Þjóðviljinn - 06.07.1986, Blaðsíða 19

Guð veri með þér. Gamlar,
góðar, guðræknar konur segja
þetta stundum við mig að skiln-
aði.
Petta eru falleg orð. Mér hlýn-
ar alltaf um hjartarætur, þegar ég
heyri þau, og ég held að þau hafi
hrinið á mér, þrátt fyrir allt.
Það er annars undarlegt með
guð. Því verr sem mér og mönn-
unum hefur gengið að skilja
hverjir aðra, því betur höfum við
skilið hvor annan, ég og guð.
Þetta er ekki trú í þeirri merk-
ingu, sem lærðir menn leggja í
það hugtak. Ýms fræðileg trúar-
hugtök, eins og t.d. synd, bæn og
náð, eru mér algerlega óskiljan-
leg fyrirbæri. Ég held, að það sé
ekki eins mikill vandi að um-
gangast guð og lærðir menn vilja
vera láta. Þessir menn sem alltaf
eru að reka hnýflana í þá, sem
ekki vilja láta að stjórn guðs, og
alltaf eru að stagast á trúleysi,
efnishyggju og öðrum ódygðum,
sem þeir telja að standi guðsríki
fyrir þrifum. Ég held, að guð
komi til mannanna, þegar þeir
þurfa á aðstoð hans að halda, og
sé ekki að erfa það við þá, þótt
þeir hafi einhverntíma brugðið á
leik eða hlaupið út undan sér á
skeiðvelli lífsins. Og allir þurfa
einhvemtíma á hans aðstoð að
halda á sinni lífsferð.
Ég er ekki heldur í hópi þeirra
manna, sem eiga guð, lflct og
menn eiga skatt- og útsvarsfrjálsa
innistæðu í banka eða vísitölu-
tryggð verðbréf.
Við, ég og guð, emm aðeins
tveir einstaklingar, sem höfum
hitzt á förnum vegi, og það hefur
orðið að þegjandi samkomulagi
okkar á milli að við reyndum að
fylgjast að. Við vitum, aðvið höf-
um báðir hag af samfylgdinni. Ég
veit, að ég get ekki komizt af án
þessarar samfylgdar, og guð veit,
að hann hefur ánægju af því að
gera mér þennan greiða.
Það hefur ekki þurft að skipu-
leggja þetta á nokkurn hátt eða
gera um það sérstaka samninga.
Þetta hefur komið allt eins og af
sjálfu sér.
Það var eitt kveld.
Ég lá vakandi í rúmi mínu og
reykti pípu mína. Þá þótti mér
sem ég hefði verið og væri á
tveggja manna fari með guði ró-
andi yfir eitt mikið haf.
Ég sat á hálsþóftunni og reri á
bakborða, en guð sat miðskips og
reri á stjórn.
Það sem guð var miklu betri
ræðari en ég, hafði hann horfu-
ráðin. Hann gætti þess að halda
stefnunni, en gerði aldrei tilraun
til að snúa á mig. Hinsvegar kom
það stundum fyrir, þegar gott var
í sjóinn og ég var vel fyrir kallað-
ur, að ég þóttist vera mikill ræð-
ari og reyndi að snúa á guð. En
guð brosti í kampinn og lofaði
mér að snúa á sig. En þegar hon-
um fannst sem nóg væri að gert og
ekki mætti bera meira af réttri
leið, leit hann til mín og sagði:
Sparaðu kraftana, drengur.
Við eigum langt eftir enn.
Svo spyrnti hann öðrum fæti í
skutþóftuna, tók dálítið dýpra í
árinni og kippti bátnum í rétt horf
með örfáum áratogum.
En það var ekki alltaf gott í
sjóinn.
Stundum var að vísu lens. Þá
var róðurinn léttur. Við bárum
Skúli Guðjónsson
Tveirá báti
Kafli úr bókinni
„Bréf úr myrkri“
árarnar ótt og títt, en tókum létt á
þeim, og guð stakk stundum við
til að rétta bátinn af, ef honum
ætlaði að slá flötum.
En oft höfum við fengið barn-
ing. Vindurinn hefur staðið beint
á hnýfil, og okkur hefur ekkert
miðað áfram, og ég hef róið rétt
eins og ég ætti lífið að leysa. En
þegar mér hefur fundizt sem ég
væri að gefast upp, hefur guð litið
til mín og sagt:
Þessi þota er nú að líða hjá.
O, þetta var svo sem ekkert,
segi ég þegar þotan er liðin hjá,
því ég vil ekki láta guð verða þess
varan, að ég hafi verið að því
kominn að gefast upp.
En stundum getur líka legið við
á stjórn, því vindarnir blása af
öllum áttum á þessu hafi. Þá
reynist mér róðurinn léttur, en
guð verður að spyma í skutþóft-
una og taka djúpt í árinni til þess
að halda í horfinu, en ég aflýist á
meðan og óska með sjálfum mér,
að það liggi alltaf við á stjórn.
Én það liggur ekki alltaf við á
stjórn. Það kemur ekki sjaldan
fyrir að það liggi við á bak, og þá
fer gamanið fyrst að grána fyrir
mér. Ég ræ og ræ af öllum lífs og
sálar kröftum, spyrni fæti í mið-
þóftuna og það bogar af mér svit-
inn. Særokið drífur yfir mig og
seytlar ofan í hálsmálið og
Skúli Guðjónsson frá Ljótunnarstöð-
um.
blandast svitanum og mig svíður í
allan skrokkinn. En guð getur
farið sér hægt, hann dýfir aðeins
blaðinu í sjóinn, ósköp letilega að
því er mér finnst, og stundum
stingur hann við þegar mig
skortir afl til að halda bátnum í
horfinu.
Ég fer að hugsa ljótt um guð,
að það sé ekkert réttlæti í því að
láta mig hamast svona miklu
meira en ég hef afl til, en hann
situr þar á sinni þóftu sama sem
aðgerðalaus. Og ég afræð með
sjálfum mér, að ég skuli leggja
árar í bát, þetta sé hvort sem er
allt vonlaust. En þá lítur guð til
mín og segir:
Láttu líða úr lófum, væni minn,
meðan hrinan líður hjá, ég skal
damla fyrir þig á meðan.
Og svo tekur guð við árinni
minni og damlar á tvær árar með-
an hrinan líður hjá. En ég nudda
hendurnar, sem orðnar eru dofn-
ar af því að halda um hlumminn.
Og þegar hrinan er liðin hjá,
réttir guð mér árina og segir:
Reyndu nú að damla dálítið,
drengur minn, þetta smástyttist.
En ég tek við árinni, aflúinn og
staðráðinn í því að gefast aldrei
upp.
Og þannig hefur þetta gengið
og þannig mun þetta ganga.
Það verður gott í sjóinn, og ég
reyni að snúa á guð. Það kemur
lens og róðurinn verður léttur,
það kemur mótbyr og róðurinn
þyngist. Það liggur við á stjórn og
róðurinn verður aftur léttur, og
það liggur við á bak og róðurinn
verður óbærilega þungur, og þeg-
ar ég kemst í þrot, tekur guð við
árinni minni og damlar á tvær
árar meðan hrinan líður hjá. Og
þegar hrinunni slotar, tek ég aft-
ur við árinni, ákveðinn í að duga,
hvað sem á dynur.
Og þannig mun þetta allt end-
urtaka sig, þar til dagur er að
kvöldi kominn, og við lendum
bátnum við ókunna strönd.
Við stígum á land, brýnum
bátnum, rekum undir hann
skorður og festum fram af hon-
um.
Síðan köstum við af okkur
sjóklæðunum og göngum til
bæjar.
María mey rennir upp á könnu-
na og ber okkur brennheitt lút-
sterkt baunakaffi með hnaus-
þykkum rjóma og sykruðum
pönnukökum.
Og við drekkum kaffið og
borðum pönnukökurnar, sitjandi
í hægindum himnaríkis og njót-
um þess að þreytan líði úr limum
okkar.
Og þegar við höfum drukkið
kaffið, tekur guð upp tóbaks-
punginn sinn, réttir mér hann yfir
borðið og segir:
„Fáðu þér í pípu, drengur.“
Ég opna punginn og sé, mér til
óumræðilegrar gleði, að þetta er
Edgeworth, uppáhaldstóbakið
mitt.
Og meðan ég er að troða í píp-
una mína, lítur guð á mig, brosir í
kampinn og segir glaðklakka-
lega, næstum hróðugur:
„Jæja drengur, aldrei fór það
þó svo, að við næðum ekki
landi.“
LAN DS BAN KASÝ NING
IQOÁRA AFMÆLl LANDSBANKA ÍSLANDS OG ÍSLENSKRAR SEÐLAÚTGÁFU
28.JÚNÍ—20.JÚLÍ í SEÐLABANKAHÚSINU
fí
]| tilefni 100 ára afmælis Landsbankans og
| íslenskrar seðlaútgáfu hefur verið sett upp
L vegleg sýning í nýja Seðlabankahúsinu við
Kaikofnsveg. Þar er m.a. rakin saga gjaldmiðils
á íslandi allt frá iandnámsöld, fyrsta afgreiðsla
bankans endurbyggð, skyggnst inn I
framtíðarbankann, sýndar gamlar gullfallegar
vélar og fylgst með hvernig penlngaseðill
verður til.

r;
7 8081181 ^
FIMM v!
KHÓNUR
....
. í&Sr -
!^A7SU8U81
sýningunni verða seldir sérstakir
minnispeningarog frímerki, þarer vegleg
verðlaunagetraun og léttur útibúaleikur
og daglega eru sýndar kvikmyndir um
Landsbankann og sögu íslenskrar seðla- og
myntútgáfu.
Þá eru einnig sýnd saman opinberlega i fyrsta
sinn málverk í eigu bankans eftir marga bestu
listmálara þjóðarinnar.
Veitingasala er á sýningunni og leiksvæói
fyrir börn.
ýningin er opin virka daga frá
kl. 16.00-22.00 og frá 14.00-22.00
um helgar.
Við hvetjum alla til þess að sjá þessa
stórskemmtilegu sýningu.
Aðgangur er ókeypis.
Landsbanki
Islands
Banki allra landsmanna 1100 ár
ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 19