Þjóðviljinn - 29.10.1986, Blaðsíða 7

Umsjón:
Ólafur
Gíslason
Elly Ameling
sópransöngkona heldur tónleika á
vegum Tónlistarfélagsins í Austur-
bæjarbíói í kvöld kl. 20.30. Elly Ame-
ling er löngu heimsfræg fyrir Ijóða-
söng sinn og er meðal eftirsóttustu
söngvara heims á því sviði. Hún mun
syngja verk eftir Gluck, Vivaldi, De-
bussy og Poulenc og eftir hlé mun
hún syngja Ijóðaflokkinn „Úr
spænskri Ijóðabók" eftir Hugo Wolf.
Undirleikari verður Rudolf Jansen frá
Hollandi. Tónlistarunnendum er hér
með bent á þennan einstaka tónlist-
arviðburð.
Kötturinn slóttugi
Alþýðuleikhúsið sýnir:
KOTTURINN SEM FER
SÍNAR EIGIN LEIÐIR
eftir Ólaf Hauk Símonarson
/Rudyard Kipling
Leikstjóri: Sigrún Valbergsdóttir
Leikmynd: GERLA
Sá frábæri sagnameistari Kip-
ling samdi nokkur ævintýri handa
bömum og fullorðnum sem sjálf-
sagt eiga eftir að halda nafni hans
á lofti lengur en flest annað sem
hann skrifaði. Við þekkjum þessi
ævintýri í ágætum þýðingum
Halldórs Stefánssonar - hver
man ekki eftir litla forvitna ffln-
um - og það er eitt af þeim sem
Ólafur Haukur hefur notað sem
efnivið í leikrit sitt um köttinn
sem fór sínar eigin leiðir.
Þetta ævintýri er skemmtileg
og snjöll útlistun á því hvernig
maðurinn siðmenntaðist og tók
húsdýrin í þjónustu sína. Það var
auðvitað konan sem kunni ráð til
að temja fyrst karlmanninn en
síðan kúna og hestinn og hundinn
með því að bjóða þeim upp á hlý
húsakynni og góðan mat. Ein
skepna jarðarinnar var þó slótt-
ugri en konan, nefnilega köttur-
inn, sem tókst að afla sér allra
sömu fríðinda og hinir án þess þó
að fóma frelsi sínu.
Þessari skemmtilegu sögu er að
flestu leyti vel til skila haldið í
sýningu Alþýðuleikhússins, en
verkið var reyndar frumsýnt af
Leikfélagi Akureyrar síðastliðið
vor. Sigrún Valbergsdóttir stýrir
vel skipuðu leikaraliði með ágæt-
um og margt er um skringileg
uppátæki sem lífga upp á leikinn.
Búningar og gervi leikaranna eru
sömuleiðis með ágætum. Hins-
Tilbrigði við jómfrú
Fyrstu tónleikar Tónlistarfé-
lagsins á þessum vetri voru í
Austurbæjarbíói sl. laugardag.
Þar var kominn Pétur Jónasson
gítarleikari, „einn af okkar ungu
tónlistarmönnum sem hefur með
einbeitni sinni og dugnaði sífellt
miðað áfram á ferli sínum“, svo
vitnað sé í efnisskrá, og þetta
voru fallegir tónleikar. Heldur
dauflegir að vísu, því þeir buðu
ekki upp á tónlist, sem hleypur
mönnum kappi í kinn. Að vísu
var þama tiltölulega nýtt íslenskt
verk, Tilbrigði við jómfrú eftir
Kjartan Ólafsson, sem lofar góðu
um höfundinn. Þetta mun fmm-
raun Kjartans á tónsmíðasviðinu
eftir að hann lauk námi við Tón-
listarskólann hér í borginni og
þessvegna þetta kostulega nafn.
En tilbrigðin eru skemmtilega
fjölbreytt, þar er velt ýmsum
tónrænum blæmunstmm eftir-
minnilega og tilfinningin fyrir
takmörkuðu efni í góðu lagi. Til
hamingju.
Afgangurinn af prógramminu
var hinsvegar spænsk (og mexík-
önsk) gítartónlist frá síðustu
hundrað ámm eða svo, eftir Tárr-
ega, Ponce og Moreno-Torroba.
Allt slíkt lætur vissulega vel í
eyrum, þetta er einföld og klið-
mjúk tónlist, sem fer ljómandi
vel á huggulegum síðkvöldum við
m wm
LEIFUR
ÞÓRARINSSO
kertaljós í hlýjum stofum. En í
köldum og dimmum sal Austur-
bæjarbíós er hún undarleea líf-
vana, þrátt fyrir hreinan og tæran
flutning. Kannski einmitt vegna
þess hvað leikur Péturs er fágað-
ur og fínn, þó ég skilji það nú ekki
alveg, því ekki er hún tilefni til
neinna stórátaka. Ætli ég verði
ekki bara að játa, að svona músík
veldur mér óviðráðanlegri syfju,
sem jafnvel fyrstaflokks ein-
leikari einsog Pétur, fær ekki
læknað. En mikið vildi ég fá hann
til að leika eitthvað bitastæðara,
nýtt eða gamalt, því jafn góð tök
og Pétur hefur á hljóðfærinu, em
sannarlega sjaldgæf og mikils
virði.
LÞ
vegar hefur lítið verið lagt í leik-
mynd og lýsingu, sjálfsagt af fjár-
hagsástæðum, en sýningin geldur
þess óneitanlega hversu umgerð
hennar er snautleg og leiksvæði
illa afmörkuð, t.d. skilin milli
skógarins og hellisins.
Það er töluvert mikið af söng-
lögum í þessari sýningu, kannski
heldur mikið, því að víða þóttu
mér söngvarnir bara tefja fram-
gang leiksins og ekki bæta neinu
við. Textarnir eru sumir heldur
þunnir og tónlistin er að mestu
leyti þessháttar gutl sem rennur
hvað saman við annað, ekki síst
þegar staðlað og niðursoðið
undirspil kemur til. Frá þessu eru
þó undantekningar, bæði söngur
kattarins um að allir staðir séu
honum jafn kærir svo og gullfal-
María Sigurðardóttir var afskap-
lega sterk og jarðmóðurleg í hlut-
verki konunnar og samskipti
hennar og hins hégómalega
manns voru oft stórskemmtileg,
en hann var sérlega fyndinn í
meðfömm Barða Guðmunds-
sonar. Kýrin og hesturinn voru
bæði vel útfærð af Erlu Skúla-
dóttur og Bjarna Ingvarssyni og
Gunnar Rafn Guðmundsson var
einkar skoplegur hundur. Þá átti
Margrét Ólafsdóttir kostulega til-
burði og frábært látbragð í hlut-
verki barnsins.
Þetta er fjörúg og skemmtileg
sýning sem einnig getur vakið til
umhugsunar og gleðilegt að fá
hana á höfuðborgarsvæðið í þeim
barnaefnisskorti sem hrjáir
leikhús okkar.
skemmtileg framganga leikar-
anna sem voru hver öðrum betri.
Helgi Björnsson var langur og
Uðugur í hlutverki kattarins og
söng vel, en eitthvað skorti á að
hann kæmi allri kímninni til skila.
leg vögguvísa hans í lokin era
prýðileg atriði.
En það sem gerir mest fyrir
þessa sýningu er lífleg og
SVERRIR
HÓLMARSSON
Strindberg í samtímanum
Þorgeir Þorgeirsson rithöfundur hefur samið viðbót við
leikrit Strindbergs, Hin sterkari, og verða bæði verkin sýnd
saman í Hlaðvarpanum í kvÖld
Það má segja að þetta verk mitt
fjalli að nokkru leyti um erindi
Augustar Strindberg við okkar
samtíð, sagði Þorgeir Þorgeirs-
son rithöfundur um þátt sinn í
sýningunni „Hinn sterkari - sú
veikari,“ sem Alþýðuleikhúsið
frumsýniríkvöld íÍHIaðvarpan-
um. En sýning þessi er annars
vegar byggð á uppfærslu Alþýð-
uleikhússins og Ingu Bjarnason á
leikþættinum Hin sterkari eftir
August Strindberg frá því í sum-
ar, og hins vegar á nýjum einþátt-
ungi eftir Þorgeir Þorgeirsson,
sem hann nefnir „Sú veikari,“
og gerist síðari þátturinn í kvik-
myndaveri, þarsem leikarar fyrri
þáttarins stíga út úr hlutverkum
sínum við æfingu leiksins.
Þorgeir sagði að hann hefði
skrifað þessa viðbót fyrir þrá-
beiðni Ingu Bjarnason leikstjóra.
Sér hefði í fyrstu þótt hugmyndin
fráleit og beinlínis stórhættuleg.
En við nánari athugun hefði hann
látið freistast. „Það er hættulegt
að halda áfram að skrifa þar sem
Strindberg hættir, en það gefur
líka loft undir vængina.“
Aðspurður um hvort hann væri
með þessu verki að endurmeta
afstöðu Strindbergs til kvenþjóð-
arinnar sagði Þorgeir að hann
hefði fyrir löngu gert sér grein
fýrir því að allar sögur um kven-
„Strindberg gefur loft undir vængina...“ segir Þorgeir Þorgeirsson. Ljósm.: Sig.
hatur Strindbergs væru misskiln-
ingur. Hins vegar skrifaði Strind-
berg af miskunnarleysi um
mannfólkið yfirleitt, ekki síst
yfirstéttarkonur. Þorgeir sagði
jafnframt að þessi endurnýjuðu
kynni hans við Strindberg hefðu
fullvissað hann enn betur um er-
indi hans við nútímann. „Strind-
berg er ekki gamall. í leiklist hans
sjáum við upphaf nútímans á
Norðurlöndum. Hann er nor-
rænn höfundur sem stóð í farar-
broddi í heiminum sem leikrita-
skáld á sínum tíma, og öll nútím-
aleiklist á nokkrar rætur að rekja
til hans.“
Það er Inga Bjarnason sem
leikstýrir báðum þáttunum, en
leikendur eru þau Margrét Aka-
dóttir, Anna Sigríður Einarsdótt-
ir, Elfa Gísladóttir og Harald G.
Haraldsson. Áður en sýningin
hefst mun Kolbeinn H. Bjarna-
son leika einleiksverk fyrir þver-
flautu eftir Þorkel Sigurbjörns-
son og fleiri, en fyrir seinni sýn-
ingar munu aðrir hljóðfæraleik-
arar koma fram.
' Veitingar eru á boðstólum fyrir
leikhúsgesti, og eru þær innifald-
ar í miðaverði. Sýningar fara
fram í kjallara Hlaðvarpans að
Vesturgötu 3 og hefst sýningin kl.
21. Næstu sýningar verða á föstu-
dag og sunnudag.
ólg.
Miðvikudagur 29. október 1986 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7