Þjóðviljinn - 04.02.1987, Blaðsíða 14

MINNING
Viktoría Jónsdóttir
Fædd 15. nóvember 1948 - Dáin 27. janúar 1987
Tíminn líður hratt, stundum
allt of hratt. Þannig var með þann
tíma sem liðinn er frá því við
kynntumst Viktoríu Jónsdóttur.
Sjö ár eru síðan lítill hópur fór að
læra grafík hjá Valgerði Bergs-
dóttur í Myndlistaskólanum í
Reykjavík. Þetta var samstilltur
hópur og æ sfðan höfum við,
fimm úr honum, haldið saman,
hist og fylgst hver með annarri. í
þessum hópi var Viktoría. Okkur
fannst við allar eiga mikið hver í
annarri og fannst að erfitt myndi
að rjúfa í hann skarð. En sumu er
ekki hægt að stjórna og veikindi
Viktoríu reyndust of alvarleg til
að sigur ynnist á þeim.
Við erum þó svo lánsamar,
eins og aðrir sem kynntust Vikt-
oríu, að um hana eru góðar minn-
ingar og skemmtilegar. Hún var
að vissu leyti dul, en hreinskilin
og hafði góðan húmor fyrir um-
hverfinu. Hún átti létt með að
koma með neyðarlegar athuga-
semdir um menn og málefni og
hlífði þá ekki sjálfri sér við sínum
skammti. En hún var jafnframt
óvenju næm tilfinningamann-
eskja. Það kom best fram í mynd-
um hennar.
Viktoría hafði mikla hæfileika í
myndlist, og hana langaði sann-
arlega til að þróa þá betur en hún
fékk tækifæri til. Hún gerði mikl-
ar kröfur til sjálfrar sín á því sviði
sem öðrum. Góðu minningarnar
eiga þegar fram líða stundir eftir
að yfirskyggja þungann sem nú
hvílir yfir okkur vinkonum henn-
ar. Minningar um skemmtilegan
félaga, góðar stundir yfir teikni-
blokk eða kvöldstundirnar þegar
við hittumst hver heima hjá ann-
arri eða fórum eitthvað saman.
Ekki síst leitar á hugann ferð sem
við fórum saman upp í sveit síð-
astliðið vor og yndislegt kvöld
sem við áttum saman rétt fyrir
jól.
Við vottum fjölskyldu Viktor-
íu innilega samúð okkar.
Anna, Helga,
Margrét og Ragnheiður
í dag kveðjum við vinkonu
okkar Viktoríu Jónsdóttur eða
Ittu, eins og hún var oftast
kölluð. Hún var dóttir hjónanna
Þóru Jónsdóttur og Jóns Steins-
sonar bifvélavirkja. Itta ólst upp í
Nökkvavogi og var eina dóttir
foreldra sinna. Bræður hennar
eru Sigurður flugvirki búsettur í
Luxemborg, Logi vélvirki býr í
Mosfellssveit og tvíburabróðir
hennar Smári rafeindavirki býr á
Bíldudal.
Kynni okkar hófust þegar við
vorum 8 ár í Langholtsskóla
undir handleiðslu Birgis Alberts-
sonar kennara. Síðar fylgdumst
við svo að í Vogaskóla. Áfram
hélt Itta í Menntaskólann í
Reykjavík og tók þaðan stúd-
entspróf 1968. Prófi frá Kennar-
askólanum lauk hún ári síðar og
um sama leyti kynntist hún eigin-
manni sínum Jörundi Garð-
arssyni frá Bíldudal. Þau giftu sig
árið 1971 og byrjuðu búskap á
Bíldudal en þar unnu þau bæði
sem kennarar. Börnin urðu þrjú,
Þóra Dögg fædd 1971, Una Ýr
fædd 1972 og Jón Garðar fæddur
1981. Árið 1981 fluttu þau til
Reykjavíkur, en um tíma bjuggu
þau í Vogum á Vatnsleysuströnd
þar sem Itta kenndi við barna- og
unglingaskólann. Síðan fór hún
að kenna við Heyrnleysingja-
skólann og tók sérkennslupróf
fyrir heyrnarlausa. Þá stundaði
hún nám í Myndlista- og handíða-
S Fjórðungssjúkrahúsið
á Akureyri
Hjúkrunarfræðingar:
Óskum að ráða hjúkrunarfræðinga í fastar stöður
á eftirfarandi deildir:
Handlækningadeild frá 1. apríl 1987.
Bæklunardeild frá 1. maí 1987.
Geðdeild strax og/eða eftir samkomulagi.
Langlegu- og
kvensjúkdómadeild, strax og/eða eftir
samkomulagi.
Öldrunarlækningadeild Sel strax og/eða eftir
samkomulagi.
Á allar deildir sjúkrahússins til afleysinga í
sumarfríum.
Ennfremur vantar á fastar næturvaktir á ýmsar
deildir sjúkrahússins. Athugið að greidd eru
deildarstjóralaun fyrir 60% starf.
Hjúkrunardeildarstjóri
Laus er til umsóknar staða hjúkrunardeildar-
stjóra á Handlækningadeild, frá og með 15. maí
1987.
Nánari upplýsingar gefur hjúkrunarforstjóri og/
eða hjúkrunarframkvæmdastjóri í síma 96-
22100.
Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri
skóla íslands ásamt námskeiðum
í Myndlistarskólanum í Reykja-
vík.
Eftir 30 ára kynní er margs að
minnast, leikjanna og söngsins í
Vogahverfi, unglingsáranna með
ballferðum í Glaumbæ, síðan
fullorðinsáranna við barna-
uppeldi og brauðstrit.
Saumaklúbb stofnuðum við
fyrir 25 árum, og þó lítið færi fyrir
saumaskapnum þá héldum við
þeirri reglu að hittast tvisvar í
mánuði. Við munum seint
gleyma síðasta saumaklúbbnum,
sem haldinn var 21. janúar s.l. á
Landspítalanum við sjúkrabeð
Ittu. Itta var mikil baráttukona,
friðar- og jafnréttissinni. í 3 ár
barðist hún hetjulega við ólækn-
andi krabbamein en varð að lok-
um að láta undan.
Jörundi og börnum, foreldrum
og bræðrum votturn við okkar
dýpstu samúð.
Ittu elskulegu vinkonu,
þökkum við alltof stutta en ljúfa
samfylgd.
Inga, Maggý, Kristín,
Halla og Didda
Hún Viktoría er dáin. Stað-
reynd sem ég á erfitt með að trúa,
því ég var ávallt bjartsýn á að
henni tækist að sigrast á þessum
erfiðasta sjúkdómi okkar tíma.
Það er ömurlegt hvað hin öra
tækni- og vísindaþróun er lítils
megnug í þeirri baráttu.
Eg kynntist Viktoríu fyrst árið
1975, er Systa systir hennar flutti
til Bíldudals. Urðu þær fljótt
vinkonur og reyndist Viktoría
henni mikil stoð, þar sem oft er
erfitt fyrir aðflutta að flytjast inn í
lítið, lokað samfélag, þar sem all-
ir þekkja alla. Ári síðar störfuð-
um við Viktoría saman við
Grunnskóla Bíldudals, þar sem
bæði hún og Jörundur maður
hennar voru kennarar með mér
og reyndust mér geysimikill
styrkur í mínu starfi þar.
Upp frá því vorum við Viktoría
alltaf góðar vinkonur og héldum
góðu sambandi þrátt fyrir búsetu
mína erlendis.
Viktoría var mikil rólyndis-
manneskja, en með geysisterkan
persónuleika. Hún skipti sjaldan
skapi og var mjög umburðarlynd,
það fann maður vel á Bíldudal,
þar sem hún starfaði bæði sem
kennari, bæjarfulltrúi og hús-
móðir. Viktoría kom þar jafnt
fram við alla, enda skynjaði ég
glöggt þá virðingu er hún naut á
Bíldudal, þótt hreint flokkspólit-
ískt væru ekki allir sammála
henni.
Síðustu tvö árin höfum við
Viktoría haft mikið samband þá
ekki síst í gegn um sameiginlegt
áhugamál okkar myndlistina.
Myndlistin átti alltaf stóran sess í
huga hennar, því þótt hún hafi
hætt í Myndlista- og handíða-
skóla íslands eftir fyrsta veturinn
þar fyrir ca. 15 árum, flutt á Bfld-
udal, stofnað heimili með Jörra
og eignast Þóru og Unu ári
seinna, þá talaði hún alltaf um að
halda áfram á listabrautinni.
Hennar listrænu hæfileikar
komu reyndar fram í öllum henn-
ar gerðum.
Arið 1978 fluttist fjölskyldan
suður og Viktoría hélt áfram að
kenna, fyrst á Suðurnesjum og
ári síðar hóf hún kennslu við
Heyrnleysingjaskólann og jafn-
framt kennslunni þar var hún í
sérkennslunámi.
Árið 1978 eignuðust þau Jón
Garðar, sannkallaðan ljósgeisla
allra á heimilinu.
Myndlistin togaði alltaf í, svo
jafnframt öllu þessu var Viktoría
á kvöldnámskeiðum í Myndlista-
skólanum í Reykjavík, síðar á-
kvað hún að halda áfram þar sem
frá var horfið og settist á annað ár
í Grafíkdeild M.H.Í., en sá vetur
var mjög erfiður þar sem sjúk-
dómurinn hafði blossað upp að
nýju eftir árs lægð.
Viktoría var sjálf ákveðin í að
berjast til þrautar og gefast ekki
upp, og í gegn um öll sín veikindi
bar hún sig vel og kvartaði aldrei.
Ég veit að við erum mörg, sem
munum sakna Viktoríu sárt og vil
ég, Systa og Theodór votta Jörra,
Þóru, Unu og Jóni Garðari einnig
foreldrum hennar Jóni og Þóru,
okkar dýpstu samúð og vonum
við að góðar minningar um Vikt-
oríu megi verða þeim styrkur í
þeirra miklu sorg.
Sigga
Hún Itta, vinkona okkar, er
lögð af stað í ferðina, sem bíður
okkar allra fyrr eða síðar. Við
stöndum eftir hnípnar og tómið
sem fyllir okkur kallar fram
minningar frá því liðna.
Tuítugu ára samfylgd, allt frá
áhyggjulausum og glaðværum
menntaskólaárum, er nú lokið.
Við minnumst með innilegu
þakklæti alls þess sem við áttum
saman, bæði sorgir og gleði, með-
byr og mótbyr.
Itta var hæglát og fór ekki um
með neinum fyrirgangi. Henni
fylgdi ró samfara styrk og þol-
gæði sem sýndi sig svo vel í bar-
áttunni við hatramman sjúkdóm.
Hún hafði sterka réttlætiskennd
og málstaður lítilmagnans átti sér
jafnan talsmann þar sem hún var.
Við kveðjum nú vinkonu okk-
ar og þökkum góðar minningar.
Okkar dýpsta samúð er hjá Jörra
og börnunum. Foreldrum hennar
og öðrum vandamönnum vottum
við hluttekningu.
Stebba og Auja
í dag kveðjum við kennarar
Heyrnleysingjaskólans samkenn-
ara okkar Viktoríu Jónsdóttur.
Andlát hennar kom okkur ekki
að óvörum því sláttumaðurinn
hafði fyrir nokkru boðað komu
sína.
Viktoría hóf störf hér við
Heyrnleysingjaskólann haustið
1979. Hún hafði þá kennt um
nokkurt skeið, lengst af á Bíldu-
dal. Það var lán fyrir stofnunina
að fá til starfa jafnhæfan kennara
og Viktoría var. Störf hennar hér
voru í alla staði farsæl. Við höfum
glöggt mátt finna undanfarið að
nemendur minnast hennar með
þakklæti.
Viktoría verður okkur sam-
starfsfólki sínu minnisstæð fyrir
margra hluta sakir. Hún hafði
gott lag á að vinna með öðru
fólki, enda hafði hún bæði þægi-
lega og hlýlega framkomu. Hún
hafði sínar ákveðnu skoðanir, þó
sást hún aldrei bregða skapi. Hún
kom skoðunum á framfæri há-
vaðalaust. Því betur sem við
kynntumst henni varð okkur ljóst
hversu vel hún var að sér á mörg-
um sviðum og hversu heilsteypt-
ur og traustur persónuleiki hún
var.
Viktoría bjó yfir listrænum
hæfileikum einkum á sviði mynd-
listar. í kennslu kemur það sér
vel að hafa þann hæfileika að geta
teiknað. Oft þarf að grípa til þess
í kennslu heyrnarlausra barna að
útskýra hluti á sjónrænan hátt.
Viktoría hafði stundað nám í
Myndlista- og handíðaskóla ís-
lands fyrir allmörgum árum, en
orðið að hætta þar námi. í mörg
ár var hún á námskeiðum í Mynd-
listarskóla Reykjavíkur. Hún
hafði það oft á orði að fara aftur í
M.H.I. þegar tækifæri gæfist.
Haustið 1983 verður hún fyrst
vör þess meins er síðar varð henni
að aldurtila. Hafði hún þá ásamt
fleiri kennurum skólans nýlokið
sérnámi í kennslu heyrnarlausra.
Tók nú við erfiður og tvísýnn
tími. Þrátt fyrir það reyndi hún að
stunda vinnu sína eins og kraftar
Ieyfðu.
Haustið 1984 kom hún að fullu
aftur til starfa og virtust batahorf-
ur góðar. Eftir þann vetur sagðist
hún ætla að taka sér ársfrí frá
kennslustörfum og fara að stunda
myndlistarnám. Hún tjáði okkur
ennfremur að þar sem hún vissi
ekki hversu langt líf hún ætti fyrir
höndum ætlaði hún sér að láta
þennan draum sinn rætast. Hún
innritaðist í grafikdeild M.H.Í.
haustið 1985.
Við samglöddumst henni inni-
lega að hún skyldi vera byrjuð á
því námi, þar sem hæfileikar
hennar fengju notið sín. Það varð
því öllum mikið áfall að frétta að
hún hefði orðið að hætta námi á
miðjum vetri, því sjúkdómurinn
hafði tekið sig upp að nýju.
Eftir eins árs baráttu er hún nú
horfin sjónum okkar. í öllu sjúk-
dómsstríði sýndi hún einstakt
æðruleysi sem verður okkur ó-
gleymanlegt. Aðeins rúmum
mánuði fyrir andlát sitt kom hún
á Litlu-jólin í skólanum og hitti
fyrrum nemendur sína og sam-
starfsmenn.
Nú hefur verið höggvið stórt
skarð í samstilltan hóp okkar.
Það skarð verður vandfyllt. Við
þökkum henni ánægjulega sam-
fylgd.
Fjölskyldu hennar og vensla-
fólki vottum við samúð okkar og
biðjum tímann, hinn mikla græð-
ara, að lina sársauka þeirra.
Kennarar
Hcyrnleysingjaskólans
Hún var brosmildur kennari en
það var ekki það eina sem ein-
kenndi hana. Hún var líka ákveð-
in og við komumst ekki upp með
neitt múður, sérstaklega ef við
gleymdum að læra heima.
Viktoría kenndi okkur ís-
lensku, reikning og samfélags-
fræði. Hún var góður teiknari.
Oft teiknaði hún myndir fyrir
okkur til þess að hjálpa okkur að
skilja betur. Okkur fundust þetta
ánægjulegar stundir sem við átt-
um með henni. Hún var góður
kennari.
Nokkur okkar heimsóttu hana
á spítalann fyrir nokkrum
dögum. Þá sagði hún okkur að
hún væri að deyja. Okkur þykir
sorglegt að hún er farin og send-
um okkar innilegustu samúð til
fjölskyldu hennar.
Nemendur í
Heyrnleysingjaskólanum
14 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN’ Miðvikudagur 4. febrúar 1987