Þjóðviljinn - 13.11.1987, Blaðsíða 6

HRARIK
^ BAFMAGNSVEITUR RÍKISINS
Útboð
Rafmagnsveitur ríkisins óska eftir tilboðum í eftir-
farandi:
RARIK-87008: Raflínuvír 180 km.
Opnunardagur: Fimmtudagur 10. desember
1987, kl. 14.00.
Tilboðum skal skila á skrifstofu Rafmagnsveitna
ríkisins, Laugavegi 118,105 Reykjavík, fyriropn-
unartíma og verða þau opnuð á sama stað að
viðstöddum þeim bjóðendum er þess óska.
Útboðsgögn verða seld á skrifstofu Rafmagns-
veitnaríkisins, Laugavegi 118,105 Reykjavík, frá
og með fimmtudegi 12. nóvember 1987 og kosta
kr. 200.- hvert eintak.
Reykjavík 11. nóvember 1987
Rafmagnsveitur ríkisins
Laus staða
Dósentsstaöa í byggingaverkfræði viö verkfræöideild Há-
skóla íslands er laus til umsóknar. Dósentinum er ætlað aö
hafa umsjón meö og stunda rannsóknir og kennslu á ein-
hverjum eftirtalinna sviða: Aöveitur-fráveitur; byggðarskipu-
lag; framkvæmdafræði; landmælingar; samgöngumál;
teiknifræði. Rannsóknavettvangur verkfræöideildar er
Verkfræöistofnun Háskóla íslands.
Laun samkvæmt launakerfi starfsmanna ríkisins.
Umsækjendur skulu láta fylgja umsókn sinni rækilega
skýrslu um vísindastörf þau er þeir hafa unnið, ritstörf og
rannsóknir, svo og námsferil og störf. Jafnframt skulu þeir
láta fylgja eintök af vísindalegum ritum sínum, prentuöum
sem óprentuðum.
Umsóknir skulu sendar menntamálaráðuneytinu, Hverfis-
götu 6, 150 Reykjavík, fyrir 10. desember 1987.
Menntamálaráðuneytið,
10. nóvember 1987
Laus staða
Staða framkvæmdastjóra Menntamálaráðs og Bókaútgáfu
Menningarsjóðs er laus til umsóknar.
Laun samkvæmt launakefi starfsmanna ríkisins.
Umsóknir, ásamt upplýsingum um menntun og starfsferil,
sendist menntamálaráðuneytinu, Hverfisgötu 6, 150
Reykjavík, fyrir 10. desember 1987.
Menntamálaráðuneytið,
10. nóvember 1987
Landsfundur
Kvennalistans
verður settur í Gerðubergi í kvöld 13. nóvember
kl. 20.30.
Anna Guðrún Jónasdóttir lektor flytur erindi um
konur og völd.
Allar konur velkomnar.
Kvennalistinn
Tilkynning til
söluskattsgreiðenda
Athygli söluskattsgreiðenda skal vakin á því, að
gjalddagi söluskatts fyrir októbermánuð er 15.
nóvember. Ber þá að skila skattinum til inn-
heimtumanna ríkissjóðs ásamt söluskattskýrslu í
þríriti.
Fjármálaráðuneytið
Auglýsið í Þjóðviljanum
Innilega þökkum við auðsýnda samúð og vinarhug við and-
lát og útför
Guðrúnar Jónsdóttur
frá Suðureyri
Systkini, systkinabörn og aðrir vandamenn
MINNING
Ingólfur Pálmason
fæddur 16. nóvember 1917 - dáinn 4. nóvember 1987
Sögurnar hans pabba, þær
höfðu töframátt. Og öll óþekktin
í manni rauk út í veður og vind.
Þessar sögur hélt ég að væru
geymdar í stórri og þykkri bók í
líkingu við Þúsund og eina nótt.
Þegar ég hins vegar komst að*
hinu sanna varð ég afskaplega
montin af að eiga pabba sem gat
hreinlega spunnið upp heilu
sögurnar, rétt si svona, án þess að
blikna.
Heilsubótargöngurnar hans
föður míns voru ekki síður merki-
legir viðburðir. Fyrstu ferðirnar
sem ég man eftir voru farnar nið-
ur að sjó, þar sem við tylltum
okkur á steina og horfðum með
spekingslegum svip (að mér
fannst) út á Flóann. Seinna voru
stór og smá vandamái oft og iðu-
lega rædd og brotin til mergjar á
svona göngum. Smám saman
fóru hlutirnir í kringum mig líka
að taka stakkaskiptum, eignuð-
ust sumir sögu og jafnvel nafn. Á
þessum árum fannst mér þó oft
erfitt að skilja hina miklu um-
hyggju hans fyrir gróðri jarðar-
innar. Ég held stundum að hann
hafi talið allar heimsins plöntur á
sína ábyrgð. Alls staðar þar sem
hann gat hlúði hann að. Nú þegar
vökul augu hans eru ekki lengur,
sakna ég þess.
Þegar við fluttum í Hraunbæj-
arsæluna bættist fjölskyldunni
nýr liðsauki í göngutúrana, heim-
ilisprýðin okkar hann Helgi. í
fyrstu þótti mér það dálítið fynd-
ið að sjá þessa tvo andans menn,
föður minn og Helga, standa agn-
dofa af hrifningu framan við
kofaskrifli og dást að fegurð
þeirra og litskrúði. Væru þeir fag-
urlega ryðrauðir og helst með
málningarskellum hér og hvar,
fengu þeir göfugt nafn. Hinir sem
aðeins voru reisulegri þóttu ekki
eins hátignarlegir. Síðan þá finn-
ast mér þetta fegurstu hús á Is-
landi.
Það voru hátíðlegar stundir
þegar pabbi vildi hlusta á góða
tónlist eða láta einhvern lesa upp
ljóð eða sögu. Þessar stundir
færðu okkur hvert nær öðru og
sköpuðu eindrægni innan fjöl-
skyldunnar.
Að leiðarlokum hugsa ég með
þakklæti og hlýju fyrir öll þau ár
sem við fengum að vera saman og
fyrir hans óeigingjörnu hjálp sem
hann veitti mér og öðrum í fjöl-
skyldunni.
Guðrún
Ingólfur er dáinn. Þessi stað-
reynd er ótrúleg en því miður
sönn og við hin stöndum eftir
hnípin og tóm. Það er annars
undarlegt hvað við mennirnir
tökum dauðanum illa og látum
hann alltaf slá okkur út af laginu.
Þó er dauðinn það eina sem við
vitum með vissu um framtíð okk-
ar.
En að það skyldi nú henda Ing-
ólf er erfitt að sætta sig við. Hann
sem var svo fullur lífsgleði, hlýju
og léttur á fæti síðast þegar við
sáumst.
Ég hef dvalist erlendis hin síð-
ustu ár og hef því fylgst með
veikindum hans úr fjarlægð.
Kvaðir hins daglega lífs ollu því
að ég fékk ekki tækifæri til að
hitta hann og þykir mér það mið-
ur. En ég á minningu um mann,
sem var hreinskilinn, heiðar-
legur, trúr sínum lífsskoðunum
og lagði lítið upp úr veraldlegum
gæðum. Hins vegar átti hann
gnægð andlegs auðs sem hann var
örlátur á.
Ég kynntist Ingólfi fyrir u.þ.b.
tólf árum. Það var á mínum
menntaskólaárum, þegar vin-
skapur hófst með mér og Guð-
rúnu dóttur hans. Mér var tekið
opnum örmum af þeim Ingólfi og
Huldu og hafa þau æ síðan átt í
mér hvert bein. Ekki er hægt að
minnast á Ingólf án þess að geta
um Huldu konu hans í sömu
andrá. Þau voru jafningjar og
vinir og hjá þeim ríkti gagnkvæm
virðing og væntumþykja.
Þær eru ófáar stundirnar sem
ég hef dvalið á heimili þeirra,
þegið mat, drykk og annan vel-
gjörning. Ég mun alltaf minnast
þeirra stunda þegar við sátum við
eldhúsborðið í Hraunbænum og
ræddum heimsmálin og atburði
liðins dags, yfir rjúkandi „Ing-
ólfs“ rjómakaffi og kandíssykri.
Við Gunna vorum að sjálfsögðu
mjög spaklegar að eigin áliti og
vissum allt miklu betur en allir
hinir, eins og títt er á þessum
aldri. Ingólfur hlustaði á okkur
með glimt í auga og góðlátlegan
svip og hafði sjálfsagt lúmskt
gaman af. Oft voru æði margir
við eldhúsborðið, fólk á öllum
aldri og enginn talaði um kyn-
slóðabil.
Hin seinni ár hefur sambandið
við þau Huldu og Ingólf orðið
stopulla. Ég stofnaði eigið heim-
ili og átti annríkt í námi og starfi.
Því fækkaði mjög heimsóknum.
En alltaf þegar við Gunnar „kíkt-
um“ inn í Hraunbænum fengum
við ævinlega hjartanlegar mót-
tökur.
Síðast sá ég Ingólf í júlí á síð-
asta ári, þá í stuttri heimsókn á
íslandi. Hann var hlýr, ljúfur og
glettinn að venju og bauð upp á
rjúkandi „Ingólfskaffi", sem á sér
enga hliðstæðu í mínum huga.
Ekki grunaði mig að þetta yrði í
síðasta sinn sem við sæjumst. Ég
er forsjóninni þakklát fyrir að
hafa fengið að njóta hans og
Huldu.
Hulda, Gunna, Eiríkur, Gunn-
ar og Pálmi. Við Gunnar sendum
ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Álaborg, 8.11.87.
Bergrún H. Gunnarsdóttir
Séra Guðmundur Benediktsson
fœddur 6. apríl 1901 - dáinn 25. október 1987
Séra Guðmundur Benedikts-
son fyrrum sóknarprestur á Barði
í Fljótum andaðist þann 25. okt.
s.l. Hann var jarðsettur að Barði
þann 3. nóv. en minningarathöfn
um hann var einnig haldin 2. nóv.
í Akraneskirkju. Með honum er
genginn vammlaus maður, sem
gott er að hafa þekkt og átt sam-
leið með. Hann var einn þeirra
manna sem bera með sér birtu og
yl, og gleðin var einlæg og hugur-
inn léttur í návist hans.
Séra Guðmundur var Hún-
vetningur að ætt. Hann fæddist 6.
apríl 1901 að Hrafnabjörgum í
Svínadal. Hann missti föður sinn
aðeins 6 ára gamall, en fluttist þá
ásamt móður sinni að Ási í Vatns-
dal til móðurbróður síns, Guð-
mundar Ólafssonar alþingis-
manns, og átti þar heima til full-
orðins ára.
Hann hóf langskólanám nokk-
uð seint, og tók stúdentspróf frá
Menntaskólanum á Akureyri
vorið 1928 og guðfræðipróf frá
Háskóla íslands 1933. Sama ár
gerðist hann prestur á Barði og
gegndi því embætti þar til hann
lét af störfum árið 1966 og fluttist
til Reykjavíkur til sonar síns
Guðmundar Ó. Guðmundssonar
doktors í efnafræði, sem þá starf-
aði við Rannsóknastofnun bygg-
ingariðnaðarins og konu hans
Hiltrud Saur (nú Hildur Guð-
mundsdóttir).
Ég átti ungur að árum því láni
að fagna að kynnast séra Guð-
mundi en hann var kvæntur móð-
ursystur minni. Sem 13 ára ung-
lingur var ég svo siðar á heimili
hans í nokkra mánuði og sótti
þaðan unglingaskóla, sem séra
Guðmundur veitti forstöðu. í
þennan skóla gengu unglingar í
Fljótum að loknu fullnaðarprófi
úr barnaskóla, en fullnaðarpróf
veitti þá engin réttindi til
inngöngu í menntaskólana, sem
höfðu sérstök inntökupróf og
prófuðu m.a. í fögum, sem ekki
voru kennd í barnaskólum í
dreifbýli. Ég á það því þessari
veru minni á Barði að þakka, að
ég komst í menntaskóla haustið
eftir. Svipaða sögu munu ýmsir
jafnaldrar mínir í Fljótum geta
sagt. Þetta skólahald séra Guð-
mundar sýnir vel áhuga hans og
framtak til að auðvelda börnum í
Fljótum leiðina til mennta og
örva þau til að halda út á þá
braut.
Ég vil láta í ljósi sérstakar
þakkir til séra Guðmundar og
konu hans vegna hinnar einlægu
vináttu sem þau alla tíð sýndu
foreldrum mínum og allri fjöl-
skyldu þeirra. Sjálfur naut ég ör-
lætis og hjálpfýsi prestshjónanna
á Barði, þegar ég sem háskóla-
nemi var í þann veginn að gera
hlé á námi mínu. Það vinarbragð
er ekki hægt að þakka með orð-
um svo sem vert er.
Séra Guðmundur kvæntist árið
1932 Guðrúnu Jónsdóttur frá
Kimbastöðum í Skagafirði. Hún
andaðist 1959. Þau eignuðust 5
börn, en eitt þeirra, Ármann
Benedikt, dó á fyrsta aldursári.
Hin eru:
Guðmundur Ólafur, fram-
kvæmdastjóri Sementsverk-
smiðjunnar, Jón Björgvin, full-
trúi í Ríkisendurskoðuninni,
Signý, kennari á Akureyri og
Guðrún Benedikta, húsmóðir
búsett í Þýskalandi.
Auk þessara barna sinna ólu
þau upp fósturdóttur, sem þau
gengu í foreldra stað. Það er
Guðfinna Guðmundsdóttir, hús-
móðir á Sauðárkróki.
Ég vil við andlát séra Guð-
mundar votta þeim öllum og fjöl-
skyldum þeirra einlæga samúð
mína.
Jón Hafsteinn Jónsson
6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 13. nóvember 1987