nonsens. Eins og ein-
hver sagði, þá meikar nonsens oft
sens; það á við hér. Það rná þá
kannski telja söng Jóns Ólafs-
sonar einn af göllum þessarar
skífu, en viss er ég um það ef
Nonni Ó. hætti þessari feimni og
efaðist minna um eigin sönghæfi-
leika yrði honurn ekkert að van-
búnaði að þroska þennan enn-
semkomiðer dulda hæfileika. Því
músíkfalskur er hann síst af öllu
drengurinn.
Þá er komið að aðalgalla plötu
þessarar og kannski þeim eina
(?). En hann liggur í lengd sumra
laganna, sem annars gætu sómt
sér sem hinar sætustu dægur -
flugur. Því er nebbnilega þannig
farið, að skemmtiefni má aldrei
vera of langdregið.
Niðursuðan: Þeir fósturfýrar
eru aungvir ratar og langt frá því.
Bakraddir í Móðurást eru grúví,
hlið eitt er betri en hlið tvö, lagið
Nú syng ég rokk ætti að vera á
hlið eitt, og sá S.M. sem syngur
það lag ætti hixtalaust að snúa sér
frá klassísku söngnámi og alfarið
demba sér í rokkið.
-9
Laugardagur 13. júli 1985 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 13